Всі квести
Що таке квест-кімната?
Подарункові сертифікати
Чемпіон з екстреної допомоги
Часовий пояс:
Hebany
Tworzymy skupiająca dwupokoleniową, różnowiekową grupę rodzinna i przyjaciół pasjonatów Escape Roomów.
Відвідані кімнати:
58
Номери у списку бажань:
5
Рівень:
Піонерська
Бали:
204
"Napad na bank" - Klasa Profesora!
19.11.25 | дата візиту: 12.10.25
Słuchajcie, jeśli myśleliście, że "Dom z Papieru" to tylko serial, to Profesor ma dla was niespodziankę. Jego pokój "Napad na bank" to coś, co wciąga cię od pierwszego kroku bardziej niż tygodniowe binge-watching całej serii! A my, zakładając maski Daliego i słysząc ikoniczny motyw z serialu, czujemy się jak elita samego Profesora
Pokój wygląda jak prawdziwy bank, co oznacza – przepraszamy – że jest banalnie nudno dekoracyjnie. Ale czekaj, zaraz się okaże, że to geniusz Profesora! Sterylność i funkcjonalność to część planu. Każdy detal ma sens, a klimat zmienia się razem z postępami naszej misji, czując się jak w drugim sezonie, kiedy wszystko zaczyna się komplikować. Bez przesadnych ozdób, wszystko siedzi idealnie – dokładnie jak się spodziewamy od bankowego heisty godnego projektu Profesora. Ale tu zaczyna się prawdziwa magia – maski Daliego! Te charakterystyczne, surrealistyczne maski towarzyszą wam przez całą grę, czując się autentycznie i absurdalnie zarazem. Kiedy włożycie maskę, a w tle słychać muzyka z serialu – nagle nie jesteście już zwykłymi graczami. Jesteście członkami gangu, wykonującą napad stulecia. To nie gra, to doświadczenie!
Teraz zagadki – tu Profesor naprawdę pokazał swoje zawodowe kwalifikacje! Mimo że pokój jest dla początkujących, potrafi zaskoczyć nawet weteranów. Sprytne rozwiązania zamiast nudnych kłódek, logika na każdym kroku, i te momenty "wow" – powodują, że pierwszy raz grający gracz wygląda na pewnego swojego geniuszu. Zagadki są intuicyjne, co znaczy, że nie będziesz szarpać włosy ze stresu, ale też nie będziesz się nudzić – nie ma marudzenia, wszystko toczy się jak starannie zaplanowana operacja.
A czym się różni Profesor od innych mistrzów gry? Obsługą, którą można się chlubić! Ekipa potrafi nakręcić atmosferę i wciągnąć cię w fabułę jeszcze bardziej niż sama gra. To nie są zwykli gracze, to współkonspiratorzy w twojej przygodzie!
Jeśli jesteś fanem "Domu z Papieru", to ten pokój to dla ciebie. Maski Daliego, muzyka z serialu, fabuła, atmosfera – wszystko idealnie się spiął w jedną kohesyjną całość, która transportuje cię prosto do świata Profesora i jego gangu. To jest dokładnie to, czego oczekiwałeś, nawet jeśli nie wiedziałeś, że chcesz tego aż tak mocno.
Polecam z całego serca i bez żenady – to mega przygoda gwarantowana! Profesor, kapelusz z możliwością zdejmowania, jesteś legendą! A te maski? Epickie. Ta muzyka? Epicka. Całe doświadczenie? Epickie.
Pokój wygląda jak prawdziwy bank, co oznacza – przepraszamy – że jest banalnie nudno dekoracyjnie. Ale czekaj, zaraz się okaże, że to geniusz Profesora! Sterylność i funkcjonalność to część planu. Każdy detal ma sens, a klimat zmienia się razem z postępami naszej misji, czując się jak w drugim sezonie, kiedy wszystko zaczyna się komplikować. Bez przesadnych ozdób, wszystko siedzi idealnie – dokładnie jak się spodziewamy od bankowego heisty godnego projektu Profesora. Ale tu zaczyna się prawdziwa magia – maski Daliego! Te charakterystyczne, surrealistyczne maski towarzyszą wam przez całą grę, czując się autentycznie i absurdalnie zarazem. Kiedy włożycie maskę, a w tle słychać muzyka z serialu – nagle nie jesteście już zwykłymi graczami. Jesteście członkami gangu, wykonującą napad stulecia. To nie gra, to doświadczenie!
Teraz zagadki – tu Profesor naprawdę pokazał swoje zawodowe kwalifikacje! Mimo że pokój jest dla początkujących, potrafi zaskoczyć nawet weteranów. Sprytne rozwiązania zamiast nudnych kłódek, logika na każdym kroku, i te momenty "wow" – powodują, że pierwszy raz grający gracz wygląda na pewnego swojego geniuszu. Zagadki są intuicyjne, co znaczy, że nie będziesz szarpać włosy ze stresu, ale też nie będziesz się nudzić – nie ma marudzenia, wszystko toczy się jak starannie zaplanowana operacja.
A czym się różni Profesor od innych mistrzów gry? Obsługą, którą można się chlubić! Ekipa potrafi nakręcić atmosferę i wciągnąć cię w fabułę jeszcze bardziej niż sama gra. To nie są zwykli gracze, to współkonspiratorzy w twojej przygodzie!
Jeśli jesteś fanem "Domu z Papieru", to ten pokój to dla ciebie. Maski Daliego, muzyka z serialu, fabuła, atmosfera – wszystko idealnie się spiął w jedną kohesyjną całość, która transportuje cię prosto do świata Profesora i jego gangu. To jest dokładnie to, czego oczekiwałeś, nawet jeśli nie wiedziałeś, że chcesz tego aż tak mocno.
Polecam z całego serca i bez żenady – to mega przygoda gwarantowana! Profesor, kapelusz z możliwością zdejmowania, jesteś legendą! A te maski? Epickie. Ta muzyka? Epicka. Całe doświadczenie? Epickie.
Нещодавно відвідані кімнати:
Загальний рейтинг: 9/10
Обслуговування клієнтів: 10/10
Інтер'єр: 10/10
Складність: Легко
"Don't eat yellow snow"
19.11.25 | дата візиту: 12.10.25
Pokój absolutnie ellektycznie genialny! Jestem co prawda amatorem, jeśli chodzi o odwiedzanie kryjówek karteli narkotykowych – póki co mój rekord to zero wizyt, ale kto wie co przyniesie przyszłość – jednak jeśli prawdziwa melina El Patrona wygląda choć w połowie tak klimatycznie, to rozumiem dlaczego biznes kwitł! Widać, że nasz ulubiony boss od białego proszku ma poczucie humoru i lubi sobie przy okazji poukładać zagadki dla gości. Najwyraźniej handel to za mało adrenaliny, więc postanowił zostać escape roomowym architektem na emeryturze!
Ciągaliśmy tego El Patrona po całym świecie i w końcu dostaliśmy jakieś koordynaty, a kryjówka okazała się bardzo typowa, co znaczy że facet ma naprawdę dobrą agencję nieruchomości specjalizującą się w nieruchomościach dla przestępców. Wystrój i elementy dekoracji tworzyły nastrój pasujący do tematu, a fajne wprowadzenie i określenie celu misji sprawiły, że poczuliśmy się jak prawdziwi agenci DEA, tyle że bez prawdziwego ryzyka postrzału. Czujesz się jakbyś przeniósł się do jego świata, gdzie każdy kąt może kryć albo kokainę, albo kolejną zagadkę, albo jedno i drugie jednocześnie!
Muszę przyznać, że bycie Agentem DEA to NIE jest lekki kawałek chleba – wyszliśmy spoceni bardziej niż El Patron przy kontroli celnej! Zagadki są pomysłowe, zróżnicowane i należą do tych, jak to się ładnie mówi, "pomyśl trochę zanim zrobisz". Są spójne, logicznie ułożone i pasujące do klimatu, choć chwilami potrzebowaliśmy naprowadzenia, bo nie każdy ma wrodzone zdolności do myślenia jak kartelowiec. Niełatwo było niektóre elementy ze sobą połączyć, ale kiedy w końcu udało się je rozwiązać, daje to mega satysfakcję i chęć krzyczenia że jesteś genialnym detektywem!
Efekty i rekwizyty naprawdę robią wrażenie, a klimat jaki miał towarzyszyć, faktycznie towarzyszy przez cały czas.Polecam każdemu kto lubi wyzwania i świetną zabawę, którzy chcą nastawić się bardziej na myślenie niż na efekty specjalne.
Ciągaliśmy tego El Patrona po całym świecie i w końcu dostaliśmy jakieś koordynaty, a kryjówka okazała się bardzo typowa, co znaczy że facet ma naprawdę dobrą agencję nieruchomości specjalizującą się w nieruchomościach dla przestępców. Wystrój i elementy dekoracji tworzyły nastrój pasujący do tematu, a fajne wprowadzenie i określenie celu misji sprawiły, że poczuliśmy się jak prawdziwi agenci DEA, tyle że bez prawdziwego ryzyka postrzału. Czujesz się jakbyś przeniósł się do jego świata, gdzie każdy kąt może kryć albo kokainę, albo kolejną zagadkę, albo jedno i drugie jednocześnie!
Muszę przyznać, że bycie Agentem DEA to NIE jest lekki kawałek chleba – wyszliśmy spoceni bardziej niż El Patron przy kontroli celnej! Zagadki są pomysłowe, zróżnicowane i należą do tych, jak to się ładnie mówi, "pomyśl trochę zanim zrobisz". Są spójne, logicznie ułożone i pasujące do klimatu, choć chwilami potrzebowaliśmy naprowadzenia, bo nie każdy ma wrodzone zdolności do myślenia jak kartelowiec. Niełatwo było niektóre elementy ze sobą połączyć, ale kiedy w końcu udało się je rozwiązać, daje to mega satysfakcję i chęć krzyczenia że jesteś genialnym detektywem!
