ath

Czar Wiedźmy to pokój którego długo wyczekiwaliśmy i byliśmy tuż po premierze, a oczekiwania były bardzo duże, zbudowane przez marketing Exitu i jakość wszystkich poprzednich odwiedzonych pokojów i... dali radę!

To przygodowy pokój o bajecznej, bardzo dobrze dopracowanej scenografii w wielu detalach. Bardzo dobrze gra światło, dopracowane są artefakty i rzeczywiście można poczuć się jak w chacie wiedźmy. Chata jest znakomicie przystrojona jeszcze przed wejściem do scenariusza.

Pokój nie jest mroczny, więc można wybrać się też z młodszymi graczami.

Poziom trudności oceniamy raczej na łatwy. Zagadki są logiczne, powiązane i spójne z fabułą, można zrównoleglić pracę w drużynie.

Ciekawe mechanizmy, zagadki zręcznościowe, logiczne, sensoryczne, wpisane w fabułę, z drobnyn nawiązaniem do Harryego Pottera - w końcu to świat magii. Bardzo dobry system podpowiedzi, nie korzystaliśmy zbyt wiele, ale aż kusiło spróbować :)

Pokój w formula cube jednak eksponuje prawie wszystkie zagadki od razu "na wierzchu", nie przeobraża się. To coś innego, z czym spotkaliśmy się w reszcie pokojów Exitu.

Nie zawiedliśmy się, ale czuliśmy lekki niedosyt po innych pokojach Exitu. Zdecydowanie warto odwiedzić ten i pozostałe!

Midnight Killer II to w naszej ocenie bardzo ambitny scenariusz i zagadki. I rzeczywiście jest to najtrudniejszy, do tej pory, pokój. Jego trudność polega na tym, że jest w starym stylu i prawie każdy element pokoju w pewnym momencie gra. Rozpoczynamy grę, gdzie kluczowa jest współpraca. Wygląda na to, że moglibyśmy być kolejną ofiarą Midnight Killera, należy szybko się uwolnić. Dalsza rozgrywka to odkrywanie morderstw MK, rozpoczynanych jest wiele wątków i łatwo jest się pogubić, wymagany jest wysoki poziom koncentracji i skupieniu na detalach. Choć pokój nie należy do najnowszych to scenariusz i wystrój zaskakuje — można poczuć się jakbyśmy byli w centrum dziwnych zdarzeń. Mamy na koncie kilkadziesiąt pokojów, lecz ze względu na trudność pokoju nie krępowaliśmy się prosić o podpowiedzi.

Zdecydowanie inny pokój, niż pozostałe od Exit19. Wcielamy się w rolę przestępców napadających na banki. Podczas jednego ze spontanicznych skoków na bank coś poszło nie tak. Być może dlatego, że był spontaniczny i był wykonany niedbale. Nieważne — teraz jeden z naszej drużyny jest uwięziony i trzeba go uwolnić.

Gramy na ograniczonej przestrzeni i w krótkim 60-minutowym scenariuszu. Wybraliśmy się tylko w dwie osoby (i w zasadzie dobrze, bo dla większej liczby osób może być ciasno, albo brak roboty, bo zadania koncentrują się na jednym z graczy). Mieliśmy pewne obawy, bo pokój oznaczony jest jako doświadczony, ale w dwie osoby z kilkudziesięcioma pokojami udało się nam wyjść 21 min przed czasem, gra świetnie się nam układała — więc nie ma obaw, warto spróbować!

W tym escape roomie liczy się przede wszystkim komunikacja werbalna i manualna — samemu niewiele zdziałamy. I to świetnie odwzorowuje klimat pomocy w ucieczce przez kogoś z zewnątrz. Jak to w więzieniu, każdy znaleziony przedmiot lub wskazówka może się przydać do ucieczki. Pokój jest nastawiony na wiele zróżnicowanych zagadek, ale po rozpoznaniu mapy terenu ich rozwiązywanie szło nam bardzo płynnie. Oparte są raczej na kłódkowych mechanizmach, ale są bardzo logiczne.

Anturaż dość skromny, ale doskonale odzwierciedla stan zaniedbanych więzień, tutaj autorzy dopracowali scenografię. Na prawdę można poczuć się jak w dawno nieremontowanym ośrodku resocjalizacji.

Szalona przygoda w Bydgoskim Metrze. Jako agenci trafiamy do piwnicy, aby powstrzymać terrorystów.

