Cyrk Kamiennych Braci

Wiara w duchy i ich wpływ na nasze życie obecna była w różnego rodzaju kultach w każdym zakątku świata. Temat mistycznych bytów wrócił do nas wraz z informacją o chorobie córki znajomego. Gdy zawiodły konwencjonalne metody, w desperacji zwrócił się do znawcy sztuki szamańskiej. Ten miał dać nadzieję na ratunek. Do tego jednak potrzebna była nasza pomoc. Musieliśmy udać się tam, gdzie aktywność duchów była jak najsilniejszą. Tak też trafiliśmy do Strefy Cienia.

Pokój jest całkiem klimatyczny. Swoim wystrojem, dekoracjami i rekwizytami czy udźwiękowieniem tworzy taki plemienny klimat. Nie udało się tu jednak w pełni zakryć elementów przypominających nam, że wciąż znajdujemy się we względnie zwyczajnym (choć dobrze ucharakteryzowanym) pomieszczeniu. Przestrzeń gry także nie należy do największych.

Zadania, które stawia przed nami pokój, bazują na rozwiązaniach tradycyjnych. Mamy tu do otwarcia sporo kłódek, a rozwiązań elektronicznych nie uświadczymy wcale. Poziom trudności jest niezbyt wygórowany, choć pokój momentami wymaga odrobiny wiedzy spoza scenariusza (choć jest to naprawdę odrobina).

Do obsługi nie mamy zaostrzeń.

"Strefa Cienia" jest pokojem mającym na karku już ładnych kilka lat. Widać to w jego konstrukcji - jest to escape room w klasycznym wydaniu. Ciężko mówić tu o możliwości zaskoczenia czymś wyjątkowym czy prezentowaniu poziomu z najwyższej półki. To oczywiście wciąż pokój ucieczek, z przyjemnym klimatem i dający szansę na pogłówkowanie. Dla początkujących może też być fajnym pomysłem na rozpoczęcie przygody

Znaleźć się w odmiennym stanie świadomości. Tylko szaleniec mógłby wpaść na ten pomysł. Niemniej zgodziliśmy się być królikami doświadczalnymi. Czas zacząć eksperyment.

Pokój przywodzi na myśl starą generację ER. Wystrój jest dosyć surowy, co jednak jest tutaj dość zrozumiałe ze względu na to iż znajdujemy się w placówce badawczej. Oświetlenie pomaga budować klimat tajemniczości.

Zagadki w pokoju są zróżnicowane i wykorzystują tak klasyczne kłódki jak i rozwiązania elektroniczne. Pokój nie jest zbyt liniowy, a poziom trudności zagadek jest średni.

Obsługa że swojego zadania wywiązała się bez zarzutu. Uwag brak.

Eksperyment, to nieco bardziej rozbudowany pokój reprezentujący starą generację ER. Brakuje mu wizualnych fajerwerków, ale pozostaje całkiem grywalny.

Nie bardzo chcieliśmy uwierzyć, gdy zobaczyliśmy ogłoszenie dotyczące odwiedzin w ogrodzie Eden. Okazja wydała sie jednak na tyle niepowtarzalna, że postanowiliśmy spróbować. Gdy jednak zostaliśmy doprowadzeni na miejsce, nasz przewodnik nas skuł, po czym się oddalił. I tak zostaliśmy spętani w raju.


Wystrój pokoju jest dość minimalistyczny - liczba rekwizytów jest nieduża, a dekoracje w wielu aspektach mają charakter umowny. Sama przestrzeń gry nie jest też zbyt rozbudowana. Oczywiście w pokoju znajdują się elementy, które nawiązują do biblijnego Edenu, ale jednak nie można w tym przypadku mówić o niczym więcej niż sugestii przebywania w ogrodzie (w tym wypadku rajskim). Na plus na pewno można zaliczyć fakt, że rozgrywce towarzyszy muzyka, która uprzyjemnia zmagania z zagadkami.



Jeśli chodzi o zagadki to w zdecydowanej większości napotkamy tutaj klasyczne rozwiązania w postaci zamków i kłódek, aczkolwiek pokój nie ogranicza się tylko do nich. Twórcy scenariusza uwzględnili także nieco elektroniki przy jego projektowaniu. Zagadki, choć nie wszystkie, nawiązują do tematyki, niektóre robią to w całkiem ciekawy sposób. Poziom trudności pokoju oceniany na średni.

