Bushee

Trzeba przyznać, że Edward Teach udekorował swoją tajemną jaskinię bardzo gustownie. Wręcz chciałoby się w niej zostać dłużej, niż tylko godzinę - co w sumie mogłoby się ziścić, biorąc pod uwagę, że właśnie znaleźliśmy się w śmiertelnej pułapce...
Jednak sprytnie pozostawione informacje i wskazówki pomogły nam rozpracować wszystkie mechanizmy - które, zgodnie z pirackim kodeksem, pozwalającym na stosowanie kłódek wyłącznie na skrzyniach ze skarbem - musiały być unikalne i nie wykorzystywać szyfrów. To ciekawostka, która może zaskoczyć każdego niezaznajomionego z korsarską tradycją.
Bawiliśmy się świetnie i nikt się nie nudził - każdy z nas miał co robić, jak to bywa w dobrze zgranej załodze na każdym szanującym się okręcie. A gdyby nie udało się nam uciec? Cóż... dead men tell no tales!

To już któryś z kolei pokój, który odwiedziliśmy - i ciągle nie przestajemy być zaskakiwani. Początek jest po prostu genialny i robi mocne wrażenie - a potem wciąż jest ciekawie.

Całość trzyma bardzo równy poziom - zagadki są zróżnicowane, nie zbyt proste, część z nich wymaga więcej główkowania, część jest bardziej manualna.

Klimat jest fantastycznie oddany - wszystkie elementy wystroju są na miejscu i budują właściwy nastrój. Stopniowo też odkrywamy spójną historię.

Był to nasz trzeci - i, jak na razie, niestety, ostatni - pokój Exodusa. Dwa poprzednie postawiły poprzeczkę wysoko, więc i oczekiwania mieliśmy niemałe - a zostały spełnione z nawiązką.
Pokój ma dobrze oddany klimat baśni 1001 nocy. Wiele szczegółów przypomina, gdzie i dlaczego się znaleźliśmy.
Zagadki są bardzo logiczne i unikalne - jest to jeden z niewielu pokoi, który nie opiera się na kłódkach, a większość mechanizmów zostało zaprojektowanych specjalnie dla niego. Niektóre wymagają myślenia "out of the box", co zasługuje na szczególne gratulacje.
Jedynym - drobnym - minusem jest fakt, że niektóre rozwiązania wymagają pewnej precyzji. Niemniej nie jest to coś, co by przeszkadzało w odbiorze całości jako bardzo pozytywnej.

