Kuoka

Byliśmy w 4 osoby: 3 doświadczone i jeden gracz pierwszy raz.

Miałam bardzo duże oczekiwania do tego pokoju, oparte na opiniach innych graczy i osobistych polecajkach. Niestety po wyjściu miałam co najwyżej mieszane uczucia. Wszystko z powodu impasu, który w pewnym momencie zmusił nas do wzięcia podpowiedzi. Zrobiliśmy to z wielkim żalem, bo dotychczas pokoje udawało się nam kończyć przed czasem i bez podpowiedzi (nawet te trudniejsze). Tu się niestety nie udało i był smuteczek.

Impas przytrafił nam się zresztą niejednokrotnie, w momentach, w którym traciliśmy jakikolwiek punkt zaczepienia. Zazwyczaj gdy stoisz przed nierozwiązaną zagadką, kombinujesz i szukasz opcji. Wiesz, że rozwiązanie musi gdzieś być albo wręcz przeciwnie – czujesz lub wiesz, że na razie nie masz dostępu do rozwiązania i natrafisz na nie potem. My czuliśmy się pozbawieni możliwości oceny, czy mamy narzędzia do rozwiązania zagadki, a czasami nie widzieliśmy samej zagadki. Dosłownie przyblokowaliśmy się i nie wiedzieliśmy, co ze sobą zrobić, co wcześniej nam się nie zdarzyło.

Czekałam tydzień z opinią, żeby nasze początkowe wrażenie nie wpłynęło na ocenę. Im dłużej o tym pokoju myślimy, tym bardziej utwierdzamy się w przekonaniu, że nie był tym, czego oczekiwaliśmy. Ostatecznie nasze wzięcie podpowiedzi nie wpłynie na ocenę tego pokoju, bo czuję, że byłoby to niesprawiedliwe. Może mieliśmy gorszy dzień. Plusy tego pokoju znacznie przeważają nad minusami.

Plusy:
+ Największy plus należy się ekipie, dzięki której to doświadczenie było naprawdę niezapomniane. Dzięki nim ocena leci mocno w górę. Ogromne serduszko. Szczególnie jedna zagadka była miodzio.
+ Ostatecznie jest to pokój, który bym poleciła, bo to po prostu świetna zabawa i fajna przygoda. Może nie od razu na pierwszy ogień dla niedoświadczonych, ale po przejściu kilku innych ER warto odwiedzić Addamsów.
+ Powyższe doświadczenie przyda się w podejściu do zagadek. Są tak zróżnicowane, że każda wymaga zupełnie innego rozumowania. Ćwiczymy szare komórki za każdym razem inaczej, warto zresetować myślenie i zapomnieć o zagadce od razu po jej rozwiązaniu. Za tą różnorodność ogromny plus.
+ To, co bardzo doceniam i uwielbiam w ER, czyli wykorzystanie absolutnie całej wolnej przestrzeni. Ujmując to inaczej: wymieniony w opisie wygodny strój naprawdę się przydał. A ja lubię, jak się przydaje.
+ Kolega, który był pierwszy raz, ciągle gada o escape roomach, chce iść znowu i został jednym z nas. Addamsowie go absolutnie oczarowali. Przebiera teraz opisach na lockme i pewnie niedługo założy tu konto, ale zanim wypowie się sam za siebie, uznałam że jego reakcja to plus wart wspomnienia.
+ Klimat był odpowiedni, rekwizyty pasujące, a fabuła spójna. Dla mnie to trochę mniejszy plus niż dla współtowarzyszy (bo dla mnie ten aspekt nie jest tak ważny, w dzisiejszych ER klimat jest ogólnie na porównywalnie wysokim poziomie), ale trzeba oddać sprawiedliwość, że nie było tam przypadkowych rekwizytów, a historia nie zgrzytała.
+ System podpowiedzi, z którego skorzystaliśmy z wielkim żalem, także musimy docenić.

Minusy:
- Momentami było odrobinę za ciemno (tak, wiedzieliśmy, że w pokoju panuje półmrok, ale mam na myśli nieco zbyt mroczny półmrok), a także przez pewien czas odrobinę za głośno. Na plus, że te problemy były chwilowe.
- Widać, że niektórzy nadgorliwi gracze szarpali za elementy i naruszyli je siłą, więc przydałby się lifting.
- Mimo nieliniowości jest wysokie ryzyko utknięcia i braku możliwości przejścia dalej.

Nie ma powodów, by rozwlekać opinię o pokoju, który jest obecnie niedostępny. Jeśli rzeczywiście jest w modernizacji i wróci, na pewno bym go nie skreślała. Jeśli jednak nie zobaczymy jego odświeżonej wersji, trzeba przyznać, że konkurencja przez ten czas bardzo mocno odjechała.

Był to najsłabszy escape room, w jakim byłam, zagadki były łatwe, co nie znaczy, że źle się bawiłam. Jedna z zagadek wyróżniła się bardzo pozytywnie, pozostałe były nieco zbyt sztampowe i dziś trochę trąciłyby myszką. Niektóre osoby podkreślały specyficzny klimat pokoju i pewien dyskomfort.

