Cyrk Kamiennych Braci

Kochamy kino. Na samą myśl o starych lokalach wyświetlających filmy, przed erą multipleksów, ogarnia nas niewypowiedziana wręcz nostalgia. Dlatego też zdecydowaliśmy się odwiedzić najstarsze radomskie kino Odeon, dzisiaj popadające w ruinę i rozwiązać skrywaną przezeń tajemnicę pewnego niezwykle utalentowanego reżysera.

Przebieg rozgrywki w tym pokoju zdecydowanie różni się od innych ER. Tutaj najważniejszym celem jest odnaleźć jak największą ilość ukrytych scenariuszy w wyznaczonym czasie. Wystrój poza kilkoma ciekawymi rekwizytami zdobytymi z likwidowanego kina niczym nadzwyczajnym się nie wyróżnia i zdecydowanie kojarzy się z dawną generacją pokoi ucieczek.

Zagadek w pokoju jest naprawdę dużo. Nie są one liniowe i jak dotąd jeszcze nikomu nie udało się rozwiązać wszystkich. Poziom trudności jest więc bardzo wygórowany, a sposób prowadzenia rozgrywki zachęca do ponownych odwiedzin.

Obsługa ze swojego zadania wywiązała się dobrze i bez zarzutów.

Podsumowując Odeon wyróżnia się na tle konkurencji nietypowym podejściem do rozgrywki. Jest to na swój sposób ciekawe i wciągające, choć nadal to tylko ER starej generacji z kilkoma fajnymi rekwizytami.

Wiara w duchy i ich wpływ na nasze życie obecna była w różnego rodzaju kultach w każdym zakątku świata. Temat mistycznych bytów wrócił do nas wraz z informacją o chorobie córki znajomego. Gdy zawiodły konwencjonalne metody, w desperacji zwrócił się do znawcy sztuki szamańskiej. Ten miał dać nadzieję na ratunek. Do tego jednak potrzebna była nasza pomoc. Musieliśmy udać się tam, gdzie aktywność duchów była jak najsilniejszą. Tak też trafiliśmy do Strefy Cienia.

Pokój jest całkiem klimatyczny. Swoim wystrojem, dekoracjami i rekwizytami czy udźwiękowieniem tworzy taki plemienny klimat. Nie udało się tu jednak w pełni zakryć elementów przypominających nam, że wciąż znajdujemy się we względnie zwyczajnym (choć dobrze ucharakteryzowanym) pomieszczeniu. Przestrzeń gry także nie należy do największych.

Zadania, które stawia przed nami pokój, bazują na rozwiązaniach tradycyjnych. Mamy tu do otwarcia sporo kłódek, a rozwiązań elektronicznych nie uświadczymy wcale. Poziom trudności jest niezbyt wygórowany, choć pokój momentami wymaga odrobiny wiedzy spoza scenariusza (choć jest to naprawdę odrobina).

Do obsługi nie mamy zaostrzeń.

"Strefa Cienia" jest pokojem mającym na karku już ładnych kilka lat. Widać to w jego konstrukcji - jest to escape room w klasycznym wydaniu. Ciężko mówić tu o możliwości zaskoczenia czymś wyjątkowym czy prezentowaniu poziomu z najwyższej półki. To oczywiście wciąż pokój ucieczek, z przyjemnym klimatem i dający szansę na pogłówkowanie. Dla początkujących może też być fajnym pomysłem na rozpoczęcie przygody

Znaleźć się w odmiennym stanie świadomości. Tylko szaleniec mógłby wpaść na ten pomysł. Niemniej zgodziliśmy się być królikami doświadczalnymi. Czas zacząć eksperyment.

Pokój przywodzi na myśl starą generację ER. Wystrój jest dosyć surowy, co jednak jest tutaj dość zrozumiałe ze względu na to iż znajdujemy się w placówce badawczej. Oświetlenie pomaga budować klimat tajemniczości.

Zagadki w pokoju są zróżnicowane i wykorzystują tak klasyczne kłódki jak i rozwiązania elektroniczne. Pokój nie jest zbyt liniowy, a poziom trudności zagadek jest średni.

Obsługa że swojego zadania wywiązała się bez zarzutu. Uwag brak.

Eksperyment, to nieco bardziej rozbudowany pokój reprezentujący starą generację ER. Brakuje mu wizualnych fajerwerków, ale pozostaje całkiem grywalny.

Podczas naszego wypadu do Lublina postanowiliśmy zatrzymać się w jednym z miejscowych hoteli. Miejsce w którym zatrzymaliśmy się bardzo odbiegało od znanych nam standardów. Wszystko stało się dla nas jasne kiedy dowiedzieliśmy się, że w tym miejscu funkcjonował wcześniej szpital psychiatryczny.

Wystrój przygotowano w bardzo ciekawy sposób i niecałkiem typowy dla tematyki sposób, co jednak bardzo uatrakcyjnia rozgrywkę. Mamy tu do czynienia z dużą ilością sprytnie ukrytych niespodzianek. Całość jest odpowiednio potęgowana przez dobrze dobrany podkład dźwiękowy oraz oświetlenie.

