Pomeranian Runaways

Krótka seria z wyjazdu wrześniowego, z racji że było to trochę dawno, raczej bazowane na podsumowaniach które sobie zrobiliśmy, ale pamiętamy dużo z pokoi, więc opinia pełna.

No właśnie, pierwszy pokój wyjazdu i taki do którego mamy najwięcej mieszanych uczuć. Początek naprawdę jest przyzwoity i nie mamy żadnych zastrzeżeń, końcówka też, natomiast to co pomiędzy... różnie. I jeżeli chodzi o klimat i zagadki. Chociaż całkowicie klimat jest po prostu ok. Nic specjalnego.

Jeżeli chodzi o zagadki, to mam więcej problemów. Po pierwsze zasadniczo nie lubię zagadek przy których ma się wrażenie, że mają jako jedyny cel zabierać czas, nic więcej. Ale spoko, niektórzy ten typ zagadek może lubią, fajnie spowalniają tempo i tutaj były całkiem nieźle zrobione.

To jednak co mi się nie podobało, to dwa fakty, połączone ze sobą. Po pierwsze, mam wrażenie, że w czasach, w których coraz więcej pokoi jest zwyczajnie bardziej intuicyjnych, to moment w których trzeba wpisywać kod do różnych kłódek bo nic nie mówi do której on jest, nie odbija się pozytywnie. Natomiast moment, w którym te kłódki nie działają poprawnie jest słaby. Ja wiem, że mistrz gry zawsze otworzy kłódkę, bo przy niej pracuje, ale jak drużyna z blisko 100 pokojami za sobą sobie nie radzi z podstawową kłódką, to jest coś nie tak. Jak po tym mistrz gry mówi, że po prostu nie potrafimy otwierać kłódek tym bardziej.

Niemniej, bawiliśmy się ok, był to dobry początek dla wyjazdu, w którym doświadczyliśmy naprawdę wielu pozytywnych szoków. Mamy nadzieję, że będziemy mieli okazję niedługo wrócić do Warszawy, bo jeszcze trochę w niej zostało

Do Maxa wybraliśmy się dosyć przypadkowo. Ot, byliśmy akurat w Warszawie i akurat odpowiadała nam godzina i lokalizacja. I bardzo się cieszę, że dzięki temu przypadkowi mogłem odwiedzić ten pokój.

Zaczynając od fabuły, ciężko mi powiedzieć czy ona jest. Sam pokój jest raczej skąpy w opowiadaniu historii, ale ponoć jest wzorowany też na bardzo konkretnym dziele kultury. Możliwe, że osoby, które je znają, bardziej skojarzą nawiązania i to, jak ten pokój ma się do historii. Dla reszty - jest to po prostu ładny pokój z piękną scenografią.

Zagadki są bardzo przyjemne. Bardzo dobrze zbudowane, przedstawiają zasady swojego działania i dają bardzo przyjemne wyzwanie w rozwiązaniu. Szkoda, że pokój nie zawsze dobrze komunikuje to, że jakaś została rozwiązana. Byliśmy w momencie, gdzie oboje sobie przysłonilismy dosyć sporą rzecz, a dźwięku, który by pomógł w orientacji nie było. Również nie jestem fanem pewnej zagadki zręcznościowej, która jest w pokoju. Nawet po poznaniu reguł jej działania, była trochę frustrująca i nie dawała satysfakcji zrobienia.

Tak czy inaczej, pokój moim zdaniem zdecydowanie warty odwiedzenia. Zabawa przednia, zagadki cudowne a to wszystko podbite pięknym wystrojem. Polecam grupom, które już trochę pokoi za sobą mają.

Zaraz po Starożytnej Świątyni weszliśmy do Statku. Pokój nadal bardzo dobry, ale w mojej opinii gorszy od wspomnianej Świątyni.

