Łukasz Kaz

Gniew Olimpu jest zdecydowanie pokojem w nieco starszym stylu. Była to już nasza kolejna wizyta w Break the Brain. Dla gości dostępne szafki zamykane na klucz. Obsługa jak zawsze była uprzejma i profesjonalna, a pokój był wyzerowany poprawnie po poprzedniej grupie graczy. Dostępne były przydatne kartki papieru oraz długopis co jest prostą addycją i zmniejsza zamieszanie wśród graczy, a szczególności w pokoju przeznaczonym dla początkujących i średnio-zaawansowanych.

Zagadki: Większość zagadek prostych oraz średnio-zaawansowanych. Do rozwiązania dostępne były potrzebne hinty. Większość niezbędnych przedmiotów klasycznie kryła się za różnego rodzaju kłódkami. Od graczy wymagana jest często spostrzegawczość i dokładność, a dwie z zagadek wymagły nieco zręczności. Mechanicznie i elektronicznie wszystkie zagadki były sprawne, tylko jedna z nich wymagała kilkukrotnego rozpoczęcia z powodu zużycia związanego z eksploatacją i drobnymi uszkodzeniami. Problemy przysporzyła też (już tradycyjnie) kłódka kierunkowa, której zastosowanie w pewnej zagadce było w pełni uzasadnione i moim zdaniem trafne. Szkoda, tylko że zagadki nie były w znaczący sposób połączone narracją przygody w pokoju. Nie spotkaliśmy się też z efektami „łał” które byłyby wyjątkowe i unikalne tylko dla tego pokoju.

Wystrój i klimat: Pokój czysty, ale miejscami pokazujący wiek. Niektóre z dekoracji oraz elementów zagadek niestety miały pewne kosmetyczne uszkodzenia. W pokoju dostępna dość duża ilość miejsca na rozgrywkę. Na uwagę zasługuje integralne wykorzystanie w zagadkach elementów wystroju pokoju i niektóre ukryte do czasu aktywacji dekoracje. Osobiście bardzo podobało mi się umalowanie sufitu oraz podłoga! Niestety poziom immersji w klimat Olimpu i starożytnej Grecji oceniam słabo, nie poczuliśmy gniewu starożytnych bogów ani bohaterstwa herosów.

Rekomendowana ilość osób podana przez twórców (2-5) jest moim zdaniem trafna. Pokój jest wystarczająco obszerny, aby wewnątrz dobrze bawiło się 5 osób, ale możliwy do rozwiązania przez 2 graczy. 60 minut jest jak najbardziej realnym czasem do ukończenia pokoju.

Po zakończonej grze mieliśmy okazję porozmawiać chwilkę z naszą mistrzynią gry, omówiliśmy elementy zabawy, które przysporzyły nieco trudności oraz dały najwięcej frajdy.

Recenzję zakończę stwierdzeniem, że jest to pokój dobry, bo bawiliśmy się w nim dobrze. Nie jest on natomiast wybitny i niekoniecznie wyróżniający się wśród innych, dostępnych w mieście pokoi. Sam Break the Brain ma do zaoferowana ER zarówno lepsze jak i nowocześniejsze. Gniew Olimpu polecam po odwiedzeniu kilku innych pokoi w ofercie Break the Brain.

Zdecydowaliśmy się na wizytę w Polowaniu na Dusze, ponieważ poprzednio odwiedziliśmy już starsze pokoje Fabryki Czasu i z wizyt byliśmy bardzo zadowoleni.
Na początek warto wspomnieć o doskonałej grze aktorskiej mistrzów gry, która towarzyszyła nam przez całą zabawę. Na uwagę zasługuje kondycja strun głosowych aktorki oraz jej klimatyczne przebrania. Tak jak z pozostałymi pokojami Fabryki czasu, zabawa zaczyna się już od wejścia do budynku, a nie samego pokoju, co trzeba docenić!
Pokój ma częściowo charakter asymetryczny, jest ciemny, klimatyczny, surowy, z minimalistycznym podejściem do wystroju. Nastrój pokoju oscyluje pomiędzy thrillerem a horrorem z wątkami okultystycznymi. Z powodu lokalizacji pokoju (poddasze) należy uważać na niektóre elementy konstrukcyjne, aby nie uderzyć w nie głową. Przewody i elementy elektryczne były skutecznie ukryte lub należycie oznakowane.
Poziom trudności pokoju widniejący na stronie (średnio zaawansowany) uważam za trafny. Niestety nie do końca zgadzam się ilością wymaganych graczy (2-5). Owszem, para graczy jest w stanie ukończyć pokój, ale aby rozgrywka mogła się odbyć w optymalny sposób, ze wszystkimi zaplanowanymi atrakcjami to potrzeba do rozgrywki co najmniej 3 graczy.
Zagadki wymagają pracy zespołowej, w szczególności na początku. Pokój nie ma zbytecznie wymagających zagadek matematycznych ani zręcznościowych. Wszystkie kłódki jakie napotkaliśmy były sprawne, a zamki magnetyczne działały należycie. Jedynie jedna z zagadek elektrycznych początkowo nie zadziałała poprawnie, ale po delikatnej podpowiedzi mistrza gry udało się ją rozwiązać bez problemu. W przypadku jednej z zagadek nieco zmyliło nas oznakowanie „nie dotykać” widoczne na podobnym przedmiocie zlokalizowanym nieopodal, znów z pomocą ruszył jeden z aktorów i w klimatyczny sposób pomógł rozwiać tą niepewność.
Pokój ukończyliśmy w około 48 minut. Nasza grupa składała się z 2 doświadczonych, 2 średniozaawansowanych i 1 nowego gracza. Po rozgrywce udało nam się przeprowadzić miłą rozmowę z mistrzami gry, którzy byli chętni poświęcić nieco swojego czasu na przedyskutowanie naszej rozgrywki.
Podsumowując, bawiliśmy się bardzo dobrze. Polecam wizytę w Polowaniu na Dusze w szczególności, jeśli lubicie pokoje z grą aktorską, mocnym wstępem i kiedy chcecie kogoś (nieco) przestraszyć 😊.