Cyrk Kamiennych Braci

Jak co niedzielę wybraliśmy się z wizytą do babci. Standardowo w planach był obiadek, deser oraz miła pogawędka. Tym razem jednak ku naszemu zdziwieniu babci nie było w domu. Zostawiła nam informację, że wróci za około godzinę. Przypomnieliśmy sobie wtedy o pewnym sekrecie. Do jednego z pomieszczeń w mieszkaniu seniorka nikomu nie pozwalała wejść. Prowadzeni przez ciekawość postanowiliśmy zbadać co też takiego niezwykłego może skrywać pokój babcyny.

"Pokój babci" jest ewidentnie pokojem pierwszej generacji. Wystrój jest dość zwyczajny, gdyż mamy tu do czynienia z normalnym, nieco starym mieszkaniem. Na plus na pewno można zaliczyć parę ukrytych niespodzianek oraz akcenty humorystyczne, które pojawiają się podczas rozgrywki.

Zagadki to przede wszystkim tradycyjne rozwiązania analogowe z naciskiem na kłódki. Zadań jest tutaj dość sporo i zostały one dobrze dopasowane do tematyki oraz są dosyć zróżnicowane. Poziom trudności jest w sam raz dla dwóch doświadczonych osób.

Tradycyjnie obsługa z Secret Room spisała się bardzo dobrze. Nie mamy powodów do narzekań.

Podsumowując: "Pokój Babcyny", to ER pierwszej generacji. Kilka lat temu z pewnością robił dobre wrażenie. Dziś raczej nikogo nie zachwyci, co nie zmienia faktu, że jest grywalny i ma swoje atuty.

Cyrk Kamiennych Braci został wcielony do oddziału Rycerzy Okrągłego Stołu, by wyruszyć na ważną misję poszukiwania świętego Graala. Zadanie to nie należało do łatwych, bowiem dostępu do magicznej relikwii bronił szereg zagadek, z którymi musieliśmy sobie poradzić jak najszybciej - nim wrogie oddziały dotrą na miejsce. Musieliśmy sprostać Legendzie Króla Artura.

Wystrój pokoju przywołuje na myśl poprzednią epokę ER. Jest on skromny i można go podsumować jako pokój zagadek z elementami nawiązującymi do epoki średniowiecza. Większość rekwizytów pasuje do klimatu, ale na zachwyty nie ma co liczyć. Fabuła jest ledwie zarysowana.

Umiarkowanie ciekawe zagadki łączą rozwiązania tradycyjne z prostą elektroniką. Rozgrywka należy do tych bardziej liniowych. Poziom trudności oceniamy jako średni.

Obsługa spisała się bez zarzutu. Wszystko było jak najbardziej w porządku.

Podsumowując, pokój "Legenda Króla Artura" prezentuje poziom, który przywodzi na myśl pierwszą generację ER. Rozgrywka jest dosyć przyjemna, jednak ER jako całość niczym szczególnym się nie wyróżnia. Z racji skromnej liczby pokoi ucieczek w Krakowie, można odwiedzić, ale raczej u nikogo nie wzbudzi on większych emocji.

Wystrój pokoju jest schludny, ale jednocześnie raczej prosty. Nie widać w nim większej fantazyjności. Ani przed wejściem do pokoju, ani w trakcie rozgrywki nie poznajemy i nie doświadczamy głębszej historii. Jest to zarysowane na wstępie, ale nic ponadto. Cierpi na tym klimat pokoju, który jest po prostu mało wyrazisty. Rozgrywkę uprzyjemnia jednak podkład muzyczny, który stanowi miłe tło.

Zagadki na szczęście są już bardziej jakieś. Rozwiązuje się je dość przyjemnie. Napotykamy tu sporo tradycyjnych rozwiązań z wykorzystaniem kłódek i kodów, jest też odrobina elektroniki. Pokój jest łatwy.

Obsługa spisała się dobrze.