Naprawdę daje się poczuć jak w nieco niezadbanym metrze. Bardzo dobra scenografia oddaje klimat opuszczonej części miasta — została ona odgrodzona, nie ma wokół nas ludzi. Zagadki oceniam na trudne, wpasowane w fabułę, ale niektóre na siłę wpisane w scenografię. Mimo tego gra się bardzo dobrze, ciągle poruszamy się po opuszczonym metrze i możemy pojeździć pociągiem. Flow gry każe rozwiązać każdą zagadkę dokładnie, również w końcowej, bardzo filmowej akcji, ale polecamy sprawdzić alternatywne zakończenie ;)

To nasz najlepszy pokój Potterowy, jaki do tej pory odwiedziliśmy 🧙‍♂️. Imponująco urzeczywistnia Potterową magię, już nie widzimy jej tylko oczami wyobraźni lub na ekranie, ale możemy poczuć się jak w Hogwarcie. Już na starcie wsiadamy do przedziału Hogwart Express, gdzie dzieje się prawdziwa magia. Dojeżdżamy do zamku. Pokój przeobraża się na naszych oczach i pokazuje swoją magię.

Wszystkie zagadki są spójne z fabułą, smaczki nawiązujące do popularnej serii Rowling. Bardzo dobra gra świateł, w pokoju jest zmienny nastrój, a podróżując po nim, odkrywamy tajemnicze miejsca zamku i równie tajemnicze przedmioty. Tutaj elektronika pasuje jak w żadnym innym pokoju. Trudność zagadek oceniam na łatwy, myślę, że do pokoju można udać się również z dziećmi. Absolutnie zatraciliśmy się w Potterowym świecie.

Koniecznie spróbujcie założyć Tiarę Przydziału — może opowie o Was coś ciekawego ;) Na sam koniec, mimo późnej już pory, nawiązaliśmy bardzo dobrą rozmowę z mistrzynią gry, która jest absolutnie wkręcona w tematy ER. Samodzielnie budują swoje pokoje na absolutnie topowym poziomie - nasze gratulacje, jesteśmy pod ogromnym wrażeniem.

Morskie opowieści to pokój, w którym w pełnym wymiarze można doświadczyć mrocznego klimatu pirackich wojaży. Tym razem wtrąceni jesteśmy do lochów starej łajby.

W pokoju od samego wejścia panuje świetny klimat. Doskonała gra świateł, dźwięku, spójna scenografia, rekwizyty pozwala zatracić się w fabule. Osobiście byłem pod absolutnym wrażeniem, jak dobrze może wyglądać pokój, pod względem wystroju - absolutna topka. W pewnym momencie statek można zobaczyć nie tylko od środka, ale o od zewnątrz. Wręcz filmowa scenografia naszpikowana elektroniką.

Zagadki spójne, bardzo dobrze wpisane w scenografię, współgrające z nią. Jest jedna trudniejsza zagadka logiczna gdzie trzeba rozegrać bitwy między statkami, również dobrze wpisana w kontekst fabularny. Na pokładzie poznamy historię załogi, a jeden z piratów z nami zagra. Jest jedna zagadka manualna, która nas bardzo pozytywnie zaskoczyła, należało zacumować statek do przystani, i znów się powtórzę, fantastycznie wpisana w kontekst pokoju. W zasadzie nie ma żadnej oderwanej od fabuły lub wystroju zagadki, co w kombinacji ze znakomitym wykonaniem pokoju, pozwoliło nam się całkowicie zatracić w pirackim świecie.

Absolutnie fantastyczne wykonanie - polecamy każdemu.

W pokoju można poczuć się jak w statku kosmicznym z wielkim, skomplikowanym kokpitem z wieloma kontrolkami, które nie są jedynie dekoracją, ale odzwierciedlają stan gry! Bardzo przestronny pokój w futurystycznym klimacie, miejscami scenografia surowa, można by było pododawać elementy wystroju. Na początku skupcie się — należy użyć siły telekinezy, co jest świetnym smaczkiem ;)

Zagadki są spójne, logiczne, pasują do fabuły dla nas były raczej na poziomie średnim/trudnym. Do ich rozwiązania dochodzi jeszcze aspekt energii statku, którą należy osiągnąć, co dodaje bardzo ciekawej komplikacji.

Do wykonania są też dwa elementy zręcznościowe, przy których nasza ekipa musiała się napracować. Wyszliśmy nieco po czasie, ale MG daje "dograć" końcówkę.

