Wszystkie pokoje
Co to jest escape room?
Vouchery prezentowe
ER Champ
Strefa czasowa:
Kuoka
Oświadczenie: Przypisane mi oznaczenie, że jestem rzekomo znajomą osób prowadzących escape room we Wrocławiu – jest kłamstwem. Mimo dostarczonych na to dowod... [więcej]
Odwiedzone pokoje:
63
Pokoje na liście życzeń:
4
Poziom:
Przewodnik
Punkty:
315
Przyjemna rozgrywka, solidny poziom
18.02.2024 | data wizyty: 14.02.2024
Wiarygodna opinia
Wybraliśmy się do Celi śmierci we dwójkę, poprzednio zaliczając Zakopanych żywcem i Piratów – także we dwójkę. Cela śmierci podobała się nam zdecydowanie najbardziej spośród pokojów od Trapped.
Spędziliśmy miły wieczór i wyszliśmy pozytywnie zaskoczeni. Była to przyjemna i płynna rozgrywka – pomijając nasze własne przeoczenia i brak double checkingu. Wyszliśmy mniej więcej równo w czasie, z drobną podpowiedzią oraz interwencją, bo się zatrzasnęliśmy jak sieroty.
Klimat
Spośród pokojów od Trapped, tu jest najlepszy klimat. Czujemy się rzeczywiście jak w celi śmierci. Podobnie jak w Zakopanych żywcem już od samego początku gry jesteśmy w ciekawym położeniu, co wyrożnia ten escape room.
Wystrój nie powala na kolana, ale nie mógłby zaoferować dużo więcej, bo pasuje do surowej więziennej tematyki. Wnętrze jest proste, dość ascetyczne, ale dzięki temu wyraźnie widać, co jest zagadką. Elementy są dobrze utrzymane i ogólnie wykonanie jest na porządnym poziomie z jednym wyjątkiem. Jedyna uwaga dotycząca wystroju została przekazana obsłudze, bo odnosi się też do bezpieczeństwa, ale ma zostać naprawiona (chybotliwy element, za który chwytamy, a nie powinien się chybotać).
Zagadki
Poziom trudności zagadek określiłabym jako średni z tendencją ku łatwemu. Pokój nie jest przekombinowany i początkujące ekipy mogą sobie w nim poradzić.
Nasze drobne zwiechy zawdzięczamy sobie. Trochę za bardzo sobie ufamy, a gdybyśmy sprawdzili rozwiązania po sobie wcześniej, wyszlibyśmy dużo szybciej. Warto w tym pokoju dokładnie się przyjrzeć zadaniom i wykonać je starannie.
Wszystkie zagadki są niebanalne i dobrej jakości. Ich różnorodność jest dość duża. Przydała nam się kilkukrotnie znajomość fizyki, co stanowi dla mnie duży plus. Nie brakuje zagadek logicznych, a spostrzegawczość naprawdę odgrywa tu dużą rolę.
Mechanizmy działają sprawnie, a przez pokój idzie się przyjemnie. W Zakopanych żywcem i Piratach zdarzało się, że coś nie działało. Tutaj nie było takich niespodzianek.
Gra jest łatwiejsza w dwie osoby niż w trzech i więcej graczy. Dla trojga jest już więcej zagadek. Wskazówki do nich nadal są w pokoju i mogą być zmyłką jeśli gra się we dwójkę, ale dość szybko można się zorientować, że nas nie dotyczą, bo nie ma to sensu.
Obsługa
Osobno chciałabym docenić obsługę. Nasz Mistrz Gry dwoił się i troił, żeby pomóc wszystkim ekipom. Jego chill i sympatyczne podejście warto pochwalić. Myślę, że nawet tornado nie wytrąciłoby go z równowagi, a pilnowanie kilku ekip jest naprawdę dużym wyzwaniem. Był zaangażowany i zainteresowany naszymi wrażeniami, zamienił z nami kilka zdań po grze.
Plusy
+ Bardzo dobra rozrywka, jeśli macie ochotę miło spędzić wieczór
+ Solidny poziom zagadek, które są ze sobą logicznie powiązane, atrakcyjne, zróżnicowane i nieliniowe
+ Dostosowanie rozgrywki do liczby graczy
+ Dobry stosunek ceny do jakości
+ Świetna obsługa
Minusy
- Trochę zmyłek związanych z liczbą graczy przy rozwiązywaniu zagadek
- Można się zatrzasnąć, co się nam zdarzyło
- Jeden z elementów do łapania równowagi się kolebie
Podsumowanie
Cela śmierci to escape room, do którego warto przyjść i który będziemy polecać. Doświadczeni gracze nie będą się tu nudzić, a początkujący spokojnie mogą tu zajrzeć, bo zagadki choć stanowią wyzwanie, to są do przejścia jeśli jest się starannym i uważnym.
Zakopanym żywcem i Piratom dałam 7, a Cela śmierci zdecydowanie zasługuje na 8. Do 9 niewiele zabrakło, jednak nie jest to pokój, który trafia na naszą top listę, czy też koniecznie trzeba go odwiedzić. Nie wywołuje skrajnych emocji, ale jest po prostu bardzo dobry, zgodnie z oceną 8.
Polecam dla wrocławian, którzy szukają w mieście solidnego ER w dobrej cenie. Dla ekip przyjeżdżających do Wroclawia na eskejpowy wyjazd, Cela śmierci pewnie nie byłaby gwoździem programu.
Spędziliśmy miły wieczór i wyszliśmy pozytywnie zaskoczeni. Była to przyjemna i płynna rozgrywka – pomijając nasze własne przeoczenia i brak double checkingu. Wyszliśmy mniej więcej równo w czasie, z drobną podpowiedzią oraz interwencją, bo się zatrzasnęliśmy jak sieroty.
Klimat
Spośród pokojów od Trapped, tu jest najlepszy klimat. Czujemy się rzeczywiście jak w celi śmierci. Podobnie jak w Zakopanych żywcem już od samego początku gry jesteśmy w ciekawym położeniu, co wyrożnia ten escape room.
Wystrój nie powala na kolana, ale nie mógłby zaoferować dużo więcej, bo pasuje do surowej więziennej tematyki. Wnętrze jest proste, dość ascetyczne, ale dzięki temu wyraźnie widać, co jest zagadką. Elementy są dobrze utrzymane i ogólnie wykonanie jest na porządnym poziomie z jednym wyjątkiem. Jedyna uwaga dotycząca wystroju została przekazana obsłudze, bo odnosi się też do bezpieczeństwa, ale ma zostać naprawiona (chybotliwy element, za który chwytamy, a nie powinien się chybotać).
Zagadki
Poziom trudności zagadek określiłabym jako średni z tendencją ku łatwemu. Pokój nie jest przekombinowany i początkujące ekipy mogą sobie w nim poradzić.
Nasze drobne zwiechy zawdzięczamy sobie. Trochę za bardzo sobie ufamy, a gdybyśmy sprawdzili rozwiązania po sobie wcześniej, wyszlibyśmy dużo szybciej. Warto w tym pokoju dokładnie się przyjrzeć zadaniom i wykonać je starannie.
Wszystkie zagadki są niebanalne i dobrej jakości. Ich różnorodność jest dość duża. Przydała nam się kilkukrotnie znajomość fizyki, co stanowi dla mnie duży plus. Nie brakuje zagadek logicznych, a spostrzegawczość naprawdę odgrywa tu dużą rolę.
Mechanizmy działają sprawnie, a przez pokój idzie się przyjemnie. W Zakopanych żywcem i Piratach zdarzało się, że coś nie działało. Tutaj nie było takich niespodzianek.
Gra jest łatwiejsza w dwie osoby niż w trzech i więcej graczy. Dla trojga jest już więcej zagadek. Wskazówki do nich nadal są w pokoju i mogą być zmyłką jeśli gra się we dwójkę, ale dość szybko można się zorientować, że nas nie dotyczą, bo nie ma to sensu.
Obsługa
Osobno chciałabym docenić obsługę. Nasz Mistrz Gry dwoił się i troił, żeby pomóc wszystkim ekipom. Jego chill i sympatyczne podejście warto pochwalić. Myślę, że nawet tornado nie wytrąciłoby go z równowagi, a pilnowanie kilku ekip jest naprawdę dużym wyzwaniem. Był zaangażowany i zainteresowany naszymi wrażeniami, zamienił z nami kilka zdań po grze.
Plusy
+ Bardzo dobra rozrywka, jeśli macie ochotę miło spędzić wieczór
+ Solidny poziom zagadek, które są ze sobą logicznie powiązane, atrakcyjne, zróżnicowane i nieliniowe
+ Dostosowanie rozgrywki do liczby graczy
+ Dobry stosunek ceny do jakości
+ Świetna obsługa
Minusy
- Trochę zmyłek związanych z liczbą graczy przy rozwiązywaniu zagadek
- Można się zatrzasnąć, co się nam zdarzyło
- Jeden z elementów do łapania równowagi się kolebie
Podsumowanie
Cela śmierci to escape room, do którego warto przyjść i który będziemy polecać. Doświadczeni gracze nie będą się tu nudzić, a początkujący spokojnie mogą tu zajrzeć, bo zagadki choć stanowią wyzwanie, to są do przejścia jeśli jest się starannym i uważnym.
Zakopanym żywcem i Piratom dałam 7, a Cela śmierci zdecydowanie zasługuje na 8. Do 9 niewiele zabrakło, jednak nie jest to pokój, który trafia na naszą top listę, czy też koniecznie trzeba go odwiedzić. Nie wywołuje skrajnych emocji, ale jest po prostu bardzo dobry, zgodnie z oceną 8.
Polecam dla wrocławian, którzy szukają w mieście solidnego ER w dobrej cenie. Dla ekip przyjeżdżających do Wroclawia na eskejpowy wyjazd, Cela śmierci pewnie nie byłaby gwoździem programu.
Uciekliśmy z pokoju w: 60 minut
Grupa 2 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 8/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 9/10
Poziom trudności: Średni
Ten pokój ma wszystko i jest tego dużo
12.02.2024 | data wizyty: 12.02.2024
Wiarygodna opinia
Dawno aż z taką ekscytacją nie czekałam na escape room. O Lochach Króla Artura słyszałam wyłącznie bardzo dobre opinie i była to najgorętsza pozycja na mojej wrocławskiej wishliście. Lochy pod wieloma względami przekroczyły moje oczekiwania – nie spodziewałam się, że wyjdę aż z takim efektem wow.
Jest już u nas tradycją, że co roku z okazji Walentynek chodzę z narzeczonym do ER na #ERwalentynki ale tegoroczny pokój był najlepszy. Wzięliśmy znajomych i wszyscy bawiliśmy się świetnie. Długo rozmawialiśmy o tym escape roomie i wszyscy zgadzamy się, że był jednym z topowych, jakie odwiedziliśmy. Ma wiele elementów, którymi wyprzedza największą produkcję Exitów – Opuszczony Hotel.
Byliśmy w cztery osoby z doświadczeniem ok. 10-25 escape roomów. Wyszliśmy 10 min po czasie, ale po raz pierwszy absolutnie nie popsuło mi to zabawy. Zawsze wyjście po czasie czy wzięcie podpowiedzi rujnuje mi doświadczenie, a tu nic nie było w stanie zatrzeć dobrego wrażenia.
Klimat
Pokój jest pode mnie, bardzo odpowiada mi tematyką. Owszem, ma swoje lata, więc obecnie zdarzają się produkcje idące pod względem wystroju o krok dalej, ale naprawdę nie jest źle. Wręcz bardziej doceniam Lochy, gdyż mimo ładnych paru lat na rynku, prezentują bardzo wysoki poziom wystroju utrzymany do końca.
Klimat jest momentami perfekcyjny. Najbardziej efektownej części nie widać na zdjęciach na lock.me. Jestem pod wrażeniem. Nie brakuje tu zaskakujących rozwiązań scenograficznych, elementów wow i bardzo dobrej aranżacji przestrzeni (dużej przestrzeni). Nie raz i nie dwa zostaliśmy wprawieni w zdumienie. Ten pokój robi niesamowite wrażenie i na pewno długo zostanie w pamięci.
Historia ma wyraźnie zarysowaną fabułę, która przewija się przez cały czas rozgrywki. Wprowadzenie jest angażujące, a zakończenie satysfakcjonujące.
Zagadki
Wow! Ile tego było! Zagadki w Lochach Króla Artura są moim zdaniem nawet lepsze, niż wystrój. Wszystkie prezentują wysoki poziom wykonania, a niektóre też wysoki poziom trudności. Trzy-cztery wyróżniają się dla mnie szczególnie. Nawiązałam już wcześniej do Opuszczonego Hotelu, gdzie zagadki nie wywołały we mnie takiego efektu wow. W Lochach są moim zdaniem lepsze. A ponadto jest ich naprawdę multum! Co myśleliśmy, że to już koniec i zbliżamy się do wyjścia, pojawiały się nowe.
Nie brakuje opinii, że liczba zagadek w Lochach potrafi sprawić problem mniejszym grupom i trzeba sobie narzucić szybkie tempo. Wzięliśmy to pod uwagę i od razu się rozdzieliliśmy, ale i tak cali się spociliśmy. Łamigłówek jest naprawdę mnóstwo! Są nieliniowe, więc każdy z nas mógł się zająć czymś innym, a wręcz musiał. Podzielenie się (co najmniej na dwójki) jest konieczne. To dla nas duży plus, kiedy dużo się dzieje i mamy ręce pełne roboty.
Sama liczba zagadek nie jest jedyną przeszkodą. One same w sobie są niełatwe. My wyszliśmy 10 min po czasie tak naprawdę przez jedną jedyną zagadkę, której założenie było całkiem proste, ale jej wykonanie nie ułatwiało tego zadania. Ot, wykonując ją trzeba być naprawdę spostrzegawczym.
Spostrzegawczość sama w sobie jest szalenie istotna w tym escape roomie. Są ze trzy-cztery takie elementy, które można ot tak przeoczyć i nie ma szans bez tego pójść dalej.
Zagadki są różnorodne, z niemal każdej dotychczas widywanej przez nas kategorii. Lochy Króla Artura są niczym przegląd po know-how łamigłówek. Mam wrażenie, że jest tu niemal wszystko. Wróciłam myślami dosłownie do dziesiątków innych escape roomów. Żadna z zagadek nie jest jednak jednakowa z tym, co już widziałam. Każda podana jest z nowym pomysłem, w świeży sposób i nie jest kopią czegoś innego. Lochy pokazały mi też kilka mechanizmów, z którymi nie miałam wcześniej do czynienia, bardzo atrakcyjnych.
Wszystko działa sprawnie, zagadki są ze sobą logicznie połączone, choć na dopasowanie rozwiązań do siebie czasami potrzeba czasu. Większość zagadek rozwiązuje się z czystą przyjemnością. Pokój jest grywalny i ciekawie pomyślany. To wszystko sprawia, że Lochy Króla Artura lądują u mnie wysoko pod kątem osiągniętej satysfakcji. To była naprawdę uczta dla mojego escapowego serduszka. Buzia nie przestawała się uśmiechać nam wszystkim. Niebywałe jest dla mnie to, że tę wysoką satysfakcję miałam mimo przejścia pokoju po czasie.
Każdy wykazał się w tym, co lubi. Umysły ścisłe miały pod dostatkiem zagadek logicznych, ja miałam szczególną radochę z tych zręcznościowych. Były też zagadki wymagające kooperacji, nieco bardziej abstrakcyjne łamigłówki, i zagadka sensoryczna. Wyszliśmy usatysfakcjonowani, każdy z poczuciem wykonanej misji i świadomością, że jego wkład bardzo przyczynił się do wyjścia przed czasem.
Poziom trudności zagadek był średni z tendencją ku wysokiemu. Kilka zagadek było dla nas wyzwaniem. Byłoby nam łatwiej gdybyśmy uważali jako trzylatki, wpychając klocki do odpowiednich dziurek i rozróżniając kształty i kolory. Zdecydowanie przyda się nie być daltonistą i wyjść mentalnie z przedszkola. Ogólnie jednak bardziej mnie bawi nasz nieogar, niż cokolwiek frustruje. Bawiliśmy się świetnie.
