Cyrk Kamiennych Braci

I po raz kolejny państwo papieskie po nas wezwało. Gdzieś głęboko pod murami katedry, źle się dzieje. Moce nieczyste są tam wyjątkowo potężne. Musieliśmy zrobić co w naszej kapłańskiej mocy by na łono w trójcy jedynego prawdziwego na powrót je obrócić, ale przedtem musieliśmy odkryć najskrzętniej skrywane tajemnice Watykanu.

Pokój ma fajny klimat, w który jesteśmy wprowadzani już samego początku. Wystrój nie jest może bardzo bogaty, ale wykorzystane rekwizyty robią dobre wrażenie. Poza tym ER nadrabia dobrym zagospodarowaniam przestrzennym, odpowiednim oświetleniem oraz innymi dodatkowymi atrakcjami.

Zagadki są dobrze stematyzowane, zróżnicowane i bazują na rozwiązaniach tak tradycyjnych, jak i elektronicznych. Parę urządzeń wymaga dużej dokładności i precyzji, przez co może niepotrzebnie zabrać trochę dodatkowego czasu. Fajnie jakby udało się nieco inaczej to rozwiązać.

Obsługa, do czego przyzwyczaiła nas już Fabryka Czasu była na najwyższym poziomie. Zdecydowanie to mocny punkt tego ER.

Tajemnice Watykanu, to ciekawy scenariusz w klimatach horroru. Jak ktoś lubi mroczne klimaty i straszne dekoracje, z pewnością wyjdzie z pokoju zadowolony. ER nie ustrzegł się paru mankamentów, ale zdecydowanie nadrabia klimatem i niecodziennym podejściem do rozgrywki.

Nasze życie toczyło się spokojnie, aż do feralnego dnia, gdy do nadbrzeży naszej osady przybiły normańskie okręty. To był koniec naszej społeczności, a my zostaliśmy pojmani i wywiezieni daleko od naszego domu. W tej mizernie rysującej się wizji przyszłości pojawiło się światło nadziei oraz szansa na uwolnienie, przelewając krew Wikingów.

Wystrój pokoju jest estetyczny i całkiem autentyczny - o ile elementy konstrukcyjne pokoju są raczej bardziej zwyczajne, to już rekwizyty i elementy dekoracji zostały przygotowane na wysokim poziomie i zdają się wiernie imitować wikińskie przedmioty i urządzenia. Rozgrywce towarzyszy dobrze dobrany podkład dźwiękowy. Klimat podbijają także pojawiające się efekty specjalne.

Zadania, które przyjdzie nam wykonać nawiązują do tematyki i robią to w sposób ciekawy, faktycznie odnosząc się do historii o Wikingach i ich bogach. Pokój skupia się na rozwiązaniach elektronicznych. Poziom trudności jest raczej średni.

Obsługa swoje zadania wykonała należycie i z zaangażowaniem. Co do jej pracy, nie mamy żadnych uwag.

"Krew Wikingów" to naszym zdaniem najlepszy ze scenariuszy oferowanych przez tczewską firmę "The Great Escape". Poziomem wykonania, wplecionymi elementami historii i grywalnością przebija pozostałe z dostępnych w Tczewie pokoje. Warto zajrzeć, będąc w okolicy.

Świat stanął w obliczu globalnej epidemii. Ludzie głowili się by odkryć jej przyczynę. Podczas zwiedzania opuszczonych budynków przemysłowych odnaleźliśmy średniowieczną note, która zdawała się podawać przyczynę toczącej świat choroby, a miała nią być rzucona przez pewnego alchemika klątwa zarazy.


Wystrój pokoju jest całkiem przyjemny, choć miejscami nie można mu odmówić pewnej umowności i oszczędności w kwestii rekwizytów. Mimo to jednak jest nieźle, a poszczególne dekoracje czy przedmioty potrafią nadać wnętrzom właściwego charakteru. W tle, podczas rozgrywki rozbrzmiewa przyjemna muzyka.


Zagadki opierają się zarówno na elektronice jak i bardziej tradycyjnych rozwiązaniach. Niektóre są też całkiem oryginalne, jedno z urządzeń i sposób na jego wykorzystanie widzieliśmy chyba poraz pierwszy. Pokój nie jest liniowy, co może być jego atutem zwłaszcza, gdy w rozgrywce bierze udział większą grupa. Poziom trudności zagadek jest raczej średni.


W kwestii obsługi nie mamy się do czego przyczepić - było sympatycznie i profesjonalnie.


"Klątwa zarazy" jest solidnym scenariuszem który może usatysfakcjonować doświadczonych graczy, a początkującym pokazać czego mogą się spodziewać po nowocześniejszych pokojach zagadek. Pod względem poziomu trudności jest całkiem przystępny, ale też nie na tyle łatwy, by wyjadacze mieli odczuć niedosyt.

Postanowiliśmy udać się w podróż do miasta hazardu w samym sercu stanu Nevada. Niestety podczas gry w jednym z kasyn naraziliśmy się miejscowej mafii. Zostaliśmy przez nich uwięzieni. Czuliśmy, że to będzie długa noc w Las Vegas.

