wojswi

W pokoju nie ma żadnej elektroniki, w pełni bazuje na analogowych rozwiązaniach. Jak przystało na pracownię Leonarda da Vinci, jest wiele mechanizmów. Jednak te od dawna nie były konserwowane. Większość ledwo zipie. Wszystko drży, chwieje się, trzeszczy, trzyma na słowo honoru. Jeden z głównych mechanizmów musieliśmy naprawiać kilkukrotnie podczas użycia, bo po prostu się rozlatywał. Gdyby mistrz Leonardo miał takie podejście do swoich wynalazków, nikt nie traktowałby go poważnie.
Jeden z rekwizytów wręcz rozleciał się w dłoniach. Chyba nie pierwszy raz, bo wewnątrz były ślady kleju - ktoś próbował go już klajstrować. Nikt nas za to nie przeprosił, że zagadka była zepsuta. Dla porównania w Tkalni Zagadek (Łódź) też nam kiedyś jakaś zagadka nie zadziałała. To się zdarza, nic nie jest niezniszczalne. Jednak tam organizatorzy zaproponowali zniżkę na następny pokój w ramach rekompensaty. I nie chodzi tu o pieniądze, tylko o gest, kiedy ktoś mówi "Przepraszamy, że nie wszystko działało, jak powinno. Chcemy to jakoś wynagrodzić". Tu nic takiego się nie stało. Nie działa? Wasza strata.
Poprzez zużycie dekoracji to, co chyba miało być zasłonięte, przez szpary i dziury było widoczne, więc znikał efekt zaskoczenia. Raziły też dodawane długopisem albo flamastrem symbole na grafikach i rekwizytach. Chyba można to było lepiej dopasować estetycznie. Mająca pół tysiąca lat "Dama z gronostajem" jest w lepszej kondycji niż pozacierane napisy w tym pokoju.
Nie był to może najgorszy pokój, w jakim byliśmy, widać, że ktoś starał się stworzyć klimat dawnych lat, jednak poprzez liczne niedoskonałości jest co najwyżej przeciętny. Zachęcałbym właścicieli do gruntownej konserwacji urządzeń, bo inaczej pokój będzie pikował w rankingach.
Same zagadki wymagały dość standardowego myślenia, nic nas nie zaskoczyło.