Plusy
+ Ogromna radość z gry. Rzadko kiedy bawię się tak dobrze w escape roomie. Przewyższył moje oczekiwania
+ Satysfakcjonujące zagadki, które są atrakcyjnie zrobione i nagradzają poprawne wykonanie ciekawymi efektami
+ Dobre osadzenie zagadek w fabule i ich logiczne powiązanie. Łatwo wpadliśmy we flow
+ Różnorodność i duża liczba łamigłówek, wręcz ogromna
+ Duża i dobrze zaaranżowana przestrzeń gry
+ Historia będąca istotną częścią gry
+ Najwyższy standard obsługi, przyjazny i zaangażowany Mistrz Gry (o ile pamiętam dobrze Marta, dziękujemy)
Minusy
- Jakby się bardzo mocno czepiać, fajnie byłoby odchodzić od krótkofalówki jako narzędzia podpowiedzi, gdyż to psuje immersję, zwłaszcza przy takiej tematyce. Ale pokój ma minimum 6 lat, więc to jest szczegół.
Podsumowanie
Piszę to z niemałym zdziwieniem, ale Lochy i Opuszczony Hotel walczą u mnie w głowie o miejsce numer 1 od Exit19.
Owszem, Hotel ma bardziej mroczną i wciągającą fabułę, bardziej angażuje nas emocjonalnie i nastraja na działanie na wysokich tonach – przez cały czas mamy w Hotelu gęsią skórkę. W Lochach Króla Artura tego nie ma, ale to wynika po prostu z kategorii pokoju. Jest za to więcej zagadek, w dodatku lepszych, bardziej zapadających w pamięć i o wiele bardziej różnorodnych. Hotel jest zrobiony z większym rozmachem i na większej przestrzeni, ale ta różnica nie jest oszałamiająca, a wręcz powiedziałabym minimalna. Ogółem lepiej bawiłam się w Lochach i wyszłam z pokoju bardziej usatysfakcjonowana niż z Hotelu.
#ERwalentynki
Jest już u nas tradycją, że co roku z okazji Walentynek chodzę z narzeczonym do ER na #ERwalentynki ale tegoroczny pokój był najlepszy. Wzięliśmy znajomych i wszyscy bawiliśmy się świetnie. Długo rozmawialiśmy o tym escape roomie i wszyscy zgadzamy się, że był jednym z topowych, jakie odwiedziliśmy. Ma wiele elementów, którymi wyprzedza największą produkcję Exitów – Opuszczony Hotel.
Byliśmy w cztery osoby z doświadczeniem ok. 10-25 escape roomów. Wyszliśmy 10 min po czasie, ale po raz pierwszy absolutnie nie popsuło mi to zabawy. Zawsze wyjście po czasie czy wzięcie podpowiedzi rujnuje mi doświadczenie, a tu nic nie było w stanie zatrzeć dobrego wrażenia.
Klimat
Pokój jest pode mnie, bardzo odpowiada mi tematyką. Owszem, ma swoje lata, więc obecnie zdarzają się produkcje idące pod względem wystroju o krok dalej, ale naprawdę nie jest źle. Wręcz bardziej doceniam Lochy, gdyż mimo ładnych paru lat na rynku, prezentują bardzo wysoki poziom wystroju utrzymany do końca.
Klimat jest momentami perfekcyjny. Najbardziej efektownej części nie widać na zdjęciach na lock.me. Jestem pod wrażeniem. Nie brakuje tu zaskakujących rozwiązań scenograficznych, elementów wow i bardzo dobrej aranżacji przestrzeni (dużej przestrzeni). Nie raz i nie dwa zostaliśmy wprawieni w zdumienie. Ten pokój robi niesamowite wrażenie i na pewno długo zostanie w pamięci.
Historia ma wyraźnie zarysowaną fabułę, która przewija się przez cały czas rozgrywki. Wprowadzenie jest angażujące, a zakończenie satysfakcjonujące.
Zagadki
Wow! Ile tego było! Zagadki w Lochach Króla Artura są moim zdaniem nawet lepsze, niż wystrój. Wszystkie prezentują wysoki poziom wykonania, a niektóre też wysoki poziom trudności. Trzy-cztery wyróżniają się dla mnie szczególnie. Nawiązałam już wcześniej do Opuszczonego Hotelu, gdzie zagadki nie wywołały we mnie takiego efektu wow. W Lochach są moim zdaniem lepsze. A ponadto jest ich naprawdę multum! Co myśleliśmy, że to już koniec i zbliżamy się do wyjścia, pojawiały się nowe.
Nie brakuje opinii, że liczba zagadek w Lochach potrafi sprawić problem mniejszym grupom i trzeba sobie narzucić szybkie tempo. Wzięliśmy to pod uwagę i od razu się rozdzieliliśmy, ale i tak cali się spociliśmy. Łamigłówek jest naprawdę mnóstwo! Są nieliniowe, więc każdy z nas mógł się zająć czymś innym, a wręcz musiał. Podzielenie się (co najmniej na dwójki) jest konieczne. To dla nas duży plus, kiedy dużo się dzieje i mamy ręce pełne roboty.
Sama liczba zagadek nie jest jedyną przeszkodą. One same w sobie są niełatwe. My wyszliśmy 10 min po czasie tak naprawdę przez jedną jedyną zagadkę, której założenie było całkiem proste, ale jej wykonanie nie ułatwiało tego zadania. Ot, wykonując ją trzeba być naprawdę spostrzegawczym.
Spostrzegawczość sama w sobie jest szalenie istotna w tym escape roomie. Są ze trzy-cztery takie elementy, które można ot tak przeoczyć i nie ma szans bez tego pójść dalej.
Zagadki są różnorodne, z niemal każdej dotychczas widywanej przez nas kategorii. Lochy Króla Artura są niczym przegląd po know-how łamigłówek. Mam wrażenie, że jest tu niemal wszystko. Wróciłam myślami dosłownie do dziesiątków innych escape roomów. Żadna z zagadek nie jest jednak jednakowa z tym, co już widziałam. Każda podana jest z nowym pomysłem, w świeży sposób i nie jest kopią czegoś innego. Lochy pokazały mi też kilka mechanizmów, z którymi nie miałam wcześniej do czynienia, bardzo atrakcyjnych.
Wszystko działa sprawnie, zagadki są ze sobą logicznie połączone, choć na dopasowanie rozwiązań do siebie czasami potrzeba czasu. Większość zagadek rozwiązuje się z czystą przyjemnością. Pokój jest grywalny i ciekawie pomyślany. To wszystko sprawia, że Lochy Króla Artura lądują u mnie wysoko pod kątem osiągniętej satysfakcji. To była naprawdę uczta dla mojego escapowego serduszka. Buzia nie przestawała się uśmiechać nam wszystkim. Niebywałe jest dla mnie to, że tę wysoką satysfakcję miałam mimo przejścia pokoju po czasie.
Każdy wykazał się w tym, co lubi. Umysły ścisłe miały pod dostatkiem zagadek logicznych, ja miałam szczególną radochę z tych zręcznościowych. Były też zagadki wymagające kooperacji, nieco bardziej abstrakcyjne łamigłówki, i zagadka sensoryczna. Wyszliśmy usatysfakcjonowani, każdy z poczuciem wykonanej misji i świadomością, że jego wkład bardzo przyczynił się do wyjścia przed czasem.
Poziom trudności zagadek był średni z tendencją ku wysokiemu. Kilka zagadek było dla nas wyzwaniem. Byłoby nam łatwiej gdybyśmy uważali jako trzylatki, wpychając klocki do odpowiednich dziurek i rozróżniając kształty i kolory. Zdecydowanie przyda się nie być daltonistą i wyjść mentalnie z przedszkola. Ogólnie jednak bardziej mnie bawi nasz nieogar, niż cokolwiek frustruje. Bawiliśmy się świetnie.
Plusy
+ Ogromna radość z gry. Rzadko kiedy bawię się tak dobrze w escape roomie. Przewyższył moje oczekiwania
+ Satysfakcjonujące zagadki, które są atrakcyjnie zrobione i nagradzają poprawne wykonanie ciekawymi efektami
+ Dobre osadzenie zagadek w fabule i ich logiczne powiązanie. Łatwo wpadliśmy we flow
+ Różnorodność i duża liczba łamigłówek, wręcz ogromna
+ Duża i dobrze zaaranżowana przestrzeń gry
+ Historia będąca istotną częścią gry
+ Najwyższy standard obsługi, przyjazny i zaangażowany Mistrz Gry (o ile pamiętam dobrze Marta, dziękujemy)
Minusy
- Jakby się bardzo mocno czepiać, fajnie byłoby odchodzić od krótkofalówki jako narzędzia podpowiedzi, gdyż to psuje immersję, zwłaszcza przy takiej tematyce. Ale pokój ma minimum 6 lat, więc to jest szczegół.
Podsumowanie
Piszę to z niemałym zdziwieniem, ale Lochy i Opuszczony Hotel walczą u mnie w głowie o miejsce numer 1 od Exit19.
Owszem, Hotel ma bardziej mroczną i wciągającą fabułę, bardziej angażuje nas emocjonalnie i nastraja na działanie na wysokich tonach – przez cały czas mamy w Hotelu gęsią skórkę. W Lochach Króla Artura tego nie ma, ale to wynika po prostu z kategorii pokoju. Jest za to więcej zagadek, w dodatku lepszych, bardziej zapadających w pamięć i o wiele bardziej różnorodnych. Hotel jest zrobiony z większym rozmachem i na większej przestrzeni, ale ta różnica nie jest oszałamiająca, a wręcz powiedziałabym minimalna. Ogółem lepiej bawiłam się w Lochach i wyszłam z pokoju bardziej usatysfakcjonowana niż z Hotelu.
#ERwalentynki
Uciekliśmy z pokoju w: 100 minut
Grupa 4 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 9/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 9/10
Poziom trudności: Trudny
Wersja opinii z dnia 24 lut 2025:
Ocena ogólna: 9/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 9/10
Poziom trudności: Trudny
Powód zmiany: Powodem zmiany jest większa pula pokojów, które mam obecnie do porównania. Wśród nich Lochy nie wyróżniają się na dychę. Są pokojem na bardzo wysokim poziomie, jednak nie przystają do ogólnopolskiej topki.
Wersja opinii z dnia 12 lut 2024:
Ocena ogólna: 9/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 9/10
Poziom trudności: Trudny
Superprodukcja
29.12.2023 | data wizyty: 27.12.2023
Wiarygodna opinia
Liczyłam, że Opuszczony Hotel jest konkurencją jedynie sam dla siebie i będzie niczym stek zjedzony po kanapce z salcesonem. Że w moim rankingu będzie Hotel, potem długo długo nic, a potem dopiero inne escape roomy. Tak się nie stało, deklasacji nie ma. Ale nadal jest to pokój, który po prostu trzeba odwiedzić.
Hype był uzasadniony, w końcu to aktualnie król polskich escape roomów i ma średnią 10 mimo 165 opinii. Dlatego miałam wobec niego adekwatne oczekiwania i nie podchodziłam do niego jak do pierwszego z brzegu pokoju. Paradoksalnie to, czego mi w nim brakuje, to spektakularny efekt wow. Ktoś może powiedzieć, że cały pokój to jeden wielki efekt wow. Owszem, jest dużym, widowiskowym i udanym projektem. Ale jednak czegoś zabrakło.
Byliśmy w 4 osoby, z doświadczeniem od 5 do 25 escape roomów. Wyszliśmy 7,5 min przed czasem.
Klimat
Tak jak napisałam w tytule, jest to escape roomowa superprodukcja. Widać ogrom włożonej pracy (pokój powstawał dwa lata), dbałość o detale i duży budżet. Klimat jest zbudowany perfekcyjnie, naprawdę można w niego wsiąknąć w pełni.
Największy plus za aranżację przestrzeni i powierzchnię gry, która naprawdę może zaskoczyć (bez znaczenia jest, czy to faktyczna wielkość pokoju, czy jedynie iluzja. Odbiera się i tak iluzję). To właśnie rozmach (przestrzeń, jej projekt, wygląd, wielkość) robi tu moim zdaniem najwięcej – na tym budowana jest spektakularność tego projektu. To jeden z największych plusów Hotelu, co w połączeniu z dość długim czasem gry daje całkiem sporo zagadek. Dość dużo się tu dzieje.
Wystrój miejscami wywołuje ciarki, jest mroczny i dobrze zrobiony. Coraz bardziej przekonuję się do straszniejszych i mroczniejszych pokojów, a Hotel jest dobrze wypośrodkowany – nieprzesadnie straszny, ale jednak niespecjalnie chcesz iść przodem albo samemu :)
Zagadki
Zagadki są na dobrym poziomie. Niestety tylko dobrym, a nie wybitnym.
Największym dla mnie plusem jeśli chodzi o łamigłówki jest to, że żadna nie była nieudana, słaba, znacznie odstająca od innych. Wszystkie były naprawdę w porządku i mi się podobały. Były ponadto logiczne, oznaczone.
Zdecydowana większość z nich jest średniej trudności, niektóre oceniam jako trudniejsze. Ta, która zajęła nam najwięcej czasu, pomieszała nam się z rozwiązaniem innej zagadki. Kolejna zwiecha wiązała się ze spostrzegawczością. Dostrzec szczegóły było ciężko przez dość duży mrok. Pasuje on do klimatu, to prawda. Ale jednak utrudnianie poziomu pokoju mrokiem to coś, od czego niektóre lepsze pokoje odchodzą i marzy mi się, żeby to się stało standardem i żeby zagadki broniły się same.
Co do różnorodności zagadek, to niby była, ale czegoś jednak zabrakło. Poza jedną zagadką manualną, właściwie wszystkie były dość klasyczne, czy to elektroniczne, czy kłódkowe, polegające na odnalezieniu do nich kombinacji. Jednego-dwóch mechanizmów nie widziałam wcześniej, a jeden z nich można pochwalić nawet za działanie wizualnie idealnie pasujące pod klimat. Pod względem zagadek, ich zapamiętywalności, satysfakcji z ich rozwiązywania, spektakularności, różnorodności, sensoryczności, a przede wszystkim – innowacyjności i efektu wow, są pokoje, które wyprzedzają Hotel.
Najbardziej w kwestii zagadek ukłuło mnie to, że żadna nie wywołała naprawdę dużej satysfakcji. Owszem, niektóre były naprawdę przyjemne, ciekawie zaprojektowane, bezbłędnie wykonane i miłe dla oka. Ale po takim pokoju spodziewałam się, że rozwiązanie choć kilku z nich sprawi, że zapamiętamy je ponad wszystkie inne. Że będą jeszcze bardziej angażujące, że każą nam pomyśleć w świeży sposób, że buzia nam się rozdziawi na ich widok, że powiemy wow, że coś wbije nas w fotel, że będą nam się śniły po nocach. Tymczasem najprzyjemniejsze i najbardziej satysfakcjonujące było eksplorowanie dalszej przestrzeni gry.
Dodam, że zapamiętam z Hotelu przede wszystkim aktora, o którym czytamy w opisie, więc sama ta informacja nie jest spojlerem. Znajdzie się jednak łyżka dziegciu, którą oznaczę jako spojler: skoro mamy tak świetnie połączony z aktorem system podpowiedzi, po grzyba nam totalnie niepasująca do klimatu i psująca immersję krótkofalówka? Można jej nie wprowadzać i po prostu powiedzieć graczom, żeby w razie problemu zawołać pana kamerdynera (zadzwonić po niego, cokolwiek). To jest jednak drobna, subiektywna uwaga. Aktor podnosi ocenę za obsługę do 10. Wprowadzenie oceniłabym już niżej (zabrakło w nim odrobinę pasji, świadomej zaangażowanej narracji z uzasadnionym przecież podjaraniem “hej, mamy najlepiej oceniany pokój w Polsce, a ja aż nie mogę się doczekać, aż wam powiem jaka za tym stoi historia”).
