Wszystkie pokoje
Co to jest escape room?
Vouchery prezentowe
ER Champ
Strefa czasowa:
dr4kun
https://zest.riddlehell.net Nie byłem i nie jestem powiązany z żadną firmą prowadzącą ER. Jestem dość aktywny w środowisku, zawsze siedzę zbyt długo na po... [więcej]
Odwiedzone pokoje:
193
Pokoje na liście życzeń:
95
Poziom:
Przewodnik
Punkty:
479
Save Our Souls
26.10.2025 | data wizyty: 21.10.2025
The game is more of a narrative adventure than spooky horror - it does have some unsettling elements, but they're not jumpscare-y and it's all kept in good taste.
The room design is linear making it best for either two experienced players or three-four beginners (although maybe not as their first escape room ever). The puzzles are not necessarily hard but some do feature clever ideas.
Props to our game mistress for not breaking the role and being really helpful.
The room design is linear making it best for either two experienced players or three-four beginners (although maybe not as their first escape room ever). The puzzles are not necessarily hard but some do feature clever ideas.
Props to our game mistress for not breaking the role and being really helpful.
Uciekliśmy z pokoju w: 42 minuty
Grupa 4 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 7/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 7/10
Poziom trudności: Łatwy
Tak to jest, jak do prawdziwej roboty bierze się studentów...
13.07.2025 | data wizyty: 11.07.2025
Tematyka fantastyczna to jeden z moich ulubionych motywów w pokojach, choć konkretnie ze światem HP jest już u mnie neutralnie - dobrze znam to uniwersum, ale nie jestem fanem. Nie przeszkadza, ale nie jest plusem; odnajduję się w większości elementów świata przedstawionego, choć nie pamiętam wszystkich szczegółów.
Jako pokój dla fanów HP, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę w świecie escape roomów, Sectum Sempra spełnia swoje zadanie. 3-4 początkujących graczy znajdzie tu i zaskakujące mechanizmy, i ciekawie utrzymany wystrój, i co nieco do roboty. Jest wprowadzenie w konwencji, jest początek z hukiem, jest kilka smaczków i ukłonów w kierunku czytelników.
Z drugiej strony, żadna wiedza z książek czy filmów nie jest potrzebna i po wprowadzeniu można traktować ten pokój jak klasyczny przygodowy pokój fantastyczny, więc do samej gry ani znajomość materiału źródłowego, ani sympatia do niego nie są wymagane.
Sytuacja nieco komplikuje się przy bardziej wnikliwym spojrzeniu.
Pokój jest łatwy. Również w odniesieniu do innych pokoi dostępnych obecnie w samym Trójmieście, jest to raczej pokój dla początkujących. Zagadek nie ma zbyt wiele i nie jest to zarzut - nie stanowiłoby to zupełnie żadnego problemu, gdyby trzy z nich nie były wariancją na dokładnie ten sam temat, jedynie z różnym dodatkowym elementem irytującym graczy. Po zwróceniu uwagi na pewien detal i zapytaniu, czemu jest zrobiony niedokładnie - podobno takie było zamierzenie, żeby nieco utrudnić. Sztuczne pompowanie poziomu trudności przez przygotowanie elementów bardziej upierdliwych i mylących, niż muszą być, to nie jest to, co tygryski lubią najbardziej.
Wystrój i klimat jeszcze się bronią, choć na samym rynku okołopotterowych pokoi w kraju mnogość opcji jest spora i Sectum Sempra wypada przy nich raczej poniżej średniej.
Fabuła miała być, ale w pewnym momencie razem z wystrojem poszła na piwo kremowe do Hogsmeade i tyle ich widzieli.
Pani prowadząca (pozdrawiamy Natalię) odnajduje się w przyjętej konwencji, robi dobrą robotę i czuwa nad grupą. Może warto byłoby ją nieco dostosować - konwencję, nie prowadzącą - i grupom mniej potterowym ograniczyć pewne elementy do minimum, co pozwoliłoby im bardziej rozegrać pokój fantastyczny zamiast nacisku na fabułę, która później i tak schodzi na daleki plan.
Jako pokój dla fanów HP, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę w świecie escape roomów, Sectum Sempra spełnia swoje zadanie. 3-4 początkujących graczy znajdzie tu i zaskakujące mechanizmy, i ciekawie utrzymany wystrój, i co nieco do roboty. Jest wprowadzenie w konwencji, jest początek z hukiem, jest kilka smaczków i ukłonów w kierunku czytelników.
Z drugiej strony, żadna wiedza z książek czy filmów nie jest potrzebna i po wprowadzeniu można traktować ten pokój jak klasyczny przygodowy pokój fantastyczny, więc do samej gry ani znajomość materiału źródłowego, ani sympatia do niego nie są wymagane.
Sytuacja nieco komplikuje się przy bardziej wnikliwym spojrzeniu.
Pokój jest łatwy. Również w odniesieniu do innych pokoi dostępnych obecnie w samym Trójmieście, jest to raczej pokój dla początkujących. Zagadek nie ma zbyt wiele i nie jest to zarzut - nie stanowiłoby to zupełnie żadnego problemu, gdyby trzy z nich nie były wariancją na dokładnie ten sam temat, jedynie z różnym dodatkowym elementem irytującym graczy. Po zwróceniu uwagi na pewien detal i zapytaniu, czemu jest zrobiony niedokładnie - podobno takie było zamierzenie, żeby nieco utrudnić. Sztuczne pompowanie poziomu trudności przez przygotowanie elementów bardziej upierdliwych i mylących, niż muszą być, to nie jest to, co tygryski lubią najbardziej.
Wystrój i klimat jeszcze się bronią, choć na samym rynku okołopotterowych pokoi w kraju mnogość opcji jest spora i Sectum Sempra wypada przy nich raczej poniżej średniej.
Fabuła miała być, ale w pewnym momencie razem z wystrojem poszła na piwo kremowe do Hogsmeade i tyle ich widzieli.
Pani prowadząca (pozdrawiamy Natalię) odnajduje się w przyjętej konwencji, robi dobrą robotę i czuwa nad grupą. Może warto byłoby ją nieco dostosować - konwencję, nie prowadzącą - i grupom mniej potterowym ograniczyć pewne elementy do minimum, co pozwoliłoby im bardziej rozegrać pokój fantastyczny zamiast nacisku na fabułę, która później i tak schodzi na daleki plan.
