radziszcze

Immersja na wysokim poziomie od samego początku. Ani przez chwilę nie ma się poczucia, że nagle wypadliśmy ze świata pokoju. Nawet nie można powiedzieć, że klimat budowany jest stopniowo, ponieważ od początku zanurzamy się w historii.

Pomieszczenia są bardzo dopracowane, zagadki w nich również. Żadne pomieszczenie nie odbiega od reszty standardem wykonania. Zagadek jest dużo i są bardzo zróżnicowane. Jest to pokój bez kłódek i widać, że twórcy włożyli naprawdę dużo pracy we wszystkie mechanizmy.

Zagadki są mocno związane z fabułą, co sprawia, że rozwiązuje się je jeszcze przyjemniej.

Cały czas mieliśmy poczucie, że pokój jest spójny, a zagadki są logiczne. Wszystko to sprawiało, że odczuwaliśmy dużą przyjemność z przebywania tam.

Ciekawostką jest to, że cały pokój to realizacja książki o tym samym tytule, podczas gdy główne zadanie to już motyw z książki "Skazani na Shawshank". Jako fan Stephena Kinga lubię takie smaczki.

Miałem mieszane uczucia w tym pokoju. Z jednej strony same pomieszczenia miały dobry klimat, ale dla mnie nie było tam większej immersji, a powodem takiego stanu rzeczy była absurdalna historia pokoju. Nawet wyjście było dziwne, kiedy się potem nad tym zastanowiłem.

Zagadki są dopracowane, niektóre dość ciekawe. Wystrój każdego pomieszczenia jest zrobiony starannie.

Ze względu na małą immersję odnoszę wrażenie, że po prostu rozwiązaliśmy ciąg zagadek, który doprowadził nas do wyjścia, a nie że przeżyliśmy jakąś przygodę. Dodatkowo kiedy wyszliśmy, byliśmy zdziwieni, że to już i że akurat tędy.

Pokój reklamowany jako najtrudniejszy we Wrocławiu okazał się faktycznie bardzo trudny, ale... Wg mnie część trudności brała się z tego, że niektóre zagadki miały niejasne rozwiązania, np. od początku można było wykonać jakąś akcję z użyciem przedmiotu, która nie robiła niczego, po czym, po rozwiązaniu późniejszej zagadki, ta sama akcja z użyciem tego samego przedmiotu już uruchamiała jakieś rozwiązanie. Pokój nie informował w żaden sposób, że tak się stanie, a samo rozwiązanie nie było w żaden sposób powiązanie ani z akcją, ani z przedmiotem.

Klimat był dobry, ale immersja, która początkowo była naprawdę dobra, z czasem ustąpiła irytacji. Zamiast przeżywać pokój, skupiliśmy się na tym, że kilka rzeczy wydarzyło się wg nas w sposób, który czynił całe doświadczenie niespójnym. Na końcu, kiedy już rozumieliśmy, co trzeba zrobić, żeby dokończyć pokój, byliśmy nim zbyt zmęczeni. Tutaj podziękowania dla mistrza gry, który pozwolił nam dokończyć chwilę po czasie, żebyśmy mogli zobaczyć zakończenie.

Pokój ma bardzo ciekawe podejście do zagadek, którego nie mogę opisać bez zdradzenia zbyt wielu szczegółów, niestety. W każdym razie zagadki prowadzą do konkretnego celu i są naprawdę zróżnicowane, co sprawia, że ich rozwiązanie daje sporą satysfakcję, szczególnie kiedy człowiek orientuje się, o co chodzi w całości pokoju.

Wg mnie pokój wymaga zmian w podejściu do kilku zagadek. Wtedy byłby dla mniej spójny i bardziej sprawiedliwy. Łatwiej byłoby też przyznać, że jest najtrudniejszy we Wrocławiu, ponieważ obecnie nie mogę tego stwierdzić, nie mając wątpliwości.

Każde pomieszczenie w tym pokoju ma inny klimat, jakby to były różne pokoje. Niestety każde z tych pomieszczeń ma różny poziom. Są takie, które są naprawdę dobrze zrobione, mają dopracowane i zróżnicowane zagadki, a do tego świetny klimat, a są takie, w których klimat jest przeciętny, a zagadki niedopracowane.

Fabułę odkrywa się w trakcie rozgrywki, ale przez to, że w każdym pomieszczeniu dostajemy coś całkiem innego, do samego końca nie wiadomo, o co chodzi.

Immersja w pokoju jest na zmiennym poziomie, ponieważ są miejsca, w których pokój wymaga od nas sporego zaangażowania, a są takie, w których jesteśmy oderwani od tego, co było wcześniej.

Pokój warty odwiedzenia ze względu na to, że przez tę różnorodność doznań jest po prostu inny.

Byliśmy w wersji z aktorem i na początku mocno czekaliśmy na jego pojawienie się, co nas trochę spowolniło, bo zamiast skupić się w pełni na zagadkach, patrzyliśmy w stronę różnych drzwi, żeby się upewnić, że nikt nas nie zaskoczy.