Efekty i rekwizyty naprawdę robią wrażenie, a klimat jaki miał towarzyszyć, faktycznie towarzyszy przez cały czas.Polecam każdemu kto lubi wyzwania i świetną zabawę, którzy chcą nastawić się bardziej na myślenie niż na efekty specjalne.
Нещодавно відвідані кімнати:
Загальний рейтинг: 8/10
Обслуговування клієнтів: 10/10
Інтер'єр: 9/10
Складність: Середній
Podróż w czasie, czyli nostalgiczna ucieczka z muzeum escape roomów
18.11.25 | дата візиту: 12.10.25
Достовірний огляд
Byliśmy w "Ostatnim Lodowcu" i świetnie się bawiliśmy, choć nie byliśmy pewni, czy tytuł odnosi się do tematyki pokoju, czy do faktu, że to prawdopodobnie ostatni tak zachowany egzemplarz escape roomów z epoki lodowcowej polskiego escapingu, era prehistoryczna.
To był prawdziwy old school – tak old school, że czuliśmy się jakbyśmy weszli do kapsuły czasu. Wystrój był przemyślany do ostatniego detalu i tworzył naprawdę spójną, zimową historię. Widać było, że ktoś projektował to z pietyzmem i sercem – tyle że od tamtej pory pokój, jak prawdziwy lodowiec, pozostał... nienaruszony. I nieodnowiony. Autentyczny jak mamut w permafroście!
Tematyka była naprawdę ciekawa, a my czuliśmy się jak badacze, którzy odkryli żywy zabytek – muzealny eksponat pokazujący ewolucję escape roomów w Polsce. Można było zobaczyć, jak to wszystko wyglądało kiedyś, zanim powstały nowoczesne pokoje z elektroniką i efektami specjalnymi. Niektóre zagadki można było "obejść", co tylko potwierdzało, że mamy do czynienia z prehistorycznym okazem – ale hej, to część doświadczenia!
**Podsumowanie:** Ostatni Lodowiec to wielka frajda i interaktywna lekcja historii. Jak prawdziwy lodowiec – majestatyczny, nieco topniejący, ale wciąż majestatyczny.
To był prawdziwy old school – tak old school, że czuliśmy się jakbyśmy weszli do kapsuły czasu. Wystrój był przemyślany do ostatniego detalu i tworzył naprawdę spójną, zimową historię. Widać było, że ktoś projektował to z pietyzmem i sercem – tyle że od tamtej pory pokój, jak prawdziwy lodowiec, pozostał... nienaruszony. I nieodnowiony. Autentyczny jak mamut w permafroście!
Tematyka była naprawdę ciekawa, a my czuliśmy się jak badacze, którzy odkryli żywy zabytek – muzealny eksponat pokazujący ewolucję escape roomów w Polsce. Można było zobaczyć, jak to wszystko wyglądało kiedyś, zanim powstały nowoczesne pokoje z elektroniką i efektami specjalnymi. Niektóre zagadki można było "obejść", co tylko potwierdzało, że mamy do czynienia z prehistorycznym okazem – ale hej, to część doświadczenia!
**Podsumowanie:** Ostatni Lodowiec to wielka frajda i interaktywna lekcja historii. Jak prawdziwy lodowiec – majestatyczny, nieco topniejący, ale wciąż majestatyczny.
Нещодавно відвідані кімнати:
Загальний рейтинг: 8/10
Обслуговування клієнтів: 10/10
Інтер'єр: 10/10
Складність: Середній
"Opuszczony Szpital Psychiatryczny" - Kortowo
18.11.25 | дата візиту: 12.10.25
Ten escape room to absolutnie wyjątkowe doświadczenie, które wykracza daleko poza typową rozrywkę. To nie jest zwykły pokój zagadek – to podróż przez jeden z najciemniejszych rozdziałów historii Olsztyna, która pozostawia trwały ślad w pamięci każdego uczestnika.
Od momentu wejścia do pokoju czuje się, że to miejsce ma swoją duszę i historię. Surowy, minimalistyczny wystrój nie jest przypadkowy – perfekcyjnie odwzorowuje atmosferę opuszczonego szpitala psychiatrycznego z 1945 roku. Twórcy mistrzowsko wykorzystali oświetlenie i dźwięk, budując napięcie, które z każdą minutą staje się coraz bardziej intensywne. To nie jest pokój dla osób szukających lekkiej zabawy – klimat potrafi być naprawdę niepokojący, a czasami wręcz przerażający. Mroczna atmosfera zagęszcza się stopniowo, prowadząc uczestników coraz głębiej w mroki przeszłości tego miejsca.
To, co wyróżnia ten escape room na tle innych, to jego autentyczne zakorzenienie w historii. Opowieść o szpitalu psychiatrycznym na Kortowie – placówce, która przetrwała I wojnę światową, zbrodnie nazistowskie w ramach makabrycznej akcji T-4 – jest poruszająca i dająca do myślenia. Końcowy filmik to prawdziwy cios emocjonalny, który zmusza do refleksji nad tragicznymi losami pacjentów i personelu tego miejsca. To rzadki przykład, gdy rozrywka edukuje i upamiętnia zapomniane ofiary historii. Genialny pomysł, by wpleść w escape room kawałek mrocznej historii Olsztyna sprawia, że doświadczenie nabiera zupełnie innego wymiaru – przestaje być tylko zabawą, a staje się formą pamięci i hołdu dla ofiar.
Zagadki są przemyślane, logiczne i wymagają prawdziwej współpracy zespołowej. Poziom trudności jest wysoki, ale sprawiedliwy – każda łamigłówka ma sens w kontekście historii i miejsca. Chwilami potrzebne jest naprowadzenie, ale wszystko jest na tyle logiczne, że po otrzymaniu podpowiedzi od razu wszystko staje się jasne. System podpowiedzi został genialnie wpleciony w klimat pokoju, nie psując immersji ani autentyczności doświadczenia. Zagadki są bardzo przyjemne i naturalnie wymagają zespołowej pracy, co dodatkowo wzmacnia więź między uczestnikami i intensyfikuje przeżycie.
Rozmowa z MG po sesji to niemal równie fascynujące doświadczenie co sam pokój – można by rozmawiać z nimi bez końca o tajemnicach tego miejsca. Widać, że ten projekt powstał z potrzeby serca, z chęci opowiedzenia historii, która nie może zostać zapomniana. Obsługa jest przemiła i chętnie odpowiada na wszystkie pytania, dzieląc się swoją wiedzą i pasją do lokalnej historii.
"Opuszczony Szpital Psychiatryczny" to znacznie więcej niż escape room – to lekcja historii, doświadczenie emocjonalne i hołd złożony ofiarom mrocznych wydarzeń, które miały miejsce na terenie dzisiejszego miasteczka akademickiego. Jeśli szukasz typowej, beztroskiej zabawy, to może nie być pokój dla ciebie. Ale jeśli chcesz czegoś głębszego, czegoś co zostanie z tobą na długo po opuszczeniu pokoju, czegoś co zmieni twoje spojrzenie na pozornie zwykłe miejsca – to doświadczenie jest absolutnie obowiązkowe. Gorąco polecam wszystkim, którzy cenią połączenie dobrej rozrywki z autentyczną historią lokalną. To miejsce udowadnia, że escape roomy mogą być nie tylko formą rozrywki, ale także narzędziem edukacji i pamięci historycznej.
Od momentu wejścia do pokoju czuje się, że to miejsce ma swoją duszę i historię. Surowy, minimalistyczny wystrój nie jest przypadkowy – perfekcyjnie odwzorowuje atmosferę opuszczonego szpitala psychiatrycznego z 1945 roku. Twórcy mistrzowsko wykorzystali oświetlenie i dźwięk, budując napięcie, które z każdą minutą staje się coraz bardziej intensywne. To nie jest pokój dla osób szukających lekkiej zabawy – klimat potrafi być naprawdę niepokojący, a czasami wręcz przerażający. Mroczna atmosfera zagęszcza się stopniowo, prowadząc uczestników coraz głębiej w mroki przeszłości tego miejsca.
To, co wyróżnia ten escape room na tle innych, to jego autentyczne zakorzenienie w historii. Opowieść o szpitalu psychiatrycznym na Kortowie – placówce, która przetrwała I wojnę światową, zbrodnie nazistowskie w ramach makabrycznej akcji T-4 – jest poruszająca i dająca do myślenia. Końcowy filmik to prawdziwy cios emocjonalny, który zmusza do refleksji nad tragicznymi losami pacjentów i personelu tego miejsca. To rzadki przykład, gdy rozrywka edukuje i upamiętnia zapomniane ofiary historii. Genialny pomysł, by wpleść w escape room kawałek mrocznej historii Olsztyna sprawia, że doświadczenie nabiera zupełnie innego wymiaru – przestaje być tylko zabawą, a staje się formą pamięci i hołdu dla ofiar.
Zagadki są przemyślane, logiczne i wymagają prawdziwej współpracy zespołowej. Poziom trudności jest wysoki, ale sprawiedliwy – każda łamigłówka ma sens w kontekście historii i miejsca. Chwilami potrzebne jest naprowadzenie, ale wszystko jest na tyle logiczne, że po otrzymaniu podpowiedzi od razu wszystko staje się jasne. System podpowiedzi został genialnie wpleciony w klimat pokoju, nie psując immersji ani autentyczności doświadczenia. Zagadki są bardzo przyjemne i naturalnie wymagają zespołowej pracy, co dodatkowo wzmacnia więź między uczestnikami i intensyfikuje przeżycie.
Rozmowa z MG po sesji to niemal równie fascynujące doświadczenie co sam pokój – można by rozmawiać z nimi bez końca o tajemnicach tego miejsca. Widać, że ten projekt powstał z potrzeby serca, z chęci opowiedzenia historii, która nie może zostać zapomniana. Obsługa jest przemiła i chętnie odpowiada na wszystkie pytania, dzieląc się swoją wiedzą i pasją do lokalnej historii.
