Ucieczka z więzienia

Wybraliśmy się w 8 osób o różnym poziomie doświadczenia będąc w Trójmieście podczas Openera, i wszyscy byli zachwyceni. Ciekawe zagadki, o wręcz idealnym poziomie trudności. Cudownie spędzony czas, z radością muszę stwierdzić że wciągnęliśmy "świeżaków" z naszej grupy w częstsze odwiedziny w escape roomach :3

Wybraliśmy się w ósemkę i nie zawiedliśmy się. Przymus kooperacji sprawił, że gra była przyjemniejsza, bez jednego dłuższego zawahania wyszlibyśmy przed czasem. Przestronnie i bez ścisku nawet w maksymalnym dopuszczalnym gronie.

Ostatnio dość często kończę w więzieniu, to już chyba 3 raz w przeciągu miesiąca. Za każdym razem jest o dziwo całkiem przyjemnie i udaje mi się wyjść 😆 zacznę od najsilniejszego elementu, czyli obsługi, która uważam, że jest na najwyższym poziomie. Byliśmy w przeciągu 2 dni w tej firmie 2 razy, obsługiwał nas ktoś inny i byliśmy tak samo zachwyceni :) bardzo pozdrawiamy!
Jeśli chodzi o sam pokój, w ramach rozgrywki trzeba podzielić się na dwie grupy, od czego zależne są zagadki, na jakie się trafi, otoczenie, a w konsekwencji odczucia z całej gry. Jedna grupa kończy w więzieniu, a druga próbuje im pomóc. Wydawałoby się, że to ci drudzy mają lepiej, ale klimat u więźniów jest zdecydowanie lepszy. Zagadki były jedne bardziej inne mniej skomplikowane, znalazło się też kilka zmyłek (co nie do końca lubię, bo stanie i zastanawianie się nad czymś co nie jest elementem zagadki to najlepszy złodziej czasu), lecz w ogólnym rozliczeniu znalazło się kilka całkiem oryginalnych rozwiązań. Nie mogę jednak powiedzieć, że było idealnie, gdyż nie zawsze wiedzieliśmy co udało nam się zrobić a co nie, gdyż nie było jasnych sygnałów, że zagadka została rozwiązana (tylko w kilku przypadkach). Przez to kilka razy robiliśmy dalej coś, co już zostało zrobione. Najlepiej więc sprawdzać wszystkie elementy, czy czasem coś się już nie otworzyło :) Pokój także był nastawiony na współpracę, co czasem jest dla nas wyzwaniem, ale mimo to bardzo to lubimy.
Wystrój był poprawny, chociaż... tak jak wcześniej napisałam, po stronie więźniów było dużo, dużo lepiej, ja byłam jednak po tej drugiej stronie i wystrój nie zrobił na mnie tak dobrego wrażenia. Ostatecznie z pokoju wyszliśmy z różnymi wrażeniami, w zależności od tego kto po której stronie skończył. Więźniowie mega zadowoleni, my - nieco mniej . W ogólnym rozliczeniu jednak rozgrywka była przyjemna i uważam, że pokój zawiera w sobie kilka naprawdę dobrych pomysłów. Jest to na pewno dobra opcja na spędzenie wolnego czasu w grupie znajomych. Pokój jednak raczej nie zachwyci bardzo doświadczonych grup, które niejedno już w swojej karierze Uciekacza widziały. Mimo to, uważam, że podczas pobytu w Gdańsku warto wziąć tę rozgrywkę pod uwagę :)

Serdecznie polecamy! Pokój świetny na dużą ekipę, która jest zgrana, ponieważ komunikacja między grupami jest ważna. Jakościowo też bardzo fajny. Na pewno wrócimy na inne pokoje od nich.

Bylismy ze znajomymi juz w kilku escape roomach i ten najbardziej przypadł nam do gustu. Klimatyczny, super zagadki, piekny wystrój i wszystko tak jak być powinno. Nie jest to najprostrzy pokój i nie polecam na pierwszy raz, ale odwiedzić bardzo polecam!

Pokój bardzo logiczny. Wszystkim gorąco polecam, a Pan z obsługi, to najmilszy człowiek jakiego poznałem.

Pokój z dużą ilością fajnych zagadek. Bardzo klimatyczny. Jedyny minus to spora ilość szyfrów numerycznych, która przeważa nad inną ilością zagadek. Polecam zdecydowanie dla większych ekip.

Kolejny raz w QuestRooms i super doświadczenie. Pokój był dość trudny dla osób, które wcześniej ze sobą nie współpracowały i miały swoje pierwsze doświadczenia z Escape Roomami. Opiekunowie bardzo wyrozumiali, z toną cierpliwości i pomocni przy każdym problemie. Mieli dużą wyrozumiałość co do osób, które miały swój pierwszy raz właśnie w tym pokoju. Zdecydowanie polecam Questrooms za profesjonalizm, wyrozumiałość i cierpliwość.