Obsługa pokoju zasłużyła na słowa pochwały, za zaangażowanie w prowadzenie gry - czuć było chęć rozmowy czy to przed czy po zakończeniu rozgrywki, ale także przygotowanie do kwestii zdjęć pamiątkowych.


"Spętani w raju" to scenariusz, który ewidentnie daje znać o swoim wieku. Żeby jednak było jasne - nie chodzi o zużycie elementów, bo pokój zachowany jest w dobrym stanie. Projekt gry jednak wskazuje dość ewidentnie, że przygotowywany był w czasach, gdy escape room'y były wyraźnie mniej zaawansowane. Czy to znaczy, że nie zapewni dobrej zabawy? Niekoniecznie - to wciąż pokój zagadek, który nie zaniedbuje swoich podstawowych założeń i jeśli ktoś lubi escape roomy, to dalej może tu miło spędzić czas.

Minęło trochę czasu od kiedy po raz ostatni zainteresowaliśmy się wojskową infrastrukturą. Będąc jednak na wschodzie Polski, w Rzeszowie, dotarły do nas niepokojące informacje związane z jednym z takich obiektów. W porozumieniu z wojskowym wywiadem udaliśmy się dokonać inspekcji bunkra numer 2, w którym mieściło się biuro komendanta.

Wystrój pokoju jest raczej prosty i niezbyt bogaty. Wnętrza skąpane w półmroku i nieco wojskowego wyposażenia. Biorąc pod uwagę tematykę możnaby uznać, że jest w sam raz, ale jednak jest to bardziej skromne biuro, niż bunkier (a przynajmniej sprawia takie wrażenie).

Zagadki bazują w dużej mierze na rozwiązaniach klasycznych. Sprawdza się to całkiem dobrze, a same zadania są dość przyjemne. Nie ma jednak mowy o spektakularnych efektach czy wyjątkowych doświadczeniach. Pokój nie jest szczególnie trudny.

Do obsługi nie mamy zastrzeżeń, ze swoich zadań wywiązała się należycie.

"Bunkier 2: Biuro Komendanta" jest pokojem, z minionej escape roomowej epoki, co widać po wystroju i zagadkach. Wciąż jednak to escape room, w którym wszystko działa i jest ze sobą logicznie powiązane. Czy są lepsze pokoje? Zdecydowanie tak. Czy w "Bunkrze..." można się dobrze bawić? Można, my nie uznajemy czasu spędzonego w nim za stracony. Czasem może nawet i dobrze dla urozmaicenia wpaść do skromnego klasycznego pokoju.

Podczas jednej z naszych podróży po Polsce znaleźliśmy się w nieodpowiednim miejscu i nieodpowiednim czasie. Pech chciał, że musieliśmy się narazić niewłaściwym osobom. Skorumpowani funkcjonariusze sprytnie spreparowali dowody przeciwko nam i tak po raz kolejny zostaliśmy aresztowani.

Pokój opiera się na popularnej tematyce. Więzienie jest wykonane estetycznie, ale bez specjalnych rewelacji wizualnych. W tego typu ER często większy nacisk kładzie się na zagadki. Niestety tym razem...

Choć zadania są dobrze stematyzowane, zróżnicowane i opierają się na dość ciekawych mechanizmach, ewidentnie wymagają ulepszenia. Podczas naszej rozgrywki chyba ze trzy razy natrafiliśmy na usterki techniczne, które dość skutecznie przeszkadzały w ukończeniu pokoju i psuły odbiór całości.

Tutaj zdecydowanie przydałoby się popracować nad mechanizmami, aby były mniej awaryjne i przyjaźniejsze graczom.

Pokój aresztowani, nie jest złym ER, mieliśmy jednak pecha i napotkaliśmy na swej drodze niejedną usterkę, psującą zabawę i uprzykrzającą rozgrywkę. Gdyby nie to, pokój byłby przyjemną opcją dla mniej doświadczonych graczy.