Klimat pokoju na początku był świetny, natomiast później się zmienił i to dość mocno, co obniżyło jakość moich wrażeń.

Pokój wymaga współpracy na pewnym etapie, więc każdy członek zespołu ma co robić przynajmniej przez część rozgrywki.

Same zagadki były w porządku, niektóre naprawdę ciekawe, chociaż widać, że pokój ma już swoje lata, bo nie było tam niczego, co by zaskoczyło kogoś z doświadczeniem.

Pokój ma przyjemny klimat dżungli. Obsługa w humorystyczny sposób wprowadza do fabuły, która potem jest kontynuowana w humorystycznym tonie aż do końca w samym pokoju. Pokój spokojnie dla trochę starszych dzieci nie tylko ze względu na klimat, ale też rodzaj zagadek.

Pokój jest dobrze dopracowany. Ma klimat, który pasuje do fabuły, do której bardzo dobrze wprowadza obsługa. Zresztą całość przeżycia jest powiązana z fabułą, co jest dużym plusem. Cały czas mieliśmy świadomość, gdzie jesteśmy, dlaczego i co mamy zrobić. Wystrój wraz z fabułą sprawiają, że przeżycie jest spójne, a jeśli ktoś lubi thrillery, to tutaj odnajdzie się dobrze, gdyż ten pokój to dobry thriller kryminalny. Zagadki są na różnym poziomie trudności; ważne jest to, że są zróżnicowane oraz dopracowane.

Pokój niestandardowy, gdyż wymaga... robienia notatek. Nie lekceważcie tego! :D Klimat PRL-u całkiem dobrze oddany; człowiek czuje, że wydarzenia z pokoju miały miejsce w poprzedniej epoce. Zagadki różne, część z nich wymaga współpracy, część można rozwiązać w pojedynkę. Pokój dobry, jeśli chcemy pokazać np. klientom z zagranicy na wyjściu firmowym jak wyglądał przeciętny urząd kiedyś.

Pokój odwiedziliśmy ze względu na chęć przejścia słynnej wrocławskiej trylogii. Mimo upływu lat, wszystkie trzy pokoje wciąż mają wysokie oceny i cieszą się dobrymi opiniami. Uznaliśmy zatem, że trzeba to sprawdzić.

Krypta to trzecia część, która jest najlepsza pod względem klimatu i spójności wystroju z fabułą. Od początku wiadomo było, gdzie jesteśmy, dlaczego i co mamy zrobić dalej.

Zagadki są zróżnicowane, niektóre dość trudne. Wszystko działa dobrze, z wyjątkiem jednej zagadki, która była uszkodzona. Wystrój pokoju broni się przed upływem lat, natomiast zapewne gdyby został on zrobiony dziś, to niektóre eksponaty wyglądałyby lepiej. Najważniejsze jest to, że nic nie wygląda na zwyczajnie przestarzałe.

Trochę męczył ciągły półmrok, ale w sumie byliśmy w krypcie, więc nie mogło być tam jasno.

Trzecia część w dobry sposób kończy trylogię, ale nie zamyka jej definitywnie. Zakończenie sprawia, że można myśleć nawet i o czwartej części, więc kto wie, może po latach powstanie kontynuacja…

Pokój odwiedziliśmy ze względu na chęć przejścia słynnej wrocławskiej trylogii. Mimo upływu lat, wszystkie trzy pokoje wciąż mają wysokie oceny i cieszą się dobrymi opiniami. Uznaliśmy zatem, że trzeba to sprawdzić.

Pogrzeb Arystokraty to druga część, która jest na drugim miejscu pod względem klimatu i spójności wystroju z fabułą. Miła odmiana po pierwszej części. Będąc w tym pokoju, miało się poczucie, że jest się w domu pogrzebowym, a dodatkowo z czasem również, że w tym domu jesteśmy w konkretnym celu.

Pokój jest na poziomie pomiędzy początkującym a średnio-zaawansowanym i to widać, ale dobre jest to, że zagadki są zróżnicowane, przez co nawet doświadczeni gracze nie powinni się nudzić. Mimo upływu lat, wystrój wygląda dość przyjemnie i nie ma się poczucia, że wszystko jest przestarzałe.

Same zagadki działają dobrze, dzięki ich zróżnicowaniu rozwiązuje się je przyjemnie. Dodatkowo jest jedna rzecz, która zaskakuje, szczególnie w pokoju dla początkujących. Niestety jedna zagadka jest bardzo irytująca przez chyba niestety przestarzały mechanizm. Efekt jest podobny jak w Underworld: samo rozwiązanie jest jasne w niecałą minutę, natomiast jego realizacja trwa chyba z 10 minut, bo człowiek walczy z niesprawnym mechanizmem.

W przeciwieństwie do pierwszej części, tutaj, kończąc pokój, ma się pełną świadomość tego, co się stało fabularnie i gdzie teraz idziemy (część trzecia). Ten pokój zdecydowanie obronił trylogię w naszych oczach i zachęcił do odwiedzenia trzeciej części znacznie bardziej niż pierwsza część zachęciła do odwiedzenia drugiej.