Pokój ma już trochę lat na karku i to widać. Wystrój jest dosyć skromny, momentami umowny. Jest parę fajnych rekwizytów, ale jako całość nie wypada zbyt spektakularnie.

Na szczęście pokój jest całkiem grywalny. Zadania jak to w ER starej generacji w dużej mierze opierają się na spostrzegawczości, ale poza wzrokiem i inne zmysły zostaną tutaj zaangażowane. Większość rozwiązań bazuje na starych, dobrych kłódkach, ale i dla odrobiny elektroniki znalazło się tutaj miejsce.

Obsługa była sympatyczna i kompetentną. Nie mamy żadnych zastrzeżeń.

Noc w Las Vegas, to już wiekowy, wysłużony pokój. Pozostał on całkiem grywalny i może się nieźle sprawdzić jako " chrzest bojowy" dla początkujących graczy.

Nie bardzo chcieliśmy uwierzyć, gdy zobaczyliśmy ogłoszenie dotyczące odwiedzin w ogrodzie Eden. Okazja wydała sie jednak na tyle niepowtarzalna, że postanowiliśmy spróbować. Gdy jednak zostaliśmy doprowadzeni na miejsce, nasz przewodnik nas skuł, po czym się oddalił. I tak zostaliśmy spętani w raju.


Wystrój pokoju jest dość minimalistyczny - liczba rekwizytów jest nieduża, a dekoracje w wielu aspektach mają charakter umowny. Sama przestrzeń gry nie jest też zbyt rozbudowana. Oczywiście w pokoju znajdują się elementy, które nawiązują do biblijnego Edenu, ale jednak nie można w tym przypadku mówić o niczym więcej niż sugestii przebywania w ogrodzie (w tym wypadku rajskim). Na plus na pewno można zaliczyć fakt, że rozgrywce towarzyszy muzyka, która uprzyjemnia zmagania z zagadkami.



Jeśli chodzi o zagadki to w zdecydowanej większości napotkamy tutaj klasyczne rozwiązania w postaci zamków i kłódek, aczkolwiek pokój nie ogranicza się tylko do nich. Twórcy scenariusza uwzględnili także nieco elektroniki przy jego projektowaniu. Zagadki, choć nie wszystkie, nawiązują do tematyki, niektóre robią to w całkiem ciekawy sposób. Poziom trudności pokoju oceniany na średni.

Obsługa pokoju zasłużyła na słowa pochwały, za zaangażowanie w prowadzenie gry - czuć było chęć rozmowy czy to przed czy po zakończeniu rozgrywki, ale także przygotowanie do kwestii zdjęć pamiątkowych.


"Spętani w raju" to scenariusz, który ewidentnie daje znać o swoim wieku. Żeby jednak było jasne - nie chodzi o zużycie elementów, bo pokój zachowany jest w dobrym stanie. Projekt gry jednak wskazuje dość ewidentnie, że przygotowywany był w czasach, gdy escape room'y były wyraźnie mniej zaawansowane. Czy to znaczy, że nie zapewni dobrej zabawy? Niekoniecznie - to wciąż pokój zagadek, który nie zaniedbuje swoich podstawowych założeń i jeśli ktoś lubi escape roomy, to dalej może tu miło spędzić czas.

Wydawać by się mogło, że otrzymanie zaproszenia na naukę do magicznej szkoły, to przywilej wybranych, szansa jedna na milion. Ciężko nam powiedzieć czy to kwestia naszego ukrytego potencjału, szczęścia czy czegokolwiek innego, ale my to zaproszenie dostaliśmy po raz kolejny. W ten sposób ponownie rozpoczęliśmy naukę w Szkole Magii - ponownie na pierwszym roku...

Za wystrój pokoju należą się słowa uznania. Prezentuje on naprawdę wysoki poziom i daje się wyczuć baśniowo- magiczny klimat. W tle przygrywa muzyka (zapewne motywy znane z filmów). Całość jest rozplanowana z pomysłem, a pokój potrafi zaskoczyć odsłaniając przed graczem swoje tajemnice.

Zagadki w 100% oparte są na elektronice, co w przypadku magicznej tematyki jest całkiem zrozumiałe. Niektóre rozwiązania imitują korzystanie z magii, co pozytywnie wpływa na wczucie się w klimat, a dla fanów tematyki będzie zapewne dodatkową atrakcją. Wszystkie natomiast są dopasowane do świata, w którym są umieszczone. Poziom trudności zadań jest raczej średni.

Obsługa pokoju pokazała się z dobrej strony. Fajnie było uczestniczyć w fabularnym wprowadzeniu, z odrobiną humoru. Po grze znalazła się też chwila na rozmowę o pokoju i branży w ogóle.

"Szkoła Magii: Pierwszy rok" to pokój, który powinien być obowiązkową pozycją na liście miłośników uniwersum Harry'ego Pottera. Pozostali (my się do nich zaliczamy), nie powinni jednak ucierpieć na braku znajomości historii i również świetnie się bawić, bo jest to pokój na naprawdę wysokim poziomie.

