Piwnica Quest

Pokój reklamowany jako najtrudniejszy we Wrocławiu okazał się faktycznie bardzo trudny, ale... Wg mnie część trudności brała się z tego, że niektóre zagadki miały niejasne rozwiązania, np. od początku można było wykonać jakąś akcję z użyciem przedmiotu, która nie robiła niczego, po czym, po rozwiązaniu późniejszej zagadki, ta sama akcja z użyciem tego samego przedmiotu już uruchamiała jakieś rozwiązanie. Pokój nie informował w żaden sposób, że tak się stanie, a samo rozwiązanie nie było w żaden sposób powiązanie ani z akcją, ani z przedmiotem.

Klimat był dobry, ale immersja, która początkowo była naprawdę dobra, z czasem ustąpiła irytacji. Zamiast przeżywać pokój, skupiliśmy się na tym, że kilka rzeczy wydarzyło się wg nas w sposób, który czynił całe doświadczenie niespójnym. Na końcu, kiedy już rozumieliśmy, co trzeba zrobić, żeby dokończyć pokój, byliśmy nim zbyt zmęczeni. Tutaj podziękowania dla mistrza gry, który pozwolił nam dokończyć chwilę po czasie, żebyśmy mogli zobaczyć zakończenie.

Pokój ma bardzo ciekawe podejście do zagadek, którego nie mogę opisać bez zdradzenia zbyt wielu szczegółów, niestety. W każdym razie zagadki prowadzą do konkretnego celu i są naprawdę zróżnicowane, co sprawia, że ich rozwiązanie daje sporą satysfakcję, szczególnie kiedy człowiek orientuje się, o co chodzi w całości pokoju.

Wg mnie pokój wymaga zmian w podejściu do kilku zagadek. Wtedy byłby dla mniej spójny i bardziej sprawiedliwy. Łatwiej byłoby też przyznać, że jest najtrudniejszy we Wrocławiu, ponieważ obecnie nie mogę tego stwierdzić, nie mając wątpliwości.

Cenny łup skryty w schronie bankowym, był łakomym kąskiem dla wielu złodziei. Jednak przemyślane zabezpieczenia skutecznie odstraszały wszystkich. Jednak tym razem do gry wkraczają najlepsi gracze na rynku czyli my :)
Schron bankowy to pokój starego typu. Nie znajdziemy tu wymyślnych rozwiązań, elektroniki na najwyższym poziomie czy wychuchanych rekwizytów, jak "spod igły". Pokój działa już kilka lat i widać, ze kilka grup już się przez niego przewinęło. Ale co najważniejsze - nie odbiera to urokowi pokoju w żadnym stopniu! Pokój jest mega grywalny, logiczny, zagadek jest dość sporo, myślę, że niektórych w pewnych momentach może zaskoczyć :) Pokój zdecydowanie nie jest trudny, ale nie jest też całkiem łatwy. Doświadczone osoby poradzą sobie bez problemu, przyjemnie spędzając czas, ale dla początkujących też się nada. Nam udało się ukraść drogocenny artefakt 19 minut przed czasem i przed nadjeżdżającą policją. Obsługa - fantastyczna :D Mistrz Gry na medal! Przegadaliśmy łącznie prawie godzinę polecając i odradzając sobie pokoje w innych miastach i rozmawiając o nowych pokojach. Nie możemy już się doczekać kolejnego pokoju w Waszym wykonaniu ;) Polecamy!

To miała być szybka akcja i łatwa kasa. Niestety nie wszystko poszło zgodnie z planem. Została nam godzina żeby się wydostać z pułapki nim gliny przyjadą. Nie mieliśmy ochoty spędzić reszty życia za kratami zatem zaczęliśmy działać. Współpraca popłaca i szybko udało nam się rozwiązać pierwsze zagadki. Wystrój pokoju surowy minimalistyczny ale czego się spodziewać więcej po schronie bankowym ;) Pokój starszy, ale nadal bardzo grywalny. Pomysłowe zagadki. Klimat utrzymany przez całą rozgrywkę. Sporo kluczy i kluczyków ale to miła odmiana :) Ostatecznie udało nam się uciec z cenną zawartością 19 minut przed policją ;) Bardzo miło spędzony czas ze znajomymi. Polecamy wszystkim!

To najtrudniejszy pokój we Wrocławiu, który już nie oferuje tej najtrudniejszej wersji na lock.me, a jedynie taką dla średnio zaawansowanych. Powodem było zbyt wiele rezerwacji od grup początkujących, które były w stanie przejść tylko 20-30% pokoju.