Zagadki są należycie dopasowane do tematyki pokoju i odpowiednio zróżnicowane. Część rozwiązań była całkiem oryginalna i zaskakująca. Poziom trudności nie jest zbyt wygórowany.

Obsługa jak najbardziej na plus. Nie mamy zastrzeżeń co do aspektów formalnych i bardzo dziękujemy za zaangażowanie w sesję zdjęciową po zabawie.

Psychiatryk 2.0, to naszym zdaniem najciekawszy scenariusz w Lublinie. Do ogólnopolskiej czołówki trochę brakuje, niemniej jest to naprawdę solidny pokój, który powinien się podobać nawet bardzo doświadczonym drużynom.

Ahpuch, to pradawny bóg śmierci i zarazy. Nasz znajomy archeolog Janusz Livingstone rozgniewał go, plądrując jedną z jego świątyń. Dowiedziawszy się jakie zagrożenie wisi nad głowami wszystkich mieszkańców Ameryki Południowej czym prędzej wsiedliśmy w samolot, żeby powstrzymać klątwę Majów.

Grę rozpoczyna fajny, ciekawy i niestandardowy wstęp. Całość pokoju jest wykonana ładnie I estetycznie, a ogólnego dobrego wrażenia dopełnia odpowiednio dobrane oświetlenie.

Zagadki w pokoju są fajnie stematyzowane i logiczne. Myślimy, że twórcy mogliby umieścić w pokoju ich trochę więcej, gdyż rozgrywka nie należy do najtrudniejszych. We dwóch udało nam się wyjść z pokoju po 24 minutach. Rozgrywka jest liniowa.

Obsługa spisała się bardzo dobrze, tak od strony merytorycznej, jak i nieformalnej.

Podsumowując, Klątwa Majów, to fajny, ładnie wykonany ER w przyjemnej, przygodowej tematyce. Poziom trudności nie jest zbyt wysoki, dlatego myślimy, że będzie on dobrym wyborem dla początkujących graczy.

Palące piaski piramid to dla nas nie pierwszyzna. Udając się na wyprawy do Egiptu, zawsze mieliśmy nadzieję na kolejną historię o zaginionym skarbie czy mapę do pradawnych ruin. Nie inaczej było i tym razem - w lokalnym antykwariacie, w jednej z bocznych kairskich uliczek odkryliśmy wskazówki do odnalezienia jednej z zaginionych budowli. I tak zaczęła się nasza kolejna wyprawa by odnaleźć Grobowiec Faraona.

Pokój prezentuje się całkiem dobrze - może nie jest to poziom scenografii filmowej, do której porównać można niektóre z najlepszych scenariuszy, ale nie można mu też zarzucić jakiejś większej umowności. Jest ładnie i dość klimatycznie. Pozytywnie działa tutaj także udźwiękowienie i oświetlenie.

Zadania opierają się dość mocno na rozwiązaniach elektronicznych, ale w części z nich zostajemy też nieco bardziej zaangażowani manualnie. Nie jest to także pokój pozbawiony kłódek, ale tego typu rozwiązania są raczej marginesem struktury. Zagadki są więc dość zróżnicowane i rozwiązuje się je przyjemnie. Pokój nie jest też szczególnie wymagający, choć do jednego z zadań potrzebowaliśmy podpowiedzi (z tym chyba łatwiej uporają się grupy z mniejszym doświadczeniem, bo schematy myślowe związane z ER mogą odciągnąć od właściwego rozwiązania).

Obsługa w Let Me Out Lublin ponownie zaprezentowała się pozytywnie - było miło, sympatycznie, rzetelnie i profesjonalnie.

"Grobowiec Faraona" to pokój dobry w każdym aspekcie. Dla nas był najbardziej wymagający spośród scenariuszy lublińskiego oddziału Let Me Out, ale wciąż jest bardzo przystępny w kwestii poziomu trudności. Jego tematyka jest dość popularna i choć może nie błyszczy na tle konkurencji, to także nie ma się czego wstydzić - każda grupa powinna miło spędzić w nim godzinę (lub nieco mniej).

Minęło sporo czasu od kiedy ostatni raz odwiedziliśmy cyrk. Słysząc o fenomenalnej sztuce magika Jaszy Mazura, nie mogliśmy przegapić jego kolejnego występu. Kupiliśmy bilety i zasiedliśmy na publice tego, jak się okazało, Diabelskiego Cyrku.

Pokój jest ładny, dekoracje tworzą cyrkową atmosferę. Podkład dźwiękowy także pasuje do odwiedzanej lokacji. Scenariusz przedstawia nam też pewną historię, która choć może nie jest szczególnie rozbudowana, to jest spójna i dobrze współgra z kolejnymi etapami zabawy. Pokój potrafi też nieco zaskoczyć elementami scenograficznymi.

Zagadki opierają się w dużej mierze na elektronice, ale w pokoju uwzględniono także kilka kłódek czy zadań o nieco bardziej manualnej charakterystyce. Całość jest spójna, a rozgrywka płynna i zapewnia sporą dawkę dobrej zabawy. Poziom trudności nie jest szczególnie wysoki.