"Fantazja" to prosty pokój- zarówno w swojej formie jak i treści. Dla początkujących będzie dobrym wyborem, żeby w nieskomplikowany sposób zaznajomić się z tematem i nabrać nieco doświadczenia. Zaawansowani wizytę w "Fantazji" powinni potraktować w charakterze rozgrzewki przed kolejnymi scenariuszami.

Wojna... od kilku lat życie w ciągłym strachu, gdy każdy dzień może okazać się tym ostatnim. Syreny alarmowe, wybuchy, wystrzały. Odgłosy, które nigdy nie spowszednieją, mimo stania się stałym elementem każdego dnia. Zmęczeni ciągłą walką postawiliśmy wszystko na jedną kartę i podjęliśmy próbę ostatecznego rozprawienia się z fuhrerem.

Wolfenstein jest pokojem dość niepozornym. Wystrój jest wprawdzie adekwatny do tematyki i nie można mu odmówić autentyczności, ale to wciąż dość skromne wnętrze. Brakuje też jakiejś wyraźniejszej fabuły. Choć oczywiście jest zarysowana, to sam pokój nie rozwija jej prawie wcale. Na plus jednak można zaliczyć pewne umieszczone tu smaczki. Podczas rozgrywki słychać dobrze dobrany podkład dźwiękowy.

Zagadki korzystają z różnych rozwiązań- są zarówno kłódki, jak i mechanizmy i elekronika. Zadania są dobrze osadzone w klimacie pokoju. Nie ma ich jednak zbyt dużo, ale mimo to poziom trudności jest generalnie dość wysoki.

Obsługa wykonała swoją pracę dobrze, choć nie ustrzegła się drobnego niedopatrzenia i w jednym miejscu mogliśmy się dopatrzeć właściwego rozwiązania bez rozszyfrowania zagadki. Generalnie jednak całość została poprowadzona solidnie, a po grze znalazła się chwila czasu na wymianę doświadczeń.

Podsumowując- Wolfenstein to pokój, który został skonstruowany poprawnie i z paroma ciekawymi pomysłami jednak wyraźnie odstaje od bieżących standardów i niczym szczególnym się nie wyróżnia. Bawiliśmy się w nim nienajgorzej, ale nie było też miejsca na zachwyty.

Cyrk Kamiennych Braci będąc w trasie postanowił skorzystać z pralni. Jako, że żadnego tego typu obiektu nie mogliśmy znaleźć w pobliżu, zapytaliśmy miejscowych ludzi. Wskazano nam pewne miejsce, które z niewiadomych względów stoi od dłuższego czasu opuszczone. Cóż było robić skierowaliśmy swe kroki do starej pralni. Na miejscu jednak niespodziewanie drzwi się za nami zatrzasnęły. Byliśmy w potrzasku.

W przypadku tego ER, jest trochę podobnie jak w przypadku "Myśl - po myśliwsku". Potencjał, który drzemał w tym scenariuszu (skądinąd oryginalnym) nie został należycie wykorzystany i w sumie pokój jest bardzo zwyczajny. Wystrój jest w porządku, ale raczej na żadne słowa zachwytu nie zasłużył. Plusem natomiast na pewno jest parę fajnych rozwiązań i niespodzianek, które napotkamy podczas zabawy.

Zagadki są umiarkowanie wciągające. Parę rzadko spotykanych mechanizmów zapadło nam w pamięć, generalnie jednak należy się nastawić na standardowe rozwiązania momentami fajnie stematyzowanych łamigłówek. Poziom trudności jest średni.

Obsługa spisała się dobrze. Tutaj nie ma za bardzo na co narzekać.

"Stara Pralnia", to dość przeciętny pokój w oryginalnej tematyce. W tym wypadku jednak oryginalność i potencjał drzemiący w historii wprowadzającej nie zostały należycie wykorzystane. Można zaliczyć jako jeden z pierwszych pokoi, ale raczej na żadne większe emocje nie ma się co nastawiać.

