Skarby Majów

Nie lubię pokojów, których przechodzenie sprowadza się do ciągłego zadawania pytania "Do której kłódki pasuje ten kod?".

To był taki pokój.

Jest też w pokoju jeden mechanizm, który ewidentnie nie jest intuicyjny. Jest tak bardzo nieintuicyjny, że notorycznie dochodzi do podniszczania pokoju. Twórcy wolą widocznie wchodzić do pokoju, wybijać z i tak już nieklimatycznej gry i upominać graczy, niż wymyślić bardziej logiczne rozwiązanie. Co kto lubi. Wnosząc po trudnościach jakie sprawia nawet to właściwe rozwiązanie (nie wpadnięcie na nie, a samo wykonanie czynności) stwierdzam, że wina nie leży po stronie grających.

Gospodarz wprowadzający w historie był miły, a same historie ciekawe. Szkoda, że sprawność opowiadania, nie przenosi się na wykonanie pokoju.

Od czego by tu zacząć... Pokój jest dość Pusty, większość zagadek ulokowana jest tak, że ma dużą niewykorzystaną przestrzeń. Niestety w Świątyni Majów ostatnią rzeczą, której się spodziewam są kłódki szyfrowe, a takowych było tam mnóstwo, w sumie zagadki w 90% się na nich opierały. Jest bardzo dużo skrytek, więc trzeba dobrze przeszukiwać pokój. Po podpowiedziach do tego, że czegoś nie przeszukaliśmy, gdy już to mieliśmy, element ten nie pozwolił nam ruszyć dalej. I jak się okazało po kolejnej podpowiedzi, jakiegoś kolejnego nie znaleźliśmy. I tak kilka razy. Najbardziej frustrująca rzecz w pokoju to otwarcie pewnego zamka, nieoczywistego, bez instrukcji jak go otworzyć (bez czytelnej instrukcji w sensie). Nie wiem czy to spoiler, więc zamażę to: w dodatku tego zamka nie widać, więc trzeba się domyślić, że on tam jest i że mamy do właśnie takim specjalnym kluczem i w takim właśnie sposób otworzyć xd. . Po wyjściu z pokoju zdziwiłem się i aż spytałem obsługi, czemu go dalej trzymają, skoro to standard sprzed paru ładnych lat. :P