kurczaczek

Jako naczelny tchórz polskiej sceny er po raz pierwszy musiałam wyjść w trakcie, bo tak bardzo się bałam. I uważam to za niezaprzeczalny komplement dla twórców, bo jednak zawsze się staram jakoś dotrwać do kolejnej zagadki albo ubłagać litość, a tutaj niepewność czyhała w każdym kącie pokoju. To jest ten rodzaj emocji, po którym zawsze mówię, że Fabryka Czasu jest dla mnie za mocna, a jednak zawsze się wraca... Poziom zagadkowy jest dobrze wyważony z uwzględnieniem panującego napięcia. Mistrzowanie, ale to nic nowego, wzorowe. Całość gra ze sobą pięknie, oprawa klimatyczna, surowa, jak należy, i tajemnicza. Idealne miejsce dla niewinnych i grzeszników 😇

ER ociekający klimatem od wejścia po ostatnią minutę. Widać, że nie była to jego pierwsza wiosna, ale to w ogóle się nie odbiło na naszym odbiorze. Widać w nim przede wszystkim włożone serce. Pasuje dosłownie wszystko, zadbano nawet o zapach i liczne przedmioty dekoracyjne. Pokój jest tak ładnie zaprojektowany, że mógłby służyć za salę rytualną albo do ćwiczenia jogi. Zagadki nie są trudne, są ułożone liniowo i wykorzystują różne techniki. Brak elektroniki, są kłódki i przeszukiwanie.

Odeon nas tak zaskoczył, że ciężko wybrać, od czego zacząć opinię. Może przed wszystkim historia - zawsze doceniamy pokoje autentyczne, a ten zdecydowanie do nich należy. Obiekty z prawdziwego dawnego kina, baza fabuły na dziejach Radomia, konsekwentnie uwzględniona rola głównej postaci - to gigantyczne atuty, które autor pięknie wymodelował na płaszczyźnie pokoju zagadek. Strasznie nie było, mimo oznaczenia thriller, to było raczej towarzyszące napięcie związane z oprawą i klimatem. Wszystko ze sobą grało, wszystko było jednolite i powiązane. Także liniowość, mimo że jest nikła, bo Odeon z graczami współpracuje. Postęp zależny jest od nas, wcale nie ma narzuconej ścieżki, za to jest mierzalny - podkreśliłyśmy średnią kończąc z 18 scenariuszami. Co też nam się bardzo podobało, bo schemat wykonywania serii zadań, aby znaleźć wyjście, został zaprojektowany w dotąd nieznany nam sposób. Przez to pokój zachęca do powrotu i odkrywania go dalej. My się dałyśmy złapać i na pewno za jakiś czas wrócimy szukać dalej. W zasadzie tutaj nie szuka się wyjścia, tylko odkrywa po kawałku wielką tajemnicę. Według nas to jeden z ciekawszych escape roomów na mapie Polski.

Dawno nie byłam w thrillerze, w którym pomyślałam: "wow, mogłabym serio trafić do takiego miejsca, jakby mnie porwano". Autentyczność jednak spada, gdy przechodzimy nieco dalej i z zimnych ścian wylęga się kolorowe ledowe światło. Mnie jako trzęsidupie pomogło się to rozluźnić, jednak pokój traci na surowości, więc dla jednych będzie to wadą, dla drugich nie. Czasu jest sporo, ale też do zrobienia jest sporo. Efekty specjalne super grały, nie było ich dużo, za to były dobrze wyważone, więc ani nie dały się do siebie przyzwyczaić, ani nie pozostawiły motywu horroru w zapomnieniu.

Ogólnie zagadki nie są trudne. Była jedna, która nas zaskoczyła, bo przeciwdziała wszędobylskiemu schematowi, łączyła spostrzegawczość z myśleniem poza pudełkiem. Ta pojedyncza nieszablonowość będzie przez nas długo wspominana jako cenny element pokoju. Reszta to głównie podane na tacy zadania do zrobienia, jak dla nas na poziomie całkiem oczywistym. Otwierasz oczy i praktycznie widzisz, gdzie czekają zagadki, ponadto ich rozwiązania leżą niedaleko i no cóż, też nie wymagają nie wiadomo jakiej bystrości. Dlatego pokój wg nas trudności nabiera tylko jeśli uwzględnimy straszące rozpraszacze. Do tematyki zaś pasują połowicznie - połowa bazuje na niej wiernie, a połowa to infantylnie wyglądające kolorki. To tym bardziej przypominało mi, że nie jestem porwana, tylko gram w escape roomie, więc ponownie: jedni lubią, drudzy nie, a czas czymś został wypełniony. Fajnie, że pobudzony został też zmysł węchu w takim pokoju... przez chwilę, ale w końcu do tego doszło.

Co dalej? Klimat jest, dreszczyk też; u nas być może nieszczególnie mocny, bo mamy kurczaka w drużynie, ale i tak było fajnie ((:
Charakterystyczny dla Escape Time sposób podpowiedzi to zdecydowany plus, wzmacnia immersję oraz pozwala na dopasowanie indywidualne do grupy, stąd ukłon w stronę kreatywności mistrzów gry!