"Opuszczony Szpital Psychiatryczny" to znacznie więcej niż escape room – to lekcja historii, doświadczenie emocjonalne i hołd złożony ofiarom mrocznych wydarzeń, które miały miejsce na terenie dzisiejszego miasteczka akademickiego. Jeśli szukasz typowej, beztroskiej zabawy, to może nie być pokój dla ciebie. Ale jeśli chcesz czegoś głębszego, czegoś co zostanie z tobą na długo po opuszczeniu pokoju, czegoś co zmieni twoje spojrzenie na pozornie zwykłe miejsca – to doświadczenie jest absolutnie obowiązkowe. Gorąco polecam wszystkim, którzy cenią połączenie dobrej rozrywki z autentyczną historią lokalną. To miejsce udowadnia, że escape roomy mogą być nie tylko formą rozrywki, ale także narzędziem edukacji i pamięci historycznej.
Нещодавно відвідані кімнати:
Загальний рейтинг: 9/10
Обслуговування клієнтів: 10/10
Інтер'єр: 10/10
Складність: Середній
"Leśna Chatka Wiedźmy" – czyli co by było, gdyby Jaś i Małgosia mieli smartfony, ale i tak dali się złapać!
18.11.25 | дата візиту: 12.10.25
Znacie tę bajkę o dwójce dzieciaków, które zignorowały wszystkie czerwone flagi i weszły do chatki Baby Jagi? No to wyobraźcie sobie, że tym razem w tej roli jesteście WY – ludzie, którzy przeczytali ostrzeżenie "Teren Baby Jagi - wstęp tylko dla istot o magicznej naturze" i pomyśleli sobie "eee, co nam zrobią baśniowe postaci?". Spoiler alert: mogą zrobić bardzo dużo, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawdzenie waszej inteligencji emocjonalnej i zdolności logicznego myślenia pod presją czasu!
Cała przygoda zaczyna się od znalezienia wiekowej księgi, co brzmi jak początek każdego złego pomysłu w historii literatury fantasy. Ale czy to was powstrzymało? Oczywiście, że nie! I właśnie dlatego po chwili siedzicie w chatce wiedźmy, zastanawiając się, czy wasz testament jest aktualny i czy mama będzie dumna, gdy dowie się, jak skończyliście. Bo Baba Jaga, w przeciwieństwie do współczesnych influencerów kulinarnych, nie zaprasza was na kolację żebyście jedli – zaprasza was, żebyście BYLI kolacją. Subtelna, ale istotna różnica!
No ale wróćmy do sedna – tego escape roomu. Jeśli myślicie, że to jest po prostu pokój z kilkoma kłódkami i narysowaną na ścianie miotłą, to macie się czego uczyć. To jest dosłownie przeniesienie się do świata baśni, tylko tej wersji dla dorosłych, gdzie oprócz cukierków czekają was prawdziwe wyzwania intelektualne. Już od samego progu wita was atmosfera, która sprawia, że zapominacie o swoim nudnym, współczesnym życiu pełnym faktur i spotkań Teams. Muzyka w tle, tajemnicze odgłosy lasu, przygaszone światło, pachnące zioła i te wszystkie małe detale, które normalnie człowiek by przeoczył, a tutaj każdy centymetr ma swoje znaczenie. To jest ten poziom dopracowania, gdzie scenografia kończy się dosłownie na suficie, a nie na wysokości linii wzroku leniwego dekoratora.
Mroczno-cukierkowa estetyka tego miejsca to coś, co musi doświadczyć każdy fan klimatycznych wnętrz. Z jednej strony czujecie się jak w bajce, z drugiej macie świadomość, że jesteście w siedzibie Baby Jagi, czyli osoby o wątpliwej reputacji kulinarnej i jeszcze bardziej wątpliwych metodach gościnności. Ten kontrast sprawia, że emocje są autentyczne – nie musicie udawać strachu czy ekscytacji, bo one po prostu są. A przechodząc przez kolejne części pokoju, scenografia subtelnie się zmienia i zaskakuje nowymi elementami, co tylko potęguje wrażenie, że faktycznie znajdujecie się w magicznym, żywym miejscu, a nie w wynajętym lokalu w centrum miasta.
Teraz przejdźmy do tego, co w Jasiu i Małgosi nigdy nie miało sensu – jak dwójka dzieciaków pokonała potężną wiedźmę? W bajce wystarczyłopchnięcie, tutaj musicie naprawdę użyć głowy. Zagadki są tym elementem, który sprawia, że ten escape room to nie tylko ładna dekoracja, ale prawdziwe wyzwanie. Są logiczne, różnorodne i – co najważniejsze – idealnie wpasowane w całą historię. Nie ma tu sytuacji "a teraz rozwiążcie równanie kwadratowe, bo tak", tylko wszystko ma swoje uzasadnienie fabularne. Niektóre zagadki pójdą wam zaskakująco szybko i poczujecie się jak geniusze, przy innych zatrzymacie się na dłużej i będziecie się zastanawiać, czy czasem nie jesteście dalekimi krewnymi tego głupiego Jasia z bajki. Ale prawda jest taka, że zazwyczaj chodzi o gapiostwo albo o to, że zagadka jest tak pomysłowa, że trzeba myśleć nieszablonowo.
Szczególną uwagę należy zwrócić na zagadki manualne oraz tę jedną – macie wiedzieć, którą – która jest tak oryginalna, że bez podpowiedzi prawdopodobnie spędzilibyście tam resztę życia. I właśnie tutaj wkracza system podpowiedzi, który zasługuje na osobny akapit w tej recenzji. Bo widzieliście różne systemy podpowiedzi: karteczki pod drzwiami, walkie-talkie, ekrany... ale to co wymyślili twórcy tego pokoju to po prostu majstersztyk. System jest tak genialnie wpleciony w klimat i fabułę, że każda podpowiedź nie tylko pomaga, ale i wywołuje uśmiech na twarzy. To jest ten rodzaj kreatywności, który sprawia, że nawet korzystanie z pomocy staje się częścią zabawy, a nie przyznaniem się do porażki. Baba Jaga najwyraźniej lubi sobie żartować z gości, zanim ich zje – albo w tym przypadku, zanim wypuści wolno.
Co też zasługuje na ogromny plus, to obsługa tego miejsca. Wprowadzenie do gry buduje klimat od pierwszych sekund, a zakończenie rozgrywki jest tak samo starannie poprowadzone. Ale co najlepsze – po wyjściu z pokoju obsługa faktycznie chce z wami porozmawiać! Nie o pogodzie czy o tym, ile macie lat, tylko o samych zagadkach, o waszych odczuciach, o tym co was zaskoczyło. To jest ten rodzaj autentycznego zainteresowania, który sprawia, że czujecie się jak uczestnicy czegoś wyjątkowego, a nie kolejni klienci na liście.
Podsumowując całość – "Leśna Chatka Wiedźmy" to jeden z tych escape roomów, które udowadniają, że ten rodzaj rozrywki może być prawdziwą sztuką. To nie jest kolejny pokój z kłódkami i wyczerpanym tematem, tylko starannie skonstruowane doświadczenie, które angażuje wszystkie zmysły i pozostawia uśmiech na twarzy jeszcze długo po wyjściu. Jaś i Małgosia uciekli z chatki Baby Jagi z traumą na całe życie, wy wyjdziecie z chęcią powrotu i przetestowania pozostałych pokojów. I to chyba najlepsza rekomendacja, jaką można dać – że chce się wrócić do miejsca, z którego bohaterowie bajki uciekali w popłochu, przysięgając sobie, że nigdy więcej nie zbliżą się do żadnego piernikowego domu.
Cała przygoda zaczyna się od znalezienia wiekowej księgi, co brzmi jak początek każdego złego pomysłu w historii literatury fantasy. Ale czy to was powstrzymało? Oczywiście, że nie! I właśnie dlatego po chwili siedzicie w chatce wiedźmy, zastanawiając się, czy wasz testament jest aktualny i czy mama będzie dumna, gdy dowie się, jak skończyliście. Bo Baba Jaga, w przeciwieństwie do współczesnych influencerów kulinarnych, nie zaprasza was na kolację żebyście jedli – zaprasza was, żebyście BYLI kolacją. Subtelna, ale istotna różnica!
No ale wróćmy do sedna – tego escape roomu. Jeśli myślicie, że to jest po prostu pokój z kilkoma kłódkami i narysowaną na ścianie miotłą, to macie się czego uczyć. To jest dosłownie przeniesienie się do świata baśni, tylko tej wersji dla dorosłych, gdzie oprócz cukierków czekają was prawdziwe wyzwania intelektualne. Już od samego progu wita was atmosfera, która sprawia, że zapominacie o swoim nudnym, współczesnym życiu pełnym faktur i spotkań Teams. Muzyka w tle, tajemnicze odgłosy lasu, przygaszone światło, pachnące zioła i te wszystkie małe detale, które normalnie człowiek by przeoczył, a tutaj każdy centymetr ma swoje znaczenie. To jest ten poziom dopracowania, gdzie scenografia kończy się dosłownie na suficie, a nie na wysokości linii wzroku leniwego dekoratora.
Mroczno-cukierkowa estetyka tego miejsca to coś, co musi doświadczyć każdy fan klimatycznych wnętrz. Z jednej strony czujecie się jak w bajce, z drugiej macie świadomość, że jesteście w siedzibie Baby Jagi, czyli osoby o wątpliwej reputacji kulinarnej i jeszcze bardziej wątpliwych metodach gościnności. Ten kontrast sprawia, że emocje są autentyczne – nie musicie udawać strachu czy ekscytacji, bo one po prostu są. A przechodząc przez kolejne części pokoju, scenografia subtelnie się zmienia i zaskakuje nowymi elementami, co tylko potęguje wrażenie, że faktycznie znajdujecie się w magicznym, żywym miejscu, a nie w wynajętym lokalu w centrum miasta.