Zagadki logiczne, niektóre bardzo satysfakcjonujące, chociaż były i takie, które swoją budową raczej irytowały. W tej kategorii mógłbym dać jedną z zagadek, którą mógłbym nazwać zręcznościową. Jeden element w niej nie działał tak dobrze, jakby się chciało. Tak czy inaczej, na ogół jest to pokój z ładnym wystrojem i fajnymi zagadkam. Polecam.

Kolejna opinia skrótowa, tym razem z Krakowa.

Pokój jest bardzo ciekawy, ma kilka fajnych rozwiązań. Bardzo ładny, zagadki logiczne, nawet pojawiło się miejsce dla kilku zaskoczeń. Dla grup początkujących wspaniały, ale zaawansowane też nie będą się nudziły. Polecam!

Z racji, że chcę sporo opinii nadrobić, a odwiedzonych ER przybywa, krótka opinia o "Spętanych w raju"

Pokojów z myślą o dwóch osobach na scenie polskiej jest bardzo mało. Chociaż w teorii każdy pokój można odwiedzić w dwie osoby, to te zazwyczaj coś w sobie mają. Kameralność, ale taką, której się szuka. Jeżeli są dopracowane albo dobrze pomyślane, to dają niesamowicie dużo frajdy, ja osobiście uważam je za jedne z fajniejszych.

Z tych oto powodów niesamowicie czekałem na pójście do tczewskiego pokoju. Co prawda trochę już lat ma, ale wiem, że klasyki bywają świetnymi pokojami, a ten też nie jest aż tak stary.

Tutaj muszę powiedzieć, że pójście do tego pokoju dało mi cofnięcie się w czasie do momentów, w których zaczynałem dopiero wchodzić w świat ER. I niestety, mówię tutaj o wspomnieniach, które tylko ze względu na nostalgie potrafią być dobre.

Nie wiem co o tym pokoju powiedzieć. Nie jest dobry, nie jest słaby, jest w kategoriach średniaków, do których można zajrzeć, jeżeli się niczego wielkiego nie spodziewa. Wszystko jest ok. Wystrój nie powala, zagadki są logiczne, ale intuicyjność samej rozgrywki już niekoniecznie. Generalnie ten pokój ma swoje zalety, ale też ma widoczne wady.

Ciężko mi zatem polecić jednoznacznie ten pokój. Powiedziałbym, że lepiej jest jednak szukać czegoś innego, bo można się na nim sparzyć. Jednak jeżeli bardzo chcecie iść do pokoju o unikalnym temacie, na dodatek takiego dla dwóch osób, nie będziecie się bawić źle. Niektóre zagadki dają dużo frajdy.

Chciałbym też podziękować mistrzyni gry. Akurat atmosfera w tym ER jest niesamowita. I z chęcią się wybierzemy do nowszych pokojów, jednak zaintrygowała nas reszta i nie możemy się doczekać aż wrócimy, tym razem trochę większą grupą.

Rzadko mam dylemat jak ocenić Escape Room. A zwłaszcza boję się, że skrzywdzę twórców, jeżeli nie dam im 10/10. Miałem dylemat i tutaj ale stwierdziłem, że to nie będzie pełnoprawna recenzja tylko krótka opinia o pokoju.

Jest to świetny pokój na wieczór kawalerski. Wystrój dokładnie taki, jakiego się spodziewamy, zagadki dziecinnie proste, naprawdę 30 min bez podpowiedzi w 2 nie spieszące się osoby. Także jeżeli szukacie miejsca na tego typu imprezy, świetna opcja.

W innych przypadkach, gdybym miał mówić o nim jako o zwyczajnym ER, to powiedziałbym, że się zawiodłem. Wstęp fabularny jest taki, że wolałbym zapomnieć, ewentualnie jednak wypić piwo przed, pokój rzeczywiście bardzo starannie wykonany i ładny. Wszelkie gadżety również. To trzeba oddać twórcom. A zagadki... No, powiedzmy tak, rzadko jest tak, żeby pokój był tak łatwy, żeby żadna zagadka nie dała większej satysfakcji z rozwiązania. Tutaj tak było.

