bartekk

Czego by nie napisać o tym pokoju, jeden jego aspekt jest absolutnie niezaprzeczalny - scenografia w tym pokoju to prawdziwe dzieło sztuki! Choć właściwie samo słowo 'scenografia' sugeruje coś sztucznego lub umownego, podczas gdy Questrooms powołało do życia przekonującą i zarazem mega estetyczną przestrzeń. Co jednak z samą rozgrywką? Fabuła być może nie obfituje w zwroty akcji, niemniej rzeczy, które przychodzi nam zrobić w ramach pomocy Steinowi, faktycznie dają poczuć, że bierzemy udział w czymś niezwykłym. Sama rozgrywka przebiega dość płynnie, zagadki są zaś różnorodne, angażujące współgraczy i sensownie wplecione w akcję. Dodajmy do tego jeszcze świetną obsługę, a dostaniemy pokój, który imo wkrótce wywoła niemałe zamieszanie w topce ogólnoposkiego rankingu (a na pewno mu tego życzę!). I z niecierpliwością będę czekał na przyszłe projekty od Questrooms! :)

Pokój odwiedziliśmy dosłownie parę dni po premierze, przez co nie wszystkie elementy w pokoju zagrały tak jak trzeba (przede wszystkim muzyka), ponadto sama zabawa skończyła się... trochę zbyt nagle. Biorąc jednak pod uwagę entuzjazm i zaangażowanie obsługi, jestem w stanie przymknąć oko na te niedociągnięcia wieku dziecięcego i że lada moment rozgrywka będzie pozbawiona tych prostych do usunięcia wad.

Kryminał akcji oraz Indianie - czy z takiego połączenia może wyniknąć coś niezwykłego? Z taką myślą się wybrałem do tego pokoju, nie wiedząc, czego właściwie się po nim spodziewać. Duch Wojownika zaś bezlitośnie to wykorzystał, trafiając w moje czułe punkty z niesamowitą precyzją.

Po pierwsze - klimat. Uderza już na samym początku we wprowadzeniu, które momentalnie nadaje ton całej rozgrywce. Budowany jest zarówno przez drobne detale wystroju i rekwizyty, odpowiednią grę światłem, jak też i prześwietnie dobraną ścieżkę dźwiękową. Po drugie - przygoda. Pokój na lockme został skategoryzowany jako "akcja" i jest to adekwatne oznaczenie. Mamy tu wciągającą historię, w której współuczestniczymy jako gracze i która się w intrygujący sposób rozwija w trakcie gry, aby ostatecznie w zgrabny sposób złożyć się w całość. Po trzecie - zagadki. Raczej nie za trudne (przynajmniej dla doświadczonych drużyn), ale za to świetnie wpisane w klimat i w całą rozgrywkę. No i wreszcie nie można zapomnieć o obsłudze - Patryk się spisał po prostu znakomicie! :)

Czy jednak ten pokój jest faktycznie "fantastyczny i wyznaczający trendy"? Trudno jest mi jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, choć w niektórych aspektach jest to na pewno daleki krok do przodu względem starszych pokojów Escape Time, włącznie z Pachnidłem czy tymi o tematyce potterowej. Ponieważ jednak, subiektywnie rzecz biorąc, rzadko kiedy pokoje dostarczają mi tyle frajdy co Duch Wojownika, ostateczna ocena może być tylko jedna.

Miałem bardzo duże oczekiwania wobec tego pokoju i liczyłem na to, że będę go wymieniać jednym tchem (a przynajmniej wersję 100-minutową, którą wybrałem) przy wyliczaniu najlepszych warszawskich escape roomów. Stąd też może wynikać mój problem z wystawieniem ostatecznej oceny lub po prostu żal, że nie będzie to co najmniej 9/10, na które tak bardzo liczyłem.