Teraz przejdźmy do tego, co w Jasiu i Małgosi nigdy nie miało sensu – jak dwójka dzieciaków pokonała potężną wiedźmę? W bajce wystarczyłopchnięcie, tutaj musicie naprawdę użyć głowy. Zagadki są tym elementem, który sprawia, że ten escape room to nie tylko ładna dekoracja, ale prawdziwe wyzwanie. Są logiczne, różnorodne i – co najważniejsze – idealnie wpasowane w całą historię. Nie ma tu sytuacji "a teraz rozwiążcie równanie kwadratowe, bo tak", tylko wszystko ma swoje uzasadnienie fabularne. Niektóre zagadki pójdą wam zaskakująco szybko i poczujecie się jak geniusze, przy innych zatrzymacie się na dłużej i będziecie się zastanawiać, czy czasem nie jesteście dalekimi krewnymi tego głupiego Jasia z bajki. Ale prawda jest taka, że zazwyczaj chodzi o gapiostwo albo o to, że zagadka jest tak pomysłowa, że trzeba myśleć nieszablonowo.
Szczególną uwagę należy zwrócić na zagadki manualne oraz tę jedną – macie wiedzieć, którą – która jest tak oryginalna, że bez podpowiedzi prawdopodobnie spędzilibyście tam resztę życia. I właśnie tutaj wkracza system podpowiedzi, który zasługuje na osobny akapit w tej recenzji. Bo widzieliście różne systemy podpowiedzi: karteczki pod drzwiami, walkie-talkie, ekrany... ale to co wymyślili twórcy tego pokoju to po prostu majstersztyk. System jest tak genialnie wpleciony w klimat i fabułę, że każda podpowiedź nie tylko pomaga, ale i wywołuje uśmiech na twarzy. To jest ten rodzaj kreatywności, który sprawia, że nawet korzystanie z pomocy staje się częścią zabawy, a nie przyznaniem się do porażki. Baba Jaga najwyraźniej lubi sobie żartować z gości, zanim ich zje – albo w tym przypadku, zanim wypuści wolno.
Co też zasługuje na ogromny plus, to obsługa tego miejsca. Wprowadzenie do gry buduje klimat od pierwszych sekund, a zakończenie rozgrywki jest tak samo starannie poprowadzone. Ale co najlepsze – po wyjściu z pokoju obsługa faktycznie chce z wami porozmawiać! Nie o pogodzie czy o tym, ile macie lat, tylko o samych zagadkach, o waszych odczuciach, o tym co was zaskoczyło. To jest ten rodzaj autentycznego zainteresowania, który sprawia, że czujecie się jak uczestnicy czegoś wyjątkowego, a nie kolejni klienci na liście.
Podsumowując całość – "Leśna Chatka Wiedźmy" to jeden z tych escape roomów, które udowadniają, że ten rodzaj rozrywki może być prawdziwą sztuką. To nie jest kolejny pokój z kłódkami i wyczerpanym tematem, tylko starannie skonstruowane doświadczenie, które angażuje wszystkie zmysły i pozostawia uśmiech na twarzy jeszcze długo po wyjściu. Jaś i Małgosia uciekli z chatki Baby Jagi z traumą na całe życie, wy wyjdziecie z chęcią powrotu i przetestowania pozostałych pokojów. I to chyba najlepsza rekomendacja, jaką można dać – że chce się wrócić do miejsca, z którego bohaterowie bajki uciekali w popłochu, przysięgając sobie, że nigdy więcej nie zbliżą się do żadnego piernikowego domu.
Нещодавно відвідані кімнати:
Загальний рейтинг: 10/10
Обслуговування клієнтів: 10/10
Інтер'єр: 10/10
Складність: Середній
Napad stulecia na Dzikim Zachodzie
04.11.25 | дата візиту: 12.10.25
Достовірний огляд
Yeehaw, kowboje i kowgirle! Jeśli kiedykolwiek marzyliście o tym, żeby poczuć się jak prawdziwi desperados planujący skok życia, to ten escape room to strzał w dziesiątkę – i to bez wyciągania colta! Od momentu przekroczenia progu czuje się, że trafiło się do autentycznego miasteczka z Dzikiego Zachodu. Zapach świeżego drewna unosi się w powietrzu (tak, NAPRAWDĘ pachnie drewnem!), a każdy detal – od rekwizytów po ścieżkę dźwiękową – sprawia, że zapomina się o XXI wieku. To nie jest żaden pośpieszny cosplay westernu, tylko perfekcyjnie oddany klimat, gdzie każdy element dekoracji ma swoje miejsce i sens. Jak mawiali starzy rewolwerowcy: diabeł tkwi w szczegółach, a tutaj te szczegóły są po prostu rewelacyjne!
Przygotujcie się na prawdziwy mental workout! Zagadki są nie tylko logiczne i intuicyjne, ale przede wszystkim westernowe do szpiku kości. Wszystko tworzy spójną całość – żadnych przypadkowych łamigłówek wrzuconych "bo muszą być". Niektóre zagadki są wielopołączeniowe i wymagają solidnego wysilenia szarych komórek, inne stawiają na spostrzegawczość (uwaga: istnieje realne zagrożenie dostania rogów!). Czy niektóre schematy się powtarzają? Może odrobinę, ale gdy jest się tak wciągniętym w klimat, to szczerze mówiąc – kogo to obchodzi? Frajda jest ogromna, a rozwiązywanie kolejnych zagadek daje prawdziwą satysfakcję. Zagadek jest naprawdę sporo, więc nawet we dwójkę będziecie mieli co robić przez cały czas!
Trzeba uczciwie przyznać – pokój nie jest przestronny jak preria. W pięć osób robi się ciasno ALE – przestrzeń jest świetnie wykorzystana i ani centymetr nie idzie na marne!
Specjalne podziękowania dla mistrzyń gry ,które wprowadzają graczy w klimat z prawdziwą pasją! Są przesympatyczne, pomocne, a po grze chętnie poświęcą czas na przemiłą rozmowę. A wprowadzenie do pokoju? Genialne magia zaczyna się jeszcze przed otwarciem drzwi!
Czy warto napaść na ten bank? Absolutnie! To pokój wykonany z prawdziwym pietyzmem, gdzie każdy element został dopracowany do perfekcji. Najwyższy czas założyć kapelusz, sprawdzić czy naboje w rewolwerze i ruszyć po łupy! Pamiętajcie tylko: na Dzikim Zachodzie liczy się spostrzegawczość, więc oczy szeroko otwarte, partnerzy!
Przygotujcie się na prawdziwy mental workout! Zagadki są nie tylko logiczne i intuicyjne, ale przede wszystkim westernowe do szpiku kości. Wszystko tworzy spójną całość – żadnych przypadkowych łamigłówek wrzuconych "bo muszą być". Niektóre zagadki są wielopołączeniowe i wymagają solidnego wysilenia szarych komórek, inne stawiają na spostrzegawczość (uwaga: istnieje realne zagrożenie dostania rogów!). Czy niektóre schematy się powtarzają? Może odrobinę, ale gdy jest się tak wciągniętym w klimat, to szczerze mówiąc – kogo to obchodzi? Frajda jest ogromna, a rozwiązywanie kolejnych zagadek daje prawdziwą satysfakcję. Zagadek jest naprawdę sporo, więc nawet we dwójkę będziecie mieli co robić przez cały czas!
Trzeba uczciwie przyznać – pokój nie jest przestronny jak preria. W pięć osób robi się ciasno ALE – przestrzeń jest świetnie wykorzystana i ani centymetr nie idzie na marne!
Specjalne podziękowania dla mistrzyń gry ,które wprowadzają graczy w klimat z prawdziwą pasją! Są przesympatyczne, pomocne, a po grze chętnie poświęcą czas na przemiłą rozmowę. A wprowadzenie do pokoju? Genialne magia zaczyna się jeszcze przed otwarciem drzwi!
Czy warto napaść na ten bank? Absolutnie! To pokój wykonany z prawdziwym pietyzmem, gdzie każdy element został dopracowany do perfekcji. Najwyższy czas założyć kapelusz, sprawdzić czy naboje w rewolwerze i ruszyć po łupy! Pamiętajcie tylko: na Dzikim Zachodzie liczy się spostrzegawczość, więc oczy szeroko otwarte, partnerzy!
Ми втекли з кімнати.
Нещодавно відвідані кімнати:
Загальний рейтинг: 10/10
Обслуговування клієнтів: 10/10
Інтер'єр: 10/10
Складність: Середній
Z życia Senedara
13.10.25 | дата візиту: 12.10.25
Достовірний огляд
Wybraliśmy się w pięć osób do escape roomu "Grobowiec Faraona" z nastawieniem "no dobra, zobaczymy co tam mają". Wyszliśmy stamtąd z przekonaniem, że właśnie przeżyliśmy przygodę godną Indiany Jonesa, tylko bez węży (dzięki Bogu!) i z klimatyzacją (dzięki Bogu x2!). Jeśli kiedykolwiek marzyliście o tym, żeby zostać odkrywcą starożytnych tajemnic, ale jednocześnie nie chce wam się lecieć do Egiptu, zbierać funduszy na wyprawę i ryzykować przekleństw faraonów, mam dla was idealne rozwiązanie!
Zanim weszliśmy do środka, myślałem sobie: "No tak, typowy escape room, pewnie będzie kilka puzzli i kartka z hieroglifami wydrukowana na drukarce". Ale to był BŁĄD! Pierwsze otwierane elementy piramidy sprawiły, że szczęka opadła mi tak nisko, że niemal zrobiłem sobie dodatkowy tunel w posadzce. To nie były żadne papierowe dekoracje przyklejone taśmą klejącą! To była solidna konstrukcja, która ruszała się z takim majestatem, że przez chwilę zastanawiałem się, czy przypadkiem nie uruchomiliśmy jakiegoś starożytnego mechanizmu, który obudzi mumię (na szczęście nie obudził, sprawdzałem!). Każde otwarcie nowego fragmentu było jak rozpakowywanie gigantycznego, najlepszego prezentu urodzinowego w życiu. Tylko że zamiast skarpetek od babci, dostawaliśmy dostęp do kolejnych tajemniczych komnat!