Podsumowując, ciężko mi polecić to miejsce jako typowy Escape Room, ale wiem też, że nie do końca są takie jego założenia. Także postanowiłem dać najwyższą notę na jaką mogę sobie pozwolić i dać kilka swoich przemyśleń, tyle.

Na Expecto Patronum czekaliśmy długo. Osobiście pytałem regularnie twórców, kiedy będzie można zajść do Szkoły Magii. Czekaliśmy, a oczekiwania rosły. Aż w końcu skończyły się testy a my mogliśmy uwolnić naszych wewnętrznych czarodziejów i czarodziejki.

Pokój klimatem jest pełen magii. Już sam wstęp jest niesłychanie czarodziejski. Tak, że człowiek potrafi zawiesić swoją niewiarę i naprawdę pomyśleć, że jest w innym świecie. Czary w tym pokoju są wszechobecne, tworzą klimat, a to wraz z cudowną scenografią to przepis na wspaniały eliksir, to znaczy pokój. Fabuła, chociaż w tle, też napędza rozgrywkę.

Zagadki są cudowne, nawiązują do świata magii, a niektóre same są magiczne. Ciężko tutaj mówić więcej, ale naprawdę, rozwiązywanie wszystkiego daje frajdę. Pokój jest raczej z tych łatwiejszych, razem z dosyć doświadczoną drużyną przeszliśmy go raczej płynnie. Wszystkie oczywiście są logiczne.

Podsumowując, pokój jest niesamowicie efektowny. To jest jeden z tych pokoi, z którego się nie chce wychodzić, tylko chciałoby się schodzić coraz głębiej, najlepiej zwiedzić cały Hogwart. Naprawdę, jest to coś niesamowitego nie tylko na skalę Trójmiejską, ale i na tę ogólnopolską. Zdecydowany must-be. My dziękujemy za cudowną zabawę i mamy nadzieję - do rychłego zobaczenia!

„Biały Wilk” niewątpliwie miał być daniem głównym wyjazdu do Szczecina. Jednak po niesamowitym „Siedem” nieprawdopodobne było przebicie poziomu. Ale czy stało się to możliwe?

Po pierwsze, jeżeli ktoś jest fanem „Wiedźmina” to musi pójść do tego pokoju. Tyle niesamowitych elementów, wystrój, klimat, sprawia, że nawet zagadki nie byłyby tak istotne. Po prostu tam być i tyle. Fabuła jest raczej znikoma, ale co z tego, kiedy cały wystrój, zagadki rekwizyty aż krzyczą, że są ze świata wiedźmińskiego. Nawet osoby, które nie są fanami to docenią, ale ja jako osoba kochająca zarówno książki jak i gry, cały czas wewnętrznie krzyczałem ze szczęścia.

Jak sobie dają radę zagadki? Zacznijmy od tego, że to nie jest najłatwiejszy pokój. Warto pójść do niego, jak się ma już kilka za sobą. Jednak jeżeli chodzi resztę, logikę i strukturę rozgrywki, nie ma się zwyczajnie do czego przyczepić. System podpowiedzi też jest bardzo fajny, chociaż nie sprawdziliśmy wszystkich jego możliwości. A szkoda w sumie.

Bawiliśmy się świetnie. I chociaż o dziwo to „Siedem” okazało się być czarnym koniem tego wyjazdu, to „Biały Wilk” dał dokładnie to, co obiecywał. I to w najlepszym możliwym wydaniu. Dziękujemy za niesamowitą zabawę, w sumie to niesamowite warsztaty z komunikacji interpersonalnej i nie możemy się doczekać na następną wyprawę do Szczecina.

W końcu dotarliśmy do Szczecina, a tam – do dwóch Escape Roomów, które w planie były od dawna. Co prawda głównym daniem miał być „Biały Wilk”, ale „Siedem” zdecydowanie skradło moje serce.

Zacznijmy od fabuły. Pokój jest wyraźnie inspirowany filmem, ale dużo więcej nie jestem w stanie powiedzieć, jako iż filmu nie oglądałem (przeczytałem tylko streszczenie przed samym pokojem). Jednak to nie było ważne, zapewne rozpoznałem mniej smaczków, ale wprowadzenie do pokoju, kreowanie gry było tak niesamowicie zrobione, że wystarczyło mi tylko znać ogólny motyw.