Obsługa dobrze wywiązała się ze swoich zadań, sprawnie przechodząc przez wprowadzenie do rozgrywki. Po grze porozmawialiśmy także nieco o naszych wrażeniach i doświadczeniach związanych z pokojami ucieczek. Ogólnie było miło i profesjonalnie.

"Diabelski Cyrk" to bardzo przyjemny pokój, który może nie znajduje się na najwyższej półce ER, ale w każdym swoim aspekcie przygotowany jest na naprawdę solidnym poziomie. Wydaje się być także całkiem uniwersalny tematycznie, a także pod względem potencjału na spełnienie oczekiwań grup bez względu na poziom doświadczenia - tym mającym na koncie więcej pokoi polecamy jednak rozgrywkę w węższym gronie.

Kasia od zawsze marzyła o wyprawie do Ameryki. W końcu udało się jej odłożyć wystarczającą sumę by odbyć tę podróż. To miała być wycieczka życia. Tym bardziej zaniepokoiła nas wiadomość, którą od niej otrzymaliśmy - błaganie o pomoc. Niezwłocznie spakowaliśmy się i ruszyliśmy do miejsca, z którego wysłała ostatnią wiadomość - Motelu California.

Wystrój pokoju został przygotowany na bardzo wysokim poziomie. Wszystkie dekoracje doskonale oddają klimat miejsca i czasu, w którym według fabuły się znajdujemy. Rozgrywka tak naprawdę rozpoczyna się po przekroczeniu progu Mystery Express, co bardzo dobrze wpływa na klimat.

Zagadki zostały fajnie przemyślane i są dobrze osadzone w tematyce i klimacie pokoju. Pokój generalnie jest średnio trudny, aczkolwiek niektóre zagadki są nieco bardziej złożone.

Obsługa spisała się świetnie, do rzetelnego wykonania swoich podstawowych obowiązków dokładając bardzo dobrze zrealizowane wprowadzenie w rozgrywkę.

"Motel California", to obecnie ścisła czołówka warszawskich escape room'ów. Pod każdym względem prezentuje wysoki poziom. Polecamy każdemu, kto zawita w stolicy.

Od zawsze marzyliśmy o podróżach w czasie. Nie sądziliśmy jednak, że okazja ku temu nadaży się tak szybko i w dodatku w naszym kraju. To jest jak sen. Nierealne stało się rzeczywistością. Wystarczyło przesunąć dźwignię i uruchomić wehikuł czasu.

Wystrój pokoju jest dość estetyczny i zróżnicowany. Pomimo pewnych umowności, nadrabia tematyką, która została tutaj nieźle wykorzystana. Choć nie ukrywamy, że chciałoby się więcej.

Zagadki są ciekawie skonstruowane i w fajny sposób opierają się na współpracy między graczami. Zadań jest sporo, a poziom trudności został dobrze wyważony.

Obsługa spisała się dobrze. Było miło i profesjonalne.

Wehikuł czasu, to niezły pokój w ciekawej tematyce, która daje ogromne pole do popisu. Jakby jeszcze go trochę dopracować oraz zróżnicować przy nieco wyższym budżecie mogłoby być naprawdę dobrze. Potencjał zdecydowanie jest.

W dotychczasowej karierze mieliśmy okazję pokonywać wszelkiego rodzaju zamki, kłódki i inne zabezpieczenia. Czy to lasery, czy zaklęcia, czy cokolwiek innego - na wszystko znajdowaliśmy sposób. Kiedy więc dowiedzieliśmy się o wystawie największych eksponatów, szczycącej się najlepszą ochroną, nie mogliśmy się powstrzymać, by nie spróbować jej złamać. I tak trafiliśmy do "Muzeum 2.0".

Nieraz odnosimy wrażenie, że jakiś pokój sprawia wrażenie "muzealnego". W tym przypadku pasuje to jednak bardziej niż w jakimkolwiek innym. Choć mogłoby być nieco bardziej bogato, to jednak przestrzeń, którą pokonujemy śmiało mogłaby faktycznie być miejscem wystawy. Krótko mówiąc - wypada bardzo autentycznie.

Tematyka pokoju w dość oczywisty sposób nawiązuje do różnej maści zabezpieczeń. Dzięki temu sama rozgrywka zdaje się być bardzo naturalna, tak samo jak obecność kłódek i zamków, z którymi należy się zmierzyć podczas gry. Pokój serwuje nam także rozwiązania elektroniczne. Całość nie jest szczególnie wymagająca, ale rozwiązywanie zagadek sprawia satysfakcję.

Obsługa swoje zadanie wypełniła jak należy, nie mamy się do czego przyczepić.

"Muzeum 2.0" to solidnie wykonany pokój w klasycznej, choć nie bardzo popularnej tematyce. Na początkujących może zrobić spore wrażenie. Bardziej doświadczonych raczej niczym nie zaskoczy, ale zaserwuje godzinę dobrej zabawy.