Piotr Piasecki

Gdybym obudził się w pokoju "Sekret Dziadka" bez wcześniejszej wiedzy na ten temat, to bez wątpienia pomyślałbym, że jestem w autentycznej szopie.

W pokoju było bardzo dużo elementów, dlatego dłuższą chwilę spędzamy tylko na tym, żeby rozejrzeć się po samym pokoju i zobaczyć co tam dokładnie mamy. Być może nawet pokuszę się o stwierdzenie, że tych jest ich nawet nadmiar i człowiek się czasami nadmiernie zastanawia, czy coś się przyda, czy nie.

Większość zagadek jest zróżnicowana i nie mamy wiele czasu na nudę - tylko parę z nich będziemy znać z innych pokojów - widać, że autorzy starali się sprawić, by nie było nam nudno. Łamigłówki były na tyle niestandardowe, że nie udało się nie skorzystać z podpowiedzi (te zaś były przekazane w interesujący sposób).

Będziemy zdecydowanie pozytywnie pamiętać wizytę u Fun4Brain - bawiliśmy się dobrze, zaś limit czasowy z pewnością nie był tu dobierany na wyrost.

Wycieczka do pokoju Intrigue "Cela 107" była dość spontanicznym wydarzeniem - na mojej liście jest to jeden z ostatnich pokojów w Szczecinie, który jest wart odwiedzenia, a że akurat nadarzyła się okazja, by się tam wybrać, to postanowiliśmy z niej skorzystać.

Na miejscu powitała nas bardzo miła pani, która wytłumaczyła wszystko w koniecznych detalach i pokrótce wprowadziła w klimaty pokoju. Bez zbędnych opóźnień znaleźliśmy się w środku.

Po nieźle nagranym wstępie przeszliśmy do rozgrywki. Wystrój wydawał się nad wymiar adekwatny do "okoliczności", w których to się znaleźliśmy: ciemno, surowo i potencjalnie beznadziejnie, wszystko to okraszone stylistyką sprzed paru dekad.

Zagadki były zasadniczo logiczne i przy odpowiednim nastawieniu udało nam się, przez sporą część pokoju, przegnać jak burza, rozwiązując je po kolei. Ostatecznie jednak, po pół godzinie, okazało się dlaczego ten pokój ma renomę "trudnego" - nic, czego jednak interesujący system podpowiedzi nie był w stanie trochę wspomóc.

Zabierając się do podsumowania - po wizycie cała grupa była zadowolona, a osobiście uważam, że jeżeli kolejny pokój Intrigue - "Przepowiednia Wiedźmy" - będzie na podobnym poziomie, to z wielką przyjemnością zajdziemy i tam.

Muszę przyznać, że "Wampir" od Exodusa wywarł na mnie niezłe wrażenie. Z pewnością do wpływu na klimat pokoju można doliczyć to, że wybraliśmy się tam ciemną nocą (a sam pokój nie znajduje się w sielskiej, dobrze oświetlonej okolicy), co w retrospekcji nie jest genialnym pomysłem dla osób, które nie mają nerwów ze stali.

Obsługa przyjemna i miła, rzucająca żartami o tym, że być może już z tego miejsca nie wyjdziemy - zaczyna się dobrze, nie? Bez zbędnych ceregieli zaczęliśmy zabawę.

Pokój jest bardzo klimatyczny, a atmosfera strachu sprawia, że mimo wszystko z tyłu głowy czai się opór przed wejściem do kolejnego pomieszczenia, czy też sprawdzenia ciemnego zaułka.

Wystrój został wykonany starannie, widać, że autorzy poświęcili dużo czasu i uwagi na szczegóły. Warto było się czasami zatrzymać i po prostu porozglądać, żeby docenić włożoną pracę. Sam wystrój komponował się też dobrze z zagadkami, ale o tym zaraz.

Zagadki, zagadki... Pokój jest całkiem trudny i nowi gracze muszą się z tym liczyć. Dodatkowo poziom trudności wzrasta (lub maleje) w zależności od tego jaki opór psychiczny będziemy mieć przed przejściem do kolejnego zadania, w obawie przed tym, co może się wydarzyć. W "Wampirze" mamy miks zagadek tradycyjnych i elektronicznych - porządny miks, bo każdy znajduje tu coś dla siebie, a na plus jest to, że elektroniczne zagadki nie miały problemów technicznych.

Jeżeli ktoś akurat zajrzy do Poznania, a ma ochotę na odrobinę strachu, to uważam, że ten pokój będzie na to idealnym miejscem - polecam.

"Żródło młodości" okazało się być pozytywnym zaskoczeniem po moich poprzednich doświadczeniach z piracką tematyką w ER.