Wygląda na to, że niektórym ciężko przychodzi zapominanie o starych urazach. Królowa Kier nie mogąc się pogodzić z niegdysiejszym upokorzeniem płynącym z rozprawy nad przewinieniami młodej dziewczyny, zdecydowała się ja porwać, by mimo wszystko wymierzyć karę. Musieliśmy pokrzyżować jej szyki. Najpierw jednak potrzebowaliśmy odkryć gdzie przetrzymywana jest Alicja.

Pokój nie jest szczególnie imponujący w żadnym z aspektów. Wystrój może nie jest brzydki, ale wciąż dość oszczędny, choć oczywiście dekoracje i rekwizyty nawiązują do baśniowej krainy.

Zagadki wykorzystują i elektronikę i tradycyjne rozwiązania. Nie są zupełnie oderwane od tematyki pokoju, ale ciężko też mówić, żeby były jakoś wyjątkowo stematyzowane. Gdyby pokój nazywał się np. "przygodą w lesie" to wiele z zadań mogłoby zostać przeniesionych jeden do jednego i nikt nie zauważyłby, że coś się tu nie zgadza. Są one raczej łatwe.

Obsługa wypełniła swoje zadania należycie. Ciężko mówić o jakimś szczególnym zaangażowaniu w postaci gry aktorskiej czy budowania klimatu, ale też nie ma też na co narzekać. Było rzetelnie i sympatycznie.

"Alicja" to pokój, który niczym nie zachwyca. Zdaje się nawet nie próbować pretendować do czołówki choćby miejskiej. Wciąż jednak to poprawnie zrealizowany escape room, który potrafi dostarczyć przyjemną rozrywkę. Dla początkujących powinien być dobrym wyborem.

Szeryf pewnego miasteczka niesłusznie oskarżył nas o napad i kradzież. Za nic nie chciał słuchać naszych wyjaśnień i wtrącił nas za kratki. Trzeba było działać szybko i czym prędzej uwolnić się z tej pułapki szeryfa.

Jest to wiekowy pokój, będący typowym przedstawicielem ER pierwszej generacji. Wystrój i zagospodarowanie przestrzenne jest proste i nieskomplikowane. W tle przygrywa muzyka przywodząca na myśl dziki zachód.

Zagadki, w zdecydowanej większości wykorzystują rozwiązania analogowe, ale w paru miejscach wykorzystano też prostą elektronikę. Ogólnie zagadki rozwiązuje się dość przyjemnie, a poziom trudności nie jest zbyt wygórowany.

Obsługa spełniła swoje zadanie bez zastrzeżeń. Znalazła też czas na luźną rozmowę po rozgrywce.

Pułapka Szeryfa, to pokój starej generacji, który dobrze się sprawdzi jako chrzest bojowy dla początkujących grup. Dla doświadczonych graczy będzie to przyjemnie spędzone pół godzinki.

Wielki podróżnik, Indiana Jones, udał się na wyprawę po legendarny skarb z czasów starożytnych. Miał być już o krok od jego zdobycia, gdy nagle wiadomości od niego przestały przychodzić, a wszelki słuch o nim zaginął. Jako jego niegdysiejsi towarzysze ruszyliśmy zostawionymi przez niego śladami, by dowiedzieć się gdzie jest Indiana Jones i Święty Graal.

Pokój ten ma na karku już kilka dobrych lat, co po nim widać. Nie chodzi o zużycie elementów, a bardziej o standard i poziom rozmachu. Jest raczej dość prosty w swojej formie, dekoracje nie powodują, że czujemy się przeniesieni do innego świata, a klimat jest raczej taki bardziej gabinetowo-pokojowy. Mimo wszystko jednak rozgrywka jest całkiem przyjemna i rozwiązując kolejne zagadki czuje się ten zagadkowo-detektywistyczny nastrój.

Same zagadki w dużej mierze korzystają z tradycyjnych rozwiązań. Odnajdziemy tu sporo kłódek i zamków, co ma swoje plusy, bo klasyczne podejście do rozgrywki wciąż sprawia frajdę. Wszak niegdyś to właśnie tego rodzaju rozwiązania sprawiały, że ludzie pokochali Escape Roomy. Nie odnajdziemy tu finezyjnych mechanizmów czy spektakularnie wyglądających zastosowań elektroniki. Podkreślamy jednak, że rozwiązywanie zagadek w tym pokoju wciąż jest dobrą zabawą. Ich poziom trudności jest raczej średni, a czasem nieco łatwiejszy.