Uciekliśmy z pokoju w: 44 minuty
Grupa 2 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 5/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 4/10
Poziom trudności: Łatwy
Średnia ta Środa
13.07.2025 | data wizyty: 12.07.2025
Zawsze zanim wystawię opinię z oceną poniżej siódemki, mocno się zastanawiam. Czy jestem w stanie dodać coś, czego zabrakło w innych opiniach? Czy mi wśród istniejących wcześniej opinii zabrakło jakichś kluczowych informacji?
W tym wypadku tak jest. Nie zależy mi na wystawianiu 'niskiej' oceny tylko po to, żeby obniżyć miejsce w rankingu, czy zniechęcić innych graczy, a zdaję sobie sprawę, że opinia pod moim nickiem jakiś tam wpływ może mieć.
Zwykle w takiej sytuacji mam problem z wyborem oceny liczbowej i tu muszę polegać na wskazówkach samego Serwisu. Zgodnie z wytycznymi, wahałbym się tu między 3 i 4 - na korzyść oceny ogólnej przeważyła przesympatyczna mistrzyni gry (pozdrawiam i trzymam kciuki; na miejscu nie miałem okazji spotkać się czy omówić pokoju z właścicielką).
Zacznę od pozytywów, bo tych kilka jest.
Wednesday to niezły pokój dla początkujących, którzy kilka lat temu byli w przypadkowych pokojach dla początkujących (spoza topki) i teraz chętnie by sobie odświeżyli, o co w tych escape roomach chodzi. Podobnie ktoś, kto był w kilku podstawowych pokojach i dobrze się bawił, a teraz chce zabrać znajomych czy rodzinę, dla której to byłby jeden z pierwszych pokoi. Dla tego targetu sprawdzi się dobrze.
Bardzo dobrze trafi w gust fanów serialu, którzy do tego należą do grupy graczy opisanej w poprzednim akapicie. Ekipy w miarę świeże w hobby, które nie mają zbyt dużego porównania i oczekiwań, a którym spodoba się kilka imponujących propów znanych z serialu - ci gracze zabawią się wyśmienicie.
Może to być też niezły pokój na rozgrzewkę dla ekip przyjezdnych, które jednego dnia lubią zacząć od czegoś prostego, by później pójść na 'danie główne'. Odrobinę przeszkadza w tym lokalizacja (20 minut spacerem na południe od centrum Gdańska), chociaż dojazd samochodem jest w porządku.
No właśnie - zacząć od 'czegoś prostego'. Wednesday oznaczony jest jako pokój dla średniozaawansowanych, ale moim zdaniem jest to chybione. Pomijając własne doświadczenie czy ogólnokrajowe trendy, w samym Trójmieście znajdą się pokoje faktycznie przeznaczone dla średniozaawansowanych ekip, które są bardziej złożone i wymagające. To oznaczenie w przypadku Wednesday wydaje się być chwytem marketingowym wprowadzającym w błąd: jako doświadczony przyjezdny gracz o ograniczonym czasie w mieście, nie wybrałbym pokoju dla początkujących, kiedy do ogrania mam jeszcze kilka bardziej złożonych. Mimo drobnych problemów technicznych wymagających ingerencji ze strony przeuprzejmej MG wyszliśmy w czasie poniżej 30 minut - weźcie poprawkę na nasze doświadczenie, ale daje to ogólny obraz o liczbie zagadek i ich poziomie trudności.
Klimat i wystrój są bardzo nierówne. Z jednej strony mamy kilka imponujących propów, a pokój jaki taki bardzo próbuje przypominać nam o serialu. Z drugiej strony - poza głównymi propami jest dość pusto, przestrzeń jest niewykorzystana i wypełniona elementami, które można było albo zrobić lepiej, albo może całkiem pominąć.
Tu wchodzi problem z etapu projektowania pokoju. Tajemnicą i spoilerem nie będzie powiedzenie o tym, że - jak w większości pokoi - i tu są techniczne zamki, delikatne detale i inne elementy, których gracz ma nie dotykać. Są nieźle oznaczone. I jest ich bardzo dużo. Pokój nie zaprasza do eksploracji i zabawy, bo gdzie się nie obrócić jest oznaczenie 'tego nie dotykaj'.
Przez kontrast można łatwo zobaczyć, które elementy będą wykorzystywane w zagadkach (praktycznie wszystko inne jest oznaczone), co tylko dodatkowo obniża poziom złożoności pokoju.
A jednocześnie... nie wszystkie elementy techniczne są w ten sposób oznaczone. Jak już oznaczeń i tak jest dużo, to warto nimi przykryć wszystkie detale techniczne.
Wednesday na początku próbuje mieć fabułę i składa narracyjne obietnice, z których szybko się wycofuje. Odległość między tym, o czym opowiadane jest we wprowadzeniu a tym, co pokój pokazuje i przez co prowadzi, jest większa, niż trasa kolei transsyberyjskiej. I podobnie jak w transsibie: nie wszystko da się zrozumieć, a i zdarzy się wagon, który ma zaklejone czarną folią okna, żeby mógł udawać kuszetkę.
Jak na pokój w kategorii 'fabularny'... jest kiepsko. To bardziej miszmasz scen, obiektów i detali z serialu, które przestają się ze sobą kleić po zrobieniu kilku kroków.
Pięć, może sześć lat temu - i za połowę ceny - byłby to pokój całkiem w porządku. Dziś nadal jest grywalny, ale warto odpowiednio dostroić swoje oczekiwania.
W tym wypadku tak jest. Nie zależy mi na wystawianiu 'niskiej' oceny tylko po to, żeby obniżyć miejsce w rankingu, czy zniechęcić innych graczy, a zdaję sobie sprawę, że opinia pod moim nickiem jakiś tam wpływ może mieć.
Zwykle w takiej sytuacji mam problem z wyborem oceny liczbowej i tu muszę polegać na wskazówkach samego Serwisu. Zgodnie z wytycznymi, wahałbym się tu między 3 i 4 - na korzyść oceny ogólnej przeważyła przesympatyczna mistrzyni gry (pozdrawiam i trzymam kciuki; na miejscu nie miałem okazji spotkać się czy omówić pokoju z właścicielką).
Zacznę od pozytywów, bo tych kilka jest.
Wednesday to niezły pokój dla początkujących, którzy kilka lat temu byli w przypadkowych pokojach dla początkujących (spoza topki) i teraz chętnie by sobie odświeżyli, o co w tych escape roomach chodzi. Podobnie ktoś, kto był w kilku podstawowych pokojach i dobrze się bawił, a teraz chce zabrać znajomych czy rodzinę, dla której to byłby jeden z pierwszych pokoi. Dla tego targetu sprawdzi się dobrze.