Ogółem wiele rzeczy do poprawy poczynając od solidności wykonania elementów, na skomplikowaniu zagadek i fabularnej spójności kończąc. Sam temat ma jednak potencjał. Dla bardzo początkujących na wieczór panieński/kawalerski idealny.

Wybraliśmy ten pokój ze względu na polecajkę obsługi Exit19. Byliśmy we dwójkę, mamy za sobą już trochę escape roomów i chcieliśmy się wybrać do Lochów Króla Artura, jednak ze względu na liczbę zagadek w "Lochach" podpowiedziano nam Nekromantę. Nie żałujemy!

Historia opowiedziana w tym escape roomie jest fantastyczna, a klimat mroczny i wyczuwalny. Jako boidupa bałam się pójść gdziekolwiek bez partnera. Ale oczywiście nie do końca udałoby się nam wszystko wtedy sprawnie zrobić :)
Sama fabuła jest na tyle ciekawa, że pokój jest godny polecenia, zwłaszcza dla początkujących graczy i zwłaszcza dla par. W dwie osoby spokojnie da się go zrobić.

Bardzo lubię, gdy pracuje się nie tylko głową, ale escape room sprawia, że zażywamy nieco ruchu. To na pewno na plus. Ogromny szacun za wykorzystanie całej dostępnej przestrzeni w 100 procentach. Kto był, na pewno wie, o czym mówię.

Ostatni plusik dla jak zwykle fantastycznej ekipy Exit19. Czuliśmy się miło przyjęci i profesjonalnie zaopiekowani.

To chyba tyle z plusów, bo łyżka dziegciu też się znajdzie. Same zagadki oceniamy jako łatwe, co samo w sobie nie jest minusem, jednak przez to nie mieliśmy poczucia wow. Część zagadek rozwiązuje się naprawdę niezwykle przyjemnie i są one satysfakcjonujące, jednak przy części mieliśmy wrażenie, że są zbyt łatwe. Dwie z nich, już na początkowym etapie, dosłownie rozwiązały się same i do tej pory nie do końca wiem, czy poszczęściło nam się na ślepo, czy wynikało to z niedopracowania bądź zużycia elementów. Nie zepsuło jednak ogólnych wrażeń z gry.

Widać, że pokój nie jest pierwszej świeżości. W mniejszym stopniu mam na myśli zużycie elementów, a w większym to, że niektóre rozwiązania trochę się zestarzały. Ot, nie robią już takiego wrażenia. Natomiast dla początkujących graczy na pewno będą ciekawe. Kolejny totalnie subiektywny minus to... fakt, że przygoda za szybko się kończy :) Mieliśmy niedosyt. Wydawało mi się, że za pewnym elementem scenografii kryje się jeszcze jedno pomieszczenie. Przydałoby się, aczkolwiek sama przygoda jest spójna i bez niedopowiedzeń.

Co warte zaznaczenia, pokój oczywiście w żaden sposób nie jest niebezpieczny, ale jeśli ktoś ma bardzo słabe nerwy, może nie być idealnym pomysłem.

To zdecydowanie jeden z lepszych escape roomów, w jakich byłam i bawiłam się w nim świetnie.
Klimat jest oddany bardzo dobrze, a już po zamknięciu drzwi dosłownie przenosimy się w inną rzeczywistość. Uwielbiam Leonarda da Vinci, a dla fanów jego twórczości znajdzie się trochę smaczków. Wystrój jest szczegółowy, a wykonanie wszystkich elementów bardzo solidne. Zagadki są dobrze przemyślane, nie brakuje takich, z którymi się nie spotkałam. Jest także to, co lubię najbardziej: pracuje się nie tylko głową.

Jeśli chodzi o trudność zagadek, były one zróżnicowane, ale ostatecznie oceniłabym je jako średniej trudności. Byłam w dwuosobowym składzie, wyszliśmy przed czasem bez podpowiedzi. Na minus, że jedna z zagadek była według nas do rozwiązania metodą prób i błędów.

Pokój szczególnie dobrze mi się kojarzy, bo był to walentynkowy wypad, a zagadki rozwiązywało nam się świetnie. Do przyznania mu samych dziesiątek było bardzo blisko..