Plusy
+ Bardzo dobry klimat, duża dbałość o szczegóły, świetny wystrój, przez co nietrudno nam wsiąknąć w historię i realnie być w Hotelu, a nie tylko grać w grę
+ Mroczna, wciągająca historia z zarysowaną fabułą i ciekawym zakończeniem
+ Ciarki i gęsia skórka miejscami się pojawiają, ale nie paraliżują
+ Znakomicie uzupełniający grę udział aktora
+ Fajne rozwiązanie systemu podpowiedzi, ale sposób ich wywołania aż się prosi o zmianę
+ Miły upominek po grze
+ Największym plusem jest radość z eksploracji przestrzeni gry
Minusy
- Zagadki dobre, na równym poziomie, udane, ale spodziewałam się czegoś lepszego po najlepszym pokoju w Polsce pod względem innowacyjności łamigłówek, ich zapadalności w pamięć, ciekawych rozwiązań. To, co nie byłoby minusem w przypadku każdego innego pokoju, tutaj nim jest. Jestem tak krytyczna tylko dlatego, że to krajowa “jedynka”
- Brak wielkich efektów wow. Jedna zagadka wywołała wrażenie “o, fajnie to zrobili”, ale poza tym najwięcej emocji pojawia się w związku z aktorem oraz eksplorowaniem przestrzeni – tej otoczki, paczuszki, w środku której szukałam tego, co jest dla mnie solą escape roomów. Hotel nie jest zbudowany na urywających dupę elementach, które na każdym kroku rozkładają nas na łopatki – jest po prostu posadowiony na solidnych podstawach: dobry, duży, długi. Jego sukcesem jest to, że solidny poziom jest prezentowany na dużej przestrzeni i w długim czasie
- Wprowadzenie do gry mogłoby mieć odrobinę więcej pasji
- Nie mówiliśmy o tym pokoju godzinami, nie sprawił on, że trudno było mi do końca dnia myśleć o czymkolwiek innym. Lubię bywać w escape roomach, po których nie opada uczucie ekscytacji i liczyłam na to, że po wizycie w Hotelu to subiektywne odczucie się pojawi ze zdwojoną siłą
Podsumowanie
Trudno nie mieć oczekiwań wobec numeru 1 w Polsce. Liczyłam, że pokój zaskoczy mnie w sposób, którego się nie spodziewam, wyjdzie poza ramy mojej wyobraźni i tego, co widziałam gdzie indziej, poczęstuje mnie zagadkami na najwyższym poziomie – a nic z tego się nie spełniło. Spodziewałam się najlepszego klimatu i najlepszych zagadek. Niestety, choć pod względem klimatu Opuszczony Hotel dowiózł, to czegoś jednak zabrakło.
Byłam szalenie ciekawa, jak Hotel wypadnie na tle najlepszych dotychczas dla mnie w mieście Bestii Peruna czy Skrzyni Umarlaka w Poznaniu, która jest kompletnie inna, ale wyznacza trendy w innych aspektach. Hotel niestety nie zbiera najlepszych cech obu tych pokojów, nie pomnaża, nie opakowuje w złoty papierek.
Ostatecznie stawiam Hotel na drugim miejscu, za Skrzynią Umarlaka i przed Bestiami Peruna. Skrzynia Umarlaka zdecydowanie wygrywa efektem wow, grą aktorską, osadzeniem zagadek w klimacie i fabule (mimo, że Hotel też to robi), poziomem zagadek, stopniowym rozwojem historii w czasie i przestrzeni, projektem w stu procentach w punkt pod zagadki (brak zbędnych elementów) oraz ogólnie lepszą zabawą. Miałam przez chwilkę dylemat, czy nie umieścić Bestii Peruna wyżej. Dały mi one o wiele większą satysfakcję z rozwiązywania zagadek, niż Hotel, dlatego o Bestiach rozmawialiśmy długo po grze. Były ładnie zrobione, podobnie jak Hotel i tam wiele razy poczuliśmy efekt wow. Hotel wygrywa jednak z Bestiami klimatem, mrokiem, grozą, historią, przestrzenią gry (choć Bestie Peruna były pod względem aranżacji przestrzeni przeciwnikiem nie bez szans) i co najważniejsze rozmachem całego przedsięwzięcia. Hotel względem skali to jednak blockbuster przy bardziej niszowej produkcji jaką są Bestie.
Namawiałam swoją ekipę, by przed Hotelem rozkręcić się w innych ER-ach – zwłaszcza, że część z nas wracała do grania po przerwie, a ponadto była z nami osoba zaczynająca od zera. W okolicach Świąt poczęstowaliśmy się najlepszym prezentem i poszliśmy do Hotelu. Była to długo wyczekiwana uczta. Byłam pewna, że będę namawiać innych, by postąpili podobnie i nie odhaczali tego pokoju zbyt szybko, bo winduje on poprzeczkę konkurencji. Tymczasem odkładanie go na potem także go hypuje i pompuje banieczkę, a międzyczasie otwiera się taka Zemsta Umarlaka i podaje w wątpliwość zasadność numeru 1 dla Hotelu. Oczywiście nie dla każdego Zemsta będzie lepsza (to totalnie inny, głupkowaty i lekki klimat), ale po prostu przesuwa poziom tego, co może się znaleźć w nowoczesnych escape roomach. Zemsta prezentuje szalenie dobrą jakość, a przy tym ma w sobie coś nowego. Kto więc jeszcze nie widział Hotelu, niech nie zwleka.
Napisałam tę recenzję krytycznie, tak jak nie napisałabym o żadnym innym escape roomie, bo ogólnopolska jedynka moim zdaniem wymaga krytycznego podejścia – od niej oczekuję więcej. Nie zmienia to jednak faktu, że wizyta w Opuszczonym Hotelu jest absolutnym must have, wydarzeniem samym w sobie, niezwykłym doświadczeniem, które polecam każdemu. Co prawda nie wybija się dla mnie na wyżyny, dla których powinna powstać ocena 11, nie deklasuje innych pokojów w Polsce, a dziesiątki dla innych ER-ów wcale nie bledną przy Hotelu. To nie zmienia jednak faktu, że Hotel na swoje trzy dziesiątki absolutnie zasługuje.
Hype był uzasadniony, w końcu to aktualnie król polskich escape roomów i ma średnią 10 mimo 165 opinii. Dlatego miałam wobec niego adekwatne oczekiwania i nie podchodziłam do niego jak do pierwszego z brzegu pokoju. Paradoksalnie to, czego mi w nim brakuje, to spektakularny efekt wow. Ktoś może powiedzieć, że cały pokój to jeden wielki efekt wow. Owszem, jest dużym, widowiskowym i udanym projektem. Ale jednak czegoś zabrakło.
Byliśmy w 4 osoby, z doświadczeniem od 5 do 25 escape roomów. Wyszliśmy 7,5 min przed czasem.
Klimat
Tak jak napisałam w tytule, jest to escape roomowa superprodukcja. Widać ogrom włożonej pracy (pokój powstawał dwa lata), dbałość o detale i duży budżet. Klimat jest zbudowany perfekcyjnie, naprawdę można w niego wsiąknąć w pełni.
Największy plus za aranżację przestrzeni i powierzchnię gry, która naprawdę może zaskoczyć (bez znaczenia jest, czy to faktyczna wielkość pokoju, czy jedynie iluzja. Odbiera się i tak iluzję). To właśnie rozmach (przestrzeń, jej projekt, wygląd, wielkość) robi tu moim zdaniem najwięcej – na tym budowana jest spektakularność tego projektu. To jeden z największych plusów Hotelu, co w połączeniu z dość długim czasem gry daje całkiem sporo zagadek. Dość dużo się tu dzieje.
Wystrój miejscami wywołuje ciarki, jest mroczny i dobrze zrobiony. Coraz bardziej przekonuję się do straszniejszych i mroczniejszych pokojów, a Hotel jest dobrze wypośrodkowany – nieprzesadnie straszny, ale jednak niespecjalnie chcesz iść przodem albo samemu :)
Zagadki
Zagadki są na dobrym poziomie. Niestety tylko dobrym, a nie wybitnym.
Największym dla mnie plusem jeśli chodzi o łamigłówki jest to, że żadna nie była nieudana, słaba, znacznie odstająca od innych. Wszystkie były naprawdę w porządku i mi się podobały. Były ponadto logiczne, oznaczone.
Zdecydowana większość z nich jest średniej trudności, niektóre oceniam jako trudniejsze. Ta, która zajęła nam najwięcej czasu, pomieszała nam się z rozwiązaniem innej zagadki. Kolejna zwiecha wiązała się ze spostrzegawczością. Dostrzec szczegóły było ciężko przez dość duży mrok. Pasuje on do klimatu, to prawda. Ale jednak utrudnianie poziomu pokoju mrokiem to coś, od czego niektóre lepsze pokoje odchodzą i marzy mi się, żeby to się stało standardem i żeby zagadki broniły się same.
Co do różnorodności zagadek, to niby była, ale czegoś jednak zabrakło. Poza jedną zagadką manualną, właściwie wszystkie były dość klasyczne, czy to elektroniczne, czy kłódkowe, polegające na odnalezieniu do nich kombinacji. Jednego-dwóch mechanizmów nie widziałam wcześniej, a jeden z nich można pochwalić nawet za działanie wizualnie idealnie pasujące pod klimat. Pod względem zagadek, ich zapamiętywalności, satysfakcji z ich rozwiązywania, spektakularności, różnorodności, sensoryczności, a przede wszystkim – innowacyjności i efektu wow, są pokoje, które wyprzedzają Hotel.
Najbardziej w kwestii zagadek ukłuło mnie to, że żadna nie wywołała naprawdę dużej satysfakcji. Owszem, niektóre były naprawdę przyjemne, ciekawie zaprojektowane, bezbłędnie wykonane i miłe dla oka. Ale po takim pokoju spodziewałam się, że rozwiązanie choć kilku z nich sprawi, że zapamiętamy je ponad wszystkie inne. Że będą jeszcze bardziej angażujące, że każą nam pomyśleć w świeży sposób, że buzia nam się rozdziawi na ich widok, że powiemy wow, że coś wbije nas w fotel, że będą nam się śniły po nocach. Tymczasem najprzyjemniejsze i najbardziej satysfakcjonujące było eksplorowanie dalszej przestrzeni gry.
Dodam, że zapamiętam z Hotelu przede wszystkim aktora, o którym czytamy w opisie, więc sama ta informacja nie jest spojlerem. Znajdzie się jednak łyżka dziegciu, którą oznaczę jako spojler: skoro mamy tak świetnie połączony z aktorem system podpowiedzi, po grzyba nam totalnie niepasująca do klimatu i psująca immersję krótkofalówka? Można jej nie wprowadzać i po prostu powiedzieć graczom, żeby w razie problemu zawołać pana kamerdynera (zadzwonić po niego, cokolwiek). To jest jednak drobna, subiektywna uwaga. Aktor podnosi ocenę za obsługę do 10. Wprowadzenie oceniłabym już niżej (zabrakło w nim odrobinę pasji, świadomej zaangażowanej narracji z uzasadnionym przecież podjaraniem “hej, mamy najlepiej oceniany pokój w Polsce, a ja aż nie mogę się doczekać, aż wam powiem jaka za tym stoi historia”).
Plusy
+ Bardzo dobry klimat, duża dbałość o szczegóły, świetny wystrój, przez co nietrudno nam wsiąknąć w historię i realnie być w Hotelu, a nie tylko grać w grę
+ Mroczna, wciągająca historia z zarysowaną fabułą i ciekawym zakończeniem
+ Ciarki i gęsia skórka miejscami się pojawiają, ale nie paraliżują
+ Znakomicie uzupełniający grę udział aktora
+ Fajne rozwiązanie systemu podpowiedzi, ale sposób ich wywołania aż się prosi o zmianę
+ Miły upominek po grze
+ Największym plusem jest radość z eksploracji przestrzeni gry
Minusy
- Zagadki dobre, na równym poziomie, udane, ale spodziewałam się czegoś lepszego po najlepszym pokoju w Polsce pod względem innowacyjności łamigłówek, ich zapadalności w pamięć, ciekawych rozwiązań. To, co nie byłoby minusem w przypadku każdego innego pokoju, tutaj nim jest. Jestem tak krytyczna tylko dlatego, że to krajowa “jedynka”
- Brak wielkich efektów wow. Jedna zagadka wywołała wrażenie “o, fajnie to zrobili”, ale poza tym najwięcej emocji pojawia się w związku z aktorem oraz eksplorowaniem przestrzeni – tej otoczki, paczuszki, w środku której szukałam tego, co jest dla mnie solą escape roomów. Hotel nie jest zbudowany na urywających dupę elementach, które na każdym kroku rozkładają nas na łopatki – jest po prostu posadowiony na solidnych podstawach: dobry, duży, długi. Jego sukcesem jest to, że solidny poziom jest prezentowany na dużej przestrzeni i w długim czasie
- Wprowadzenie do gry mogłoby mieć odrobinę więcej pasji
- Nie mówiliśmy o tym pokoju godzinami, nie sprawił on, że trudno było mi do końca dnia myśleć o czymkolwiek innym. Lubię bywać w escape roomach, po których nie opada uczucie ekscytacji i liczyłam na to, że po wizycie w Hotelu to subiektywne odczucie się pojawi ze zdwojoną siłą
Podsumowanie
Trudno nie mieć oczekiwań wobec numeru 1 w Polsce. Liczyłam, że pokój zaskoczy mnie w sposób, którego się nie spodziewam, wyjdzie poza ramy mojej wyobraźni i tego, co widziałam gdzie indziej, poczęstuje mnie zagadkami na najwyższym poziomie – a nic z tego się nie spełniło. Spodziewałam się najlepszego klimatu i najlepszych zagadek. Niestety, choć pod względem klimatu Opuszczony Hotel dowiózł, to czegoś jednak zabrakło.
Byłam szalenie ciekawa, jak Hotel wypadnie na tle najlepszych dotychczas dla mnie w mieście Bestii Peruna czy Skrzyni Umarlaka w Poznaniu, która jest kompletnie inna, ale wyznacza trendy w innych aspektach. Hotel niestety nie zbiera najlepszych cech obu tych pokojów, nie pomnaża, nie opakowuje w złoty papierek.
Ostatecznie stawiam Hotel na drugim miejscu, za Skrzynią Umarlaka i przed Bestiami Peruna. Skrzynia Umarlaka zdecydowanie wygrywa efektem wow, grą aktorską, osadzeniem zagadek w klimacie i fabule (mimo, że Hotel też to robi), poziomem zagadek, stopniowym rozwojem historii w czasie i przestrzeni, projektem w stu procentach w punkt pod zagadki (brak zbędnych elementów) oraz ogólnie lepszą zabawą. Miałam przez chwilkę dylemat, czy nie umieścić Bestii Peruna wyżej. Dały mi one o wiele większą satysfakcję z rozwiązywania zagadek, niż Hotel, dlatego o Bestiach rozmawialiśmy długo po grze. Były ładnie zrobione, podobnie jak Hotel i tam wiele razy poczuliśmy efekt wow. Hotel wygrywa jednak z Bestiami klimatem, mrokiem, grozą, historią, przestrzenią gry (choć Bestie Peruna były pod względem aranżacji przestrzeni przeciwnikiem nie bez szans) i co najważniejsze rozmachem całego przedsięwzięcia. Hotel względem skali to jednak blockbuster przy bardziej niszowej produkcji jaką są Bestie.
Namawiałam swoją ekipę, by przed Hotelem rozkręcić się w innych ER-ach – zwłaszcza, że część z nas wracała do grania po przerwie, a ponadto była z nami osoba zaczynająca od zera. W okolicach Świąt poczęstowaliśmy się najlepszym prezentem i poszliśmy do Hotelu. Była to długo wyczekiwana uczta. Byłam pewna, że będę namawiać innych, by postąpili podobnie i nie odhaczali tego pokoju zbyt szybko, bo winduje on poprzeczkę konkurencji. Tymczasem odkładanie go na potem także go hypuje i pompuje banieczkę, a międzyczasie otwiera się taka Zemsta Umarlaka i podaje w wątpliwość zasadność numeru 1 dla Hotelu. Oczywiście nie dla każdego Zemsta będzie lepsza (to totalnie inny, głupkowaty i lekki klimat), ale po prostu przesuwa poziom tego, co może się znaleźć w nowoczesnych escape roomach. Zemsta prezentuje szalenie dobrą jakość, a przy tym ma w sobie coś nowego. Kto więc jeszcze nie widział Hotelu, niech nie zwleka.
Napisałam tę recenzję krytycznie, tak jak nie napisałabym o żadnym innym escape roomie, bo ogólnopolska jedynka moim zdaniem wymaga krytycznego podejścia – od niej oczekuję więcej. Nie zmienia to jednak faktu, że wizyta w Opuszczonym Hotelu jest absolutnym must have, wydarzeniem samym w sobie, niezwykłym doświadczeniem, które polecam każdemu. Co prawda nie wybija się dla mnie na wyżyny, dla których powinna powstać ocena 11, nie deklasuje innych pokojów w Polsce, a dziesiątki dla innych ER-ów wcale nie bledną przy Hotelu. To nie zmienia jednak faktu, że Hotel na swoje trzy dziesiątki absolutnie zasługuje.
Uciekliśmy z pokoju w: 93 minuty
Grupa 4 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 10/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 10/10
Poziom trudności: Średni
Szalenie dopracowany
11.11.2023 | data wizyty: 11.11.2023
Czy ktoś widział, jak biegnie króliczek ulicą?