Przede wszystkim mamy tutaj do czynienia z chłopakami z Ligii Odkrywców, dawniej znanej jako Room Jack Heroes - kompetentni, przygotowani i punktualni, wszystko w najlepszym porządku.

Pokój był nieźle przygotowany - człowiek zdaje sobie sprawę, że trudno jest jest tak faktycznie przygotować "pirate experience", bo pasujące elementy i tematyka są raczej ograniczone.

Przejdę od razu do zagadek - podobało nam się to, że wymagały kooperacji już od samego początku - uczestnicy nie pozostawiają się nawzajem, tylko niemal ciągle współpracuja, a rozwiązanie każdej kolejnej zagadki sprawia przyjemność - te nie były ani szczególnie trudne, ani zbyt proste; w dwie osoby każdy znalazł parę małych łamigłówek, które osobiście rozwiązał, a te "główne" dobrze rozwiązywało się przy pracy grupowej.

Pewien minus mogę tutaj dać za drobne problemy z jednym elektronicznym elementem - prawda jest jednak taka, że jak dotąd każdy pokój, który korzystał z tego rozwiązania miał z nim mniejsze lub większe problemy.

Jeżeli szukacie pokoju, w którym współpraca będzie podstawą, a zagadki są zróżnicowane i przyjemne, to z pewnością będę mógł wam polecić wizytę w "Źródle młodości".

"Dom w lesie" zdecydowanie zadbał o poziom klimatu. Nawet pamiętając o tym, że nie jest się w prawdziwym, strasznym domu, to gdzieś z tyłu głowy coś podszeptuje "uważaj, tu coś może być."

Sam pokój jest zaplanowany bardzo sensownie, eksploracja otwiera coraz więcej i więcej miejsc, gdze można zajrzeć, coś znaleźć lub oczekiwać, że nagle wyskoczy stamtąd morderca.

Trudność zagadek, od samego początku rozgrywki, ocenię na "trudny" - łatwo zatrzymać się już na samym początku i nawet dzieląc zadania w grupie pięciosobowej nie było prosto. Później przewijały się zagadki z różnych dziedzin i wymagające różnych podejść, do tego stopnia, że zróżnicowanie ludzi w drużynie umożliwiło nam w ogóle wyjście z pomieszczenia. To, oraz pewne uszkodzenie po poprzedniej ekipie, które podrzuciło nam pewną podpowiedź zbyt szybko.

Innym, drobnym minusem była akurat temperatura w pomieszczeniu - przy 5 osobach było całkiem gorąco. Ostatecznie jednak nie przeszkodziło to nam w dobrej zabawie.

Pokój jest całkiem solidny, a miłośnikom straszniejszych klimatów akurat można go, z czystym sumieniem, polecić.

Se7en jest zdecydowanie jednym z lepiej wykonanych pokojów w Szczecinie.

Być może nie ma tutaj tylu elektronicznych zagadek, do ilu przyzwyczaiły nas nowo utworzone miejsca, ale jednocześnie występuje tutaj solidny balans elektroniki i tradycyjnych rozwiązań.

Z wachlarza dostępnych zagadek prawdopodobnie każdy znajdzie coś dla siebie - coś na spostrzegawczość, logikę, matematykę. Wszystko trzymało się przysłowiowej kupy i miało też sens w kontekście samego pokoju i jego fabuły.

Zawitaliśmy w składzie 2 w miarę doświadczonych osób i dwóch, które miały sporadyczną styczność z ER - zabawa nadal była przednia, wszyscy zadowoleni, nawet mimo tego, że pokój należy do tych trudniejszych.

Zdecydowanie mogę polecić Se7en - no, może nie tym o poszarganych nerwach.

Skrzynia Umarlaka jest prawdopodobnie (wypadałoby odwiedzić jeszcze Komnatę Tajemnic...) najlepszym pokojem w Escape Me - ale co to faktycznie oznacza dla poszukiwaczy wrażeń?

Pokój rezygnuje z kłódek, co automatycznie zmienia styl rozgrywki i podchodzenia do zagadek. Niefortunnie te ostatnie cierpią na znaną w Escape Me klątwę - "co autor miał na myśli" - takie wrażenie odniosłem w trakcie wizyty jakiś czas temu, a ostatnio potwierdziła inna, znajoma mi grupa, która odwiedziła Skrzynię. Było jednak kilka ciekawych pomysłów, które rzadko widuje się w pokojach, więc mamy tutaj i plusy, i minusy.

Nie było to szczególnym problemem przy obecnym tam systemie podpowiedzi - ale i tak odniosło się wrażenie, że korzystało się z nich znacznie częściej, niż faktycznie powinno; prawdopodobnie można za to winić liniowość rozgrywki.