Z jednej strony, jak rozłożyć rozgrywkę na czynniki pierwsze, to nie widać problemu. Fabuła i zwroty akcji - są, klimat i napięcie - obecne, zagadki - również, w tym kilka z nich naprawdę pomysłowych. Jest też cała garść fajnych nawiązań do amerykańskich lat 70-tych i okolic. To w czym problem w takim razie? Na pewno nie siadł mi sam początek rozgrywki - przez pierwsze pół godziny nie czułem, aby podejmowane przeze mnie akcje przybliżały mnie jakkolwiek do rozwiązania tajemnicy motelu. Później było już pod tym względem znacznie lepiej, choć nadal nie rozumiałem, jaką rolę pełniliśmy jako gracze w całej historii. Wreszcie, samo zakończenie pokoju przy tak zbudowanym klimacie również pozostawiało wiele do życzenia.

Jak trudny jest to pokój? Dla osób z doświadczeniem prawdopodobnie nie sprawi on dużych problemów, jednak te dopiero rozpoczynające zabawę z escape roomami mogą być nieco zagubione, zwłaszcza na początku. W takich sytuacjach jednak można liczyć na pomoc przesympatycznej obsługi, zaś system podpowiedzi został zgrabnie wkomponowany w tematykę pokoju. Niemniej pokój oceniam z perspektywy osoby doświadczonej. No i warto wspomnieć o straszności pokoju. Jest to istotnie thriller, jednak w dużej mierze jest to osiągnięte za pomocą klimatu - faktyczne straszenie nie jest istotnym elementem gry.

Przyznam, że niełatwo jest mi jednoznacznie ocenić ten pokój, gdyż wzbudził we mnie mieszankę emocji - niektórymi jego elementami byłem wręcz zachwycony, jednak były też i takie, które nie zagrały tak jak trzeba. Koniec końców czuję, że ostateczna moja ocena jest o jedno oczko zawyżona, ale... może to kwestia jakiegoś uroku?

Co w każdym razie warto wziąć pod uwagę? W pokoju dominują motywy baśniowe, które mogą momentami wydać się wręcz nieco infantylne. Do mnie w każdym razie ten klimat w większości trafił, a zwłaszcza ostatni etap pokoju, który swoim całokształtem skojarzył mi się z moimi ulubionymi przygodówkami z lat młodzieńczych. Również dobre udźwiękowienie robi swoje.

Fabularnie pokój był... w porządku. Cel przygody jest jasny, o ile zapoznamy się z opisem na oficjalnej stronie pokoju, bo opis na lockme jest bardzo lakoniczny i na fabule nie skupia się w ogóle; niemniej oczywiście wszystko wyjaśni obsługa przy wprowadzeniu.
Natomiast - mimo że trafiłem do chaty czarownika, dowiedziałem się z niej o nim rozczarowująco niewiele. Brakowało mi dodatkowych elementów, dzięki którym można by było się dowiedzieć więcej o jego przeszłości lub dokonaniach. Nie zmienia to faktu, że jednak pewne rzeczy do odkrycia były - i na swój sposób były one całkiem interesujące :).

Wyzwania, które pokój stawia przed graczami, mają zróżnicowany charakter i poziom trudności. Są tu zarówno proste zadania do wykonania, które z założenia powinny sprawić sporo frajdy, jak też i całkiem złożone łamigłówki. Niektóre zagadki wymagają też spostrzegawczości lub oryginalnego pomysłu. Tak że ogólnie przyzwoita mieszanka. To, co nie do końca zagrało, to przede wszystkim jedno z owych prostych zadań, które miało być fajne i w ogóle, ale moją grupę po prostu zmęczyło.

Wreszcie - złośliwość rzeczy martwych spowodowała, że jeden mechanizm w trakcie gry nie zadziałał. Na szczęście koniec końców nie była potrzebna fizyczna interwencja Mistrza Gry, jednak przez co najmniej kilka minut nie mogliśmy poczynić żadnego progresu. Przeszukując zaś w tym czasie cały pokój udało nam się natknąć na... pozostałości po poprzedniej wersji pokoju. Fakt, że przy optymalnej rozgrywce raczej nikomu się one nie rzucą w oczy, ale jak się już je znajdzie, to mogą wprowadzić niepotrzebny element dezorientacji.