Jak się ładnie poprosi, rezerwacja trudnego poziomu jest możliwa za pośrednictwem kontaktu mailowego. Byliśmy pierwszą grupą od 2022 roku, która wzięła poziom trudny.

Uznaliśmy, że nie po to idziemy do najtrudniejszego pokoju w mieście, żeby brać wersję dla średnio zaawansowanych, bo to się mija z celem. Jak mamy ginąć, to z honorem.

Byliśmy grupą 5 osób z doświadczeniem 30-40 pokojów w wersji trudnej. Wyszliśmy, gdyż zależało na tym nam i Mistrzowi Gry 😀 Chciał nam pewnie pokazać końcówkę pokoju i nie ma się co dziwić, jest naprawdę super. Wyszliśmy jednak w czasie dla średnio-zaawansowanych, czyli 90 min, a nie trudnym (70 min) i nie obyło się bez podpowiedzi (chyba czterech), więc nie przeszliśmy pokoju.

Wersja trudna ma jedną zagadkę więcej i 20 minut na rozwiązanie mniej.

Klimat

Wystrój jest w pełni poprawny i pasujący do tematyki. Nie ma tu makiety smoka ziejącej ogniem i statku kosmicznego, bo to nie tego typu pokój. Nie ma co się nad tym za bardzo pochylać.

Fabuła się rozwija i jest logiczna. Zagadki są spójne z fabułą, co jest bardzo dużym plusem. Historia jest dość mroczna, natomiast pokój nie jest straszny.

Na uwagę zasługuje fakt, jak pokój jest zadbany i solidnie wykonany. Widać, że jest czysty, schludny, sprawnie działający i zaopiekowany. Marzy mi się, żeby w innych ER takie dbanie o detale było standardem. Niektóre pokoje konkurencji jak się rozwaliły, tak leżą – scenografia się sypie, rekwizyty lepią się od brudu, a zagadki nie działają. W Midnight Killerze nie do pomyślenia. Pozytywne zaskoczenie, jak ładny jest to pokój.

Zagadki

Zagadki w Midnight Killerze są ogółem trudne i bardzo trudne.

Jedna jest szczególnie trudna, sekwencyjna i bardzo ładnie wkomponowana w fabułę. Wszystko do niej prowadzi. Podobało nam się, że wszystko, co się działo wcześniej w pokoju, zmierzało tak właściwie do wykonania tej jednej zagadki, ponadto sensownie zbudowanej fabularnie. Prostej w egzekucji, ale trudnej w odnalezieniu do niej kombinacji (także jeśli chodzi o samozaparcie). Nam tego samozaparcia w przechodzenie całego procesu już pod koniec zabrakło i byliśmy zwyczajnie zmęczeni, chociaż wpadliśmy na rozwiązanie. W tym momencie MG nam je po prostu podał, byśmy zaoszczędzili na czasie i mogli podziwiać super końcówkę.

Tu zaczyna się fragment, gdzie tłumaczę tytuł recenzji. Otóż dyskutowaliśmy dłuuuuuuuugo i uznaliśmy, że pokój ostatecznie był trochę nie fair i zagadki nie do końca były uczciwe, choć tuż po wyjściu mówiłam co innego.

Jedna podpowiedź dotyczyła tego, byśmy wykonali czynność, której byśmy się nie domyślili. Nie było żadnego sygnału, czy podpowiedzi, że to jest możliwe, ale co ważniejsze – że dopiero w tym momencie coś nam to da, co przyznał MG. Innymi słowy, de facto była konieczność przeszukania w pewnym momencie całego pokoju od nowa, by odkryć, że akurat teraz można coś zrobić.

Na rozwiązanie innej zagadki, co przyznał MG, wpadały tylko początkujące ekipy i kompletnie się temu nie dziwimy. Doświadczeni już pewnych rzeczy w pokojach po prostu nie robią, bo wiadomo, że tego się na pewno nie robi. A tu trzeba. Tylko jak się tego domyślić? Ponownie – nie było na to logicznego naprowadzenia. Pomogłoby tylko połączenie konieczności bardzo dokładnego przeszukiwania z chęcią demolowania i myśleniem “nie powinienem tego robić, ale ****”. My nie musieliśmy tej zagadki wykonywać, bo ją ominęliśmy, gdyż pewna rzecz nam się w trakcie popsuła. Nie będę podpowiadać, jak to zepsuć, bo to spojler.