Gatunek Fantasy jest dość mało popularny wśród ER w Polsce. Wiele ze scenariuszy przypisanych do tego rodzaju dość luźno wiąże się z tym właśnie gatunkiem. Smocza Skała zachęciła nas typowym podejściem do tematu- z zamkami, smokami, rycerzami w zbrojach. Czy spełniła pokładane w niej nadzieje?

Smocza Skała wyraźnie odstaje swoim wystrojem od współczesnych standardów. Pokój próbuje być wiarygodny i autentyczny, jednak w jego wykonaniu jest zbyt wiele umowności i najprostszych rozwiązań, by spełnił oczekiwania wymagających graczy. Odnajdziemy tu również elementy, które wyraźnie odstają od tematyki, odnajdując plakaty z serialu lub szafę przypominającą bardziej epokę PRL-u niż mebel z zamkowych wnętrz. Kilka przedmiotów stoi na wyższym poziomie, ale jednak jest ich zdecydowanie za mało by uratować sytuację.
Na plus jednak należy zaliczyć fabularne tło rozgrywki. Jest ono dość rozbudowane i spójne.

Zagadki trzymają już wyższy poziom. Zastosowane rozwiązania są dość urozmaicone, niekiedy potrafią nawet trochę zaskoczyć. Na pewno jednak trzeba się nastawić na trochę czytania. Warto również zaznaczyć, iż w pewnych sytuacjach znajomość uniwersum może ułatwić rozgrywkę. Same zadania to dość wysoka półka w kwestii poziomu trudności, przy niektórych trzeba się nieźle nagłowić.

Obsługa stanęła na wysokości zadania, swoją rolę spełniła rzetelnie. Nie mamy jej nic do zarzucenia.

Smocza Skała to pokój, który wyraźnie się zestarzał. W momencie otwarcia najpewniej robił imponujące wrażenie jednak przy obecnych standardach wypada po prostu słabo. Fanom "Gry o tron" powinien się spodobać. Początkujące ekipy, które dopiero zaczynają swoją przygodę z ER również mogą być zadowolone, jednak poziom trudności bardziej nadaje się dla doświadczonych. Dla tych jednak Smocza Skała może się okazać jedynie średnią rozrywką.

Siódmy pokój z oferty ExitRoom, który odwiedziliśmy. Z pewną obawą podchodziliśmy do tego scenariusza, zwłaszcza biorąc pod uwagę niektóre z opinii na jego temat. Z jakimi odczuciami ostatecznie opuściliśmy "Seksmisję"?

Klimat. Cóż, jeśli ktoś lubi seks-klimaty to raczej nie powinien się zawieść. Pokój wypełniony jest różnymi gadżetami i elementami wystroju, które jednoznacznie wskazują, że to pierwsza część nazwy pscenariusza jest tą dominującą. Jeśli ktoś spodziewa się zabawy opartej na komedii Juliusza Machulskiego, to oczywiście znajdzie kilka "smaczków". Niemniej jednak motywy nawiązujące do filmu stanowią zaledwie skromne elementy gry.

Zagadki. Jest ich dość sporo i spotkać można różne rozwiązania. Były też takie, które widzieliśmy po raz pierwszy. W pokoju można natknąć się na pewne "zmyłki", stąd też trzeba wykazać się niemałą spostrzegawczością, Poziom trudności zadań jest umiarkowany.

Obsługa bez zastrzeżeń, pozytywnie, profesjonalnie.

Pokój tematyką nie wpisał się w nasze gusta. Odczuwaliśmy lekkie zażenowanie koniecznością posługiwania się niektórymi gadżetami. Mamy jednak świadomość, że znajdą się osoby, którym tego rodzaju zadania nie będą przeszkadzać, a może nawet będą śmieszyć i bawić. My jednak do tych osób się nie zaliczamy, stąd też dość niska ocena "Seksmisji".

Szósty pokój firmy "Exit Room", który odwiedziliśmy. Na swój sposób oryginalny. Czy jednak jest to jego atut?