Do pokoju wybraliśmy się w 5 osób — 2 stałych bywalców escape roomów i 3 nowicjuszy, choć nie był to ich pierwszy pokój ever. Na wstępie zaznaczę też, że z przyczyny losowej spóźniliśmy się o 10 minut, ale po szybkim telefonie do obsługi dowiedzieliśmy się, że nie będzie to problemem.

Przed wejściem do pokoju zabrakło wyjaśnienia procedury awaryjnego otwierania drzwi oraz używania krótkofalówki. No i niestety, już na samym początku mieliśmy małe problemy z jej używaniem (a jest ona wręcz konieczna do porozumiewania się między osobami w trakcie rozwiązywania zagadek), bo grupa nowicjuszy nie za bardzo wiedziała, jak krótkofalówkę obsłużyć.

Wystrój pokoju jest, nazwijmy to, „ikejowski”, bo cechuje go raczej niewielka stylizacja mebli. Nie jest brzydko, może co najwyżej nieco niechlujnie, ale do ideału bardzo daleko, w porównaniu na przykład do świetnego wystroju komisariatu w escape roomie „Pokój hotelowy” w Warszawie.

Do zagadek mieliśmy bardzo mieszane uczucia. Trafiły się dość trywialne (postaci „przepisz kod ze ściany do kłódki znajdującej się tuż obok”, o ile w ogóle możemy nazwać coś takiego „zagadką”… [/o]), ale na całe szczęście znalazło się też kilka oryginalnych w gąszczu takich, które często i gęsto spotyka się w escape roomach. No właśnie — „gąszczu”, bo zagadek jest naprawdę dużo. W naszym odczuciu nieco zbyt dużo, bo przez to nie są zbyt rozbudowane ani skomplikowane. Przez to mocno tracą na jakiejkolwiek zabawie nad wymyślaniem rozwiązania i stają się mocno schematyczne i do zapomnienia. Brakowało nam też zagadek stawiających na kooperację między drużynami, która z założenia jest filarem tego pokoju. Było ich zdecydowanie zbyt mało.

Gdy do końca pozostało nam około 20 minut, z krótkofalówki mimowolnie sypały się (tak, było ich mnóstwo) podpowiedzi, o które ani nie prosiliśmy, ani nie dostaliśmy żadnego ostrzeżenia lub zapytania, czy chcielibyśmy w ogóle je usłyszeć. Zdania typu „mam pytanie, czy wcisnęliście guzik x, żeby w miejscu y pojawił wam się kod, który trzeba wprowadzić w miejscu z?” skutecznie zepsuły late-game experience, który przecież powinien być najbardziej emocjonujący z powodu uciekającej końcówki czasu. Nie pozostało nam nic, jak brnąć do przodu, nieco bezmyślnie wykonując zadania dyktowane nam przez obsługę.

Z pokoju nie udało nam się uciec w przeznaczonych do tego 60 minutach. Wtedy też do pokoju zawitała obsługa i dowiedzieliśmy się, że nie możemy dokończyć rozwiązywania pokoju, bo czekają następne grupy — to zrozumiałe z powodu naszego 15-minutowego spóźnienia z wystartowaniem. Poznaliśmy rozwiązania ostatnich zagadek, których nie zdążyliśmy wykonać. Wtedy też wyszedł na jaw ostatni nasz zawód: okazało się, że pewne urządzenie nie działało, co nie było w żaden sposób oznaczone (pomimo tego, że obsługa o tym wcześniej wiedziała). Co prawda, scenariusz był zmodyfikowany tak, że jej rozwiązanie nie było potrzebne do ucieczki z pokoju, ale dobre 5-10 minut poświęciliśmy na próbę zrozumienia czegoś, co wyglądało na oczywisty kolejny krok do zwycięstwa, a w praktyce okazało się tylko niedziałającą elektroniczną skrzyneczką.

Z naszych uwag: zwiększenie czasu do 75 minut, zmniejszenie liczby zagadek w celu zrobienia ich bardziej rozbudowanych (a mniej oczywistych, bo takich było dużo, jak np. te z kartami czy narkotykami) czy postawienie na więcej współpracy między drużynami.

Podsumowując: z pokoju wyszliśmy mniej niż bardziej zadowoleni. Bardzo duży plus za oparcie pomysłu pokoju o współpracę obu drużyn — takich nie widzi się często — ale wykonanie można poprawić na wielu płaszczyznach. Czuć tu zmarnowany potencjał.

To była moja pierwsza wizyta w escape room’e, ale na pewno nie ostatnia. Pokój dosyć trudny, więc na pewno nikt nie będzie się nudził 😃