Skrytka to jeden z takich pokojów, po którym kompletnie nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Opis z jednej strony jest obszerny, a z drugiej mówi zaskakująco niewiele. W środku zaś czekała nas przygoda angażująca emocjonalnie i pełna akcji, na którą nic nie mogło nas przygotować. To trzeba przeżyć! Wyszliśmy pozytywnie zaskoczeni debiutem Enigmatyki.
W Skrytce nr 16 byliśmy w 4 osoby z doświadczeniem ok. 20-35 pokojów. Wyszliśmy 27 minut przed czasem.
Klimat
Klimat w Skrytce, wraz z opowiadaną historią, budowanym napięciem, realnym wystrojem, rekwizytami i smaczkami jest po prostu bezbłędny.
Najbardziej zapamiętywalna jest fabuła i związane z nią zwroty akcji, dodające dreszczyku emocji. W dodatku rozpieszcza nas przestrzeń gry i to jak ta przestrzeń jest przemyślanie zaaranżowana i okraszona fajnymi zagadkami.
Zapał twórców wręcz wycieka z tego miejsca. Scenografia jest niezwykle dopracowana, autentyczna i niesterylna. Wszystko tutaj pasuje i buduje klarowną, angażującą fabułę. Jesteśmy uczestnikami wydarzeń i wciągamy się w historię. Pokój w stu procentach jest “thrillerem kryminalnym”, ale gdyby ktoś chciał mu przykleić łatkę “fabularny”, to by nie przestrzelił (są pokoje z kategorią “fabularny” z gorszą fabułą niż ten). Ktoś miał fajny pomysł i to da się odczuć, a my przez to bawimy się świetnie.
Widać, że właściciele pokoju to zaangażowani ludzie (którzy teraz na działeczce zbijają rekwizyty do Białej Przepowiedni, powodzenia!. Już nie możemy się jej doczekać i na pewno wpadniemy). Równie zajarany escape roomami co oni, jest Mistrz Gry. Rzadko kiedy spotyka się osoby z tak ogromną pasją. Dało się odczuć, że nasz MG lubi swoją pracę. Po grze przeszedł z nami cały pokój i omówił go szczegółowo, zagadka po zagadce. Opowiedział, co było zmieniane (fajnie, że pokój ewoluował), zdradził, jak alternatywnie mogła wyglądać rozgrywka, odpowiedział wyczerpująco na wszystkie nasze pytania i strzelił nam sesję zdjęciową do Vogue’a. Bardzo doceniamy, kiedy ktoś tak się stara.
Zagadki
Brawo, brawo, brawo. Zagadkowo to jeden z moich ulubionych pokojów ever. Łamigłówki pod względem atrakcyjności są na wysokim poziomie: różnorodne i przyjemne. Musimy użyć zdolności manualnych, uruchomić różne zmysły (nie tylko wzroku), wykazać się umiejętnością współpracy w grupie i pomyśleć nieco abstrakcyjnie. Zagadki są angażujące: chce się ten pokój przechodzić i nie włącza się w nim rezygnacja. Przy tym wszystkim łamigłówki są osadzone w kryminalnym klimacie i nawiązują do tematu. Niektóre dają też fajne efekty wizualne. Część rozwiązań wymaga nieszablonowego myślenia, więc nawet dla wyjadaczy znajdą się tutaj smaczki. A początkujący wbrew pozorom mogą się tu nieźle odnaleźć, właśnie dlatego, że nie myślą szablonowo.
Pod względem technicznym wszystkie zagadki są dobrze wykonane i oznaczone (niektóre aż za dobrze, w pokoju jest czasami wręcz łopatologicznie pokazane, co do czego). Technicznie to najwyższy poziom. Kłódeczki chodzą tak lekko, że aż się serotonina uwalnia.
Poziom trudności zagadek to w tym przypadku kwestia dość osobliwa. Zgodnie stwierdziliśmy, że był to dla nas pokój łatwy dzięki naszemu doświadczeniu (o czym świadczy wyjście niemal pół godziny przed czasem). Natomiast nie oceniając swoją miarą, możliwie obiektywnie, powiedziałabym, że dla mniej doświadczonych jest to poziom średnio-zaawansowany.
Plusy
+ Ciekawa fabuła, w którą zostajemy wciągnięci i bierzemy w niej udział
+ Kryminalny thriller z krwi i kości
+ Emocje grają pierwsze skrzypce
+ Zagadki na wysokim poziomie, które aż chce się rozwiązywać, a one chcą być rozwiązywane. Są angażujące, płynne, logiczne, satysfakcjonujące
+ Bardzo dopracowany wystrój
+ Zaangażowana obsługa, wychodząca o krok dalej niż w innych escape roomach
Minusy
- Brak
Podsumowanie
Bawiłam się tak dobrze, że nie chciałam tej zabawy kończyć. Bo nie chodzi o to, by złapać króliczka, ale by gonić go. Ale by gonić go go gonić goooo….
Nie dziwię się, że Skrytka nr 16 zajmuje drugie miejsce we Wrocławiu. Nie znajduję minusów, które miałyby obniżyć moją ocenę. To bezapelacyjna dycha.
Nie jest to jednak wyznaczające trendy przeżycie, po którym zbieraliśmy szczękę z podłogi. Choć bawiliśmy się świetnie, rozumiem oceny na 9. Zabrakło mi jakiegoś spektakularnego efektu wow, by ten pokój stał się moją nową jedynką w Polsce. Ale wylądował na moim podium.
Subiektywnie, nazwa “Szajka Dillingera” byłaby o wiele bardziej emocjonalna i związana z tematem. “Skrytka nr 16” brzmi trochę tak bezpłciowo w kontekście tej historii.
Przyjeżdżającym na wyjazd escapowy do Wrocławia, polecam pożenić odwiedzenie pokojów Escape Bus i Enigmatyki: leżą po sąsiedzku, są fenomenalne i stanowią must have we Wrocławiu.
To trzeba przeżyć. Skrytka nr 16 to najwyższej próby pokój, jeden z lepszych we Wrocławiu.
Skrytka to jeden z takich pokojów, po którym kompletnie nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Opis z jednej strony jest obszerny, a z drugiej mówi zaskakująco niewiele. W środku zaś czekała nas przygoda angażująca emocjonalnie i pełna akcji, na którą nic nie mogło nas przygotować. To trzeba przeżyć! Wyszliśmy pozytywnie zaskoczeni debiutem Enigmatyki.
W Skrytce nr 16 byliśmy w 4 osoby z doświadczeniem ok. 20-35 pokojów. Wyszliśmy 27 minut przed czasem.
Klimat
Klimat w Skrytce, wraz z opowiadaną historią, budowanym napięciem, realnym wystrojem, rekwizytami i smaczkami jest po prostu bezbłędny.
Najbardziej zapamiętywalna jest fabuła i związane z nią zwroty akcji, dodające dreszczyku emocji. W dodatku rozpieszcza nas przestrzeń gry i to jak ta przestrzeń jest przemyślanie zaaranżowana i okraszona fajnymi zagadkami.
Zapał twórców wręcz wycieka z tego miejsca. Scenografia jest niezwykle dopracowana, autentyczna i niesterylna. Wszystko tutaj pasuje i buduje klarowną, angażującą fabułę. Jesteśmy uczestnikami wydarzeń i wciągamy się w historię. Pokój w stu procentach jest “thrillerem kryminalnym”, ale gdyby ktoś chciał mu przykleić łatkę “fabularny”, to by nie przestrzelił (są pokoje z kategorią “fabularny” z gorszą fabułą niż ten). Ktoś miał fajny pomysł i to da się odczuć, a my przez to bawimy się świetnie.
Widać, że właściciele pokoju to zaangażowani ludzie (którzy teraz na działeczce zbijają rekwizyty do Białej Przepowiedni, powodzenia!. Już nie możemy się jej doczekać i na pewno wpadniemy). Równie zajarany escape roomami co oni, jest Mistrz Gry. Rzadko kiedy spotyka się osoby z tak ogromną pasją. Dało się odczuć, że nasz MG lubi swoją pracę. Po grze przeszedł z nami cały pokój i omówił go szczegółowo, zagadka po zagadce. Opowiedział, co było zmieniane (fajnie, że pokój ewoluował), zdradził, jak alternatywnie mogła wyglądać rozgrywka, odpowiedział wyczerpująco na wszystkie nasze pytania i strzelił nam sesję zdjęciową do Vogue’a. Bardzo doceniamy, kiedy ktoś tak się stara.
Zagadki
Brawo, brawo, brawo. Zagadkowo to jeden z moich ulubionych pokojów ever. Łamigłówki pod względem atrakcyjności są na wysokim poziomie: różnorodne i przyjemne. Musimy użyć zdolności manualnych, uruchomić różne zmysły (nie tylko wzroku), wykazać się umiejętnością współpracy w grupie i pomyśleć nieco abstrakcyjnie. Zagadki są angażujące: chce się ten pokój przechodzić i nie włącza się w nim rezygnacja. Przy tym wszystkim łamigłówki są osadzone w kryminalnym klimacie i nawiązują do tematu. Niektóre dają też fajne efekty wizualne. Część rozwiązań wymaga nieszablonowego myślenia, więc nawet dla wyjadaczy znajdą się tutaj smaczki. A początkujący wbrew pozorom mogą się tu nieźle odnaleźć, właśnie dlatego, że nie myślą szablonowo.
Pod względem technicznym wszystkie zagadki są dobrze wykonane i oznaczone (niektóre aż za dobrze, w pokoju jest czasami wręcz łopatologicznie pokazane, co do czego). Technicznie to najwyższy poziom. Kłódeczki chodzą tak lekko, że aż się serotonina uwalnia.
Poziom trudności zagadek to w tym przypadku kwestia dość osobliwa. Zgodnie stwierdziliśmy, że był to dla nas pokój łatwy dzięki naszemu doświadczeniu (o czym świadczy wyjście niemal pół godziny przed czasem). Natomiast nie oceniając swoją miarą, możliwie obiektywnie, powiedziałabym, że dla mniej doświadczonych jest to poziom średnio-zaawansowany.
Plusy
+ Ciekawa fabuła, w którą zostajemy wciągnięci i bierzemy w niej udział
+ Kryminalny thriller z krwi i kości
+ Emocje grają pierwsze skrzypce
+ Zagadki na wysokim poziomie, które aż chce się rozwiązywać, a one chcą być rozwiązywane. Są angażujące, płynne, logiczne, satysfakcjonujące
+ Bardzo dopracowany wystrój
+ Zaangażowana obsługa, wychodząca o krok dalej niż w innych escape roomach
Minusy
- Brak
Podsumowanie
Bawiłam się tak dobrze, że nie chciałam tej zabawy kończyć. Bo nie chodzi o to, by złapać króliczka, ale by gonić go. Ale by gonić go go gonić goooo….
Nie dziwię się, że Skrytka nr 16 zajmuje drugie miejsce we Wrocławiu. Nie znajduję minusów, które miałyby obniżyć moją ocenę. To bezapelacyjna dycha.
Nie jest to jednak wyznaczające trendy przeżycie, po którym zbieraliśmy szczękę z podłogi. Choć bawiliśmy się świetnie, rozumiem oceny na 9. Zabrakło mi jakiegoś spektakularnego efektu wow, by ten pokój stał się moją nową jedynką w Polsce. Ale wylądował na moim podium.
Subiektywnie, nazwa “Szajka Dillingera” byłaby o wiele bardziej emocjonalna i związana z tematem. “Skrytka nr 16” brzmi trochę tak bezpłciowo w kontekście tej historii.
Przyjeżdżającym na wyjazd escapowy do Wrocławia, polecam pożenić odwiedzenie pokojów Escape Bus i Enigmatyki: leżą po sąsiedzku, są fenomenalne i stanowią must have we Wrocławiu.
To trzeba przeżyć. Skrytka nr 16 to najwyższej próby pokój, jeden z lepszych we Wrocławiu.
Uciekliśmy z pokoju w: 53 minuty
Grupa 4 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 10/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 10/10
Poziom trudności: Średni
Ależ wściekła kuna!
7.11.2023 | data wizyty: 5.11.2023
W Exit19 rozpanoszyła się kuna. Strasznie wściekłe stworzenie. Duch Wulkanu był bardzo niepocieszony z jej powodu, ale przyszliśmy na pomoc. Rozwiązaliśmy garść przyjemnych zagadek, poczuliśmy tropikalny klimat i przedarliśmy się przez sporą dawkę lemurów i innych przedstawicieli afrykańskiej fauny.
Zawędrowaliśmy do Ducha Wulkanu w cztery osoby, z doświadczeniem ok. 20-35 escape roomów. Wyszliśmy kwadrans przed czasem bez podpowiedzi, więc Duchowi nie udało się nas pożreć.
Był to urodzinowy wypad jednego z członków ekipy, a pokój świetnie się sprawdził jako prezent-niespodzianka. To bardzo rozrywkowy, urokliwy ER, który jest jednocześnie niebanalny, a zagadki są ciekawe. Ich poziom trudności oceniam między łatwym a średnim.
Klimat
Pokój prezentuje się bardzo dziko – wystrój jest iście madagaskarski i nawiązuje do tematu, a przestrzeń jest skrzętnie zagospodarowana. Projekt całości jest przemyślany, a choć powierzchnia gry nie jest przesadnie wielka, to zaskakuje nas wieloma ciekawymi rozwiązaniami. Lubię, gdy w pokoju przydaje się nieco sprawności fizycznej i można się poczuć trochę jak dziecko eksplorujące zakamarki.
Klimat jest lekki, humorystyczny i utrzymuje się od wprowadzenia aż do końca. Historia jest spójna, a zagadki wpasowują się w nią i tworzą przyjemną rozgrywkę.
Zagadki
Łamigłówki w Duchu Wulkanu są logiczne i przemyślane. Nic nie zgrzyta przy ich rozwiązywaniu. Po początkowym chaosie (który jest normalny w escape roomach) dość szybko orientujemy się, co do czego. Najtrudniej jest się do czegokolwiek zabrać, potem idzie już z górki.
Zagadki nie należą do najtrudniejszych, ale rozwiązania nie przychodzą bez wysiłku. Czasami pierwsza myśl jest prawidłowa, a czasami dopiero ta druga przynosi trop. Są dobrze rozplanowane na całej przestrzeni gry i estetycznie zaprojektowane. Wymagają różnych umiejętności, w tym manualnych.
Szczególnie podobała mi się jedna z zagadek – sekwencyjna, z szeregiem czynności do wykonania. Była bardzo interesująca i satysfakcjonująca. Zapamiętam ją na dłużej.
[b/Plusy[/b]
+ Pokój gwarantujący dobrą zabawę, dający lekką i przyjemną rozgrywkę
+ Dobry jako przetarcie dla ekip wychodzących z pokojów dla początkujących i przechodzących do tych dla średnio zaawansowanych
+ Idealny fillerek podczas wypadu escape roomowego do Wrocławia między cięższymi i mroczniejszymi pokojami
+ Kilka ciekawych zagadek, szczególnie jedna zapadająca w pamięć
+ Egzotyczny ogoniasty klimat
Minusy
- Jest to pokój spełniający wszystkie kryteria na 9. Nie ma minusów, po prostu ER na dychę są jednak oczko wyżej jeśli chodzi o poziom.
Podsumowanie
Bawiliśmy się świetnie i byliśmy usatysfakcjonowani z rozgrywki. Minęła nam bardzo szybko, ale zaoferowała kilka smaczków.
Duch Wulkanu to solidna pozycja bez większych minusów. To nie jest pokój zmieniający escapowy rynek w Polsce, tak jak te na dychę, ale zdecydowanie jest wart odwiedzenia.
Szczególnie polecam go na 2 lub 3 osoby. Nam w czwórkę było miejscami ciasnawo. Osoby z zaledwie kilkoma pokojami na koncie powinny sobie poradzić z Duchem Wulkanu, choć zagadki są niebanalne i trzeba przy nich pogłówkować.
Zawędrowaliśmy do Ducha Wulkanu w cztery osoby, z doświadczeniem ok. 20-35 escape roomów. Wyszliśmy kwadrans przed czasem bez podpowiedzi, więc Duchowi nie udało się nas pożreć.
Był to urodzinowy wypad jednego z członków ekipy, a pokój świetnie się sprawdził jako prezent-niespodzianka. To bardzo rozrywkowy, urokliwy ER, który jest jednocześnie niebanalny, a zagadki są ciekawe. Ich poziom trudności oceniam między łatwym a średnim.