Obsługa pokazała się z dobrej strony, nie mamy zastrzeżeń.

"Indiana Jones i Święty Graal" to klasyczny pokój, w którym nie ma niczego spektakularnego, ale nie ma też elementów, które mogłyby wzbudzać negatywne odczucia. Jeśli tylko weźmie się udział w rozgrywce ze świadomością "wieku" pokoju i nie oczekując fajerwerków to nikt nie powinien się zawieść, a raczej przyjemnie spędzić godzinę (lub nieco mniej) poszukując zaginionego skarbu.

Wybraliśmy się w podróż samolotem. Awaria niestety zmusiła nas do nieplanowanego lądowania w samym sercu czarnego lądu. Znalazłszy się w bardzo niebezpiecznym miejscu musieliśmy zrobić wszystko, aby przetrwać jako rozbitkowie w dżungli.

Pokój swoim wystrojem wyraźnie już przypomina starą generację. Jest tutaj sporo umowności, a na rekwizytach widać nadgryzienie zębem czasu. Niemniej przestrzeń została w nim nieźle zaprojektowana i momentami potrafi pozytywnie zaskoczyć.

Zagadki, to w głównej mierze tradycyjne rozwiązania z pojawiająca się w paru miejscach elektroniką. Solucje bazują w większości na spostrzegawczości oraz zdolności logicznego myślenia i kojarzenia faktów, gdyż część zagadek jest dosyć złożona.

Obsługa swoje zadanie wykonalna poprawnie. Nie mamy powodów do narzekań.

Rozbitkowie w Dżungli, to już dość wydłużony pokój mający lata swojej świetności za sobą. Pozostaje jednak całkiem grywalny i może być niezła opcją dla graczy, którym niespecjalnie zależy na fajerwerkach wizualnych.

Od dziecka lubiliśmy leśne wędrówki. Na trasie do Rzeszowa zatrzymaliśmy się by pospacerować wśród drzew. Niestety, zgubiliśmy drogę, a słońce zaczynało zachodzić. Gdy zapadł zmrok zaczęliśmy tracić nadzieję na wydostanie się z lasu zanim słońce wzejdzie ponownie. Niespodziewanie jednak ujrzeliśmy drewnianą chatę. Bez większego namysłu zdecydowaliśmy schronić się w niej i przeczekać noc. Nie wiedzieliśmy wówczas, że była to chata wiedźmy.

Wystrój pokoju nie należy do najbogatszych. Tu i ówdzie napotkamy rekwizyty, które ewidentnie pasują do klimatu. Niektóre z nich są całkiem autentyczne, inne już zdecydowanie mniej. Na rekwizytach i półmroku z grubsza temat wystroju się jednak kończy. Pokój nie daje zapomnieć, że jest raczej dość zwykłym pomieszczeniem, ucharakteryzowanym w konkretny sposób. Grze jednak towarzyszy muzyka, która dodaje nieco baśniowego klimatu.

Zagadki opierają się na rozwiązaniach tradycyjnych - kłódkach i kluczach. Cześć z nich została osadzona w tematyce, inne jednak nie mają z nią wiele wspólnego. Należy też skupić się nieco na szukaniu. Zagadki generalnie nie są trudne, choć odnalezienie niektórych elementów sprawiło nam niemały problem.

Obsługa spisała się dobrze, nie mamy żadnych zastrzeżeń. Miło było także porozmawiać po zakończonej rozgrywce.

"Chata Wiedźmy" to pokój, które swoje najlepsze chwile ma już raczej za sobą. Jest to też pokój "pierwszej generacji" ER, w którym na próżno szukać nowoczesnych rozwiązań czy bogatego wystroju. Dużo dzieli go od najlepszych pokoi w Polsce czy choćby Rzeszowie. Nie znaczy to jednak, że nie można się w nim dobrze bawić. My, mimo wszystko miło wspominamy wizytę u starej czarownicy.