Nie byłam do końca przekonana, czy taka tematyka pokoju będzie mi odpowiadać, gdyż wydawała mi się skrojona pod inny typ odbiorcy. Wolę "niebajkowe" tematy, niekoniecznie z elementami "kreskówkowymi", ale ostatecznie bawiłam się bardzo dobrze.
Nie jest tajemnicą, że jest to pokój z aktorem, a jego udział to zdecydowanie najbardziej zapamiętywalny element gry. Za to duży plus, gdyż ogółem wiele osób nie jest przekonanych do aktorów w escape roomach. Tutaj taki zabieg się sprawdza, wykonanie jest pierwszorzędne, a co najważniejsze, ma to uzasadnienie fabularne.
Jeśli chodzi o zagadki, to z przykrością stwierdzam, że tak naprawdę niewiele z nich zapada w pamięć tak bardzo, by się wybijały. Z perspektywy czasu zapamiętuje się przede wszystkim sam udział aktora, aniżeli fabułę, czy konkretne rozwiązania. Pokój oceniłabym jako jeden z łatwiejszych w jakich byłam, ale na pewno wykonany porządnie, przyjemny, miejscami zabawny i wywołujący uśmiech na twarzy. Fani Scooby Doo po prostu będą zadowoleni. Ja jestem bardziej fanką Tomma i Jerrego i Looney Tunes, a Scooby Doo oglądałam okazjonalnie, bo jako dziecko bałam się potworów z tej bajki. Nie sposób jednak nie poczuć się trochę jak dziecko i nie wsiąknąć w klimat. Strach związany z tą bajką chyba trochę we mnie został, bo przyznam, że był podczas wizyty w pokoju moment, kiedy podskoczyłam.

Opinię dodaję po latach, więc dokładnej daty wizyty po prostu nie znam.
Był to jeden z pierwszych moich pokojów, który jak na wtedy zrobił na mnie kolosalne wrażenie i długo był moim numerem 1.
Na początek kilka słów o klimacie, który został oddany bardzo dobrze.
Jestem czytelniczką książek Marka Krajewskiego i zajmują na mojej liście ulubionych kryminałów szczególne miejsce, głównie przez immersję przedstawionego świata. Obraz Breslau z XX-lecia międzywojennego jest równie żywy w Zdradzie w Breslau, jak w książkach. Przedstawiona kryminalna zagadka także ma podobny mocny przekaz, mroczny i miejscami turpiczny wydźwięk, jak w książkach Krajewskiego. Jednak oczywiście nie trzeba mieć jakiejkolwiek znajomości świata przedstawionego w jego prozie i (rzecz jasna) escape room jest zupełnie osobną, pełną, spójną i zamkniętą historią.
Niespodzianka w Zdradzie w Breslau wydarza się już na samym początku, a sytuacja w jakiej jesteśmy zdani sami na siebie, ma w sobie duży element zaskoczenia. Dość tylko powiedzieć, że szczególnie jest w nią "zaangażowana" jedna osoba, a osobiście polecam, by była to osoba o mocnych nerwach.
Na pewno ten pokój przez najdłuższy czas był moim numerem 1 spośród wszystkich innych escape roomów, w jakich byłam. Jedna z zagadek zapadła mi w pamięci szczególnie i jej rozwiązanie połączone ze spektakularnym efektem dziejącym się w pokoju pamiętam bardzo dokładnie. Potem w escape roomach widywałam podobne wykorzystanie pewnych elementów, ale były to realizacje późniejsze. Zdrada w Breslau jako pierwsza wybiła się ponad rozwiązywanie dość prostych zagadek i ma szczególne miejsce w moim serduszku.
Trudność tego escape roomu była wysoka, a mimo że niektórzy gracze byli bardziej doświadczeni ode mnie, całość była dla nas prawdziwą zagadką. Z perspektywy czasu pamiętam połączenie wielu klasycznych zagadek z nowocześniejszymi rozwiązaniami i ten balans wydaje mi się bardziej klasyczny, z tym że te nowocześniejsze zagadki były po prostu lepsze. Klasycznych kodów, zamków, też trochę było, ale nie to zapada w pamięć.
Sam pokój nie jest straszny, czy też zbyt krwawy.
Bardzo polecam.

Słyszałam, że jest to najlepszy pokój w Warszawie, natomiast sama Warszawa ogółem prezentuje niższy poziom niż Wrocław. Niestety, nie mam porównania z innymi pokojami w stolicy, bo byłam tylko w Powstaniu Warszawskim. Nie był to najlepszy pokój, jaki odwiedziłam, na pewno jednak jeden z lepszych i najbardziej zapamiętywalnych. Moja ocena może wynikać z tego, że największą wagę przykładam w niej do innowacyjności i poziomu zagadek, mniejszą do scenografii, fabuły, czy gry aktorskiej. Te trzy ostatnie elementy po prostu stoją na bardzo wysokim poziomie we wrocławskich odwiedzonych przeze mnie pokojach i poziom ten być może mnie rozpieścił. Innymi słowy, samą scenografią nie kupi się mnie w 100 procentach, choć trzeba przyznać, że Powstanie Warszawskie to absolutny top pod tym względem. Zagadki to ten wyróżnik, wedle którego mogę ocenić pokoje najdokładniej, a w Powstaniu Warszawskim nic nie wbiło mnie w fotel. Ogółem poziom wykonania zagadek jest wysoki, zagadki są średniej trudności, jednak są urozmaicone, wymagają różnorodnych umiejętności i wywołują ciekawe efekty, natomiast żadna z nich nie jest taką, która by się wybiła i szczególnie zapadła mi w pamięć.
W zasadzie nie ma się do czego przyczepić, a pokój zasługuje na 10/10/10. Nie jest moim ulubionym, natomiast niczego mu nie brakuje