Klimat
Pokój prezentuje się bardzo dziko – wystrój jest iście madagaskarski i nawiązuje do tematu, a przestrzeń jest skrzętnie zagospodarowana. Projekt całości jest przemyślany, a choć powierzchnia gry nie jest przesadnie wielka, to zaskakuje nas wieloma ciekawymi rozwiązaniami. Lubię, gdy w pokoju przydaje się nieco sprawności fizycznej i można się poczuć trochę jak dziecko eksplorujące zakamarki.
Klimat jest lekki, humorystyczny i utrzymuje się od wprowadzenia aż do końca. Historia jest spójna, a zagadki wpasowują się w nią i tworzą przyjemną rozgrywkę.
Zagadki
Łamigłówki w Duchu Wulkanu są logiczne i przemyślane. Nic nie zgrzyta przy ich rozwiązywaniu. Po początkowym chaosie (który jest normalny w escape roomach) dość szybko orientujemy się, co do czego. Najtrudniej jest się do czegokolwiek zabrać, potem idzie już z górki.
Zagadki nie należą do najtrudniejszych, ale rozwiązania nie przychodzą bez wysiłku. Czasami pierwsza myśl jest prawidłowa, a czasami dopiero ta druga przynosi trop. Są dobrze rozplanowane na całej przestrzeni gry i estetycznie zaprojektowane. Wymagają różnych umiejętności, w tym manualnych.
Szczególnie podobała mi się jedna z zagadek – sekwencyjna, z szeregiem czynności do wykonania. Była bardzo interesująca i satysfakcjonująca. Zapamiętam ją na dłużej.
[b/Plusy[/b]
+ Pokój gwarantujący dobrą zabawę, dający lekką i przyjemną rozgrywkę
+ Dobry jako przetarcie dla ekip wychodzących z pokojów dla początkujących i przechodzących do tych dla średnio zaawansowanych
+ Idealny fillerek podczas wypadu escape roomowego do Wrocławia między cięższymi i mroczniejszymi pokojami
+ Kilka ciekawych zagadek, szczególnie jedna zapadająca w pamięć
+ Egzotyczny ogoniasty klimat
Minusy
- Jest to pokój spełniający wszystkie kryteria na 9. Nie ma minusów, po prostu ER na dychę są jednak oczko wyżej jeśli chodzi o poziom.
Podsumowanie
Bawiliśmy się świetnie i byliśmy usatysfakcjonowani z rozgrywki. Minęła nam bardzo szybko, ale zaoferowała kilka smaczków.
Duch Wulkanu to solidna pozycja bez większych minusów. To nie jest pokój zmieniający escapowy rynek w Polsce, tak jak te na dychę, ale zdecydowanie jest wart odwiedzenia.
Szczególnie polecam go na 2 lub 3 osoby. Nam w czwórkę było miejscami ciasnawo. Osoby z zaledwie kilkoma pokojami na koncie powinny sobie poradzić z Duchem Wulkanu, choć zagadki są niebanalne i trzeba przy nich pogłówkować.
Uciekliśmy z pokoju w: 45 minut
Grupa 4 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 8/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 8/10
Poziom trudności: Łatwy
Wersja opinii z dnia 13 paź 2024:
Ocena ogólna: 8/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 8/10
Poziom trudności: Łatwy
Powód zmiany: Z perspektywy czasu i porównania z innymi pokojami, ten ER zasługuje na niższą ocenę.
Wersja opinii z dnia 7 lis 2023:
Ocena ogólna: 8/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 8/10
Poziom trudności: Łatwy
Obłędny pokój! Przeżywaliśmy go długo po wyjściu
29.10.2023 | data wizyty: 28.10.2023
Absolutnie genialny pokój lądujący w mojej topce, przezabawny i solidnie wykonany. Spędziliśmy tam fantastyczny czas, a wizytę będziemy wspominać długo.
Byliśmy w 4 osoby: dla mnie to około 20 pokój, dla kolegów odpowiednio szósty, czwarty i drugi. Większość z nas była więc początkująca. Wyszliśmy 17 minut przed czasem bez podpowiedzi.
Klimat
Humor, to właśnie to, co wyróżnia Rastamobil na tle innych pokojów. Śmiejemy się właściwie jeszcze zanim zaczniemy grę.
Samo wprowadzenie do przygody jest niezwykle klimatyczne. Informację o dokładnej lokalizacji kryjówki Bobbiego dostajemy nie od razu, żeby gliny się nie pokapowały. Do dziupli nie da się wejść z przypadku. Miejscówka jest ukryta – i to jak! Jest zakamuflowana w odjazdowy sposób.
Wszystkie szczegóły misji przekazuje nam ziomek Bobbiego, który jest najlepszą osobą, jaką można sobie wyobrazić w tym miejscu.
W Rastamobilu jest po prostu odlotowo. To inny pokój, niż inne i dziwny, ale w najbardziej pozytywnym znaczeniu tego słowa. Cała dostępna przestrzeń jest przemyślanie zaaranżowana i zapełniona nawiązującymi do tematu rekwizytami. Na pozór to zbieranina trochę pokręconych akcesoriów, które jednak w pełni oddają klimat nory miłośnika pewnej zielonej roślinki, a przede wszystkim biorą udział w grze.
Specyficzny, konopny klimat, jest autentyczny w stu procentach i prawdziwy w każdym calu. Buduje go znakomity Mistrz Gry i oryginalny pomysł (ta tematyka w połączeniu z tak zaaranżowaną przestrzenią gry tworzą niezapomniany duet). Jednak tym, co najbardziej podkręca klimat, jest wszechobecny humor, a także zagadki.
Zagadki
Rzadko się zdarza, by klimat i zagadki nie były rozdzielnymi kategoriami. Tutaj są nierozłączne. Zagadki po prostu budują klimat i są w nim osadzone w pełni.
Nie tylko wszystkie łamigłówki są w klimacie, ale w większości są po prostu zabawne. Dodatkowo zrealizowane są na wysokim poziomie. W kwestii technicznej: dobrze wykonane, spójne, działające i świetnie oznaczone. W kwestii ich rozwiązywania: angażujące, przyjemne, intrygujące, wywołujące salwy śmiechu, a czasem zmuszające nas do świrowania pawiana.
Dwie rzeczy warto szczególnie podkreślić. Pokój wymaga dobrej współpracy, ale jest ona czystą przyjemnością. Zagadki polegające na kooperacji to jedne z moich ulubionych w tym escape roomie.
Druga rzecz to wieloetapowość zagadek. By osiągnąć pewne efekty, musimy wykonać sekwencję łamigłówek. Mamy jasność, w którym etapie tego procesu się znajdujemy, co pozwala nam się bardzo dobrze odnaleźć. Klarowność jest znakiem rozpoznawczym nowoczesnych dobrych escape roomów i tutaj twórcy wiedzą, o co chodzi. Zagadki mają bronić się same. Konieczność domyślania się co do czego i co się właśnie zdarzyło/otworzyło, nie jest wyznacznikiem fajności – wręcz przeciwnie.
Za łamigłówki należy się Rastamobilowi największy plus. Są zaskakująco przemyślane, niebanalne, wciągające i zrobione z jajem. A końcówka wymiata.
Zagadki oceniam jako średniej trudności. Jest ich sporo, dlatego czasu na rozwiązanie przewidziano całkiem dużo. Mniej doświadczone osoby w ekipie także sobie radziły w równym stopniu co ja. Polecam pokój na 4 osoby, bo wpada się wtedy w fajny nastrój większą grupą i łatwiej się wyrobić w czasie.
Plusy
+ Klimat budowany jeszcze przed rozpoczęciem gry
+ Świetny Mistrz Gry, najodpowiedniejsza osoba do tej roli
+ Humor!
+ Wzorowe zagadki. Zabawne, zaciekawiające, logiczne, powiązane z fabułą, jasno oznaczone, niesztampowe
+ Najprzyjemniejsza kooperacyjna część rozgrywki, z jaką miałam do czynienia. Kreatywna, zabawna i zapamiętywalna
+ Spójna, angażująca fabuła, z wprowadzeniem na długo przed grą i odjazdowym zakończeniem
Minusy
- Naprawdę brak. Pokój ląduje wysoko w topce
Podsumowanie
Z opisu wiemy, że wchodzimy do tajnej skrytki naszego ziomka, miłośnika maryśki – a mimo że to już mówi całkiem sporo, to i tak zaskakuje nas masa elementów.
W paru momentach wszyscy śmialiśmy się w głos. Tylko w jednym innym escape roomie bawiłam się tak dobrze i była to Zemsta Umarlaka w Poznaniu, gdzie także zagadki były nierozerwalne z humorem i klimatem i oba te pokoje stanowią dla mnie absolutny top.
Wizyta w Rastamobilu to najlepszy prezent, jaki mógł się nam trafić. W wyniku losowych okoliczności wizytę w Porwanym Samolocie nam odwołano i zaproponowano odwiedzenie Rastamobilu. Wielki plus za to, że taka propozycja padła, a dodatkowo otrzymaliśmy zniżkę na odwiedzenie Porwanego Samolotu w innym terminie. Ukłony za profesjonalną obsługę.
Słowo dla tych, którzy nie lubią tematyki jarania zioła. Myślę, że nikt się od niego nie odbije. Tu liczą się przede wszystkim zagadki i choć tematyka jest wszechobecna, to jest mimo wszystko nienachalna. Pokój nie jest prymitywny i impertynencki, wręcz przeciwnie. Serwuje nam humor memiczny, prosty, ale nie prostacki. Warto. Ranking mówi sam za siebie.
To więcej niż escape room – to fajna przygoda, którą jesteśmy bardzo (he he) zajarani i będziemy polecać (ale adresu miejscówki nikomu nie sprzedamy).
Byliśmy w 4 osoby: dla mnie to około 20 pokój, dla kolegów odpowiednio szósty, czwarty i drugi. Większość z nas była więc początkująca. Wyszliśmy 17 minut przed czasem bez podpowiedzi.
Klimat
Humor, to właśnie to, co wyróżnia Rastamobil na tle innych pokojów. Śmiejemy się właściwie jeszcze zanim zaczniemy grę.
Samo wprowadzenie do przygody jest niezwykle klimatyczne. Informację o dokładnej lokalizacji kryjówki Bobbiego dostajemy nie od razu, żeby gliny się nie pokapowały. Do dziupli nie da się wejść z przypadku. Miejscówka jest ukryta – i to jak! Jest zakamuflowana w odjazdowy sposób.
Wszystkie szczegóły misji przekazuje nam ziomek Bobbiego, który jest najlepszą osobą, jaką można sobie wyobrazić w tym miejscu.
W Rastamobilu jest po prostu odlotowo. To inny pokój, niż inne i dziwny, ale w najbardziej pozytywnym znaczeniu tego słowa. Cała dostępna przestrzeń jest przemyślanie zaaranżowana i zapełniona nawiązującymi do tematu rekwizytami. Na pozór to zbieranina trochę pokręconych akcesoriów, które jednak w pełni oddają klimat nory miłośnika pewnej zielonej roślinki, a przede wszystkim biorą udział w grze.
Specyficzny, konopny klimat, jest autentyczny w stu procentach i prawdziwy w każdym calu. Buduje go znakomity Mistrz Gry i oryginalny pomysł (ta tematyka w połączeniu z tak zaaranżowaną przestrzenią gry tworzą niezapomniany duet). Jednak tym, co najbardziej podkręca klimat, jest wszechobecny humor, a także zagadki.
Zagadki
Rzadko się zdarza, by klimat i zagadki nie były rozdzielnymi kategoriami. Tutaj są nierozłączne. Zagadki po prostu budują klimat i są w nim osadzone w pełni.
Nie tylko wszystkie łamigłówki są w klimacie, ale w większości są po prostu zabawne. Dodatkowo zrealizowane są na wysokim poziomie. W kwestii technicznej: dobrze wykonane, spójne, działające i świetnie oznaczone. W kwestii ich rozwiązywania: angażujące, przyjemne, intrygujące, wywołujące salwy śmiechu, a czasem zmuszające nas do świrowania pawiana.
Dwie rzeczy warto szczególnie podkreślić. Pokój wymaga dobrej współpracy, ale jest ona czystą przyjemnością. Zagadki polegające na kooperacji to jedne z moich ulubionych w tym escape roomie.
Druga rzecz to wieloetapowość zagadek. By osiągnąć pewne efekty, musimy wykonać sekwencję łamigłówek. Mamy jasność, w którym etapie tego procesu się znajdujemy, co pozwala nam się bardzo dobrze odnaleźć. Klarowność jest znakiem rozpoznawczym nowoczesnych dobrych escape roomów i tutaj twórcy wiedzą, o co chodzi. Zagadki mają bronić się same. Konieczność domyślania się co do czego i co się właśnie zdarzyło/otworzyło, nie jest wyznacznikiem fajności – wręcz przeciwnie.
Za łamigłówki należy się Rastamobilowi największy plus. Są zaskakująco przemyślane, niebanalne, wciągające i zrobione z jajem. A końcówka wymiata.
Zagadki oceniam jako średniej trudności. Jest ich sporo, dlatego czasu na rozwiązanie przewidziano całkiem dużo. Mniej doświadczone osoby w ekipie także sobie radziły w równym stopniu co ja. Polecam pokój na 4 osoby, bo wpada się wtedy w fajny nastrój większą grupą i łatwiej się wyrobić w czasie.
Plusy
+ Klimat budowany jeszcze przed rozpoczęciem gry
+ Świetny Mistrz Gry, najodpowiedniejsza osoba do tej roli
+ Humor!
+ Wzorowe zagadki. Zabawne, zaciekawiające, logiczne, powiązane z fabułą, jasno oznaczone, niesztampowe
+ Najprzyjemniejsza kooperacyjna część rozgrywki, z jaką miałam do czynienia. Kreatywna, zabawna i zapamiętywalna
+ Spójna, angażująca fabuła, z wprowadzeniem na długo przed grą i odjazdowym zakończeniem
Minusy
- Naprawdę brak. Pokój ląduje wysoko w topce
Podsumowanie
Z opisu wiemy, że wchodzimy do tajnej skrytki naszego ziomka, miłośnika maryśki – a mimo że to już mówi całkiem sporo, to i tak zaskakuje nas masa elementów.
W paru momentach wszyscy śmialiśmy się w głos. Tylko w jednym innym escape roomie bawiłam się tak dobrze i była to Zemsta Umarlaka w Poznaniu, gdzie także zagadki były nierozerwalne z humorem i klimatem i oba te pokoje stanowią dla mnie absolutny top.
Wizyta w Rastamobilu to najlepszy prezent, jaki mógł się nam trafić. W wyniku losowych okoliczności wizytę w Porwanym Samolocie nam odwołano i zaproponowano odwiedzenie Rastamobilu. Wielki plus za to, że taka propozycja padła, a dodatkowo otrzymaliśmy zniżkę na odwiedzenie Porwanego Samolotu w innym terminie. Ukłony za profesjonalną obsługę.
Słowo dla tych, którzy nie lubią tematyki jarania zioła. Myślę, że nikt się od niego nie odbije. Tu liczą się przede wszystkim zagadki i choć tematyka jest wszechobecna, to jest mimo wszystko nienachalna. Pokój nie jest prymitywny i impertynencki, wręcz przeciwnie. Serwuje nam humor memiczny, prosty, ale nie prostacki. Warto. Ranking mówi sam za siebie.
To więcej niż escape room – to fajna przygoda, którą jesteśmy bardzo (he he) zajarani i będziemy polecać (ale adresu miejscówki nikomu nie sprzedamy).
Uciekliśmy z pokoju w: 73 minuty
Grupa 4 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 10/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 10/10
Poziom trudności: Średni
Ustąpił miejsca godnym następcom
19.09.2023 | data wizyty: 14.09.2023
Wiarygodna opinia
Naszą wizytę w Poznaniu zakończyliśmy Koneserem. Byliśmy ekipą trzyosobową z doświadczeniem ok. 20 escape roomów. Wyszliśmy 30 minut przed czasem bez podpowiedzi.
Brałam poprawkę na wiek pokoju i to, że numerem 1 w Poznaniu był już kilka lat temu. Nadal jednak jest wart polecenia.
Klimat
Koneser odpowiada mi tematyką, a klimat, choć jest spójny, to mógłby być jeszcze trochę lepszy. Przy lekkim odświeżeniu scenografii już niewiele by zabrakło do perfekcji. Scenografia nie jest nie wiadomo jak porywająca, co wynika z określonego tematu, ale ogólnie pasuje. Widać jednak pewne niedoróbki. Niektóre elementy są nieco zużyte, inne zrobione po taniości.