Hieroglify na ścianach wyglądały tak autentycznie, że zacząłem się zastanawiać, czy właściciele escape roomu przypadkiem nie wykopali kawałka prawdziwej piramidy i nie przewieźli jej tu ciężarówką. Przez moment miałem ochotę zadzwonić do Zahariego Hawassa i poinformować go o nowym odkryciu archeologicznym! Realizm doznań był na takim poziomie, że jeden z naszej piątki (nie będę wymieniać nazwisk, ale rymuje się na "Marek") przez dziesięć minut próbował odczytać prawdziwe hieroglify ze ściany, zanim zorientował się, że to część dekoracji, a nie zagadka. Ale szczerze? Rozumiem go w stu procentach, bo to wyglądało TAK dobrze! Czułem się jakbym był w programie Discovery Channel, tylko lepiej, bo mogłem dotykać eksponatów, co w prawdziwym muzeum kończyłoby się wizytą u ochrony.
Genialne połączenie historii ze współczesnością tworzyło taki ciekawy mix, że czułem się jak w filmie Indiana Jones, który wpadł na akcje. Z jednej strony czułeś się jak odkrywca sprzed wieków, z drugiej miałeś poczucie, że jesteś w najbardziej zaawansowanym technicznie grobowcu, jaki kiedykolwiek powstał. To było jak jedzenie pizzy z ananasem, teoretycznie nie powinno działać, ale jak już spróbujesz, to wow!
Układ pomieszczeń był tak genialnie zaprojektowany, że naprawdę sprawiał wrażenie, jakbyśmy podróżowali we wnętrzu dużej, prawdziwej piramidy. Nie żadnej miniaturki, nie "sugestii" piramidy, ale faktycznego, rozbudowanego kompleksu komnat! Co chwilę otwierało się kolejne przejście i myślałem sobie: "No dobra, to już musi być koniec, ile tam jeszcze może być?". A tu niespodzianka, kolejny korytarz! Kolejna komnata! Kolejny kawałek tajemnicy do odkrycia! To było jak oglądanie serialu, gdzie każdy odcinek kończy się cliffhangerem, tylko że my byliśmy w środku akcji! Labirynt ten był na tyle skomplikowany, że w pewnym momencie zastanawialiśmy się, czy przypadkiem nie powinniśmy zostawić sobie nitki Ariadny, żeby móc wrócić (ale to by było greckie, nie egipskie, więc odpuściliśmy ten pomysł). Poczucie dezorientacji było tam idealne, na tyle, żeby czuć się jak prawdziwy odkrywca, ale nie na tyle, żeby się zagubić na zawsze i zostać nowym eksponatem.
Mechanika zagadek, mogę to określić tylko jednym słowem, TURBO! Każda zagadka była jak precyzyjnie wyważony mechanizm zegarowy. Nie za łatwa, bo wtedy byłoby nudno, nie za trudna, bo wtedy bylibyśmy tam do dziś, ale w sam raz, żeby poczuć się jak geniusz, kiedy w końcu ją rozwiązaliśmy! Co najważniejsze, zagadki były perfekcyjnie dopasowane do tematyki. Wyglądały i działały tak, jakby egipscy inżynierowie osobiście wykuli je z kamienia i zostawili instrukcję obsługi zapisaną hieroglifami, którą oczywiście zgubił jakiś praktykant trzy tysiące lat temu, ale to inna historia. Nie było tam żadnych bezsensownych łamigłówek w stylu "znajdź pin do kłódki na karteczce przyklejonej taśmą pod stołem". Nie! Każdy element był przemyślany, logiczny i egipski. Kiedy rozwiązywaliśmy kolejną zagadkę, czuliśmy się jakbyśmy naprawdę odkrywali tajemnice starożytnej cywilizacji, a nie tylko zgadywali czterocyfrowy kod!
I tu najlepsza część: pomieszczenia nie były przeładowane zagadkami! To jest coś, co wiele escape roomów robi źle, wpychają tyle zagadek na metr kwadratowy, że człowiek nie wie, gdzie zacząć, a gdzie skończyć. Tutaj było inaczej. Mogliśmy naprawdę poczuć się jak odkrywcy piramidy, a nie jak uczestnicy teleturnieju "Jeden z dziesięciu". Miałem czas, żeby się rozejrzeć, podziwiać detale, poczuć atmosferę. To nie był wyścig z czasem w stylu "szybko, szybko, następna zagadka!", to była prawdziwa ekspedycja archeologiczna! Tyle że bez kurzu, upału i ryzyka mumiej zemsty, same plusy!
A żeby było jeszcze lepiej, mieliśmy aż siedemdziesiąt pięć minut na całą przygodę! To nie była żadna gonitwa z czasem, gdzie ledwo zdążasz pomyśleć, a tu już trzeba biec do następnej zagadki. Nie, tutaj mogliśmy naprawdę delektować się każdym momentem, każdym odkryciem, każdym tajemniczym mechanizmem. I wiecie co? Wyszliśmy z pokoju około trzydziestu minut przed końcem czasu! Tak, dobrze słyszycie, trzydzieści minut! Nie dlatego, że było za łatwo (bo nie było!), ale dlatego, że wszystko było tak logiczne, tak dobrze przemyślane i tak perfekcyjnie prowadzone przez Panią Martynę, że po prostu wszystko pięknie nam szło. To było jak taniec, gdzie każdy krok jest idealnie zsynchronizowany. Czuliśmy się jak prawdziwi profesjonalni archeolodzy, którzy wiedzą, co robią! A fakt, że udało nam się ukończyć misję z takim zapasem czasu, tylko dodał nam skrzydeł i sprawił, że czuliśmy się jeszcze bardziej jak bohaterowie!
Pełna radość z odkrywania udzielała się wszystkim, od najmłodszych po największych członków naszej pięcioosobowej ekipy. A uwierzcie mi, gdy mówię "wszyscy", to naprawdę mam na myśli WSZYSTKICH! Najmłodsza z nas skakała z radości przy każdym odkryciu jak gdyby znalazła złoty skarb faraona (technicznie rzecz biorąc, może znalazła? Nie pamiętam, czy oddaliśmy wszystko...). Najstarszy z nas uśmiechał się jak dziecko na Gwiazdkę. Reszta z nas była gdzieś pomiędzy, ale wszyscy jednakowo podekscytowani! Nie byliśmy grupą ludzi grających w grę. Byliśmy odkrywcami. Byliśmy zespołem archeologów, którzy właśnie dokonali odkrycia stulecia! I to uczucie było absolutnie bezcenne. Lepsze niż znalezienie dwudziestozłotówki w kieszeni zimowej kurtki latem, a to jest naprawdę dobre uczucie!
A teraz czas na prawdziwą gwiazdę wieczoru, Panią Martynę! Panie i Panowie, jeśli mogłabym zatrudnić tę kobietę do prowadzenia mojego życia codziennego, zrobiłabym to bez wahania. Mistrzyni gry, która rewelacyjnie wprowadziła nas w historię z takim zaangażowaniem, jakby sama była egipską kapłanką wtajemniczającą nas w pradawne misteria! Jej wprowadzenie było tak dobre, że przez moment zapomniałem, że jesteśmy w escape roomie, a nie na prawdziwej wyprawie archeologicznej finansowanej przez National Geographic. Opowiadała historię z taką pasją, że aż chciało się uwierzyć, że zaraz spotkamy ducha faraona (na szczęście nie spotkaliśmy, moje nerwy nie wytrzymałyby!). Ale to nie wszystko! Perfekcyjnie dbała o naszą dobrą zabawę przez cały czas. Podpowiadała dokładnie tyle, ile trzeba (nie za mało, nie za dużo, złoty środek!), dopingowała, śmiała się razem z nami i sprawiała, że czuliśmy się jak prawdziwi bohaterowie tej przygody. Gdyby wszystkie wycieczki szkolne były prowadzone z takim zaangażowaniem jak Pani Martyna prowadzi sesje w escape roomie, to wszyscy bylibyśmy profesorami historii z trzema doktoratami. Kobieta ma talent nie tylko do prowadzenia gry, ale do tworzenia magii!
Ten pokój zrobił na nas ogromne wrażenie. I kiedy mówię "ogromne", to nie mam na myśli "fajne" czy "niezłe". Mam na myśli wrażenie w stylu "o tym będę opowiadał wnukom za pięćdziesiąt lat" (jeśli jeszcze wtedy będę pamiętał, gdzie mieszkam, ale to już inna kwestia). Śmiem twierdzić, i jestem gotów stawić na to moją kolekcję kubków z nadrukami, że to jest chyba najlepszy pokój w temacie egipskim, jaki można znaleźć w tym kraju! A może i nie tylko w tym kraju! Może w Europie! A może na świecie! (Dobra, przesadzam, nie byłem we wszystkich, ale załóżmy, że tak).
Jeśli macie ochotę poczuć się jak prawdziwi archeolodzy, odkrywcy tajemnic, poszukiwacze przygód i bohaterowie własnej historii, ale jednocześnie nie chce wam się jechać do Egiptu (bilety drogie, daleko, gorąco), nie macie ochoty na prawdziwe klątwy faraonów (wolicie żyć, rozumiem), cenicie sobie klimatyzację (mądre podejście) i lubicie, kiedy wszystko działa jak należy (a nie jak czterotysięczne ruiny), to musicie tam zajrzeć!
Polecamy z całego serca i wszystkich hieroglifów, jakie widzieliśmy na ścianach! Wyszliśmy stamtąd z takimi uśmiechami na twarzach, że ludzie na ulicy pytali, czy wygraliśmy w lotto. A my wygraliśmy coś lepszego, wygraliśmy wspomnienie na całe życie i historię, którą będziemy opowiadać przy każdej okazji (i bez okazji też, miejmy się szczerzy). Wyszliśmy stamtąd z takim poczuciem spełnienia, że przez następne trzy dni chodziliśmy z dumnie podniesionymi głowami, jakbyśmy właśnie zdobyli Mount Everest. Tylko że zamiast góry, zdobyliśmy piramidę. I zamiast zmarzniętych palców, mieliśmy tylko lekko zmęczone mózgi (w dobrym tego słowa znaczeniu!).