Bardzo dobrze trafi w gust fanów serialu, którzy do tego należą do grupy graczy opisanej w poprzednim akapicie. Ekipy w miarę świeże w hobby, które nie mają zbyt dużego porównania i oczekiwań, a którym spodoba się kilka imponujących propów znanych z serialu - ci gracze zabawią się wyśmienicie.
Może to być też niezły pokój na rozgrzewkę dla ekip przyjezdnych, które jednego dnia lubią zacząć od czegoś prostego, by później pójść na 'danie główne'. Odrobinę przeszkadza w tym lokalizacja (20 minut spacerem na południe od centrum Gdańska), chociaż dojazd samochodem jest w porządku.
No właśnie - zacząć od 'czegoś prostego'. Wednesday oznaczony jest jako pokój dla średniozaawansowanych, ale moim zdaniem jest to chybione. Pomijając własne doświadczenie czy ogólnokrajowe trendy, w samym Trójmieście znajdą się pokoje faktycznie przeznaczone dla średniozaawansowanych ekip, które są bardziej złożone i wymagające. To oznaczenie w przypadku Wednesday wydaje się być chwytem marketingowym wprowadzającym w błąd: jako doświadczony przyjezdny gracz o ograniczonym czasie w mieście, nie wybrałbym pokoju dla początkujących, kiedy do ogrania mam jeszcze kilka bardziej złożonych. Mimo drobnych problemów technicznych wymagających ingerencji ze strony przeuprzejmej MG wyszliśmy w czasie poniżej 30 minut - weźcie poprawkę na nasze doświadczenie, ale daje to ogólny obraz o liczbie zagadek i ich poziomie trudności.
Klimat i wystrój są bardzo nierówne. Z jednej strony mamy kilka imponujących propów, a pokój jaki taki bardzo próbuje przypominać nam o serialu. Z drugiej strony - poza głównymi propami jest dość pusto, przestrzeń jest niewykorzystana i wypełniona elementami, które można było albo zrobić lepiej, albo może całkiem pominąć.
Tu wchodzi problem z etapu projektowania pokoju. Tajemnicą i spoilerem nie będzie powiedzenie o tym, że - jak w większości pokoi - i tu są techniczne zamki, delikatne detale i inne elementy, których gracz ma nie dotykać. Są nieźle oznaczone. I jest ich bardzo dużo. Pokój nie zaprasza do eksploracji i zabawy, bo gdzie się nie obrócić jest oznaczenie 'tego nie dotykaj'.
Przez kontrast można łatwo zobaczyć, które elementy będą wykorzystywane w zagadkach (praktycznie wszystko inne jest oznaczone), co tylko dodatkowo obniża poziom złożoności pokoju.
A jednocześnie... nie wszystkie elementy techniczne są w ten sposób oznaczone. Jak już oznaczeń i tak jest dużo, to warto nimi przykryć wszystkie detale techniczne.
Wednesday na początku próbuje mieć fabułę i składa narracyjne obietnice, z których szybko się wycofuje. Odległość między tym, o czym opowiadane jest we wprowadzeniu a tym, co pokój pokazuje i przez co prowadzi, jest większa, niż trasa kolei transsyberyjskiej. I podobnie jak w transsibie: nie wszystko da się zrozumieć, a i zdarzy się wagon, który ma zaklejone czarną folią okna, żeby mógł udawać kuszetkę.
Jak na pokój w kategorii 'fabularny'... jest kiepsko. To bardziej miszmasz scen, obiektów i detali z serialu, które przestają się ze sobą kleić po zrobieniu kilku kroków.
Pięć, może sześć lat temu - i za połowę ceny - byłby to pokój całkiem w porządku. Dziś nadal jest grywalny, ale warto odpowiednio dostroić swoje oczekiwania.
Uciekliśmy z pokoju w: 28 minut
Grupa 2 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 4/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 3/10
Poziom trudności: Bardzo łatwy
#194
10.07.2025 | data wizyty: 10.07.2025
Dla tego pokoju muszę odkurzyć profil w serwisie, inaczej się nie da.
Bez spoilerów, ale z konkretami, które mnie by interesowały najbardziej, gdybym rozważał jechanie 4,5h pociągiem (ot, losowa sytuacja) w dużej mierze po to, żeby zagrać w tym pokoju.
Nocne Łowy to faktycznie jest przygodowy thriller. Nie zrobili horroru, który próbują wcisnąć jako thriller, żeby przyszło więcej osób. Klimat jest, ale nie trzeba się bać. Jeśli mimo tego nie jesteście pewni, czy to na Wasze nerwy, czy Was nic nie wystraszy, czy nie będzie zbyt gęsto: skontaktujcie się z Questrooms na czacie albo napiszcie o tym podczas rezerwacji - i wtedy z pełnym luzem możecie iść.
Pokój jest trudny, zagadek jest dużo. Tempo jest bardzo dobrze wyważone, proste zagadki przeplatają się z trudnymi. Nie polecam go początkującym (i w tym wypadku - nie, pięć rozegranych pokoi to jeszcze nie jest 'doświadczona' ekipa), ale nie zgadzam się z opiniami odradzającymi zagrania we dwójkę. Byliśmy w dwie faktycznie doświadczone osoby i moim zdaniem w takiej grupie pokój wejdzie najlepiej.
Serio, zostawcie go sobie na później, po nabraniu odrobinę więcej doświadczenia i po dobrej rozgrzewce - dzięki temu będziecie w stanie go odpowiednio docenić.
A jest i na czym oko zahaczyć, i czym się zaskoczyć, i z czym zmierzyć. I warto było jechać 4,5h pociągiem, żeby zwieńczyć urodziny grą w Nocnych Łowach.
Widać ogrom włożonej pracy, niezliczone dyskusje, godziny testów i szlifowanie detali. Efekt końcowy robi wrażenie i nowa pozycja Questrooms to obowiązkowy przystanek dla doświadczonych ekip.
Bez spoilerów, ale z konkretami, które mnie by interesowały najbardziej, gdybym rozważał jechanie 4,5h pociągiem (ot, losowa sytuacja) w dużej mierze po to, żeby zagrać w tym pokoju.
Nocne Łowy to faktycznie jest przygodowy thriller. Nie zrobili horroru, który próbują wcisnąć jako thriller, żeby przyszło więcej osób. Klimat jest, ale nie trzeba się bać. Jeśli mimo tego nie jesteście pewni, czy to na Wasze nerwy, czy Was nic nie wystraszy, czy nie będzie zbyt gęsto: skontaktujcie się z Questrooms na czacie albo napiszcie o tym podczas rezerwacji - i wtedy z pełnym luzem możecie iść.