Jako że uwielbiam, gdy w ER-rze fabuła gra pierwsze skrzypce, to już po pierwszych kilku minutach zabawy byłem pewien, że zapamiętam "Osobowość" jako jeden z moich ulubionych pokoi. Bez problemu mogłem bowiem wczuć się tu w rolę bohatera porządnego kryminału, w którym napięcie jest świetnie budowane aż do samego końca. Oczywiście jest też całkiem sporo zagadek - te jednak zostały świetnie zaaranżowane i wplecione w całą historię; niektóre z nich potrafią też nieźle zaskoczyć :). A, i do tego wszystkiego obsługa również stanęła na wysokości zadania.

Co do trudności, oznaczenie pokoju jako dla doświadczonych grup wydaje mi się bardzo zasadne. Natomiast z perspektywy doświadczonej trzyosobowej grupy pokój nie wydał się szczególnie trudny, ale to już może zależeć od tego, jak bardzo drużyna da się ponieść atmosferze - niby to nie jest horror, ale coś zdecydowanie wisi w powietrzu...

Co tu dużo pisać - klimat był super, a system podpowiedzi po prostu zwalił z nóg. Zagadki również ogólnie sprawiały dużo frajdy przy rozwiązywaniu. No i do tego przesympatyczny Mistrz Gry. Jedyne, co w moim przypadku nieco zawiodło, to fabuła - początek dużo obiecywał, jednak zamiast ciekawego rozwinięcia się opowieści rozgrywka skończyła się w dosyć niespodziewanym momencie.
W każdym razie, kawał dobrej roboty!

Pokój ogólnie solidny. Całkiem kreatywne podejście do dekoracji, choć miejscami lekko trącą niskobudżetowością. Zagadki były całkiem różnorodne i nad paroma istotnie trzeba było się chwilę zastanowić :).
W trakcie zabawy nie doświadczyłem efektu 'wow', za to mogłem poczuć sentymentalnego ducha dawnych lat, w czym pomogła m.in. dobrze dobrana muzyka.
Do obsługi nie miałem żadnych zastrzeżeń.

Wizyta w pokoju była częścią rodzinnego wyjazdu do Pszczyny. Rodzina była już od dłuższego czasu ciekawa, na czym właściwie polega zabawa w escape roomy (w które się bawię już od dłuższego czasu; na koncie mam ponad 60 pokojów), stąd też zaproponowałem wizytę w takowym jako uzupełnienie weekendowego wypadu. Dodatkową motywacją dla mnie był fakt, że pokój plasuje się wysoko w ogólnopolskim rankingu i wg twórców adresowany jest do osób początkujących. Ostatecznie wybraliśmy się do niego w pięć osób, w tym cztery osoby początkujące (w tym zaś dwie, dla których to był pierwszy escape room w życiu). I co tu ukrywać - rodzinie wizyta się bardzo spodobała, jak też i cały pobyt w Pszczynie.

Pierwsze wrażenia - pokój znajduje się w obiekcie o niebanalnej historii, z którą można się zresztą zapoznać m.in. na stronie internetowej Cinema Escape. Stąd też i bardzo klimatyczna poczekalnia. Całość dopełnia obsługa, która w bardzo serdeczny i pozytywny sposób wyjaśniła, na czym w ogóle polega cała zabawa.