Zanim weszliśmy do środka, myślałem sobie: "No tak, typowy escape room, pewnie będzie kilka puzzli i kartka z hieroglifami wydrukowana na drukarce". Ale to był BŁĄD! Pierwsze otwierane elementy piramidy sprawiły, że szczęka opadła mi tak nisko, że niemal zrobiłem sobie dodatkowy tunel w posadzce. To nie były żadne papierowe dekoracje przyklejone taśmą klejącą! To była solidna konstrukcja, która ruszała się z takim majestatem, że przez chwilę zastanawiałem się, czy przypadkiem nie uruchomiliśmy jakiegoś starożytnego mechanizmu, który obudzi mumię (na szczęście nie obudził, sprawdzałem!). Każde otwarcie nowego fragmentu było jak rozpakowywanie gigantycznego, najlepszego prezentu urodzinowego w życiu. Tylko że zamiast skarpetek od babci, dostawaliśmy dostęp do kolejnych tajemniczych komnat!
Hieroglify na ścianach wyglądały tak autentycznie, że zacząłem się zastanawiać, czy właściciele escape roomu przypadkiem nie wykopali kawałka prawdziwej piramidy i nie przewieźli jej tu ciężarówką. Przez moment miałem ochotę zadzwonić do Zahariego Hawassa i poinformować go o nowym odkryciu archeologicznym! Realizm doznań był na takim poziomie, że jeden z naszej piątki (nie będę wymieniać nazwisk, ale rymuje się na "Marek") przez dziesięć minut próbował odczytać prawdziwe hieroglify ze ściany, zanim zorientował się, że to część dekoracji, a nie zagadka. Ale szczerze? Rozumiem go w stu procentach, bo to wyglądało TAK dobrze! Czułem się jakbym był w programie Discovery Channel, tylko lepiej, bo mogłem dotykać eksponatów, co w prawdziwym muzeum kończyłoby się wizytą u ochrony.
Genialne połączenie historii ze współczesnością tworzyło taki ciekawy mix, że czułem się jak w filmie Indiana Jones, który wpadł na akcje. Z jednej strony czułeś się jak odkrywca sprzed wieków, z drugiej miałeś poczucie, że jesteś w najbardziej zaawansowanym technicznie grobowcu, jaki kiedykolwiek powstał. To było jak jedzenie pizzy z ananasem, teoretycznie nie powinno działać, ale jak już spróbujesz, to wow!
Układ pomieszczeń był tak genialnie zaprojektowany, że naprawdę sprawiał wrażenie, jakbyśmy podróżowali we wnętrzu dużej, prawdziwej piramidy. Nie żadnej miniaturki, nie "sugestii" piramidy, ale faktycznego, rozbudowanego kompleksu komnat! Co chwilę otwierało się kolejne przejście i myślałem sobie: "No dobra, to już musi być koniec, ile tam jeszcze może być?". A tu niespodzianka, kolejny korytarz! Kolejna komnata! Kolejny kawałek tajemnicy do odkrycia! To było jak oglądanie serialu, gdzie każdy odcinek kończy się cliffhangerem, tylko że my byliśmy w środku akcji! Labirynt ten był na tyle skomplikowany, że w pewnym momencie zastanawialiśmy się, czy przypadkiem nie powinniśmy zostawić sobie nitki Ariadny, żeby móc wrócić (ale to by było greckie, nie egipskie, więc odpuściliśmy ten pomysł). Poczucie dezorientacji było tam idealne, na tyle, żeby czuć się jak prawdziwy odkrywca, ale nie na tyle, żeby się zagubić na zawsze i zostać nowym eksponatem.
Mechanika zagadek, mogę to określić tylko jednym słowem, TURBO! Każda zagadka była jak precyzyjnie wyważony mechanizm zegarowy. Nie za łatwa, bo wtedy byłoby nudno, nie za trudna, bo wtedy bylibyśmy tam do dziś, ale w sam raz, żeby poczuć się jak geniusz, kiedy w końcu ją rozwiązaliśmy! Co najważniejsze, zagadki były perfekcyjnie dopasowane do tematyki. Wyglądały i działały tak, jakby egipscy inżynierowie osobiście wykuli je z kamienia i zostawili instrukcję obsługi zapisaną hieroglifami, którą oczywiście zgubił jakiś praktykant trzy tysiące lat temu, ale to inna historia. Nie było tam żadnych bezsensownych łamigłówek w stylu "znajdź pin do kłódki na karteczce przyklejonej taśmą pod stołem". Nie! Każdy element był przemyślany, logiczny i egipski. Kiedy rozwiązywaliśmy kolejną zagadkę, czuliśmy się jakbyśmy naprawdę odkrywali tajemnice starożytnej cywilizacji, a nie tylko zgadywali czterocyfrowy kod!
I tu najlepsza część: pomieszczenia nie były przeładowane zagadkami! To jest coś, co wiele escape roomów robi źle, wpychają tyle zagadek na metr kwadratowy, że człowiek nie wie, gdzie zacząć, a gdzie skończyć. Tutaj było inaczej. Mogliśmy naprawdę poczuć się jak odkrywcy piramidy, a nie jak uczestnicy teleturnieju "Jeden z dziesięciu". Miałem czas, żeby się rozejrzeć, podziwiać detale, poczuć atmosferę. To nie był wyścig z czasem w stylu "szybko, szybko, następna zagadka!", to była prawdziwa ekspedycja archeologiczna! Tyle że bez kurzu, upału i ryzyka mumiej zemsty, same plusy!
A żeby było jeszcze lepiej, mieliśmy aż siedemdziesiąt pięć minut na całą przygodę! To nie była żadna gonitwa z czasem, gdzie ledwo zdążasz pomyśleć, a tu już trzeba biec do następnej zagadki. Nie, tutaj mogliśmy naprawdę delektować się każdym momentem, każdym odkryciem, każdym tajemniczym mechanizmem. I wiecie co? Wyszliśmy z pokoju około trzydziestu minut przed końcem czasu! Tak, dobrze słyszycie, trzydzieści minut! Nie dlatego, że było za łatwo (bo nie było!), ale dlatego, że wszystko było tak logiczne, tak dobrze przemyślane i tak perfekcyjnie prowadzone przez Panią Martynę, że po prostu wszystko pięknie nam szło. To było jak taniec, gdzie każdy krok jest idealnie zsynchronizowany. Czuliśmy się jak prawdziwi profesjonalni archeolodzy, którzy wiedzą, co robią! A fakt, że udało nam się ukończyć misję z takim zapasem czasu, tylko dodał nam skrzydeł i sprawił, że czuliśmy się jeszcze bardziej jak bohaterowie!
Pełna radość z odkrywania udzielała się wszystkim, od najmłodszych po największych członków naszej pięcioosobowej ekipy. A uwierzcie mi, gdy mówię "wszyscy", to naprawdę mam na myśli WSZYSTKICH! Najmłodsza z nas skakała z radości przy każdym odkryciu jak gdyby znalazła złoty skarb faraona (technicznie rzecz biorąc, może znalazła? Nie pamiętam, czy oddaliśmy wszystko...). Najstarszy z nas uśmiechał się jak dziecko na Gwiazdkę. Reszta z nas była gdzieś pomiędzy, ale wszyscy jednakowo podekscytowani! Nie byliśmy grupą ludzi grających w grę. Byliśmy odkrywcami. Byliśmy zespołem archeologów, którzy właśnie dokonali odkrycia stulecia! I to uczucie było absolutnie bezcenne. Lepsze niż znalezienie dwudziestozłotówki w kieszeni zimowej kurtki latem, a to jest naprawdę dobre uczucie!
A teraz czas na prawdziwą gwiazdę wieczoru, Panią Martynę! Panie i Panowie, jeśli mogłabym zatrudnić tę kobietę do prowadzenia mojego życia codziennego, zrobiłabym to bez wahania. Mistrzyni gry, która rewelacyjnie wprowadziła nas w historię z takim zaangażowaniem, jakby sama była egipską kapłanką wtajemniczającą nas w pradawne misteria! Jej wprowadzenie było tak dobre, że przez moment zapomniałem, że jesteśmy w escape roomie, a nie na prawdziwej wyprawie archeologicznej finansowanej przez National Geographic. Opowiadała historię z taką pasją, że aż chciało się uwierzyć, że zaraz spotkamy ducha faraona (na szczęście nie spotkaliśmy, moje nerwy nie wytrzymałyby!). Ale to nie wszystko! Perfekcyjnie dbała o naszą dobrą zabawę przez cały czas. Podpowiadała dokładnie tyle, ile trzeba (nie za mało, nie za dużo, złoty środek!), dopingowała, śmiała się razem z nami i sprawiała, że czuliśmy się jak prawdziwi bohaterowie tej przygody. Gdyby wszystkie wycieczki szkolne były prowadzone z takim zaangażowaniem jak Pani Martyna prowadzi sesje w escape roomie, to wszyscy bylibyśmy profesorami historii z trzema doktoratami. Kobieta ma talent nie tylko do prowadzenia gry, ale do tworzenia magii!
Ten pokój zrobił na nas ogromne wrażenie. I kiedy mówię "ogromne", to nie mam na myśli "fajne" czy "niezłe". Mam na myśli wrażenie w stylu "o tym będę opowiadał wnukom za pięćdziesiąt lat" (jeśli jeszcze wtedy będę pamiętał, gdzie mieszkam, ale to już inna kwestia). Śmiem twierdzić, i jestem gotów stawić na to moją kolekcję kubków z nadrukami, że to jest chyba najlepszy pokój w temacie egipskim, jaki można znaleźć w tym kraju! A może i nie tylko w tym kraju! Może w Europie! A może na świecie! (Dobra, przesadzam, nie byłem we wszystkich, ale załóżmy, że tak).