Klimat jest mroczny. Jak to na thriller przystało. Nie jest jednak specjalnie strasznie, napięcie jest, ale nie jest to klasyczny horrorowy ER. Tutaj jednak nadal skupiamy się na zagadkach. Zanim jednak o nich, chciałbym powiedzieć, że dawno nie widziałem klasycznego pokoju z tak dobrze poprowadzonym tempem rozgrywki, kumulowaniem napięcia i linią. Bo tak, pokój jest bardzo liniowy, ale w tym tkwi jego moc, co nie zawsze jest widoczne, nawet w nowoczesnych pokojach. Naprawdę, dawno przechodzenie pokoju nie sprawiło mi takiej satysfakcji z postępu. A to wszystko z zastosowanymi prostymi, klasycznymi dla ER sprzed iluś lat, rozwiązaniami.

Widać jednak, że pokój jest cały czas zmieniany, jest coś dodawane, coś unowocześnianie. Zagadki są bardzo głęboko osadzone w klimacie (naprawdę nie mogę wyjść z podziwu tego, a minęły już prawie 4 miesiące od wizyty). Ważne jednak jest to, że każda jest inna, ma swoje zadanie przewodnie, wymaga innego myślenia i innych działań. Naprawdę, różnorodność jest niesamowita. Oczywiście wszystkie zagadki są logiczne i nie za trudne. Raczej większość drużyn sobie poradzi, nieważne jak doświadczone są.

Powiedziałbym, że marzyłbym, żeby wszystkie klasyczne, trochę starsze pokoje dawały tyle zabawy w przechodzeniu ich. Skłamałbym jednak. Marzę, aby po prostu wszystkie pokoje dawały tyle frajdy, tyle żywych wspomnień na tyle po ich przejściu. Dziękuję za prześwietną zabawę i mam nadzieję do zobaczenia przy następnych ER

Nadrabiania zaległości w recenzowaniu ciąg dalszy. Tym razem na tapet idzie „Kuźnia Krasnoluda”. Jakie zrobiła na mnie wrażenie w stosunku do „Skrzyni Umarlaka”?

Powiem szczerze, że po wizycie w pokoju premierowym miałem lekkie obawy. Przede wszystkim takie, że błędy, które były widoczne w pokoju pirackim zostaną powtórzone. Że sam pokój również będzie widocznie w przeszłości tej branży. Jednak po wizycie w Kuźni odetchnąłem z ulgą.

Klimat jest cudowny. Nie mówię tylko dlatego, że nie jest już monotematycznie, jeżeli chodzi o użyty materiał. Naprawdę mamy uczucie, że jesteśmy w świecie Tolkiena, niektóre rekwizyty i połączone z nimi zagadki są naprawdę niesamowite i zwyczajnie dające frajdę. Samo wprowadzenie i niektóre elementy rozgrywki robią wrażenie. Chciałbym jedynie, żeby pewne rzeczy fabularnie zostały podkręcone, ale to już moje osobiste wrażenia.

Same zagadki są logiczne i co ważniejsze, w większości intuicyjne. W tym pokoju po wyjściu nie miałem uczucia, że rzeczy, których nie zrozumiałem wyszły z winy twórcy. Pokój jest co prawda trudny i bywają zacięcia, ale nie ma ani jednego momentu, w którym poddałbym wątpliwość zasadności tych rozwiązań.

Ogólnie ten pokój jest lepszy. O ile w Skrzyni czuć było niezrealizowany potencjał, to tutaj widać jak twórcy nabierają skrzydeł. I mam nadzieję, że będzie coraz lepiej, bo trochę niezrealizowanego potencjału nadal tam jest.
Dzięki za wspaniałą atmosferę, cudowną gościnę, klimat i zabawę. Do zobaczenia już niedługo w następnym pokoju!