Pokój jest trudny, zagadek jest dużo. Tempo jest bardzo dobrze wyważone, proste zagadki przeplatają się z trudnymi. Nie polecam go początkującym (i w tym wypadku - nie, pięć rozegranych pokoi to jeszcze nie jest 'doświadczona' ekipa), ale nie zgadzam się z opiniami odradzającymi zagrania we dwójkę. Byliśmy w dwie faktycznie doświadczone osoby i moim zdaniem w takiej grupie pokój wejdzie najlepiej.
Serio, zostawcie go sobie na później, po nabraniu odrobinę więcej doświadczenia i po dobrej rozgrzewce - dzięki temu będziecie w stanie go odpowiednio docenić.
A jest i na czym oko zahaczyć, i czym się zaskoczyć, i z czym zmierzyć. I warto było jechać 4,5h pociągiem, żeby zwieńczyć urodziny grą w Nocnych Łowach.
Widać ogrom włożonej pracy, niezliczone dyskusje, godziny testów i szlifowanie detali. Efekt końcowy robi wrażenie i nowa pozycja Questrooms to obowiązkowy przystanek dla doświadczonych ekip.
Uciekliśmy z pokoju w: 81 minut
Grupa 2 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 10/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 10/10
Poziom trudności: Trudny
Powrót do przeszłości branży ER
8.09.2022 | data wizyty: 7.09.2022
Poniższa opinia jest w pełni subiektywna, z perspektywy doświadczonego gracza, po grze dwuosobowej. Przed przyjściem nie czytałem żadnych dotychczasowych opinii, jedynie opis i dane przedstawione w profilu pokoju. Nie miałem szczególnych oczekiwań - byłem na wstępie nastawiony pozytywnie, bo lubię temat przewodni (mój kot ma na imię Tesla), a Świątynia 2.0 w chwili rezerwacji była top #4 w Krakowie.
Do tej pory krakowskie ER nie rozczarowały.
W Świątyni 2.0 najlepiej odnajdą się początkujące grupy 3-4 osobowe (bez doświadczenia, ale warto wiedzieć, jak ER jako rozrywka ogólnie działa i czego się można spodziewać) lub grupy 'mieszane' (np. jeden nieco zaawansowany gracz zabierający dwie-trzy inne osoby początkujące - wtedy może to być nawet dla nich pierwszy raz). Oznaczenie pokoju jako dla średnio-zaawansowanych jest mocno na wyrost: zagadki są proste, zwykle angażują bardziej oczy i ręce, niż szare komórki. Jest ich sporo, a do tego część z nich, choć prosta, to zjada dużo czasu - i [i]to[/i] może pokonać ekipy dopiero co zaczynające zabawę w świecie ER. My w dwie osoby wyszliśmy sporo przed czasem, mimo utknięcia na problemach technicznych pokoju.
Mechanizmy bronią się lepiej, niż zagadki. Dobrze wpisują się w klimat i narrację pokoju, nawet jeśli widać na nich ząb czasu. Plus za dużo elementów, których można dotknąć, podnieść, wcisnąć, dopasować - zawsze to przyjemniej, niż ten sam kod ustawiać na kłódce, nawet jeśli efektywnie wychodzi na to samo.
Pech chciał, że trafiliśmy na problemy techniczne. Nie działała jedna zagadka, 'uszkodzona przez poprzednią ekipę', co nie było w żaden sposób zaznaczone - spędziliśmy przy niej zbyt dużo czasu, a wystarczyła zwyczajna kartka na zagadce lub informacja przed wejściem do pokoju. Usterki się zdarzają, nie wszystkie można naprawić między rezerwacjami - to jak najbardziej zrozumiałe i nie mam za złe, że coś nie działało (zwłaszcza że dobrze było widać, co należy zrobić i niewiele straciłem).
Mistrz Gry wprawdzie próbował nas poinformować przez krótkofalówkę, że ta zagadka nie działa z przyczyn technicznych (kiedy już do niej dotarliśmy), ale... dostaliśmy rozładowaną krótkofalówkę do pokoju, bez sprawdzenia jej działania przed wejściem. Mistrz Gry musiał do nas wejść (dwukrotnie), czego można było łatwo uniknąć.
Niestety, kiepskie przygotowanie techniczne nie było największym minusem ze strony obsługi.
Mistrz Gry (jednocześnie właściciel przybytku i twórca pokoju) zaprezentował pełen przekrój tego, jak nie prowadzić grupy - co, całe szczęście, w branży spotyka się już bardzo rzadko. Przed wejściem, w ramach krótkiej pogawędki, po pytaniu ile mamy na koncie pokoi, informację o 'jakichś 150' skwitował, że 'eee to ja mam więcej', jakbyśmy przyszli to z nim porównywać. Na tym etapie uznałem, że to może tylko kwestia ciekawości i stylu wypowiedzi, ale wątpliwości zostały szybko rozwiane po grze.
Owszem, Mistrz Gry dopytywał o odczucia, ale nie był zupełnie zainteresowany informacją zwrotną - zwłaszcza negatywną. Po zwróceniu uwagi, że wystarczyło nas uprzedzić o niedziałającej zagadce, czy to kartką w środku czy przed grą, Mistrz Gry uznał, że nie miał na to czasu i że 'doskonale zna ten rynek i oczekiwania graczy i on wie co robi'. Musiałem trzy razy prosić o rozliczenie gry, bo Mistrz z uporem starał się odsunąć od siebie wszelką odpowiedzialność za niepowodzenia rozgrywki, a sugestie i feedback traktował jak afront, który wymaga odparcia (choć nawet nie dotarliśmy do tematu poziomu zagadek, bo nie było sensu tego poruszać na miejscu).
Parafrazując w ramach podsumowania: nie był to najgorszy pokój w moim życiu, ale całe doświadczenie nie było przyjemne, a pokój niczym pozytywnym nie zaskoczył. Poziom zagadek ma się nijak do 'średnio zaawansowanego' w profilu pokoju, a jedyna trudność może wynikać z ich liczby i czasożerności przy 60 minutach gry (nie jest to jedynie kwestia mojego wcześniejszego doświadczenia - w Świątyni 2.0 pojawiły się zagadki, których wcześniej nie widziałem... bo niezbyt pasują do idei escape roomów).
A szkoda, bo tematyka oryginalna i obiecująca, a i mechanizmy w porządku.
Do tej pory krakowskie ER nie rozczarowały.