Co do samej rozgrywki - mamy konkretne tło fabularne wraz ze zgrabnym wprowadzeniem do historii i intrygującym zadaniem głównym. Wystrój jest bez zarzutu - nie dopatrzyłem się żadnych elementów, które by wybijały z immersji. Warto podkreślić, że w pokoju w zasadzie nie ma żadnych kłódek technicznych, zaś elementy nie biorące udziału w rozgrywce zostały oznaczone w naprawdę pomysłowy sposób. Całej rozgrywce towarzyszy również miła dla ucha muzyka.
Zagadki istotnie zostały zaprojektowane pod osoby początkujące. Zwłaszcza te w początkowej fazie rozgrywki stanowią formę 'samouczka', który ma na celu przygotowanie do dalszej części zabawy. W trakcie gry natkniemy się na trochę kłódek, ale jest też sporo innych rozwiązań mechanicznych, elektronicznych czy też wręcz magicznych :). Ogólnie zagadek jest na tyle dużo, że 75 minut wydaje się optymalną ilością czasu na ukończenie zabawy dla niedoświadczonych grup.
W kilku miejscach udało się nam zaciąć, wtedy też otrzymywaliśmy od obsługi propozycję otrzymania wskazówki; dzięki nim udało nam się bez pośpiechu ukończyć zabawę na około 5 minut przed końcem czasu. Cieszy fakt, że nie otrzymywaliśmy podpowiedzi bez pytania o nie pomimo bycia (w zdecydowanej większości) początkującą grupą! Generalnie poziom trudności oceniłbym jako "łatwy" lub "średni", w zależności od tego, jak bardzo chcemy polegać na podpowiedziach.

Podsumowując, pokój ten jest przykładem świetnego wykorzystania przestrzeni starego kina i choćby z tego względu zasługuje na miano jednej z ciekawszych atrakcji dla wszystkich grup odwiedzających Pszczynę. Dobrze bawić się w nim będą zarówno grupy początkujące, jak i te bardziej doświadczone, które z pewnością docenią wykonanie zagadek oraz ich powiązanie z fabułą pokoju.

Do Sekretu Iluzjonisty wybrałem się w dwie osoby zachęcony ceną, która nawet bez styczniowej promocji jest całkiem przystępna, oraz ogólną tematyką. Ponieważ zaś nadal jest mało komentarzy do tego pokoju i sporo z nich pochodzi z okresu tuż po otwarciu, to na wszelki wypadek informuję, że okres wieku dziecięcego ten pokój ma już za sobą i wszystkie mechanizmy w nim działają tak jak należy. Niemniej 'woń podziemi' nadal może skutecznie uprzykrzyć rozgrywkę osobom, które bardzo źle znoszą nieprzyjemne zapachy - mi na szczęście w ogóle nie przeszkadzała, bo jest tu sporo rzeczy, którymi się można nacieszyć.

Przede wszystkim, wszystkie zagadki są umiejętnie wplecione w fabułę / tematykę pokoju, ponadto sporo z nich zachęca do współpracy i ogólnie dają dużo satysfakcji przy rozwiązywaniu. Jest to też zasługa bardzo solidnego i zarazem estetycznego! wykonania rekwizytów. Bardzo dobrze spisują się również pozostałe elementy wystroju, które mają nadawać głębi całemu miejscu - znajdziemy tu zarówno elementy wyposażenia typowe dla pracy magika, jak też i takie bardziej typowe dla zwykłej starej piwnicy (w tym wszystkie niedogodności wymienione w opisie! :D), a nawet detale dające sugestie na temat inspiracji/ambicji życiowych Alojzego. Mimo to w piwnicy wcale nie odczuwa się natłoku bodźców, a wręcz ma się lekki niedosyt, że jest w niej tak mało bałaganu - można to potraktować w zasadzie jako zarzut. Być może przy większej liczbie klimatycznych rozpraszaczy znacznie wzrósłby poziom trudności pokoju, ale parę dodatkowych magicznych gadżetów mogłoby być źródłem dodatkowej frajdy przy przeszukiwaniu pokoju. Na wyróżnienie zasługuje za to ogólna konstrukcja całej rozgrywki - im bardziej wchodzimy w sekrety Alojzego, tym bardziej zabawa się rozkręca.
Obsługa bez zarzutu - nie przedłużała niepotrzebnie wprowadzenia, po zakończeniu zabawy miała też czas na kilka minut rozmowy.

Dwie doświadczone osoby (sam mam na koncie ponad dwadzieścia pokoi) jak najbardziej powinny dać radę z Sekretem Iluzjonisty, w trzy osoby również nikt nie powinien się nudzić. Na pewno zaś polecam ten pokój wszystkim, którzy poszukują nowych oryginalnych rozwiązań lub po prostu chcieliby poczuć odrobinę prawdziwej magii.