Nasza ekipa zupełnie nie jest w temacie Gwiezdnych Wojen i świetnie się bawiliśmy, dało się wczuć w klimat.

Freakshow to historia, w której otrzymujemy zaproszenie do cyrku, ale szybko okazuje się, że kurtyna się odsłania, a to my mamy stanąć na środku sceny. W cyrku jednak nie ma widzów, może to Truman Show (ukryta kamera)?

Wchodząc do pokoju odczuliśmy świetny, cyrkowy klimat: kolorowy, ale nieco mroczny wystrój. Elementy scenografii nawiązują do rzeczywiście wykorzystywanych w cyrku. Dużą rolę odgrywa światło. Daje się poczuć, że moglibyśmy być częścią show. Możemy pobawić się elementami wystroju, zajrzeć do garderoby, jest też element zręcznościowy. Widać, że pokój ma swoje lata, miejscami scenografia wykonana z prostych materiałów, ale doskonale wpisuje się to w klimat Amerykańskich cyrków z XIX w.

Zagadki liniowe, proste, wpisane w klimat cyrku. Jako średnio zaawansowana grupa skończyliśmy ok. 20 min przed czasem i świetnie się bawiliśmy, nawiązaliśmy bardzo dobry kontakt z MG po rozgrywce.

W cieniu piramid to pokój, który w pełni przeniósł nas w świat enigmatycznych czasów Egipcjan i zaklętych przedmiotów piramid i odrobiny magii.

Do tej pory byliśmy w 3 egipskich pokojach (oprócz tego Kraków, Gliwice), ten absolutnie najlepszy.

Doskonała scenografia, światło i udźwiękowienie. Scenografia oddaje klimat fabularny, a sam pokój nadaje magicznego, mistycznego tonu, przenikania się świata ludzi i bogów, odkryć astronomicznych i chęci uwiecznienia swojej duszy poprzez tworzenie piramid z zawiłymi korytarzami, zaklętych magicznymi przedmiotami, ukrytymi ścianami itd. Wchodzimy w pełną interakcję ze scenografią, poziom imersji to 100%.

Zagadki mocno wpasowane w fabułę i scenografię. Wysoki poziom zrównoleglenia. Czasem robiliśmy zagadki tak szybko, że nie widzieliśmy, który podzespół coś aktywował i co jest już wykorzystane. Tu nieoceniona była pomoc mistrzyni gry. Do samych zagadek nie mieliśmy podpowiedzi. W grze są ciekawe alternatywne zakończenia i to od Was zależy, jak ta wyprawa się finalnie rozstrzygnie.

Jeżeli mielibyśmy coś ulepszyć, to mistrzyni gry, jeżeli odgrywa rolę, mogłaby być częścią fabuły.

Tajemnice Watykanu to enigmatyczna historia, którą mimo mrocznego klimatu zdecydowanie warto zgłębić.

Od otwarcia drzwi, u progu gra się po prostu rozpoczęła. W zimowy wieczór na zewnątrz było ciemno, i w środku... też było ciemno. Zrobiło się enigmatycznie. Rozpoczęcie gry odbyło się bez żadnego (niepotrzebnego) wstępu. Dla nas dość mroczny wstęp, od pierwszych chwil, wprowadził w klimat - wstęp 15/10. Już od początku fabułę, nomen omen, "czujecie", w powietrzu unosi się zapach kadzideł dobiegających z lochów.

Bardzo dobra gra aktora, który z absolutnie grobową twarzą, mówiąc stonowanym, nieco nonszalanckim tonem, prawie szeptem, jak u spowiednika, tłumaczy jak fatalna jest nasza sytuacja..

Zagadki w pokoju są logiczne, poziom oceniamy na łatwy/średni, a samą rozgrywkę można zrównoleglić w podzespołach. Podczas rozwiązywania towarzyszy dreszczyk emocji, co utrudniało to poruszanie się po pokoju, z tyłu głowy ciągle mieliśmy odrobinę stresu. Oceniam to osobiście jako unikatowe, ciekawe doświadczenie. Uczucie porównałbym do pierwszego zjazdu rollercoasterem - czulem niepokój, ale po zjeździe odczuwa się ulgę i wystrzał dopaminy.

Pokój jest bardzo przestronny, wystrój surowy, minimalistyczny, scenografia raczej uboga, ale w końcu jesteśmy w lochach Watykanu. Mocno nadrabiał aktor, dźwięk, zapach i ogólny klimat.