W Świątyni 2.0 najlepiej odnajdą się początkujące grupy 3-4 osobowe (bez doświadczenia, ale warto wiedzieć, jak ER jako rozrywka ogólnie działa i czego się można spodziewać) lub grupy 'mieszane' (np. jeden nieco zaawansowany gracz zabierający dwie-trzy inne osoby początkujące - wtedy może to być nawet dla nich pierwszy raz). Oznaczenie pokoju jako dla średnio-zaawansowanych jest mocno na wyrost: zagadki są proste, zwykle angażują bardziej oczy i ręce, niż szare komórki. Jest ich sporo, a do tego część z nich, choć prosta, to zjada dużo czasu - i [i]to[/i] może pokonać ekipy dopiero co zaczynające zabawę w świecie ER. My w dwie osoby wyszliśmy sporo przed czasem, mimo utknięcia na problemach technicznych pokoju.
Mechanizmy bronią się lepiej, niż zagadki. Dobrze wpisują się w klimat i narrację pokoju, nawet jeśli widać na nich ząb czasu. Plus za dużo elementów, których można dotknąć, podnieść, wcisnąć, dopasować - zawsze to przyjemniej, niż ten sam kod ustawiać na kłódce, nawet jeśli efektywnie wychodzi na to samo.
Pech chciał, że trafiliśmy na problemy techniczne. Nie działała jedna zagadka, 'uszkodzona przez poprzednią ekipę', co nie było w żaden sposób zaznaczone - spędziliśmy przy niej zbyt dużo czasu, a wystarczyła zwyczajna kartka na zagadce lub informacja przed wejściem do pokoju. Usterki się zdarzają, nie wszystkie można naprawić między rezerwacjami - to jak najbardziej zrozumiałe i nie mam za złe, że coś nie działało (zwłaszcza że dobrze było widać, co należy zrobić i niewiele straciłem).
Mistrz Gry wprawdzie próbował nas poinformować przez krótkofalówkę, że ta zagadka nie działa z przyczyn technicznych (kiedy już do niej dotarliśmy), ale... dostaliśmy rozładowaną krótkofalówkę do pokoju, bez sprawdzenia jej działania przed wejściem. Mistrz Gry musiał do nas wejść (dwukrotnie), czego można było łatwo uniknąć.
Niestety, kiepskie przygotowanie techniczne nie było największym minusem ze strony obsługi.
Mistrz Gry (jednocześnie właściciel przybytku i twórca pokoju) zaprezentował pełen przekrój tego, jak nie prowadzić grupy - co, całe szczęście, w branży spotyka się już bardzo rzadko. Przed wejściem, w ramach krótkiej pogawędki, po pytaniu ile mamy na koncie pokoi, informację o 'jakichś 150' skwitował, że 'eee to ja mam więcej', jakbyśmy przyszli to z nim porównywać. Na tym etapie uznałem, że to może tylko kwestia ciekawości i stylu wypowiedzi, ale wątpliwości zostały szybko rozwiane po grze.
Owszem, Mistrz Gry dopytywał o odczucia, ale nie był zupełnie zainteresowany informacją zwrotną - zwłaszcza negatywną. Po zwróceniu uwagi, że wystarczyło nas uprzedzić o niedziałającej zagadce, czy to kartką w środku czy przed grą, Mistrz Gry uznał, że nie miał na to czasu i że 'doskonale zna ten rynek i oczekiwania graczy i on wie co robi'. Musiałem trzy razy prosić o rozliczenie gry, bo Mistrz z uporem starał się odsunąć od siebie wszelką odpowiedzialność za niepowodzenia rozgrywki, a sugestie i feedback traktował jak afront, który wymaga odparcia (choć nawet nie dotarliśmy do tematu poziomu zagadek, bo nie było sensu tego poruszać na miejscu).
Parafrazując w ramach podsumowania: nie był to najgorszy pokój w moim życiu, ale całe doświadczenie nie było przyjemne, a pokój niczym pozytywnym nie zaskoczył. Poziom zagadek ma się nijak do 'średnio zaawansowanego' w profilu pokoju, a jedyna trudność może wynikać z ich liczby i czasożerności przy 60 minutach gry (nie jest to jedynie kwestia mojego wcześniejszego doświadczenia - w Świątyni 2.0 pojawiły się zagadki, których wcześniej nie widziałem... bo niezbyt pasują do idei escape roomów).
A szkoda, bo tematyka oryginalna i obiecująca, a i mechanizmy w porządku.
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 3/10
Obsługa: 1/10
Klimat: 4/10
Poziom trudności: Bardzo łatwy
#139
21.05.2021 | data wizyty: 8.05.2021
Kultura rasta to dla mnie jeden z najodleglejszych tematów. Nigdy się nie interesowałem - ani teorią i historią, ani 'praktyką'. I gdybym miał sugerować się wyłącznie swoimi zainteresowaniami, czy mojej pierwszej reakcji na nazwę i opis... przegapiłbym świetny ER.
W klimat wczuć się można od samego wstępu - każda piędź terenu jest wykorzystana i ten klimat buduje. Co w przypadku EscapeBus samo w sobie jest imponujące. Nic się nie marnuje.
Zagadki stanowią udany mariaż zabaw elektronicznych i manualnych, z odpowiednią dozą kombinowania. Wszystko ma sens, ale wymaga ruszenia, między innymi, głową. Niektóre zagadki niby proste, ale były zaskoczeniem i/lub powiewem świeżości nawet dla nas, z tuzinami odwiedzonych pokoi.
Panowie z EscapeBus znów udowodnili, że nie potrzeba wielkich przestrzeni w kamienicach w centrum ani rekwizytów o ogromnym rozmachu, żeby zrobić świetny ER. We Wrocławiu można rzucić kamieniem w top 20 i trafić same perełki, które bronią się na tle krajowej czołówki, a tu - nowy pokój, który całej topce rzuca wyzwanie.
W klimat wczuć się można od samego wstępu - każda piędź terenu jest wykorzystana i ten klimat buduje. Co w przypadku EscapeBus samo w sobie jest imponujące. Nic się nie marnuje.
Zagadki stanowią udany mariaż zabaw elektronicznych i manualnych, z odpowiednią dozą kombinowania. Wszystko ma sens, ale wymaga ruszenia, między innymi, głową. Niektóre zagadki niby proste, ale były zaskoczeniem i/lub powiewem świeżości nawet dla nas, z tuzinami odwiedzonych pokoi.
Panowie z EscapeBus znów udowodnili, że nie potrzeba wielkich przestrzeni w kamienicach w centrum ani rekwizytów o ogromnym rozmachu, żeby zrobić świetny ER. We Wrocławiu można rzucić kamieniem w top 20 i trafić same perełki, które bronią się na tle krajowej czołówki, a tu - nowy pokój, który całej topce rzuca wyzwanie.