Wybraliśmy się do tego pokoju w zasadzie tylko dlatego, że akurat szukaliśmy czegoś dla dużej grupy (było nas 10 osób) - a to bodaj jedyny taki ER w Poznaniu.
Już od wejścia spotkała nas niemiła niespodzianka - po dostaniu się do budynku, do którego zostaliśmy wpuszczeni, nikt się nami nie zainteresował przez kilka minut. No, może nie licząc poprzedniej grupy, która czekała na wyjście jeszcze kilku innych osób - to ogromna wada, nigdy jeszcze nie zdarzyło mi się wpaść na poprzednich klientów, a to psuje klimat i prowadzi do sytuacji, gdy wcześniejsza grupa sugeruje lub zdradza coś kolejnej.
Przez to wszystko zwątpiliśmy, czy na pewno dobrze trafiliśmy, czy może nie weszliśmy do innego pokoju, w którym już ktoś gra. Wykonaliśmy wobec tego telefon do obsługi, która poinformowała nas, że "zaraz ktoś po nas przyjdzie", na co czekaliśmy dobre 10 minut. Po tym czasie dowiedzieliśmy się, że "mamy małą obsuwę" i musieliśmy zmarnować jeszcze trochę czasu - ostatecznie całość przesunęła się o dobre pół godziny...
Następnie dostaliśmy zestaw nieśmiertelników z podpowiedziami, z informacją, że mamy się nimi podzielić. Niestety, ich łańcuszki były splątane ze sobą bardziej niż przeciętne słuchawki włożone do kieszeni i absolutnie nie dało się ich rozplątać - poczuliśmy się potraktowani niepoważnie, kolejny minus.
Wreszcie zostaliśmy zaprowadzeni na miejsce. Chłopak z obsługi starał się wprowadzić nas w klimat i tutaj nie mam w zasadzie żadnych zastrzeżeń. Dopiero potem okazało się, że jeszcze chwilę kręcił się po pokoju i ustawiał ostatnie rzeczy - najwyraźniej nie zdążył dobrze posprzątać po poprzedniej grupie.
Klimat w pokoju był naprawdę dobry. Trzymał w napięciu, a odkrywanie historii było wciągające. Wystrój był naprawdę dobrze zgrany i pasował do całości.
Niestety, w kwestii samej rozgrywki mam nieco więcej zastrzeżeń. Po pierwsze - pokój przewidziany dla tak dużej liczby osób to ewidentnie nie najlepszy pomysł - aby każdy z graczy miał co robić, postanowiono zrobić zagadki niepowiązane ze sobą sekwencją. Przez to wielokrotnie zastanawialiśmy się, do której kłódki będzie pasować znaleziony właśnie klucz czy odkryty kod - nie było tutaj żadnych sensownych wskazówek, które by je ze sobą wiązały. Część skrytek było wykonanych tak źle, że udawało się je otworzyć bez potrzebnych przedmiotów, a nawet bez otwierania kłódek - przez co, gdy po czasie dopiero znajdowaliśmy te przedmioty, kody, czy klucze, szukaliśmy dopiero, do czego je dopasować, zapomniawszy już o "rozwiązanych" zagadkach. Ponadto, w pokoju znajduje się kilka skrytek, które nie biorą udziału w grze, chociaż na to wyglądają (np. znajduje się tam zamek na szyfr) - to też bardzo słabe, powoduje marnowanie czasu na ślepych zaułkach.
Samo przygotowanie pokoju też nie było najlepsze. Ostatniej zagadki nie byliśmy w stanie rozwiązać, ponieważ któraś z poprzednich grup tego dnia wyniosła jeden z kluczowych przedmiotów, o czym obsługa wiedziała, ale nie poinformowała nas. Zamiast tego zostawiony był substytut, którego znaczenia nie sposób było się domyślić.
Obsługa również nie śledziła naszych poczynań. Jedynym źródłem podpowiedzi były wspomniane nieśmiertelniki, co powodowało, że można było zupełnie przypadkiem otrzymać podpowiedź nie do tej zagadki, do której by się chciało. Mieliśmy co prawda krótkofalówkę, której ostatecznie zdecydowaliśmy się użyć, ale musieliśmy przy tym tłumaczyć obsłudze swoje położenie i w zasadzie samemu wiedzieć, czego nam potrzeba.
Na sam koniec dodam, że cel gry również był bardzo niejasny. Niby zostaliśmy zamknięci w mieszkaniu psychopaty i mieliśmy z niego uciec, ale... drzwi wyjściowe były cały czas otwarte! Przez to ciężko było poczuć, do czego dążymy i odczuć jakąś satysfakcję z postępów, czy emocje wynikające z zamknięcia.
Niestety, był to stanowczo najgorszy ER w którym byliśmy dotąd.

Pokój "Tajemnice templariuszy" jest unikalny - przynajmniej spośród tych, które odwiedziłem - pod tym względem, że nie tyle zmusza do ucieczki, co raczej do... znalezienia dalszego przejścia i odkrycia sekretów. Klimat średniowiecznego zamku oddany jest w sugestywny sposób, a dużym plusem jest system zagadek, w których nie użyto ani jednej kłódki na szyfr, a większość rozwiązań jest autorskich. Oby więcej takich pokoi!

Pokój jest świetnie wykonany - bardzo klimatyczny i z ciekawymi, logicznymi zagadkami. Całość zamknięta jest w spójnym ciągu poszukiwań elementów dużej łamigłówki, co ma swoje plusy i minusy. Negatywną stroną jest brak poczucia, że posuwamy się do przodu - przez to, że krok do przodu robi się rzadko, ale za to duży. Plusem za to jest fakt, że bardzo łatwo podzielić poszukiwania między poszczególne osoby, a w razie braku pojedynczych elementów układanki w dalszym ciągu można znaleźć jej rozwiązanie. Wyjście z tego pokoju jest niemniej bardzo satysfakcjonujące i nie da się go nie polecić :)

Ten pokój był pierwszym, który odwiedziliśmy - i to były trudne chwile, bo chociaż doskonale znaliśmy ideę gry, to jednak stawianie pierwszych kroków w takich ekstremalnych warunkach nie jest łatwe :) Klimat grozy unosi się w powietrzu przez cały czas. Zagadki są dość trudne, ale logiczne. Jedynym minusem są kłódki i niektóre drzwiczki, które dość ciężko otworzyć - czasem można się przez to zasugerować, że idzie się w złym kierunku.

Pokój zachowuje bardzo wysoki poziom, począwszy od obsługi i wprowadzenia do gry, poprzez klimat, a skończywszy na zagadkach.
Pomieszczenie dobrze oddaje klimat wnętrz zamieszkiwanych przez wampiry (a przynajmniej tak można to sobie wyobrazić :)). Zagadki są całkowicie logiczne, a ich poziom jest całkiem wysoki. Kilka z nich było wyjątkowo oryginalnych i miło nas zaskoczyły.
Pokój jest utrzymany w motywie lekkiego horroru, ale nie jest szczególnie straszny - osoby ze słabym sercem powinny dać radę ;)
Polecamy!