Wystrój można ocenić na plus - nie ukrywajmy, z pirackim statkiem można zrobić tylko tyle, by zachować odpowiedni klimat. Rozmieszczenie pomieszczeń i zagadek było jednak adekwatnie przemyślane.

Ostatecznie nie jest to pokój, przed którym trzeba przestrzegać - osoby, dla których zabawa w Escape Roomy jest nowa, dobrze się tu odnajdą.

Mając już uprzednie doświadczenia związane z firmą (wizyta w Starym Dworze i Arce/Potopie) człowiek przychodzi do Nautilusa z pewnymi oczekiwaniami.

Zacznijmy od tego, co pierwsze (i naturalnie) rzuca się w oczy - wystrój. Zadbany, przemyślany i z pewnością pasujący do tematyki pokoju. Pojawiły się jednak głosy w mojej grupie, że można było mieć tu trochę więcej rekwizytów (drobnych elementów) - zdania podzielone, osobiście uważam, że było ich dość - nie rozpraszały niepotrzebnie i nie odrywały od zadań.

Zagadki - poziom określę jako średni; grupa była mieszana (2x osoby doświadczone, 2x nowicjusze) i każdy ostatecznie znalazł dla siebie coś do zrobienia. Część zagadek wymagała kooperacji, część była na spostrzegawczość, a większość opierała się na sensownej logice - nie potrzeba było zastanawiać się "co autor miał na myśli".

Obsługa była solidna - może nieco zbyt rozentuzjazmowana, ale generalnie nie ma co zarzucać.

Z całą pewnością mogę jednak pokój polecić - zarówno nowicjusze, jak i osoby z pewnym stażem znajdą dla siebie odpowiednie wyzwania.

Wizyta w Chatce Hagrida była jednym z naszych pierwszych kroków w świecie Escape Room. Zachęceni wrażeniami z dwóch poprzednich pokojów zdecydowaliśmy się dać szansę Escape Me.

Pierwsze wrażenia - całkiem dobre, wesoły piesek i nie za długi czy nachalny wstęp do fabuły - założyliśmy maski i do środka.

Tutaj... Cóż, chciałoby się powiedzieć, że zobaczyliśmy świetne detale i doskonały wystrój, ale po prawdzie, to zobaczyliśmy niewiele - przeszkadzał nam w tym wybitny mrok. Początkowe poszukiwania zagadek i przedmiotów odbywały się niemal po omacku.

Zagadki były na ogół w porządku, parę rzeczy nas zaskoczyło z racji małego doświadczenia, a autorzy starali się dopasować je tematycznie do świata HP. Nie zawsze były w 100% logiczne i część wymagała zgadywania co autor miał na myśli. Jednakże większym problemem były...

Kłódki. Zdecydowanie zbyt wiele kłódek. Do tego stopnia, że potrafiło być ich więcej niż jedna na skrzyni. To był zdecydowanie jeden z największych (największy?) minusów całej zabawy.

Ogółem pokój nie jest zły - jednakże na ówczesne pierwsze miejsce w rankingu mieliśmy zdecydowanie wyższe oczekiwania i nie czuliśmy, że było ono w zupełności zasłużone.

Wybór Asylum był tak zasadniczo dość... Przypadkowy. Nie mając wcześniejszego doświadczenia z pokojami tej firmy wybraliśmy się nie mając zbyt wygórowanych oczekiwań.

Na miejscu dowiedzieliśmy się, że jest to pokój bez kłódek - wizyta wypadła akurat po innym pokoju z podobnym rozwiązaniem, więc mogliśmy spodziewać się już pewnych chwytów.

Przede wszystkim zaskoczyła nas wielkość pokoju, gdyż rozgrywka rozgrywała się na obszarze, który nie raz zadziwił swoim obszarem. Ukrytych miejsc było bez liku, cały czas trzeba było się za nimi rozglądać. Zagadki były logiczne i powiązane w sensowną całość; wiązało się to głównie ze zrezygnowaniem z kłódek i postawieniem na rozwiązania mechaniczne i elektroniczne, przez co rozwiązania mogły być nietuzinkowe.

Mistrz gry bardzo dobrze prowadził rozgrywkę, nie chełpił się pokojem ani oferowanymi usługami i z pewnością sprawił, że rozgrywka przebiegała bardzo sprawnie.

Wystrój pokoju wraz z muzyką i dialogami osób związanych ze scenariuszem (doskonale przedstawione i nagrane) sprawiły, że wstępny zamiar przyjścia i rozwiązywania zagadek zmienił się w chęć udziału w fabule - rozgrywka na miarę porządnej gry komputerowej.

Mając za sobą tuzin pokojów, w Szczecinie i poza nim, mogę stwierdzić, że jest to na chwilę obecną #1 wśród szczecińskich escape roomów.