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 10/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 10/10
Poziom trudności: Średni
#132
6.09.2020 | data wizyty: 5.09.2020
"Urok" to nie jest zły pokój. W celu wystawienia ocen cząstkowych i całkowitej musiałem podeprzeć się artykułem "Jak wystawić rzetelną opinię". Zwracam też już na wstępie uwagę na profil piszącego - doświadczony gracz, który przyjechał do Poznania specjalnie na kilka ER, wiążąc wysokie nadzieje z ówczesnym top #1 w mieście.
Niestety, Urok zamiast oczarować - rozczarował.
Ważna informacja dla graczy, którzy byli wcześniej w "Jak uratować smoka" w poprzedniej lokalizacji firmy: "Urok" powinien nazywać się "Jak uratować smoka 2.0", a opis pokoju na lockme powinien zwrócić uwagę na to, że mamy do czynienia z "kontynuacją". Sam zaliczam się do tego grona, a "Smok" - odwiedzony w sierpniu 2017 - bardzo mi się podobał. Istnieje jednak szereg powodów, dla których zwyczajowo nie chodzimy drugi raz do tego samego ER - to jednorazowa rozgrywka, zagadki mogą zaskoczyć jedynie za pierwszym razem, wystrój może oczarować tylko raz. Tymczasem "Urok" to rozwinięta wersja "Jak uratować smoka", lecz rozwinięta za mało, by była to pełnoprawna druga część: z niektórymi zagadkami przeniesionymi jeden-do-jednego, pewnymi powtarzającymi się rozwiązaniami i trikami, sporą częścią wystroju zwyczajnie wykorzystaną drugi raz (co ma nieco uzasadnienia w fabule, ale... niedosyt pozostaje). Nie byłoby w tym niczego złego, gdyby było to jasne przed dokonaniem rezerwacji. Opis pokoju na stronie DreamScape również nie sugeruje, że możemy mieć do czynienia z przeróbką, czy z rebootem "Smoka", lecz nawet gdyby tak to ująć - "Smok" podobał mi się znacznie bardziej.
Oprócz wtórnego wykorzystania zagadek i elementów znanych z "Jak uratować smoka", "Urok" mocno cierpi przez brak jasnej grupy docelowej. Pokój jako całość, od wprowadzenia, przez ogólny klimat i większość zagadek, nadaje się najbardziej dla starszych dzieci, nie dla średnio zaawansowanych grup z dużym doświadczeniem. Jednocześnie jednak kilka zagadek podnosi poziom trudności, do którego młodsi gracze mogliby nie doskoczyć, a w którym odnaleźć mógłby się jeden opiekun z kilkoma innymi pokojami na koncie. "Urok" zyskałby sporo na rozwiązaniu ze "Smoka" - dwóch wersjach trudności (i infantylności), zależnie od grającej grupy; alternatywnie, uproszczenie niektórych zagadek i skierowanie go dla początkujących / młodszych graczy byłoby również korzystne.
Wstęp fabularny, jeszcze przed wejściem do pokoju, jest powtórzeniem wspominanego już opisu ze strony firmy, z dodatkowymi detalami odnośnie zasad BHP - całość jest tak długa, że wprowadzająca nas pani na chwilę zapomniała skryptu. Gwoli ścisłości: nie jest to zarzut względem pani wprowadzającej, ja bym tego tekstu zapomniał jeszcze trzy razy po drodze. Ambiwalentne odczucia pozostawiło trzymanie się roli podczas udzielania podpowiedzi - z jednej strony spójna rola to spory plus, z drugiej jednak tym dotkliwiej odczuliśmy brak wersji pokoju dla dorosłych graczy.
Wystrój pokoju - pomijając powyższe zarzuty - jest w porządku, z kilkoma ciekawymi elementami, które na pewno zachwycą młodszych. Nic szczególnie nie zgrzytało, nic też nie porwało; tu jednak znów zwrócę uwagę na doświadczenie ERowe piszącego - zdaję sobie sprawę, że ciężko mnie już zaskoczyć i podchodzę do wystroju bardziej wybrednie, niż kilka lat temu. Gdyby nie wcześniejsze odwiedziny "Smoka", byłoby ok. Najbardziej dopracowany i najciekawszy wizualnie jest wstęp, tuż po wejściu do pokoju - jest on też jedną z rzeczy 'dodanych'.
Z zagadkami jest różnie. Są zagadki ciekawe, kiedy trzeba ruszyć głową - są zagadki na spostrzegawczość, do których najlepiej oddelegować młodszych graczy - są zagadki na przeszukanie, choć niestety z powszechnie znanymi 'sztuczkami', które już kilka lat temu zasłużenie odeszły z większości ERów - są zagadki zgadywanki, które przechodzą w pamięciówki (i dobre, i kiepskie). Żadna nie zostanie z nami na dłużej - sporo z nich już gdzieś widzieliśmy (to już 'problem' z nami i liczbą odwiedzonych pokoi), część w "Smoku" (i... to już nie z nami). Jednemu z grających elementów przydałaby się wymiana na nowy, niezużyty 'model'. Przy jednym z kroków rozgrywki połowa z nas miała ochotę przerwać grę, choć młodsi (nawet najmłodsi) mogliby się wtedy bawić lepiej.
"Urok" to nie jest zły pokój. Najlepiej bawić się w nim będzie grupa mieszana wiekowo - dorosły z choć niewielkim doświadczeniem i kilkoma szarymi komórkami, który zabierze ze sobą młodsze i starsze dzieci, które rozumieją ogólne idee i odnajdą się w ER. Jest w pełni grywalny i na pewno ciekawy dla grup z kilkoma-kilkunastoma pokojami na koncie, w których nikt nie był wcześniej w "Smoku". Niektóre zagadki mogą być za trudne dla nowicjuszy, inne zbyt frustrujące dla weteranów, średni poziom trudności wynika z uśrednienia nierównych etapów rozgrywki - i szkoda, że brakuje dookreślonej tożsamości tego pokoju.
Niestety, Urok zamiast oczarować - rozczarował.