Zostaliśmy wezwani przez Watykan w jak zawsze wyjątkowej sprawie. Mieliśmy zbadać pewne miejsce, w którym podobno niegdyś odbywały się czarne msze. Zaczęło się polowanie na dusze.

Wystrój pokoju jest dość surowy. Ilość dekoracji i rekwizytów ograniczona do minimum. To, co pomaga budować klimat, to z całą pewnością wprowadzenie, interakcja podczas rozgrywki oraz oświetlenie.

Zagadki są generalnie nieźle dopasowane do klimatu gry i wykorzystują tak tradycyjne kłódki jak i elektronikę. Część zadań uważamy za mało intuicyjne, a wskazówka do jednej z nich bardziej myli niż naprowadza.

Obsługa oczywiście na plus. Fabryka Czasu specjalizuje się w ciekawych otwarciach i fajnym prowadzeniu gry.

Podsumowując, Polowanie na dusze, to niezły scenariusz wykonany dość budżetowo, ale z klimatem. Ma swoje atuty, choć parę elementów możnaby ulepszyć.

Poznaliśmy straszną historię pewnej rodziny. Matka z ojcem, siostra z bratem. Ci ludzie wszyscy zginęli w dziwnych okolicznościach. Co gorsza ich biedne dusze zostały uwięzione w domu, w którym kiedyś mieszkali. Postanowiliśmy pomóc, by znów stali się wolni. W tej sytuacji zakradliśmy się na przeklęty strych.

Wystrój jest bardzo ładny, estetycznie wykonany i świetnie pasuje do klimatu fabuły. Dużym atutem jest też tutaj oświetlenie oraz bardzo dobre zagospodarowanie przestrzeni. Zdecydowanie jest to najlepiej wykonany pokój firmy Open the Door.

Zagadki są bardzo dobrze osadzone w tematyce pokoju. Bazują one w dużej mierze na rozwiązaniach elektronicznych. Rozgrywka nie jest bardzo liniowa, a poziom trudności dobrze wyważony.

Obsługa tradycyjnie na plus. Nie mamy żadnych zastrzeżeń.

Przeklęty Strych, to zdecydowanie najciekawszy scenariusz w Toruniu, poziomem wykonanania zbliża się do krajowej czołówki, a i zagadkowo wypada bardzo dobrze. Polecamy wszystkim.

Zapragnęliśmy zdobyć magiczną moc. Wertując karty starych legend i podań, dowiedzieliśmy się, że jest taka jedna noc w roku, kiedy może się nam to udać - noc Walpurgi. Okazało się jednak, że wraz z wielką mocą (lub raczej chęcią jej zdobycia) wiąże się wielkie ryzyko - jeśli nie dopełnilibyśmy należycie rytuału, to byłaby na nas rzucona śmiertelna klątwa.

Pokój przygotowany został całkiem ładnie. Nie jest to może najwyższa scenograficzna półka, ale dekoracje i rekwizyty są przyjemne i wprowadzają baśniowy klimat.

Zadania, z którymi musimy się zmierzyć są raczej niewymagające, rodziny z dziećmi powinny sobie z nimi poradzić. Dla doświadczonych grup nie będą stanowić dużego wyzwania, ale rozwiązuje się je przyjemnie i potrafią zaangażować. Korzystają one zarówno z elektroniki jak i tradycyjnych rozwiązań, a także wymagają nieco manualno-fizycznego zaangażowania.

Obsługa bardzo sympatyczna, pozytywna i zaangażowana. Jak najbardziej na plus!

"Klątwa - noc Walpurgi" nie jest pokojem spektakularnym, ale solidnym - jak najbardziej. Wydaje nam się być również uniwersalnym pod względem odbiorcy - zarówno doświadczeni jak i początkujący powinni się dobrze bawić.

Brak mocnych wrażeń skusił nas do zrobienia szalonej rzeczy. Postanowiliśmy odwiedzić stary, opuszczony cmentarz w święto duchów tuż przed północą. O tym miejscu krążyły różne dziwne legendy. Przechadzając się między grobami, niespodziewanie na naszej drodze wyrosła krypta.

Pokój jest wykonany dość estetycznie, choć część elementów jest nieco umowna. Rekwizyty są fajnie wykonane. Na jednym etapie gry oświetlenie jest lekko irytujące.

Zagadki są dobrze dopasowane do tematyki pokoju. Rozwiązania wykorzystują tak tradycyjne kłódki, jak i nowoczesną elektronikę. Poziom trudności oceniamy jako umiarkowany.

Obsługa jak zwykle dobrze się spisała. Było miło, sympatycznie, a przede wszystkim profesjonalnie.

Krypta, to całkiem niezły scenariusz, który możemy polecić osobom lubiącym opowieści z lekkim dreszczykiem. Nie poraża wizualnym przepychem, ale jest bardzo grywalny.