Pokój zdecydowanie z tych bardziej wyglądających niż wymagających. Jest przeprzyjemny dla oka jak i umysłu, praktycznie przechodzi się sam. Wystrój kapitalny, fani GoT będą zachwyceni!
Przechodzi się sam nie dlatego, że jest intuicyjny, ale z racji towarzyszacych nam efektów, które dość klarownie wskazują postęp rozgrywki. Jest to znaczne ułatwienie, dlatego polecamy pokój albo na rozgrzewkę przed maratonem, albo grupom z mniejszym doświadczeniem bądź z dziećmi w składzie.
Zagadki to bardziej zadania niż łamigłówki, są dosyć krótkie i jednoznaczne, rzadko łączą się między sobą, ale ewidentnie łączą się z pokojem, trzeba szukać i obserwować.
Jeśli miałabym wskazać er [spojler], to bylby to ten, zwłaszcza pod przewodnictwem MG Mai :3

Zdjęcia na lockme absolutnie nie oddają specyfiki miejsca; przygotowałyśmy się na piwnicę dziadka, dobrą na rozgrzewkę, z jakąś tajemnicą w tle, typu gdzie dziadek posiał okulary. Ktoś w opiniach pisał (bo czytamy) o dreszczyku, ale co może być dreszczowego w piwnicy z rowerkiem stacjonarnym? :DD
No i tyle z naszych naiwnych planów. Rzeczywistość okazała się okrutna. Pokój trzyma w napięciu mimo że wystrój nie jest jakiś mocno autentyczny. Nie jest bogaty w efekty specjalne, za to w złożone zagadki owszem. Niektóre z nich składają się na więcej elementów, niż faktycznie się przydaje, inne wymagają spostrzegawczości przede wszystkim. Super, że pokój gra razem z graczami, tj. sam nasuwa podpowiedzi, co dalej. Jest zaskakujący i klimatyczny. Byłyśmy we 2, ale zdecydowanie rekomendujemy go grupom 3-4-osobowym.

Pokók grywalny, przyjemny, nietrudny, z elementami zaskakującymj. Ale największe skrzypce, lub w sumie trąbkę, zagrała fabuła. Sama w sobie jest niezwykle ciekawa, wcale niepowtarzalna, a gdy dowiadujemy się, jaką historią jest pisana... noo, kosmos. Niesamowite wrażenie, pierwszy raz spotkałyśmy się z taką inspiracją. Miałyśmy przyjemność poznać jednego właściciela, przygoda została poprowadzona w dozie tajemnicy, co spotęgowało efekt wow na koniec.
Mamy nadzieję, że opowieść razem z pokojem pójdzie w świat dalej, bo jest zbyt fascynująca, żeby pozwolić jej wyblaknąć. Chętnie odwiedzimy go w nowym miejscu, żeby to sprawdzić :D

Jestem fanką serialu i o rany jak ja się dobrze bawiłam! Fantastycznie oddane motywy - choć historia może być nieczytelna dla osób, które jej nie znały wcześniej, to wyzwania nadrabiają, bo są niepowtarzalne i nieliniowe. Pomysły na zagadki poza tym, że wierne tematyce, to całkiem oryginalne, myślenie wg utartego escape roomowego szablonu się nie przydało. Nie wykonujemy zadań jedno za drugim, tylko szukamy elementów i pokonujemy etapy w myśl kilku złożonych. Klimat lat 80-tych nie dominuje ogólnego wrażenia, za to subtelnie potęguje z każdym grywalnym rekwizytem - to też super sprawa, gdy te wszystkie fajne rzeczy się przydają, a nie tylko stoją jako dekoracje. Poziom trudności faktycznie skierowany do doświadczonych graczy, najlepiej i tak iść po jakiejś rozgrzewce, ale trzeba, a wręcz należy, bezapelacyjnie. Było mi autentycznie przykro, gdy musiałam wyjść :C

Mimo że pokój przeszłyśmy w 25 minut, to bawiłyśmy się wyśmienicie. Jest śliczny, gra się bardzo płynnie, przyjemnie. Zagadki są proste, ale satysfakcjonujące. Głównie dedykowane rodzinom z dziećmi, lecz przy kilku trzeba pomyśleć troszkę więcej. Mega zabawa, bardzo fajne wrażenia, aż szkoda, że tak krótko :(

Wystrój dosłownie zachwycający, stałyśmy kilka minut, gapiąc się na otoczenie wokół. Gdyby choć w połowie tak dobrze wyglądały psychopackie er, to świat mógłby być lepszym miejscem.
Do zrobienia jest dużo i nie wszystko jest tak proste, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. W zasadzie to nie jest łatwy pokój, na pewno nie na pierwszy raz, ale zdecydowanie odpowiedni na pierwszy z sekcji horrorów. Tak właśnie wyobrażałam sobie straszne escape roomy, gdy zaczynałam karierę. Po nim oczekiwania naprawdę wzrastają.
Mistrz Gry był wyrozumiały na moje tchórzostwo, jestem niesamowicie wdzięczna, bo zeżarłaby mnie zazdrość, gdyby pozostało mi słuchanie opowieści o tym pokoju.