Ważna informacja dla graczy, którzy byli wcześniej w "Jak uratować smoka" w poprzedniej lokalizacji firmy: "Urok" powinien nazywać się "Jak uratować smoka 2.0", a opis pokoju na lockme powinien zwrócić uwagę na to, że mamy do czynienia z "kontynuacją". Sam zaliczam się do tego grona, a "Smok" - odwiedzony w sierpniu 2017 - bardzo mi się podobał. Istnieje jednak szereg powodów, dla których zwyczajowo nie chodzimy drugi raz do tego samego ER - to jednorazowa rozgrywka, zagadki mogą zaskoczyć jedynie za pierwszym razem, wystrój może oczarować tylko raz. Tymczasem "Urok" to rozwinięta wersja "Jak uratować smoka", lecz rozwinięta za mało, by była to pełnoprawna druga część: z niektórymi zagadkami przeniesionymi jeden-do-jednego, pewnymi powtarzającymi się rozwiązaniami i trikami, sporą częścią wystroju zwyczajnie wykorzystaną drugi raz (co ma nieco uzasadnienia w fabule, ale... niedosyt pozostaje). Nie byłoby w tym niczego złego, gdyby było to jasne przed dokonaniem rezerwacji. Opis pokoju na stronie DreamScape również nie sugeruje, że możemy mieć do czynienia z przeróbką, czy z rebootem "Smoka", lecz nawet gdyby tak to ująć - "Smok" podobał mi się znacznie bardziej.
Oprócz wtórnego wykorzystania zagadek i elementów znanych z "Jak uratować smoka", "Urok" mocno cierpi przez brak jasnej grupy docelowej. Pokój jako całość, od wprowadzenia, przez ogólny klimat i większość zagadek, nadaje się najbardziej dla starszych dzieci, nie dla średnio zaawansowanych grup z dużym doświadczeniem. Jednocześnie jednak kilka zagadek podnosi poziom trudności, do którego młodsi gracze mogliby nie doskoczyć, a w którym odnaleźć mógłby się jeden opiekun z kilkoma innymi pokojami na koncie. "Urok" zyskałby sporo na rozwiązaniu ze "Smoka" - dwóch wersjach trudności (i infantylności), zależnie od grającej grupy; alternatywnie, uproszczenie niektórych zagadek i skierowanie go dla początkujących / młodszych graczy byłoby również korzystne.
Wstęp fabularny, jeszcze przed wejściem do pokoju, jest powtórzeniem wspominanego już opisu ze strony firmy, z dodatkowymi detalami odnośnie zasad BHP - całość jest tak długa, że wprowadzająca nas pani na chwilę zapomniała skryptu. Gwoli ścisłości: nie jest to zarzut względem pani wprowadzającej, ja bym tego tekstu zapomniał jeszcze trzy razy po drodze. Ambiwalentne odczucia pozostawiło trzymanie się roli podczas udzielania podpowiedzi - z jednej strony spójna rola to spory plus, z drugiej jednak tym dotkliwiej odczuliśmy brak wersji pokoju dla dorosłych graczy.
Wystrój pokoju - pomijając powyższe zarzuty - jest w porządku, z kilkoma ciekawymi elementami, które na pewno zachwycą młodszych. Nic szczególnie nie zgrzytało, nic też nie porwało; tu jednak znów zwrócę uwagę na doświadczenie ERowe piszącego - zdaję sobie sprawę, że ciężko mnie już zaskoczyć i podchodzę do wystroju bardziej wybrednie, niż kilka lat temu. Gdyby nie wcześniejsze odwiedziny "Smoka", byłoby ok. Najbardziej dopracowany i najciekawszy wizualnie jest wstęp, tuż po wejściu do pokoju - jest on też jedną z rzeczy 'dodanych'.
Z zagadkami jest różnie. Są zagadki ciekawe, kiedy trzeba ruszyć głową - są zagadki na spostrzegawczość, do których najlepiej oddelegować młodszych graczy - są zagadki na przeszukanie, choć niestety z powszechnie znanymi 'sztuczkami', które już kilka lat temu zasłużenie odeszły z większości ERów - są zagadki zgadywanki, które przechodzą w pamięciówki (i dobre, i kiepskie). Żadna nie zostanie z nami na dłużej - sporo z nich już gdzieś widzieliśmy (to już 'problem' z nami i liczbą odwiedzonych pokoi), część w "Smoku" (i... to już nie z nami). Jednemu z grających elementów przydałaby się wymiana na nowy, niezużyty 'model'. Przy jednym z kroków rozgrywki połowa z nas miała ochotę przerwać grę, choć młodsi (nawet najmłodsi) mogliby się wtedy bawić lepiej.
"Urok" to nie jest zły pokój. Najlepiej bawić się w nim będzie grupa mieszana wiekowo - dorosły z choć niewielkim doświadczeniem i kilkoma szarymi komórkami, który zabierze ze sobą młodsze i starsze dzieci, które rozumieją ogólne idee i odnajdą się w ER. Jest w pełni grywalny i na pewno ciekawy dla grup z kilkoma-kilkunastoma pokojami na koncie, w których nikt nie był wcześniej w "Smoku". Niektóre zagadki mogą być za trudne dla nowicjuszy, inne zbyt frustrujące dla weteranów, średni poziom trudności wynika z uśrednienia nierównych etapów rozgrywki - i szkoda, że brakuje dookreślonej tożsamości tego pokoju.
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 6/10
Obsługa: 8/10
Klimat: 7/10
Poziom trudności: Średni
#131...?
5.09.2020 | data wizyty: 5.09.2020
Dawno nie wystawiałem opinii i straciłem nieco rachubę odwiedzonych pokoi - stąd tytuł.
Osobowość to pokój - to wydarzenie - dla którego wracam do grona aktywnych użytkowników portalu. Jest tak dobry, że nie mogę nie zostawić kilku zdań dla wszystkich tych, którzy może się wahają lub nie są pewni, czy warto odwiedzić Continuum.
WARTO. Ba (ale przez jakie "b"?) - dla Osobowości warto przyjechać do Poznania z innych części kraju.
Samo preludium, jeszcze przed wejściem do pokoju, jest niepowtarzalne i oryginalne. Wstęp do historii jest świetnie rozegrany, nastraja i nadaje ton całej przygodzie. Nad tym rozpływali się już inni komentujący, mogę jedynie przyklasnąć i potwierdzić.
Klimat jest spójny, wyważony - atmosfera jest gęsta, choć niezbyt ciężka, jak w dobrym kryminale. Wszystkie elementy do siebie pasują i trzymają poziom, bez przypadkowych fragmentów i zbędnych rozpraszaczy. Historia jest opowiadana przez wystrój i zagadki, nienachalnie, płynnie, bez linijek tekstu nastawionych wyłącznie na dostarczenie ekspozycji graczom.
Najlepsze jednak jest to, że na tym wszystkim nie cierpią zagadki. Jest ich sporo, jest co robić, jest czym się dzielić i rozwiązywać równolegle. Wszystkie mają sens, są zrozumiałe i nie wymagają podpowiedzi, a jednocześnie zapewniają niezłe wyzwanie dla szarych komórek. Zagadki współgrają z klimatem i snutą fabułą, wzajemnie się z nimi dopełniając. Oznaczenie poziomu trudności jako "średni" jest tu komplementem, nie zarzutem lub ujmą.