Jeśli macie ochotę poczuć się jak prawdziwi archeolodzy, odkrywcy tajemnic, poszukiwacze przygód i bohaterowie własnej historii, ale jednocześnie nie chce wam się jechać do Egiptu (bilety drogie, daleko, gorąco), nie macie ochoty na prawdziwe klątwy faraonów (wolicie żyć, rozumiem), cenicie sobie klimatyzację (mądre podejście) i lubicie, kiedy wszystko działa jak należy (a nie jak czterotysięczne ruiny), to musicie tam zajrzeć!
Polecamy z całego serca i wszystkich hieroglifów, jakie widzieliśmy na ścianach! Wyszliśmy stamtąd z takimi uśmiechami na twarzach, że ludzie na ulicy pytali, czy wygraliśmy w lotto. A my wygraliśmy coś lepszego, wygraliśmy wspomnienie na całe życie i historię, którą będziemy opowiadać przy każdej okazji (i bez okazji też, miejmy się szczerzy). Wyszliśmy stamtąd z takim poczuciem spełnienia, że przez następne trzy dni chodziliśmy z dumnie podniesionymi głowami, jakbyśmy właśnie zdobyli Mount Everest. Tylko że zamiast góry, zdobyliśmy piramidę. I zamiast zmarzniętych palców, mieliśmy tylko lekko zmęczone mózgi (w dobrym tego słowa znaczeniu!).
Ми втекли з кімнати.
Нещодавно відвідані кімнати:
Загальний рейтинг: 10/10
Обслуговування клієнтів: 10/10
Інтер'єр: 10/10
Складність: Середній
"Piracka Tawerna" - gdy rozgrzewka okazuje się pełnoprawnym treningiem bokserskim dla mózgu
08.10.25 | дата візиту: 19.07.25
Wiecie, jak to jest, gdy idziecie na siłownię "tylko się rozgrzać" przed właściwym treningiem, a potem okazuje się, że rozgrzewka była intensywniejsza niż połowa waszych normalnych sesji? No właśnie. "Piracka Tawerna" to dokładnie taka sytuacja, tylko zamiast mięśni trenujecie szare komórki.
eftxTawerna jest niewielka, ale wykorzystana tak efektywnie, że ażvvc chce się pytać projektantów o wskazówki dotycgx2qzące organizacji własnego mieszkania. To dowód na to, że nie potrzeba gigantycznych pomieszczeń, żeby stworzyć coś naprawdę dobrego - wystarczy pomysł, pasja i najwyraźniej budżet, który nie został wydany na tanie rekwizyty z chińskich hurtowni. Wystrój jest tak dopracowany, że gdyby nie podejrzany brak spoconych brodaczy i rozlanego piwa, spokojnie można by tu usiąść i zamówić kufel grogu. Wszystko wygląda autentycznie, klimatycznie i po prostu cholernie profesjonalnie. Oświetlenie i dźwięki dopełniają całości tak perfekcyjnie, że naprawdę czujecie się jak w portowej spelunie, gdzie właśnie odbywała się niezła pijacka burda.
Historia jest wystarczająco ciekawa, żeby nas motywować, świetnie łączy się z "Morskimi Opowieściami" jako ich prequel, a narracja i oprawa dźwiękowa prowadzą nas przez rozgrywkę z gracją doświadczonego przewodnika. To typowo escapowa fabuła, która na dłużej w pamięci nie zagości, ale swoje zadanie spełnia w stu procentach.
Zagadki były prawdziwym festiwalem dla mózgu, gdzie każde rozwiązanie przynosiło taką satysfakcję, że aż chciało się robić zwycięskie pompki i wykrzykiwać przechwałki o własnym geniuszu jak King Bruce Lee Karate Mistrz. Pokój jest naszpikowany łamigłówkami jak rosyjska ambasada podsłuchami, a to wszystko w małej przestrzeni i bez ani jednej kłódki. Nieliniowość oznacza, że cały czas macie coś do roboty, a zagadki są na tyle zróżnicowane i czasem podchwytliwe, że trzeba naprawdę trzymać skupienie.
Są tu łamigłówki matematyczne wymagające prawdziwej rozkminki, są takie, gdzie trzeba kojarzyć fakty jak detektyw na tropie mordercy, są zaskakujące, są wymagające... jednym słowem, jest pełen wachlarz możliwości do wykazania się. Poziom trudności jest raczej dla bardziej doświadczonych graczy - dwie czy trzy zagadki potrafią dać porządnego kopa nawet wyjadaczom escape roomów. Czasu jest niewiele, zagadek całkiem sporo, więc dynamika i emocje gwarantowane. To nie jest pozycja dla kompletnych nowicjuszy, chyba że lubicie wyzwania na poziomie "rzucenie się na głęboką wodę".
Wykonanie zagadek jest piękne, efekty sympatyczne, a kalibacja trudności naprawdę dobrze przemyślana.
eftxTawerna jest niewielka, ale wykorzystana tak efektywnie, że ażvvc chce się pytać projektantów o wskazówki dotycgx2qzące organizacji własnego mieszkania. To dowód na to, że nie potrzeba gigantycznych pomieszczeń, żeby stworzyć coś naprawdę dobrego - wystarczy pomysł, pasja i najwyraźniej budżet, który nie został wydany na tanie rekwizyty z chińskich hurtowni. Wystrój jest tak dopracowany, że gdyby nie podejrzany brak spoconych brodaczy i rozlanego piwa, spokojnie można by tu usiąść i zamówić kufel grogu. Wszystko wygląda autentycznie, klimatycznie i po prostu cholernie profesjonalnie. Oświetlenie i dźwięki dopełniają całości tak perfekcyjnie, że naprawdę czujecie się jak w portowej spelunie, gdzie właśnie odbywała się niezła pijacka burda.
Historia jest wystarczająco ciekawa, żeby nas motywować, świetnie łączy się z "Morskimi Opowieściami" jako ich prequel, a narracja i oprawa dźwiękowa prowadzą nas przez rozgrywkę z gracją doświadczonego przewodnika. To typowo escapowa fabuła, która na dłużej w pamięci nie zagości, ale swoje zadanie spełnia w stu procentach.
Zagadki były prawdziwym festiwalem dla mózgu, gdzie każde rozwiązanie przynosiło taką satysfakcję, że aż chciało się robić zwycięskie pompki i wykrzykiwać przechwałki o własnym geniuszu jak King Bruce Lee Karate Mistrz. Pokój jest naszpikowany łamigłówkami jak rosyjska ambasada podsłuchami, a to wszystko w małej przestrzeni i bez ani jednej kłódki. Nieliniowość oznacza, że cały czas macie coś do roboty, a zagadki są na tyle zróżnicowane i czasem podchwytliwe, że trzeba naprawdę trzymać skupienie.
Są tu łamigłówki matematyczne wymagające prawdziwej rozkminki, są takie, gdzie trzeba kojarzyć fakty jak detektyw na tropie mordercy, są zaskakujące, są wymagające... jednym słowem, jest pełen wachlarz możliwości do wykazania się. Poziom trudności jest raczej dla bardziej doświadczonych graczy - dwie czy trzy zagadki potrafią dać porządnego kopa nawet wyjadaczom escape roomów. Czasu jest niewiele, zagadek całkiem sporo, więc dynamika i emocje gwarantowane. To nie jest pozycja dla kompletnych nowicjuszy, chyba że lubicie wyzwania na poziomie "rzucenie się na głęboką wodę".
Wykonanie zagadek jest piękne, efekty sympatyczne, a kalibacja trudności naprawdę dobrze przemyślana.
Нещодавно відвідані кімнати:
Загальний рейтинг: 9/10
Обслуговування клієнтів: 10/10
Інтер'єр: 10/10
Складність: Середній
"Płynie okręt przez odmęty, Nie zwyczajny - lecz zaklęty: Pokład pusty, burta pusta, Poprzez burtę fala chlusta"
08.10.25 | дата візиту: 19.07.25
Wiesz, że wchodzisz do naprawdę dobrego escape roomu, gdy zamiast myśleć "okej, gdzie tu schowali kod", myślisz "czekaj, czy mogę tu po prostu zostać i założyć sobie mieszkanie?". "Morskie Opowieści" to dokładnie taki przypadek - twórcy najwyraźniej dostali pytanie "ile pieniędzy chcecie włożyć w dekoracje?" i odpowiedzieli "TAK". Wszystkie pieniądze. Nawet te, które jeszcze nie zostały wydrukowane.
Scenografia jest tak dopracowana, że szczerze mówiąc, mogliby sprzedawać bilety po prostu na zwiedzanie z przewodnikiem, a ludzie i tak by się ustawiali w kolejce. To jest ten rodzaj wystroju, gdzie każdy zakątek, każda dziurka w ścianie ma swoje miejsce w tej pirackie układance. A co najlepsze - twórcy rozumieją coś fundamentalnego, czego wiele escape roomów nie ogarnia: światło i cień to nie wrogowie, to narzędzia! W tym pokoju ciemne miejsca są ciemne, bo mają być tajemnicze, a nie dlatego, że firma oszczędzała na żarówkach i próbuje to ukryć jako "klimat".
Elektronika działa tak płynnie, że aż podejrzewam, iż w ścianach mieszka zespół inżynierów z NASA, którzy wszystko pilnują. Każda zagadka jest jak mały prezent do rozpakowania - różnorodne, niebanalne, piracko-tematyczne i co najważniejsze, sprawiające, że naprawdę chce się je rozwiązywać. Nie ma tu sytuacji "dobra, znowu ktoś schował czterocyfrowy kod pod książką". Zamiast tego jest "o matko, czy to właśnie...?! TAK, TO DZIAŁA!". Momentami szczęka opada tak często, że można się zastanawiać, czy nie trzeba będzie po wyjściu odwiedzić ortodontę. A papuga? Papuga jest genialnym dodatkiem, choć jej głos brzmi jakoś podejrzanie znajomo ;)
Sama opowieść jest sensowna, logiczna, prowadzi nas od punktu A do punktu B, a na końcu wiemy, co się właściwie wydarzyło.