Tematy włamywania się gdzieś, czy ścigania przestępców, są dla mnie ok. W dodatku bardzo lubię Leonarda da Vinci, do czego też były nawiązania (oj, liczne). Wchodzimy do pokoju konesera dzieł sztuki, a dalej… klimat jest budowany z każdą kolejną zagadką.
Szczerze mówiąc opinie o rzekomym vibie rodem z Mission Impossible przesiewałam przez grube sito. Nie liczyłam na zbieranie szczęki z podłogi. To miał być dobrej jakości pokój będący po prostu w innym klimacie podczas naszego wyjazdu, tak dla odmiany. Tymczasem bajery były i to spektakularne.
Zagadki
Koneser jest solidnym pokojem z jednym szczególnym elementem wow. Rozwiązanie pewnej zagadki wymaga sprawności i jest miłą odmianą od standardowych zadań. Spośród pozostałych mechanizmów kilku nie widziałam nigdzie indziej, co jest dużym plusem.
Wszystkie zagadki rozwiązuje się przyjemnie i wszystkie działają bez zarzutu. Osoby z mniejszym doświadczeniem mogą się nieco rozproszyć licznymi rekwizytami powiązanymi z tematem i za ich pomocą szukać rozwiązań. Wystarczy się jednak skupić, bo łamigłówki są odpowiednio oznaczone i logiczne.
Początkujące ekipy mogą spokojnie podjąć wyzwanie, jakim jest Koneser. Powtarzające się opinie, że zagadek jest mało jak na 75 minut, są prawdą. Nam udało się wyjść pół godziny przed czasem.
Plusy
+ Pokój dobrze osadzony w tematyce, zarówno wystrojem, jak i łamigłówkami
+ Efekt wow przy jednym z zadań
+ Różnorodne zagadki oparte o rzadko spotykane mechanizmy
Minusy
- Rekwizyty do drobnego odświeżenia
Podsumowanie
Jest to wciąż solidna pozycja na poznańskim rynku. Nieco mu brakuje do takich pokojów jak Krasnoludy czy Golden Hajs, które oceniłam na 9. Koneser dostaje ode mnie 8, co jest także bardzo dobrą oceną. Do oceny na 9 zabrakło jednego. Nie mogę podpisać się pod stwierdzeniem, że "emocje grały pierwsze skrzypce w tym doświadczeniu". Nie przeżywaliśmy gry w szczególny sposób.
Podsumowując, choć Koneser nie wywołał we mnie opadu szczęki, polecam go. Był co prawda czwartym z pięciu ER podczas tego wyjazdu, oceniając od najlepszego, ale cały wyjazd był naszpikowany pokojami na wysokim poziomie.
Wyjazd do Poznania
Jeszcze kilka słów o samym wyjeździe. Poznań ma naprawdę dobre ER i będziemy tu wracać. Jeden spośród odwiedzonych pokojów (Zemsta Umarlaka) to poziom ogólnopolski – mój nowy numer 1. Na miejscach 2-3 nastąpiła nieoczekiwana jak dla mnie zmiana miejsc, bo Golden Hajs okazał się lepszy niż Krasnoludy. Stawkę zamykają 4. Koneser i 5. Urok, który jest jednak o klasę niżej.
Widzieliśmy dawną jedynkę w Poznaniu (Koneser), obecną (Krasnoludy) i przyszłą (Zemstę Umarlaka), bo co do tego ostatniego nie mam wątpliwości. Między tymi jedynkami widać ogromny progres. Cieszy, że Poznaniu powstają tak dobre nowości.
Minus, że w tych firmach jakoś powszechnie nie podaje się czasu w trakcie rozgrywki. Umówiliśmy się na danie znać, gdyby czas nas gonił, jednak marzy mi się, żeby podawanie czasu było standardem. Tylko w Golden Hajs był zegar, a szkoda.
To był nasz pierwszy wyjazd escape roomowy do innego miasta i na pewno będą kolejne. Rozkład: 2 pokoje pierwszego dnia i 3 pokoje drugiego dnia polecam. Odwrócenie tej kolejności też jest okej. Uważam, że dla nas maksymalną liczbą ER są trzy na dzień, żeby się mózg nie zlasował, koniecznie z jakąś dłuższą przerwą na obiad (polecam 1 rano i 2 wieczorem).
Kolega był kiedyś w pięciu jednego dnia i zdecydowanie odradza. Podobno przy czwartym gotuje się mózg, absolutnie w to wierzę :)
Brałam poprawkę na wiek pokoju i to, że numerem 1 w Poznaniu był już kilka lat temu. Nadal jednak jest wart polecenia.
Klimat
Koneser odpowiada mi tematyką, a klimat, choć jest spójny, to mógłby być jeszcze trochę lepszy. Przy lekkim odświeżeniu scenografii już niewiele by zabrakło do perfekcji. Scenografia nie jest nie wiadomo jak porywająca, co wynika z określonego tematu, ale ogólnie pasuje. Widać jednak pewne niedoróbki. Niektóre elementy są nieco zużyte, inne zrobione po taniości.
Tematy włamywania się gdzieś, czy ścigania przestępców, są dla mnie ok. W dodatku bardzo lubię Leonarda da Vinci, do czego też były nawiązania (oj, liczne). Wchodzimy do pokoju konesera dzieł sztuki, a dalej… klimat jest budowany z każdą kolejną zagadką.
Szczerze mówiąc opinie o rzekomym vibie rodem z Mission Impossible przesiewałam przez grube sito. Nie liczyłam na zbieranie szczęki z podłogi. To miał być dobrej jakości pokój będący po prostu w innym klimacie podczas naszego wyjazdu, tak dla odmiany. Tymczasem bajery były i to spektakularne.
Zagadki
Koneser jest solidnym pokojem z jednym szczególnym elementem wow. Rozwiązanie pewnej zagadki wymaga sprawności i jest miłą odmianą od standardowych zadań. Spośród pozostałych mechanizmów kilku nie widziałam nigdzie indziej, co jest dużym plusem.
Wszystkie zagadki rozwiązuje się przyjemnie i wszystkie działają bez zarzutu. Osoby z mniejszym doświadczeniem mogą się nieco rozproszyć licznymi rekwizytami powiązanymi z tematem i za ich pomocą szukać rozwiązań. Wystarczy się jednak skupić, bo łamigłówki są odpowiednio oznaczone i logiczne.
Początkujące ekipy mogą spokojnie podjąć wyzwanie, jakim jest Koneser. Powtarzające się opinie, że zagadek jest mało jak na 75 minut, są prawdą. Nam udało się wyjść pół godziny przed czasem.
Plusy
+ Pokój dobrze osadzony w tematyce, zarówno wystrojem, jak i łamigłówkami
+ Efekt wow przy jednym z zadań
+ Różnorodne zagadki oparte o rzadko spotykane mechanizmy
Minusy
- Rekwizyty do drobnego odświeżenia
Podsumowanie
Jest to wciąż solidna pozycja na poznańskim rynku. Nieco mu brakuje do takich pokojów jak Krasnoludy czy Golden Hajs, które oceniłam na 9. Koneser dostaje ode mnie 8, co jest także bardzo dobrą oceną. Do oceny na 9 zabrakło jednego. Nie mogę podpisać się pod stwierdzeniem, że "emocje grały pierwsze skrzypce w tym doświadczeniu". Nie przeżywaliśmy gry w szczególny sposób.
Podsumowując, choć Koneser nie wywołał we mnie opadu szczęki, polecam go. Był co prawda czwartym z pięciu ER podczas tego wyjazdu, oceniając od najlepszego, ale cały wyjazd był naszpikowany pokojami na wysokim poziomie.
Wyjazd do Poznania
Jeszcze kilka słów o samym wyjeździe. Poznań ma naprawdę dobre ER i będziemy tu wracać. Jeden spośród odwiedzonych pokojów (Zemsta Umarlaka) to poziom ogólnopolski – mój nowy numer 1. Na miejscach 2-3 nastąpiła nieoczekiwana jak dla mnie zmiana miejsc, bo Golden Hajs okazał się lepszy niż Krasnoludy. Stawkę zamykają 4. Koneser i 5. Urok, który jest jednak o klasę niżej.
Widzieliśmy dawną jedynkę w Poznaniu (Koneser), obecną (Krasnoludy) i przyszłą (Zemstę Umarlaka), bo co do tego ostatniego nie mam wątpliwości. Między tymi jedynkami widać ogromny progres. Cieszy, że Poznaniu powstają tak dobre nowości.
Minus, że w tych firmach jakoś powszechnie nie podaje się czasu w trakcie rozgrywki. Umówiliśmy się na danie znać, gdyby czas nas gonił, jednak marzy mi się, żeby podawanie czasu było standardem. Tylko w Golden Hajs był zegar, a szkoda.
To był nasz pierwszy wyjazd escape roomowy do innego miasta i na pewno będą kolejne. Rozkład: 2 pokoje pierwszego dnia i 3 pokoje drugiego dnia polecam. Odwrócenie tej kolejności też jest okej. Uważam, że dla nas maksymalną liczbą ER są trzy na dzień, żeby się mózg nie zlasował, koniecznie z jakąś dłuższą przerwą na obiad (polecam 1 rano i 2 wieczorem).
Kolega był kiedyś w pięciu jednego dnia i zdecydowanie odradza. Podobno przy czwartym gotuje się mózg, absolutnie w to wierzę :)
Uciekliśmy z pokoju w: 45 minut
Grupa 3 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 8/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 8/10
Poziom trudności: Średni
Poprawny, ale niczym się nie wyróżniał
19.09.2023 | data wizyty: 14.09.2023
Wiarygodna opinia
To właśnie Urok był pierwszym wybranym przez nas pokojem przy kompletowaniu listy na wyjazd do Poznania, bo ubzduraliśmy sobie, że jest harropotterowy, a takie "kolekcjonujemy". Cóż, nie jest :D Ale jakoś tak przy czytaniu opinii mi się wgryzło w mózg. Bo misja od Ministerstwa Magii (we wprowadzeniu też to jest), bo czary, eliksiry i smoki. W niczym nam jednak nasza pomyłka nie przeszkadzała, by się dobrze bawić, a niższe oceny na lock.me nas nie zrażały.
Jesteśmy rzeczywiście w czarodziejskim świecie, gdzie w lesie można natrafić na trolle, wiedźmy, ich kruki i inne magiczne stworzenia. Musimy się zmierzyć z pewnym zwyrolem, bo tylko tak można określić kogoś, kto więzi tak uroczego smoczka. Z tym zadaniem poradziliśmy sobie równo w czasie. Byliśmy w 3 osoby z doświadczeniem ok. 20 pokojów.
Klimat
Pokój jest w większości szczegółowo wyposażony, choć miejscami rekwizytami luźno powiązanymi z tematem. Widać też, że nadgryzł go ząb czasu, gdyż niektóre rozwiązania aranżacyjne są nieco przestarzałe. Dobrze widać to porównując Urok do Zemsty Umarlaka od tej samej firmy – przepaść jest ogromna. Oczywiście pokoje dzieli kilka lat, więc tego porównania nie biorę pod uwagę, jednak Urok sam w sobie nas nie zauroczył.
Scenograficznie nie do końca wszystko pasowało. Umieszczenie pewnej zagadki-szukajki na początku gry też nie miało według mnie najszczęśliwszej lokalizacji. To oczywiście miało zwiększyć jej trudność, ale w sumie niewiele sprawdzało umiejętności graczy, bardziej ich szczęście.
Zagadki
Niektóre zagadki były naprawdę ciekawe i angażowały wiele zmysłów. Były w nie wplecione także elementy humorystyczne. Niektóre były banalne, inne trudne, a ogółem ich poziom określam jako średniej trudności. Jedna sprawiła nam szczególną trudność pod koniec, ale była logiczna, nie można jej tego odmówić.
Minusem było z kolei, że potencjał pod koniec gry jest niewykorzystany. Oprócz tej zagadki była jeszcze tylko jedna na tym etapie, a rozłożenie łamigłówek w czasie i przestrzeni było nierówne.
Jeden element stanowi tam dużą zmyłkę. Pojawia się przy jednej zagadce, a dokładnie ten sam element widzimy przy rozwiązaniu zupełnie innej zagadki.
Duży plus dla Mistrzyni Gry, która zareagowała w świetny sposób, gdy jedna z zagadek nie zadziałała. Zainterweniowała tak, że nie przerwała tym fabuły, nie wyrwała nas z immersji, a niespostrzeżenie naprawiła to, co było chwilowym efektem braku prądu. Zachowała się bardzo profesjonalnie.
Ogółem wszystkie zagadki były logiczne, choć niektóre nie do końca intuicyjne. MG czasami dopowiadała coś od siebie z własnej inicjatywy. Żadna łamigłówka nas jednak nie porwała i nie sprawiła, że o niej dłużej rozmawialiśmy.
Plusy
+ Wiele przyjemnych zagadek, niebanalnych i wymagających robienia z pozoru głupich rzeczy, które wcale nie są głupie
+ Dobra reakcja MG na niedziałającą zagadkę
+ Klimatyzacja
Minusy
- Pokój bez większej historii, co do którego mam obawę, że szybko zapomnę jego szczegóły. Już co nieco mi się zaciera, bo nic nie wywołało efektu wow
- Ciut za dużo archaicznego myślenia, w stylu utrudniania zagadek nie samym ich poziomem trudności, a okolicznościami. Czyli np. zbyt dużym mrokiem czy aranżacją przestrzeni, w której trzeba coś znaleźć, a obszar poszukiwań jest strasznie niewdzięczny do szukania.
Podsumowanie
Rozumiem, skąd słabsze opinie o tym pokoju. Minusów trochę jest, a najważniejsze jest to, że nic go znacznie nie wyróżnia. To zdecydowanie najsłabszy ER naszego wyjazdu do Poznania, najmniej intuicyjny i momentami odrobinę frustrujący. Tak się jednak złożyło, że podczas tego wyjazdu zaplanowaliśmy same super pozycje i to także właśnie z tej firmy.
Zarówno w warstwie klimatu jak i zagadek były minusy. Nie czułam się porwana ani historią, ani łamigłówkami. Było kilka zagadek, które warto docenić, ale jednak dość często pojawiała się myśl, że coś można było zrobić lepiej.
Jesteśmy rzeczywiście w czarodziejskim świecie, gdzie w lesie można natrafić na trolle, wiedźmy, ich kruki i inne magiczne stworzenia. Musimy się zmierzyć z pewnym zwyrolem, bo tylko tak można określić kogoś, kto więzi tak uroczego smoczka. Z tym zadaniem poradziliśmy sobie równo w czasie. Byliśmy w 3 osoby z doświadczeniem ok. 20 pokojów.
Klimat
Pokój jest w większości szczegółowo wyposażony, choć miejscami rekwizytami luźno powiązanymi z tematem. Widać też, że nadgryzł go ząb czasu, gdyż niektóre rozwiązania aranżacyjne są nieco przestarzałe. Dobrze widać to porównując Urok do Zemsty Umarlaka od tej samej firmy – przepaść jest ogromna. Oczywiście pokoje dzieli kilka lat, więc tego porównania nie biorę pod uwagę, jednak Urok sam w sobie nas nie zauroczył.
Scenograficznie nie do końca wszystko pasowało. Umieszczenie pewnej zagadki-szukajki na początku gry też nie miało według mnie najszczęśliwszej lokalizacji. To oczywiście miało zwiększyć jej trudność, ale w sumie niewiele sprawdzało umiejętności graczy, bardziej ich szczęście.
Zagadki
Niektóre zagadki były naprawdę ciekawe i angażowały wiele zmysłów. Były w nie wplecione także elementy humorystyczne. Niektóre były banalne, inne trudne, a ogółem ich poziom określam jako średniej trudności. Jedna sprawiła nam szczególną trudność pod koniec, ale była logiczna, nie można jej tego odmówić.
Minusem było z kolei, że potencjał pod koniec gry jest niewykorzystany. Oprócz tej zagadki była jeszcze tylko jedna na tym etapie, a rozłożenie łamigłówek w czasie i przestrzeni było nierówne.
Jeden element stanowi tam dużą zmyłkę. Pojawia się przy jednej zagadce, a dokładnie ten sam element widzimy przy rozwiązaniu zupełnie innej zagadki.