Zarówno dla mnie, jak i dla całej reszty mojej stałej czteroosobowej ekipy, Osobowość wskakuje do ścisłej topki.
Osobowość to pokój - to wydarzenie - dla którego wracam do grona aktywnych użytkowników portalu. Jest tak dobry, że nie mogę nie zostawić kilku zdań dla wszystkich tych, którzy może się wahają lub nie są pewni, czy warto odwiedzić Continuum.
WARTO. Ba (ale przez jakie "b"?) - dla Osobowości warto przyjechać do Poznania z innych części kraju.
Samo preludium, jeszcze przed wejściem do pokoju, jest niepowtarzalne i oryginalne. Wstęp do historii jest świetnie rozegrany, nastraja i nadaje ton całej przygodzie. Nad tym rozpływali się już inni komentujący, mogę jedynie przyklasnąć i potwierdzić.
Klimat jest spójny, wyważony - atmosfera jest gęsta, choć niezbyt ciężka, jak w dobrym kryminale. Wszystkie elementy do siebie pasują i trzymają poziom, bez przypadkowych fragmentów i zbędnych rozpraszaczy. Historia jest opowiadana przez wystrój i zagadki, nienachalnie, płynnie, bez linijek tekstu nastawionych wyłącznie na dostarczenie ekspozycji graczom.
Najlepsze jednak jest to, że na tym wszystkim nie cierpią zagadki. Jest ich sporo, jest co robić, jest czym się dzielić i rozwiązywać równolegle. Wszystkie mają sens, są zrozumiałe i nie wymagają podpowiedzi, a jednocześnie zapewniają niezłe wyzwanie dla szarych komórek. Zagadki współgrają z klimatem i snutą fabułą, wzajemnie się z nimi dopełniając. Oznaczenie poziomu trudności jako "średni" jest tu komplementem, nie zarzutem lub ujmą.
Zarówno dla mnie, jak i dla całej reszty mojej stałej czteroosobowej ekipy, Osobowość wskakuje do ścisłej topki.
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 10/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 10/10
Poziom trudności: Średni
#110
24.10.2018 | data wizyty: 20.10.2018
Pierwsza opinia w nowym systemie ocen lockme; wystawianie 6 zdarzało mi się do tej pory rzadko - o tempora, o mores.
Pokój rzeczywiście jest w porządku. Bawiliśmy się dobrze, choć to raczej kwestia naszego nastawienia, niż samego pokoju; ja się dobrze bawiłem i w rozpadającym się pokoju, w którym strach było czegokolwiek dotknąć - bynajmniej nie był to horror - więc ważny jest kontekst.
Symulacja na pewno nie jest &złym& pokojem, a i byłem w znacznie słabszych, jednak wyraźnie odstaje od innych wrocławskich pokoi otwartych w tym roku. Po nowym pokoju oczekiwaliśmy zdecydowanie więcej.
Najsilniejszą stroną Symulacji są zagadki, nieźle się bawiliśmy i niektóre mnie nieco zaskoczyły; niestety, nie obyło się też bez sztucznego utrudniania jednego kroku na siłę.
Najsłabsze - niepotrzebnie wydłużone wprowadzenie i niemal tak samo długa narracja przy wyjściu. Zawsze doceniam fabułę pokoju i zwyczajowo nie przeszkadza mi ogrom tekstu czy fabularnych smaczków do ogarnięcia, jednak tutaj narracja była zupełnie zbędnie rozwleczona, a szkoda, bo sam ogólny zamysł na pokój jest bardzo w porządku.
Pokój rzeczywiście jest w porządku. Bawiliśmy się dobrze, choć to raczej kwestia naszego nastawienia, niż samego pokoju; ja się dobrze bawiłem i w rozpadającym się pokoju, w którym strach było czegokolwiek dotknąć - bynajmniej nie był to horror - więc ważny jest kontekst.
Symulacja na pewno nie jest &złym& pokojem, a i byłem w znacznie słabszych, jednak wyraźnie odstaje od innych wrocławskich pokoi otwartych w tym roku. Po nowym pokoju oczekiwaliśmy zdecydowanie więcej.
Najsilniejszą stroną Symulacji są zagadki, nieźle się bawiliśmy i niektóre mnie nieco zaskoczyły; niestety, nie obyło się też bez sztucznego utrudniania jednego kroku na siłę.
Najsłabsze - niepotrzebnie wydłużone wprowadzenie i niemal tak samo długa narracja przy wyjściu. Zawsze doceniam fabułę pokoju i zwyczajowo nie przeszkadza mi ogrom tekstu czy fabularnych smaczków do ogarnięcia, jednak tutaj narracja była zupełnie zbędnie rozwleczona, a szkoda, bo sam ogólny zamysł na pokój jest bardzo w porządku.
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 6/10
Obsługa: 9/10
Klimat: 5/10
Poziom trudności: Średni
Odpowiedź firmy Escape Room Symulacja
Dziękujemy za cenny feedback!
#109
23.09.2018 | data wizyty: 19.09.2018
Do pociągu (!!! tak - do POCIĄGU) weszliśmy prosto po wyjściu z więzienia - pierwszego rozdziału historii. Zdecydowanie polecam ten sposób gry i już się niecierpliwię na myśl o trzecim rozdziale.
Sporo elektroniki, trochę zagadek na rozruszanie, kilka wielokrotnie złożonych i skomplikowanych kroków. Mimo ponad setki pokoi na koncie, Share_Lock nas niejednokrotnie zaskoczył i pokazał, że można wyżej, dalej, szybciej.
Po wyjściu posiedzieliśmy jeszcze godzinę z obsługą i obgadaliśmy ich pokoje - czuliśmy się jak u starych znajomych, do których wpadliśmy na pogaduchy.
Czekamy na zakończenie historii :-)
Sporo elektroniki, trochę zagadek na rozruszanie, kilka wielokrotnie złożonych i skomplikowanych kroków. Mimo ponad setki pokoi na koncie, Share_Lock nas niejednokrotnie zaskoczył i pokazał, że można wyżej, dalej, szybciej.
Po wyjściu posiedzieliśmy jeszcze godzinę z obsługą i obgadaliśmy ich pokoje - czuliśmy się jak u starych znajomych, do których wpadliśmy na pogaduchy.
Czekamy na zakończenie historii :-)
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 10/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 10/10
Poziom trudności: Średni
Strona 1
Pokaż następne