Klimat. Wystrój pokoju jest minimalistyczny. Z racji braku nacechowania fabularnego ciężko stwierdzić co w tej sytuacji można by dodać lub zrobić, by bardziej pasował. Pokój jest raczej pustawy. Nastrój jest budowany przez podkład muzyczny, grę świateł i dodatkowe efekty specjalne. Brak historii w naszym odczuciu stanowi minus, "Laser" jest czystko zagadkowy.

Zadań, z którymi trzeba się zmierzyć, jest w tym pokoju naprawdę dużo. Tradycyjne rozwiązania w postaci kłódek i kluczy są tu połączone z nowoczesnymi elementami, głównie w postaci tytułowego lasera. Pokój, mimo ilości łamigłówek, jest dość liniowy.

Obsługa niezmiennie prezentowała bardzo wysoki poziom.

Laser to pokój nietypowy. Może zachwycić mechaniką i technologicznymi rozwiązaniami. Zawodzi jednak w temacie fabuły i klimatu. Ten scenariusz zdecydowanie polecamy doświadczonym grupom. Jego poziom trudności może nie jest bardzo wygórowany, na pewno jednak wymagający. W połączeniu z ilością zagadek, może się okazać po prostu zbyt trudny dla grup początkujących.

Drugi pokój z oferty firmy Gamescape, jaki odwiedziliśmy. Jako dzieciaki bardzo lubiliśmy starą sagę Gwiezdnych Wojen. Oto odpowiedź na pytanie czy pokój był dla nas nostalgiczną podróżą w przeszłość czy też nie sprostał temu wyzwaniu.

Mocnymi stronami tworzącymi klimat była z pewnością muzyka i część gadżetów nawiązujących do filmy. Naszym zdaniem jednak te drugie mogłyby być lepszej jakości. Poza tym wnętrze niestety nie przypominało żadnej lokacji znanej z uniwersum.

Jeśli chodzi o zadania z jakimi przyjdzie się zmierzyć, to w przeciwieństwie do zamku Drakuli mamy tutaj zdecydowanie większy nacisk na elektronikę. Poza tym standardowo trochę kłódek i zadań na liczenie i logikę.

Obsługa tak jak i ostatnim razem spisała się bardzo dobrze. Było sympatycznie i pomocnie. Dziewczyny mają u nas dodatkowy plus za szybką wysyłkę zdjęć.

Pokój z pewnością jest fajną gratką dla mniej wymagających fanów. My jednak spodziewaliśmy się czegoś mocniej nawiązującego do niezwykle barwnych lokacji znanych z Gwiezdnych Wojen. Poziom trudności jest średni. Początkujący lepiej, żeby się wybrali w większym gronie.

Trzeci z pokoi od ExitRoom, jaki odwiedziliśmy. Nowszy od poprzednich, ale czy lepszy?

Wystrój pokoju jest minimalistyczny. Nie uświadczymy tu wielu ciekawych rekwizytów. Właściwie wszystkie przedmioty w pomieszczeniu spełniają jakąś funkcję. Nie ma tu elementów, których obecność potęgowałaby klimat. Z jednej strony jest to zrozumiałe, gdyż jest to skarbiec. Z drugiej jednak widać, że do stworzenia pokoju nie poświęcono zbyt dużych funduszy ani czasu.

Jak na tle tego mało wyrazistego klimatu wypadają zagadki? Jest ich dość dużo, ale są raczej liniowe. Krótko mówiąc: sejfy i klucze, klucze i sejfy. Raczej standardowe zadania na logiczne myślenie. Mimo, że zagadki rozwiązywało się dość przyjemnie, pokój nie oferował żadnych innowacyjnych rozwiązań ani elementów które by zaskakiwały.

Do obsługi standardowo nie mamy żadnych zastrzeżeń.

Pokój zdecydowanie trudniejszy od Killera i Cube. Bardziej nastawiony na zagadki niż klimat. Polecić go można bardziej doświadczonym ekipom, którym nie przeszkadza minimalistyczny wystrój i lubią zabawy z sejfami.