Duży plus dla Mistrzyni Gry, która zareagowała w świetny sposób, gdy jedna z zagadek nie zadziałała. Zainterweniowała tak, że nie przerwała tym fabuły, nie wyrwała nas z immersji, a niespostrzeżenie naprawiła to, co było chwilowym efektem braku prądu. Zachowała się bardzo profesjonalnie.
Ogółem wszystkie zagadki były logiczne, choć niektóre nie do końca intuicyjne. MG czasami dopowiadała coś od siebie z własnej inicjatywy. Żadna łamigłówka nas jednak nie porwała i nie sprawiła, że o niej dłużej rozmawialiśmy.
Plusy
+ Wiele przyjemnych zagadek, niebanalnych i wymagających robienia z pozoru głupich rzeczy, które wcale nie są głupie
+ Dobra reakcja MG na niedziałającą zagadkę
+ Klimatyzacja
Minusy
- Pokój bez większej historii, co do którego mam obawę, że szybko zapomnę jego szczegóły. Już co nieco mi się zaciera, bo nic nie wywołało efektu wow
- Ciut za dużo archaicznego myślenia, w stylu utrudniania zagadek nie samym ich poziomem trudności, a okolicznościami. Czyli np. zbyt dużym mrokiem czy aranżacją przestrzeni, w której trzeba coś znaleźć, a obszar poszukiwań jest strasznie niewdzięczny do szukania.
Podsumowanie
Rozumiem, skąd słabsze opinie o tym pokoju. Minusów trochę jest, a najważniejsze jest to, że nic go znacznie nie wyróżnia. To zdecydowanie najsłabszy ER naszego wyjazdu do Poznania, najmniej intuicyjny i momentami odrobinę frustrujący. Tak się jednak złożyło, że podczas tego wyjazdu zaplanowaliśmy same super pozycje i to także właśnie z tej firmy.
Zarówno w warstwie klimatu jak i zagadek były minusy. Nie czułam się porwana ani historią, ani łamigłówkami. Było kilka zagadek, które warto docenić, ale jednak dość często pojawiała się myśl, że coś można było zrobić lepiej.
Uciekliśmy z pokoju w: 75 minut
Grupa 3 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 7/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 7/10
Poziom trudności: Średni
Z pewnością nowy numer 1 w Poznaniu
19.09.2023 | data wizyty: 14.09.2023
Wiarygodna opinia
Drugi dzień naszego pobytu w Poznaniu spędziliśmy w pokojach od Dream Scape. Przez długie tygodnie byliśmy pewni, że jedziemy tylko do Konesera i Uroku. Międzyczasie otworzyła się Zemsta Umarlaka, która z miejsca trafiła na naszą listę.
W momencie, kiedy rezerwowałam pokój, miał on raptem 8 opinii, a wszystkie bez wyjątku dawały mu same dziesiątki. To normalne, że gdy ER się otwiera, to zbiera pochlebne recenzje, więc staraliśmy się być dość ostrożni w oczekiwaniach, tym bardziej że na Krasnoludach nieco się przejechaliśmy.
To, co zastaliśmy, było jednak absolutnie fenomenalne. To największe pozytywne zaskoczenie wyjazdu. Dość powiedzieć, że rzutem na taśmę Zemsta Umarlaka przeskoczyła w moim rankingu nie tylko Krasnoludy, nie tylko lepszy od nich moim zdaniem Golden Hajs, ale mój dotychczasowy numer 1, czyli wrocławskie Bestie Peruna. A do tego potrzebny jest i niepodrabialny klimat, i bezbłędne zagadki.
W pokoju byliśmy w 3 osoby z doświadczeniem ok. 20 pokojów. Wyszliśmy 3 minuty przed czasem bez podpowiedzi. A tego ostatniego w sumie szkoda, bo system podpowiedzi to niezła heca.
Klimat
Perfekcyjny klimat, budowany od samego wejścia przez rewelacyjną Mistrzynię Gry, utrzymuje się do końca. Podtrzymuje go wysokobudżetowa scenografia, wywołujące uśmiech efekty wow, wpisany w historię system podpowiedzi, zagadki osadzone w klimacie i mocno angażujące nas we wspólne budowanie tej historii. Wszystkiego dopełnia muzyka, a przede wszystkim humor, humor i jeszcze raz humor. Nigdy się tak dobrze nie bawiłam w żadnym escape roomie!
Mistrzyni Gry zasługuje na szczególne słowa uznania. Nie każdy nadawałby się do tej roli akurat w tym escape roomie. Twórcy zaryzykowali, bo w tym wypadku MG może wznieść doświadczenia graczy na wyżyny albo kompletnie położyć całość. Tu udaje się zrobić z tego atut, który jest jednym z najbardziej zapamiętywalnych elementów.
Pokój z pewnością kosztował dużo, a wysoka klasa jego wykonania rzuca się w oczy. Jest spory, a scenografia dopracowana jest na każdym centymetrze ścian, podłóg i sufitów. Nad mnóstwo smaczków, detali i dobrą stolarkę, wybijają się jednak efekty specjalne. Jest sporo zaskoczeń, rozdziawiania budzi w podziwie i momentów wow, z których jeden jest szczególnie spektakularny i kompletnie nie spodziewamy się, skąd nadejdzie :)
Zemsta Umarlaka jest zabawna. Zarówno elementy scenograficzne, same zagadki, jak i – przede wszystkim – fabuła, są pełne humoru. Wizyta tam jest niezapomnianym doświadczeniem.
Zagadki
Zagadki w Zemście Umarlaka stoją na naprawdę wysokim poziomie. Dla mnie pokój na 10 musi mieć różnorodne, angażujące i satysfakcjonujące łamigłówki, a tutaj dostajemy pełen pakiet. Musimy użyć dosłownie wszystkich zmysłów, by je rozwiązać. Są zarówno zadania na myślenie logiczne, jak i abstrakcyjne, łamigłówki wymagające od nas interakcji, jak i nieco sprawności fizycznej. Uruchamiają w nas wszelkie pokłady kreatywności, kojarzenia faktów, spostrzegawczości, ale też dystansu do siebie. Czasem musimy zrobić z siebie trochę durnia. Obawiam się, że od tego mogą się odbić sztywniejsi gracze, więc nie polecam Zemsty Umarlaka osobom z kijem w tyłku.
Ogółem zagadki są niezwykle różnorodne i choć oparte na widzianych już przeze mnie mechanizmach, to zaserwowane w taki sposób, że był to zupełnie nowy pomysł na stare zagadnienia. Każdą z nich chciało się rozwiązywać, bo nie tylko wszystkie były zrobione dobrze technicznie i wizualnie, ale angażujące, wciągające i z ciekawymi efektami. Poziom zagadek logicznych był naprawdę wysoki i dawał poczucie satysfakcji. Dokładnie pamiętam i miło wspominam każdą zagadkę.
Nigdy nie widziałam łamigłówek tak dobrze osadzonych w historii, które budowały ją i pchały do przodu. Nie było tam naprawdę nic przypadkowego. Widać, że ktoś miał pomysł, który realizował zgodnie ze scenariuszem, a nie wsadził do pokoju crap z giełdy staroci i potem wymyślał do niego zastosowanie.
Dwie zagadki rozwiązaliśmy po części "na czuja". Odnieśliśmy wrażenie, że może gdzieś był jeszcze do nich ukryty kod albo też były one nieco bardziej abstrakcyjne. Ostatecznie udało się je przejść metodą prób i błędów lub z odrobiną farta. To byłby jedyny minus tego pokoju, ale bardzo wymuszony.
Ogółem zagadki są na średnim poziomie trudności oraz trudne. Zaznaczam poziom trudny z jednego konkretnego powodu. Gdyby do pokoju miała przyjść mniej doświadczona grupa, odbić się od łamigłówek i go nie przejść, byłoby strasznie szkoda tego doświadczenia. Widzę też po opiniach, jak wiele osób zaniża oceny, bo nie przeszło pokoju. Dlatego, choć sami uważamy poziom za średni, to nie oceniam swoją miarą, tylko dla innych. Chcę uczciwie polecić początkującym nabranie doświadczenia w innych pokojach, by mogli cieszyć się Zemstą Umarlaka w pełni. Lepiej się odbić od recenzji i poczekać, niż nie przejść Zemsty Umarlaka i zaniżyć jej ocenę.
W recenzjach uderzył mnie brak kłódek. Akurat w pirackim pokoju z XVIII wieku kłódki byłyby jak najbardziej uzasadnione. Moje obawy zostały jednak rozwiane. Klasyczne pirackie elementy wyposażenia były nadal obecne, tylko wykorzystane w nieco inny sposób. Elektronika nie psuła immersji, a wręcz zagadki były tak zrobione, że pasowały do klimatu.
Plusy
+ Mistrzyni Gry, która wykonała fenomenalną pracę i wzniosła to doświadczenie na wyższy level
+ Efekty wow, zwłaszcza jeden, który sprawił, że dosłownie padliśmy z wrażenia :)
+ Zagadki angażujące wszystkie zmysły, wymagające różnorodnych umiejętności, świetnie osadzone w fabule i wciągające nas w opowiadaną historię
+ Doskonała scenografia i układ przestrzenny
+ Mnóstwo humoru na tak wielu płaszczyznach, że trudno je zliczyć, od samej fabuły, przez zagadki po wystrój
+ Bezbłędne wykonanie, wysoki poziom realizacji, wysokobudżetowa godna podziwu produkcja, marzy się, by do tego poziomu równały inne escape roomy
+ Ciekawy system podpowiedzi
+ Efektowne łączenie wątków i przechodzenie w kolejne etapy opowiadanej historii
Minusy
- Tak naprawdę brak. Mogłabym jedynie szukać na siłę.
Podsumowanie
To najlepszy ER, w jakim byłam.
Wart przyjechania do niego przez całą Polskę, oferujący 80 minut doskonałej zabawy. Nie ma ani jednej dziury, niespójności, czy niedopracowania. Zostaliśmy wciągnięci w klimat morskiej opowieści w stu procentach i bawiliśmy się bombowo.
W momencie, kiedy rezerwowałam pokój, miał on raptem 8 opinii, a wszystkie bez wyjątku dawały mu same dziesiątki. To normalne, że gdy ER się otwiera, to zbiera pochlebne recenzje, więc staraliśmy się być dość ostrożni w oczekiwaniach, tym bardziej że na Krasnoludach nieco się przejechaliśmy.
To, co zastaliśmy, było jednak absolutnie fenomenalne. To największe pozytywne zaskoczenie wyjazdu. Dość powiedzieć, że rzutem na taśmę Zemsta Umarlaka przeskoczyła w moim rankingu nie tylko Krasnoludy, nie tylko lepszy od nich moim zdaniem Golden Hajs, ale mój dotychczasowy numer 1, czyli wrocławskie Bestie Peruna. A do tego potrzebny jest i niepodrabialny klimat, i bezbłędne zagadki.
W pokoju byliśmy w 3 osoby z doświadczeniem ok. 20 pokojów. Wyszliśmy 3 minuty przed czasem bez podpowiedzi. A tego ostatniego w sumie szkoda, bo system podpowiedzi to niezła heca.
Klimat
Perfekcyjny klimat, budowany od samego wejścia przez rewelacyjną Mistrzynię Gry, utrzymuje się do końca. Podtrzymuje go wysokobudżetowa scenografia, wywołujące uśmiech efekty wow, wpisany w historię system podpowiedzi, zagadki osadzone w klimacie i mocno angażujące nas we wspólne budowanie tej historii. Wszystkiego dopełnia muzyka, a przede wszystkim humor, humor i jeszcze raz humor. Nigdy się tak dobrze nie bawiłam w żadnym escape roomie!
Mistrzyni Gry zasługuje na szczególne słowa uznania. Nie każdy nadawałby się do tej roli akurat w tym escape roomie. Twórcy zaryzykowali, bo w tym wypadku MG może wznieść doświadczenia graczy na wyżyny albo kompletnie położyć całość. Tu udaje się zrobić z tego atut, który jest jednym z najbardziej zapamiętywalnych elementów.
Pokój z pewnością kosztował dużo, a wysoka klasa jego wykonania rzuca się w oczy. Jest spory, a scenografia dopracowana jest na każdym centymetrze ścian, podłóg i sufitów. Nad mnóstwo smaczków, detali i dobrą stolarkę, wybijają się jednak efekty specjalne. Jest sporo zaskoczeń, rozdziawiania budzi w podziwie i momentów wow, z których jeden jest szczególnie spektakularny i kompletnie nie spodziewamy się, skąd nadejdzie :)
Zemsta Umarlaka jest zabawna. Zarówno elementy scenograficzne, same zagadki, jak i – przede wszystkim – fabuła, są pełne humoru. Wizyta tam jest niezapomnianym doświadczeniem.
Zagadki
Zagadki w Zemście Umarlaka stoją na naprawdę wysokim poziomie. Dla mnie pokój na 10 musi mieć różnorodne, angażujące i satysfakcjonujące łamigłówki, a tutaj dostajemy pełen pakiet. Musimy użyć dosłownie wszystkich zmysłów, by je rozwiązać. Są zarówno zadania na myślenie logiczne, jak i abstrakcyjne, łamigłówki wymagające od nas interakcji, jak i nieco sprawności fizycznej. Uruchamiają w nas wszelkie pokłady kreatywności, kojarzenia faktów, spostrzegawczości, ale też dystansu do siebie. Czasem musimy zrobić z siebie trochę durnia. Obawiam się, że od tego mogą się odbić sztywniejsi gracze, więc nie polecam Zemsty Umarlaka osobom z kijem w tyłku.
Ogółem zagadki są niezwykle różnorodne i choć oparte na widzianych już przeze mnie mechanizmach, to zaserwowane w taki sposób, że był to zupełnie nowy pomysł na stare zagadnienia. Każdą z nich chciało się rozwiązywać, bo nie tylko wszystkie były zrobione dobrze technicznie i wizualnie, ale angażujące, wciągające i z ciekawymi efektami. Poziom zagadek logicznych był naprawdę wysoki i dawał poczucie satysfakcji. Dokładnie pamiętam i miło wspominam każdą zagadkę.
Nigdy nie widziałam łamigłówek tak dobrze osadzonych w historii, które budowały ją i pchały do przodu. Nie było tam naprawdę nic przypadkowego. Widać, że ktoś miał pomysł, który realizował zgodnie ze scenariuszem, a nie wsadził do pokoju crap z giełdy staroci i potem wymyślał do niego zastosowanie.
Dwie zagadki rozwiązaliśmy po części "na czuja". Odnieśliśmy wrażenie, że może gdzieś był jeszcze do nich ukryty kod albo też były one nieco bardziej abstrakcyjne. Ostatecznie udało się je przejść metodą prób i błędów lub z odrobiną farta. To byłby jedyny minus tego pokoju, ale bardzo wymuszony.
Ogółem zagadki są na średnim poziomie trudności oraz trudne. Zaznaczam poziom trudny z jednego konkretnego powodu. Gdyby do pokoju miała przyjść mniej doświadczona grupa, odbić się od łamigłówek i go nie przejść, byłoby strasznie szkoda tego doświadczenia. Widzę też po opiniach, jak wiele osób zaniża oceny, bo nie przeszło pokoju. Dlatego, choć sami uważamy poziom za średni, to nie oceniam swoją miarą, tylko dla innych. Chcę uczciwie polecić początkującym nabranie doświadczenia w innych pokojach, by mogli cieszyć się Zemstą Umarlaka w pełni. Lepiej się odbić od recenzji i poczekać, niż nie przejść Zemsty Umarlaka i zaniżyć jej ocenę.
W recenzjach uderzył mnie brak kłódek. Akurat w pirackim pokoju z XVIII wieku kłódki byłyby jak najbardziej uzasadnione. Moje obawy zostały jednak rozwiane. Klasyczne pirackie elementy wyposażenia były nadal obecne, tylko wykorzystane w nieco inny sposób. Elektronika nie psuła immersji, a wręcz zagadki były tak zrobione, że pasowały do klimatu.
Plusy
+ Mistrzyni Gry, która wykonała fenomenalną pracę i wzniosła to doświadczenie na wyższy level
+ Efekty wow, zwłaszcza jeden, który sprawił, że dosłownie padliśmy z wrażenia :)
+ Zagadki angażujące wszystkie zmysły, wymagające różnorodnych umiejętności, świetnie osadzone w fabule i wciągające nas w opowiadaną historię
+ Doskonała scenografia i układ przestrzenny
+ Mnóstwo humoru na tak wielu płaszczyznach, że trudno je zliczyć, od samej fabuły, przez zagadki po wystrój
+ Bezbłędne wykonanie, wysoki poziom realizacji, wysokobudżetowa godna podziwu produkcja, marzy się, by do tego poziomu równały inne escape roomy
+ Ciekawy system podpowiedzi
+ Efektowne łączenie wątków i przechodzenie w kolejne etapy opowiadanej historii
Minusy
- Tak naprawdę brak. Mogłabym jedynie szukać na siłę.
