Wolfenstein

Ten pokój to przede wszystkim bardzo dobrze oddany klimat wojenny. Scenografia, gadżety, zagadki - wszystko dobrze ukierunkowane i osadzone w historycznych realiach. Do zrobienia w środku jest dużo, co momentami krępowało naszą skromną, dwuosobową delegację.

Malutki minusik od nas za dużą ilość zagadek opartych o szukanie, bo nie przepadamy za nimi ;) Poza tym - mucha nie siada.

"Jeśli wygrywasz, nie musisz się tłumaczyć…Jeśli przegrywasz, nie powinno Cię tam być, abyś się tłumaczył!"

Wreszcie udało mi się odhaczyć ostatni escape w tej lokalizacji, jak to w bunkrze bywa jest tam ciemno i w oddali słychać bomby.
Nastawiłem się na słaby pokój, a tu jednak byłem zaskoczony niektórymi rozwiązaniami - bardzo dużo kłódek, kilka manualnych zagadek. Jeżeli ktoś lubi małe escape roomy z zagadakami wojennymi to może odwiedzić.
Apeluje do obsługi, żeby te historyczne pokoje już przerobili na coś nowego - wiem, że potraficie. ;)

Pokój nieco rozczarowujący, zwłaszcza, że uwielbiam grę. Szybko i łatwo - tak mogę podsumować.

Pokój warty odwiedzenia. Nam klimat się spodobał jednak jest to specyficzna kategoria pokoi wiec nie każdy się odnajdzie. Więcej plusów niż minusów. Zagadki ciekawe i dość prosye

Bardzo prosty i zagadki to tylko kłódki. Nie spełnił oczekiwań

W krakowskim ExitRoom mieliśmy dotąd okazję zagrać tylko w dwóch pokojach. O ile na ten pierwszy spuścimy zasłonę milczenia, o tyle Wolfenstein zaskoczył na plus. Jest to pokój w klimacie wojennym, nawiązujący – i fabularnie, i scenograficznie – do czasów Trzeciej Rzeszy. Pomimo że w całokształcie jest to pokój mocno klasyczny (także pod kątem zastosowanych rozwiązań, ponieważ dominują kłódki) a lekkie odświeżenie niektórych dekoracji by się przydało [PW], dzięki zagadkom jaki ten room stawia przed graczami, całość doświadczenia wypadła pozytywnie. Obsługa Mistrzów Gry poprawna jeśli chodzi o prezentację technikaliów (omówienie zasad gry na wprowadzeniu itd.), ale – być może przez liczbę obsługiwanych tego dnia gier – „taśmowa” jeśli chodzi o całą resztę.

Spontanicznie po szybkim wyjściu z Seksmisji poszliśmy na Wolfensteina, który był trudniejszym wyborem, co mocno mnie ucieszyło.
Pokój przeszliśmy bez podpowiedzi, utknęliśmy na jednej rzeczy, która była błędem technicznym pozostawionym przez poprzednią grupę. :(
Klimat nie należał do moich ulubionych, ale zagadki wpasowały się bardzo dobrze i i świetnie go podkreślały, przez co finalnie chyba podobał mi się najbardziej z tej firmy. :)

Prosto z ulicy trafiliśmy do miejsca, gdzie dane nam było rozwikłać zagadki tego pokoju. Temat wojenny nie jest moim ulubionym, dlatego nie jestem jakoś szczególnie zachwycona. Klimat został jak najbardziej oddany, zagadki były czasami dość skomplikowane, ale do ogarnięcia. Według mnie za dużo rekwizytów, które mogą zmylić gracza. Obsługa jak najbardziej na plus. Miłe przyjęcie i szerokie uśmiechy dały nam energię na resztę dnia.

Wojna... od kilku lat życie w ciągłym strachu, gdy każdy dzień może okazać się tym ostatnim. Syreny alarmowe, wybuchy, wystrzały. Odgłosy, które nigdy nie spowszednieją, mimo stania się stałym elementem każdego dnia. Zmęczeni ciągłą walką postawiliśmy wszystko na jedną kartę i podjęliśmy próbę ostatecznego rozprawienia się z fuhrerem.

Wolfenstein jest pokojem dość niepozornym. Wystrój jest wprawdzie adekwatny do tematyki i nie można mu odmówić autentyczności, ale to wciąż dość skromne wnętrze. Brakuje też jakiejś wyraźniejszej fabuły. Choć oczywiście jest zarysowana, to sam pokój nie rozwija jej prawie wcale. Na plus jednak można zaliczyć pewne umieszczone tu smaczki. Podczas rozgrywki słychać dobrze dobrany podkład dźwiękowy.

Zagadki korzystają z różnych rozwiązań- są zarówno kłódki, jak i mechanizmy i elekronika. Zadania są dobrze osadzone w klimacie pokoju. Nie ma ich jednak zbyt dużo, ale mimo to poziom trudności jest generalnie dość wysoki.

Obsługa wykonała swoją pracę dobrze, choć nie ustrzegła się drobnego niedopatrzenia i w jednym miejscu mogliśmy się dopatrzeć właściwego rozwiązania bez rozszyfrowania zagadki. Generalnie jednak całość została poprowadzona solidnie, a po grze znalazła się chwila czasu na wymianę doświadczeń.

Podsumowując- Wolfenstein to pokój, który został skonstruowany poprawnie i z paroma ciekawymi pomysłami jednak wyraźnie odstaje od bieżących standardów i niczym szczególnym się nie wyróżnia. Bawiliśmy się w nim nienajgorzej, ale nie było też miejsca na zachwyty.

Kolejny pokoj w naszym miescie i kolejna ucieczka za nami. Jak bylo? Różnie.

Ale od poczatku. Histori wprowadzajacej nie doswiadczylismy, ale poczytalismy wczesniej, wiec cos wiedzielismy. Opaski na oczy i zaczynamy.

Pokoj byl niewielki ale znajdowalo sie w nim calkiem duzo zagadek. Byly klodki, na kluczyki, na kody, zagadkie manualne, troche myslenia i troche elektroniki. Wszystko dobrze zbalansowane oprocz jednego waznego elementu, iz elektronika nieszczegolnie dawala rade podczas naszego pobytu. Jezeli wszystkie elementy zadzialalyby tak jak powinny to zabawa bylaby calkiem niezla. Kolejny element, ktory nie przypadl nam do gustu to jedna z zagadek na nadludzkie umiejetnosci widzenia. Obsluga przyznala racje, ze faktycznie nic nie widac ale zdziwil nas fakt, ze nikt nie zauwazyl tego wczesniej? Ale z tym tez sie uporalismy i po zlamaniu kodu klodki moglismy wrocic do gry.

Klimat pokoj calkiem dobry, odpowiedni wystroj, podklad dzwiekowy, pasujace elementy. Tutaj wszystko ok.

Poziom gry nie byl trudny, mysle, ze kazda z grup z podpowiedziami lub tez bez powinna podolac.

Obsluga opowiedziala nam jak pokoj powinien dzialac i gdyby tak bylo to uwazam, ze pokoj bylby calkiem niezly, ale poniewaz chwilowo jest jak jest to moge powiedziec, ze ma potencjal ale trzeba popracowac nad wykonaniem.

Obsluga poprawna.

Podsumowujac to pomysly na pokoj sa niezle ale na chwile obecna mozemy doswiadczyc tylko przecietnego wykonania.

Pokoj moglabym polecic bez problemu wtedy gdy pomysly beda sie laczyly z wykonaniem.