Poziom trudności jest wyważony jak dobrze załadowany statek piracki - nie za łatwo, żeby było nudno, nie za ciężko, żeby wychodziło się sfrustrowanym. Choć uwaga - pokój jest tak nowy i tak pełen elektroniki, że czasem trzeba nie tylko wiedzieć CO zrobić, ale też JAK to zrobić z chirurgiczną precyzją, żeby mechanizmy uznały nasz wysiłek za godny nagrody. To trochę jak przekonywanie temperamentnego papugi pirata, żeby powtórzyła właściwe hasło - trzeba znać nie tylko słowa, ale i odpowiedni ton głosu.
Podsumowując: "Morskie Opowieści" to escape room, którym inne pokoje chciałyby być, gdy dorosną. To pozycja obowiązkowa nie tylko dla miłośników pirackich klimatów, ale generalnie dla każdego, kto lubi, gdy ktoś naprawdę się przyłożył do swojej roboty. Jedyne ostrzeżenie - po wyjściu wszystkie inne escape roomy mogą wydawać się... skromniejsze. Ale hej, przynajmniej będziecie wiedzieć, że istnieje coś takiego jak standard "wszystkie monety klimatu włożone w jeden pokój". I że warto.
Scenografia jest tak dopracowana, że szczerze mówiąc, mogliby sprzedawać bilety po prostu na zwiedzanie z przewodnikiem, a ludzie i tak by się ustawiali w kolejce. To jest ten rodzaj wystroju, gdzie każdy zakątek, każda dziurka w ścianie ma swoje miejsce w tej pirackie układance. A co najlepsze - twórcy rozumieją coś fundamentalnego, czego wiele escape roomów nie ogarnia: światło i cień to nie wrogowie, to narzędzia! W tym pokoju ciemne miejsca są ciemne, bo mają być tajemnicze, a nie dlatego, że firma oszczędzała na żarówkach i próbuje to ukryć jako "klimat".
Elektronika działa tak płynnie, że aż podejrzewam, iż w ścianach mieszka zespół inżynierów z NASA, którzy wszystko pilnują. Każda zagadka jest jak mały prezent do rozpakowania - różnorodne, niebanalne, piracko-tematyczne i co najważniejsze, sprawiające, że naprawdę chce się je rozwiązywać. Nie ma tu sytuacji "dobra, znowu ktoś schował czterocyfrowy kod pod książką". Zamiast tego jest "o matko, czy to właśnie...?! TAK, TO DZIAŁA!". Momentami szczęka opada tak często, że można się zastanawiać, czy nie trzeba będzie po wyjściu odwiedzić ortodontę. A papuga? Papuga jest genialnym dodatkiem, choć jej głos brzmi jakoś podejrzanie znajomo ;)
Sama opowieść jest sensowna, logiczna, prowadzi nas od punktu A do punktu B, a na końcu wiemy, co się właściwie wydarzyło.
Poziom trudności jest wyważony jak dobrze załadowany statek piracki - nie za łatwo, żeby było nudno, nie za ciężko, żeby wychodziło się sfrustrowanym. Choć uwaga - pokój jest tak nowy i tak pełen elektroniki, że czasem trzeba nie tylko wiedzieć CO zrobić, ale też JAK to zrobić z chirurgiczną precyzją, żeby mechanizmy uznały nasz wysiłek za godny nagrody. To trochę jak przekonywanie temperamentnego papugi pirata, żeby powtórzyła właściwe hasło - trzeba znać nie tylko słowa, ale i odpowiedni ton głosu.
Podsumowując: "Morskie Opowieści" to escape room, którym inne pokoje chciałyby być, gdy dorosną. To pozycja obowiązkowa nie tylko dla miłośników pirackich klimatów, ale generalnie dla każdego, kto lubi, gdy ktoś naprawdę się przyłożył do swojej roboty. Jedyne ostrzeżenie - po wyjściu wszystkie inne escape roomy mogą wydawać się... skromniejsze. Ale hej, przynajmniej będziecie wiedzieć, że istnieje coś takiego jak standard "wszystkie monety klimatu włożone w jeden pokój". I że warto.
Нещодавно відвідані кімнати:
Загальний рейтинг: 10/10
Обслуговування клієнтів: 10/10
Інтер'єр: 10/10
Складність: Середній
Lara Jones
08.10.25 | дата візиту: 06.10.25
Достовірний огляд
No dobrze, przyznaję się bez bicia - kiedy usłyszeliśmy "świątynia", "skarb" i "azteckie tajemnice", w głowie natychmiast rozbrzmiał nam ten kultowy motyw z Indiana Jonesa.
Wchodząc do Świątyni Złotego Słońca czujecie, autentyczny klimat wyprawy do dżungli, gdzie oświetlenie i kolory są dobrane tak, żeby rzeczywiście poczuć się jak w starym dobrym filmie przygodowym, a nie na koncercie techno w ruinach Majów.
Przestrzeń pokoju jest naprawdę przemyślana i spójna, jakby projektanci najpierw stworzyli całą historię, a potem dopiero zaczęli rozkładać zagadki. I tych zagadek jest akurat tyle, żeby czteroosobowy zespół czuł się zajęty, ale nie przytłoczony. Nikt tu nie stoi z boku, patrząc jak reszta się męczy, bo każdy znajdzie coś dla siebie. Poziom trudności? Nazwalibyśmy to "średni plus", co w praktyce oznacza, że nie będziecie się czuć jak na egzaminie z fizyki kwantowej, ale też nie jak na placu zabaw dla przedszkolaków. Początek liniowy rozkwita w pracę całego zespołu w późniejszym etapie rozgrywki.
Szczególną uwagę trzeba zwrócić na mechaniczne rozwiązania w tym pokoju. Macie tam kilka naprawdę fajnych mechanizmów, które działają według zasady "widzisz co się zaraz stanie, ale i tak się cieszysz jak małe dziecko, gdy to się faktycznie dzieje". To trochę jak z fajerwerkami - wiesz, że za chwilę wybuchną, ale nadal robisz "oooh" i "aaah" gdy to się wydarza. I nie, nie jest w tym nic złego, to po prostu dobrze zaprojektowana Scenografia zachwyca detalami - widać, że ktoś naprawdę przejmował się tym, żeby każdy element pasował do całości. Nie dostajecie tutaj klasycznych kłódek z hasłami, tylko rozwiązania, które faktycznie sprawiają, że czujecie się jak prawdziwi odkrywcy, nie jak amatorzy łamiący szafki w szkole. A ten efekt wow? Jest i to nie jeden raz.
Jeśli kiedykolwiek marzyliście o tym, żeby poczuć się jak Indiana Jones czy Lara Croft, tylko bez ryzyka ugryzienia przez jadowite węże lub upadku z klifu, to jest to wasza szansa. Świątynia Złotego Słońca to taki escape room, który udowadnia, że można zrobić pokój o oklepanej tematyce i wciąż zaskoczyć graczy.
Jedyne pytanie brzmi: czy wasza drużyna znajdzie złoty posąg, czy zostanie w labiryncie korytarzy na zawsze? No dobra, żartuję, zawsze was wypuszczą po czasie. Chyba.
Wchodząc do Świątyni Złotego Słońca czujecie, autentyczny klimat wyprawy do dżungli, gdzie oświetlenie i kolory są dobrane tak, żeby rzeczywiście poczuć się jak w starym dobrym filmie przygodowym, a nie na koncercie techno w ruinach Majów.
Przestrzeń pokoju jest naprawdę przemyślana i spójna, jakby projektanci najpierw stworzyli całą historię, a potem dopiero zaczęli rozkładać zagadki. I tych zagadek jest akurat tyle, żeby czteroosobowy zespół czuł się zajęty, ale nie przytłoczony. Nikt tu nie stoi z boku, patrząc jak reszta się męczy, bo każdy znajdzie coś dla siebie. Poziom trudności? Nazwalibyśmy to "średni plus", co w praktyce oznacza, że nie będziecie się czuć jak na egzaminie z fizyki kwantowej, ale też nie jak na placu zabaw dla przedszkolaków. Początek liniowy rozkwita w pracę całego zespołu w późniejszym etapie rozgrywki.
Szczególną uwagę trzeba zwrócić na mechaniczne rozwiązania w tym pokoju. Macie tam kilka naprawdę fajnych mechanizmów, które działają według zasady "widzisz co się zaraz stanie, ale i tak się cieszysz jak małe dziecko, gdy to się faktycznie dzieje". To trochę jak z fajerwerkami - wiesz, że za chwilę wybuchną, ale nadal robisz "oooh" i "aaah" gdy to się wydarza. I nie, nie jest w tym nic złego, to po prostu dobrze zaprojektowana Scenografia zachwyca detalami - widać, że ktoś naprawdę przejmował się tym, żeby każdy element pasował do całości. Nie dostajecie tutaj klasycznych kłódek z hasłami, tylko rozwiązania, które faktycznie sprawiają, że czujecie się jak prawdziwi odkrywcy, nie jak amatorzy łamiący szafki w szkole. A ten efekt wow? Jest i to nie jeden raz.
Jeśli kiedykolwiek marzyliście o tym, żeby poczuć się jak Indiana Jones czy Lara Croft, tylko bez ryzyka ugryzienia przez jadowite węże lub upadku z klifu, to jest to wasza szansa. Świątynia Złotego Słońca to taki escape room, który udowadnia, że można zrobić pokój o oklepanej tematyce i wciąż zaskoczyć graczy.
Jedyne pytanie brzmi: czy wasza drużyna znajdzie złoty posąg, czy zostanie w labiryncie korytarzy na zawsze? No dobra, żartuję, zawsze was wypuszczą po czasie. Chyba.
Ми втекли з кімнати: 43 хвилини
Нещодавно відвідані кімнати:
Загальний рейтинг: 9/10
Обслуговування клієнтів: 10/10
Інтер'єр: 10/10
Складність: Середній
Сторінка 1
Показати далі