Podsumowanie
To najlepszy ER, w jakim byłam.
Wart przyjechania do niego przez całą Polskę, oferujący 80 minut doskonałej zabawy. Nie ma ani jednej dziury, niespójności, czy niedopracowania. Zostaliśmy wciągnięci w klimat morskiej opowieści w stu procentach i bawiliśmy się bombowo.
Uciekliśmy z pokoju w: 77 minut
Grupa 3 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 10/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 10/10
Poziom trudności: Trudny
Uroczy, ale na pewno nie najlepszy w mieście
19.09.2023 | data wizyty: 13.09.2023
Wiarygodna opinia
Po Golden Hajs przyszła pora na drugi ER naszego wyjazdu, najlepszy według rankingu pokój w Poznaniu, cieszące się niesamowitymi recenzjami Krasnoludy.
Zacznijmy od tego, że zdecydowanie nie jest to dla mnie najlepszy pokój w mieście, podczas naszego wyjazdu znalazłam 2 lepsze. Pokój jest świetnie zrobiony, wszystkie mechanizmy w nim działają, a łamigłówki są przyjemne. Krasnoludy wywołują taki efekt jak feel-good movies. To doznanie łatwe, miłe i rozkoszne jak zjedzenie pączka i popicie kakałkiem. Wrażenia są więc ogólnie pozytywne, natomiast było kilka minusów, a największym z nich są zagadki.
Byliśmy w 3 osoby, z doświadczeniem między ok. 15 a ok. 40 pokojów. Wyszliśmy ok. 10 min przed czasem bez podpowiedzi. 3 osoby to dobra konfiguracja, w 4 może być ciut za ciasno.
Klimat
Klimat jest budowany w każdym calu już od samego początku. Pokój jest przeuroczy, pełen smaczków, detali i wykonany z dbałością o szczegóły. W wystroju nic nie zgrzyta i nie ma tam słabych punktów.
Istnieje pewien problem z tożsamością tego pokoju. Jest on raczej o krasnoludkach, niż o krasnoludach. Było to doznanie zdecydowanie bliżej "My jesteśmy krasnoludki, hopsasa, hopsasa", niż „I'm going on an adventure!”, było zarówno flow rodem z Królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków, jak i motyw z Shire. Pokój nie do końca wie, czym chce być.
To, co zasługuje według mnie na największe uznanie, to projekt przestrzenny całości. W tym temacie niezwykle łatwo o spojlery, więc nie powiem więcej, niż – będziecie zaskoczeni.
Zagadki
To świetny ER do pójścia z dziećmi i właściwie jego grupa docelowa. Poziom “dla średniozaawansowanych” jest moim zdaniem na wyrost. To pokój zdecydowanie “dla początkujących”, a według części naszej ekipy, wręcz “na pierwszy raz”.
Poziom trudności to po prostu kategoria, a nie powód do zaniżania oceny. Pokoje “na pierwszy raz” też mogą dostać dychę. Od escape roomu na 10 oczekuję jednak świetnych zagadek – nie muszą być trudne, ale powinny być niebanalne, zapadające w pamięć, niesztampowe, stawiające wyzwania, dające efekty wow, w pewien sposób innowacyjne i wytyczające trendy. Zagadki dla dzieci też można takie zrobić. Pod tym względem w Krasnoludach zdecydowanie jednak czegoś zabrakło.
Każdy mechanizm z Krasnoludów był mi znany i już gdzieś wcześniej coś takiego rozwiązywałam – w tej czy podobnej wersji. To, że natrafiamy w ER na łamigłówki korzystające z wcześniej spotykanych rozwiązań, jest oczywiście rzeczą normalną i to nie problem. O ile zagadki same w sobie są wykonane solidnie i te rozwiązania podają w udany, świeży sposób, to bronią się same. Przykładowo w Zemście Umarlaka znaliśmy wszystkie mechanizmy, ale sposób ich podania był świeży, nowy, okraszony na przykład logiczną zagadką. Natomiast najlepiej oceniany pokój w Poznaniu, czyli właśnie Krasnoludy, pod tym względem przegrywają. Nie poczęstowały nas efektami, mechanizmami, czy okolicznościami, które były ozdobą zagadek, choćby i tych oklepanych.
Łamigłówki działają dobrze, są świetnie osadzone w fabule, powiązane z nią – bardzo często w uroczy sposób i logiczne. Pod tym względem jest 10/10. Absolutnie jednak nie można powiedzieć, żeby były złożone, wytyczały trendy albo były niestandardowe. Owszem, są przyjemne i to duży plus. Rozwiązuje się je miło i przez pokój się po prostu płynie z błogością na ustach. Ale nie ma w tym wszystkim efektu wow – ten jest osiągany najbardziej przez wspomniany wcześniej układ przestrzenny.
Zagadki w sąsiednim Golden Hajs od tej samej firmy były w większości bardzo, bardzo dobre, innowacyjne, interesujące, inne niż inne, godne zapamiętania. Były zarówno łatwiejsze jak i nieco trudniejsze, ale miały w sobie "to coś". W porównaniu ze złożonością tamtejszych łamigłówek, Krasnoludy momentami są wręcz trywialne i “tego czegoś” nam brakowało.
Większość łamigłówek była dla nas bardzo łatwa. Zaznaczam poziom łatwy tylko dlatego, że ze 2 zagadki mogą stawiać wyzwanie początkującym. Najwięcej czasu zabrała nam banalna łamigłówka, bo nie zrobiliśmy double checkingu. Ogółem jednak moglibyśmy wyjść z 10 min wcześniej, gdybyśmy byli odrobinę bardziej spostrzegawczy.
W Krasnoludach nic nie zgrzyta. Zagadki są zrobione mechanicznie bez zarzutu i wszystkie działają, jak należy. Zapamiętam jednak głównie to, że były ładnie zrobione, ale nie łamigłówki same w sobie. One same nie trafiłyby do mojej topki, pokój ogółem już tak.
Plusy
+ Piękny, bajkowy klimat
+ Bardzo estetyczny, wysokobudżetowy wystrój i pełna dbałość o szczegóły
+ Największym dla mnie plusem jest układ przestrzenny
+ Escape roomowy feel-good movie. Niezwykle przyjemnie się przez niego "płynie"
+ Obsługa bez zarzutu
Minusy
- W pokoju jest duszno. Podobno aż dwa klimatyzatory robią, co mogą. Sugerujemy jednak może jakiś przegląd techniczny albo wymianę. Koleżanka poważnie rozważała wciśnięcie panic buttonu, bo nie było czym oddychać.
- Zagadki rozwiązywało się superlekko, łatwo i niczym skacząc po chmurkach. Tylko że zagadkowo nic nas nie porwało na tyle, by pokój zasłużył w mojej ocenie na 10
- Pokój ma nieco problem z tożsamością, za co obniżam ocenę klimatu na 9
Podsumowanie
W stworzenie tego pokoju włożono ogrom serca, pracy, pieniędzy i przemyśleń. Założenia twórców zostały spełnione w przepięknej formie. Jest to niesamowicie ładny i miły pokoik. Już chyba nadużyłam słowa "uroczy", ale właśnie ten przymiotnik najlepiej pasuje, by go opisać.
Wszystko jest tu spójne, logiczne, nawiązujące do tematu i przedstawionej historii. Dla mnie to absolutny must have w Poznaniu, jeśli szukacie po prostu przyjemnej rozrywki. Nadaje się na fillerek między trudniejszymi pokojami o cięższym klimacie.
Krasnoludy zasługują na najwyższe uznanie jeśli chodzi o układ przestrzenny i jakość wykonania. W tych kategoriach mało który pokój dobija do tego poziomu. Cieszyliśmy się pobytem tam i był to dobrze spędzony czas.
Pod względem zagadek zabrakło na tyle dużo, że nie mogę tego zignorować w ocenie. Bardzo długo wahałam się między 8 a 9. Ten pokój zasługuje na niższą ocenę chociażby przez dysonans względem pozycji w rankingu, którą zajmuje, a tego co za to naszym zdaniem oferuje. Moi towarzysze oceniają na 8, ja najchętniej dałabym 8,5. Wstawiam 9, bo wśród moich ocen ósemki dostawały jednak gorsze pokoje. Ale to taka 9 na szynach :)
Przewiduję, że na pozycji lidera poznańskiego rynku już wkrótce zagości nowy escape room. Wiem już dokładnie, który.
Zacznijmy od tego, że zdecydowanie nie jest to dla mnie najlepszy pokój w mieście, podczas naszego wyjazdu znalazłam 2 lepsze. Pokój jest świetnie zrobiony, wszystkie mechanizmy w nim działają, a łamigłówki są przyjemne. Krasnoludy wywołują taki efekt jak feel-good movies. To doznanie łatwe, miłe i rozkoszne jak zjedzenie pączka i popicie kakałkiem. Wrażenia są więc ogólnie pozytywne, natomiast było kilka minusów, a największym z nich są zagadki.
Byliśmy w 3 osoby, z doświadczeniem między ok. 15 a ok. 40 pokojów. Wyszliśmy ok. 10 min przed czasem bez podpowiedzi. 3 osoby to dobra konfiguracja, w 4 może być ciut za ciasno.
Klimat
Klimat jest budowany w każdym calu już od samego początku. Pokój jest przeuroczy, pełen smaczków, detali i wykonany z dbałością o szczegóły. W wystroju nic nie zgrzyta i nie ma tam słabych punktów.
Istnieje pewien problem z tożsamością tego pokoju. Jest on raczej o krasnoludkach, niż o krasnoludach. Było to doznanie zdecydowanie bliżej "My jesteśmy krasnoludki, hopsasa, hopsasa", niż „I'm going on an adventure!”, było zarówno flow rodem z Królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków, jak i motyw z Shire. Pokój nie do końca wie, czym chce być.
To, co zasługuje według mnie na największe uznanie, to projekt przestrzenny całości. W tym temacie niezwykle łatwo o spojlery, więc nie powiem więcej, niż – będziecie zaskoczeni.
Zagadki
To świetny ER do pójścia z dziećmi i właściwie jego grupa docelowa. Poziom “dla średniozaawansowanych” jest moim zdaniem na wyrost. To pokój zdecydowanie “dla początkujących”, a według części naszej ekipy, wręcz “na pierwszy raz”.
Poziom trudności to po prostu kategoria, a nie powód do zaniżania oceny. Pokoje “na pierwszy raz” też mogą dostać dychę. Od escape roomu na 10 oczekuję jednak świetnych zagadek – nie muszą być trudne, ale powinny być niebanalne, zapadające w pamięć, niesztampowe, stawiające wyzwania, dające efekty wow, w pewien sposób innowacyjne i wytyczające trendy. Zagadki dla dzieci też można takie zrobić. Pod tym względem w Krasnoludach zdecydowanie jednak czegoś zabrakło.
Każdy mechanizm z Krasnoludów był mi znany i już gdzieś wcześniej coś takiego rozwiązywałam – w tej czy podobnej wersji. To, że natrafiamy w ER na łamigłówki korzystające z wcześniej spotykanych rozwiązań, jest oczywiście rzeczą normalną i to nie problem. O ile zagadki same w sobie są wykonane solidnie i te rozwiązania podają w udany, świeży sposób, to bronią się same. Przykładowo w Zemście Umarlaka znaliśmy wszystkie mechanizmy, ale sposób ich podania był świeży, nowy, okraszony na przykład logiczną zagadką. Natomiast najlepiej oceniany pokój w Poznaniu, czyli właśnie Krasnoludy, pod tym względem przegrywają. Nie poczęstowały nas efektami, mechanizmami, czy okolicznościami, które były ozdobą zagadek, choćby i tych oklepanych.
Łamigłówki działają dobrze, są świetnie osadzone w fabule, powiązane z nią – bardzo często w uroczy sposób i logiczne. Pod tym względem jest 10/10. Absolutnie jednak nie można powiedzieć, żeby były złożone, wytyczały trendy albo były niestandardowe. Owszem, są przyjemne i to duży plus. Rozwiązuje się je miło i przez pokój się po prostu płynie z błogością na ustach. Ale nie ma w tym wszystkim efektu wow – ten jest osiągany najbardziej przez wspomniany wcześniej układ przestrzenny.
Zagadki w sąsiednim Golden Hajs od tej samej firmy były w większości bardzo, bardzo dobre, innowacyjne, interesujące, inne niż inne, godne zapamiętania. Były zarówno łatwiejsze jak i nieco trudniejsze, ale miały w sobie "to coś". W porównaniu ze złożonością tamtejszych łamigłówek, Krasnoludy momentami są wręcz trywialne i “tego czegoś” nam brakowało.
Większość łamigłówek była dla nas bardzo łatwa. Zaznaczam poziom łatwy tylko dlatego, że ze 2 zagadki mogą stawiać wyzwanie początkującym. Najwięcej czasu zabrała nam banalna łamigłówka, bo nie zrobiliśmy double checkingu. Ogółem jednak moglibyśmy wyjść z 10 min wcześniej, gdybyśmy byli odrobinę bardziej spostrzegawczy.
W Krasnoludach nic nie zgrzyta. Zagadki są zrobione mechanicznie bez zarzutu i wszystkie działają, jak należy. Zapamiętam jednak głównie to, że były ładnie zrobione, ale nie łamigłówki same w sobie. One same nie trafiłyby do mojej topki, pokój ogółem już tak.
Plusy
+ Piękny, bajkowy klimat
+ Bardzo estetyczny, wysokobudżetowy wystrój i pełna dbałość o szczegóły
+ Największym dla mnie plusem jest układ przestrzenny
+ Escape roomowy feel-good movie. Niezwykle przyjemnie się przez niego "płynie"
+ Obsługa bez zarzutu
Minusy
- W pokoju jest duszno. Podobno aż dwa klimatyzatory robią, co mogą. Sugerujemy jednak może jakiś przegląd techniczny albo wymianę. Koleżanka poważnie rozważała wciśnięcie panic buttonu, bo nie było czym oddychać.
- Zagadki rozwiązywało się superlekko, łatwo i niczym skacząc po chmurkach. Tylko że zagadkowo nic nas nie porwało na tyle, by pokój zasłużył w mojej ocenie na 10
- Pokój ma nieco problem z tożsamością, za co obniżam ocenę klimatu na 9
Podsumowanie
W stworzenie tego pokoju włożono ogrom serca, pracy, pieniędzy i przemyśleń. Założenia twórców zostały spełnione w przepięknej formie. Jest to niesamowicie ładny i miły pokoik. Już chyba nadużyłam słowa "uroczy", ale właśnie ten przymiotnik najlepiej pasuje, by go opisać.
Wszystko jest tu spójne, logiczne, nawiązujące do tematu i przedstawionej historii. Dla mnie to absolutny must have w Poznaniu, jeśli szukacie po prostu przyjemnej rozrywki. Nadaje się na fillerek między trudniejszymi pokojami o cięższym klimacie.
Krasnoludy zasługują na najwyższe uznanie jeśli chodzi o układ przestrzenny i jakość wykonania. W tych kategoriach mało który pokój dobija do tego poziomu. Cieszyliśmy się pobytem tam i był to dobrze spędzony czas.
Pod względem zagadek zabrakło na tyle dużo, że nie mogę tego zignorować w ocenie. Bardzo długo wahałam się między 8 a 9. Ten pokój zasługuje na niższą ocenę chociażby przez dysonans względem pozycji w rankingu, którą zajmuje, a tego co za to naszym zdaniem oferuje. Moi towarzysze oceniają na 8, ja najchętniej dałabym 8,5. Wstawiam 9, bo wśród moich ocen ósemki dostawały jednak gorsze pokoje. Ale to taka 9 na szynach :)
Przewiduję, że na pozycji lidera poznańskiego rynku już wkrótce zagości nowy escape room. Wiem już dokładnie, który.
Uciekliśmy z pokoju w: 65 minut
Grupa 3 graczy, w tym:
Ostatnio odwiedzone pokoje:
Ocena ogólna: 9/10
Obsługa: 10/10
Klimat: 9/10
Poziom trudności: Łatwy
Strona 4
Pokaż następne