Inna podpowiedź też była nam dana odnośnie elementu, którego doświadczone ekipy nie ruszają. Nie mam na myśli wtykania palców do kontaktu czy naciskania panic buttona dla rekreacji, ale to prawie coś na tym poziomie.

Ponadto zagadki były rzeczywiście uczciwe i wymagające, niektóre do bólu logiczne, inne bardziej abstrakcyjne. Ich oryginalność to największy plus MK II i warto ją podkreślić. Ten pokój cierpi na braki w kilku aspektach, natomiast niektóre zagadki były niepodobne nawet odrobinę do wcześniej przeze mnie widzianych. To chyba najbardziej unikatowy pokój, jaki mam na koncie.

Jeśli chodzi o nielubiane przez nas sztuczne podnoszenie poziomu trudności takimi zabiegami jak szukajki, nieoczywiste efekty, że coś się otworzyło, że coś można zrobić, a także mrok i brak latarek, to tutaj niestety pokój nie obył się bez grzechu. Innymi słowy, nie przejdzie stwierdzenie, że zagadki bronią się same.

Myślę, że grupa początkująca, ale logicznie myśląca i niezmanierowana innymi pokojami, próbująca absolutnie wszystkiego, bo “a może tak trzeba”, ma szansę sobie tu dać radę. Jest tu tyle oryginalnych zagadek, że ja nie odczułam, aby doświadczenie nam jakoś mocno pomogło.

Plusy

+ Pokój wzorowo zadbany i schludny
+ Świetna, bardzo zaangażowana obsługa
+ Najbardziej oryginalne zagadki spośród 30 ER, w jakich byłam
+ Cena jak za barszcz
+ Możliwość rezerwacji dla dowolnej liczby osób i zmiany w ostatniej chwili

Minusy

- Niestety, niektóre zagadki były nieumotywowane. Szczególnie dwie – trzeba było próbować w tym pokoju robić dosłownie wszystko, żeby wpaść na to, że się da.
- Niektóre rozwiązania wymagały robienia rzeczy, za które z innych pokojów moglibyśmy wylecieć z łatką “tych państwa już nie wpuszczamy”

Podsumowanie

Najchętniej przegadalibyśmy z MG godzinę o tym pokoju, bo mamy mnóstwo feedbacku, pytań i ogólnie ekscytacji. I tak poświęcił nam czas, za co jesteśmy wdzięczni (spieszył się), ale jeszcze nam mało.

Jeśli chodzi o samą trudność, to inne pokoje we Wrocławiu są łatwiejsze. Najtrudniejsze dotąd dla mnie Bestie Peruna czy Zdrada w Breslau również, choć są uczciwsze. W MK II trudność wynika w kilku momentach z konieczności zrobienia rzeczy wykraczających poza logikę, a wkraczających na przeszukiwanie i wykonywanie pozornie dziwnych czynności.

Nie polecam MK II grupom całkiem świeżym, ale doświadczenie to tutaj na pewno nie wszystko, a czasami wręcz przeszkadza. Obsługa sugeruje minimum 20 pokojów rozegrania, a prawda jest taka, że zagadki są tak oryginalne, że doświadczenie i w 50 pokojach może nie pomóc, jeśli ktoś będzie bazował tylko na tym, że coś już widział. Z drugiej strony na pewne rzeczy może wpaść tylko ktoś kompletnie zielony.

Jesteśmy bardzo zadowoleni, że mimo podpowiedzi i przekroczenia czasu, było nam dane poznać całość i uczestniczyć w końcówce. Pokój sprawił, że bardzo długo o nim rozmawialiśmy i choć mamy uwagi, to do tego miejsca chętnie wrócimy na dalszy ciąg Midnight Killera.

Dla mnie MK II to unikat i jeden z lepszych pokojów we Wrocławiu, a na ocenie zaważają te zagadki, które opisałam jako nie do końca uczciwe.

Pokój lekko nudnawy i nadgryziony zębem czasu. Zagadki liniowe i w większości matematyczne. Polegają głównie na otwieraniu sejfów, które jeśli wpisze się 3 razy nieprawidłowy kod blokują się na dany czas. Przez liniowość pokoju niestety stoi się przez te 2/3 min nic nie robiąc. Sam wystrój pokoju dość surowy, ale w sumie to jak na schron bankowy przystało. Jeden element mocno przestarzały przez co straciliśmy ponad 10 min na nie chcący się odpalić komputer. Bez wielkich zaskoczeń. Pokój po prostu do przejścia i odhaczenia na liście.