baejtoja

Do pokoju wybraliśmy się w 5 osób — 2 stałych bywalców escape roomów i 3 nowicjuszy, choć nie był to ich pierwszy pokój ever. Na wstępie zaznaczę też, że z przyczyny losowej spóźniliśmy się o 10 minut, ale po szybkim telefonie do obsługi dowiedzieliśmy się, że nie będzie to problemem.

Przed wejściem do pokoju zabrakło wyjaśnienia procedury awaryjnego otwierania drzwi oraz używania krótkofalówki. No i niestety, już na samym początku mieliśmy małe problemy z jej używaniem (a jest ona wręcz konieczna do porozumiewania się między osobami w trakcie rozwiązywania zagadek), bo grupa nowicjuszy nie za bardzo wiedziała, jak krótkofalówkę obsłużyć.

Wystrój pokoju jest, nazwijmy to, „ikejowski”, bo cechuje go raczej niewielka stylizacja mebli. Nie jest brzydko, może co najwyżej nieco niechlujnie, ale do ideału bardzo daleko, w porównaniu na przykład do świetnego wystroju komisariatu w escape roomie „Pokój hotelowy” w Warszawie.

Do zagadek mieliśmy bardzo mieszane uczucia. Trafiły się dość trywialne (postaci „przepisz kod ze ściany do kłódki znajdującej się tuż obok”, o ile w ogóle możemy nazwać coś takiego „zagadką”… [/o]), ale na całe szczęście znalazło się też kilka oryginalnych w gąszczu takich, które często i gęsto spotyka się w escape roomach. No właśnie — „gąszczu”, bo zagadek jest naprawdę dużo. W naszym odczuciu nieco zbyt dużo, bo przez to nie są zbyt rozbudowane ani skomplikowane. Przez to mocno tracą na jakiejkolwiek zabawie nad wymyślaniem rozwiązania i stają się mocno schematyczne i do zapomnienia. Brakowało nam też zagadek stawiających na kooperację między drużynami, która z założenia jest filarem tego pokoju. Było ich zdecydowanie zbyt mało.

Gdy do końca pozostało nam około 20 minut, z krótkofalówki mimowolnie sypały się (tak, było ich mnóstwo) podpowiedzi, o które ani nie prosiliśmy, ani nie dostaliśmy żadnego ostrzeżenia lub zapytania, czy chcielibyśmy w ogóle je usłyszeć. Zdania typu „mam pytanie, czy wcisnęliście guzik x, żeby w miejscu y pojawił wam się kod, który trzeba wprowadzić w miejscu z?” skutecznie zepsuły late-game experience, który przecież powinien być najbardziej emocjonujący z powodu uciekającej końcówki czasu. Nie pozostało nam nic, jak brnąć do przodu, nieco bezmyślnie wykonując zadania dyktowane nam przez obsługę.

Z pokoju nie udało nam się uciec w przeznaczonych do tego 60 minutach. Wtedy też do pokoju zawitała obsługa i dowiedzieliśmy się, że nie możemy dokończyć rozwiązywania pokoju, bo czekają następne grupy — to zrozumiałe z powodu naszego 15-minutowego spóźnienia z wystartowaniem. Poznaliśmy rozwiązania ostatnich zagadek, których nie zdążyliśmy wykonać. Wtedy też wyszedł na jaw ostatni nasz zawód: okazało się, że pewne urządzenie nie działało, co nie było w żaden sposób oznaczone (pomimo tego, że obsługa o tym wcześniej wiedziała). Co prawda, scenariusz był zmodyfikowany tak, że jej rozwiązanie nie było potrzebne do ucieczki z pokoju, ale dobre 5-10 minut poświęciliśmy na próbę zrozumienia czegoś, co wyglądało na oczywisty kolejny krok do zwycięstwa, a w praktyce okazało się tylko niedziałającą elektroniczną skrzyneczką.

Z naszych uwag: zwiększenie czasu do 75 minut, zmniejszenie liczby zagadek w celu zrobienia ich bardziej rozbudowanych (a mniej oczywistych, bo takich było dużo, jak np. te z kartami czy narkotykami) czy postawienie na więcej współpracy między drużynami.

Podsumowując: z pokoju wyszliśmy mniej niż bardziej zadowoleni. Bardzo duży plus za oparcie pomysłu pokoju o współpracę obu drużyn — takich nie widzi się często — ale wykonanie można poprawić na wielu płaszczyznach. Czuć tu zmarnowany potencjał.

Pierwsze miejsce w Gdyni zdecydowanie zasłużone – oryginalne i wymagające zagadki, dopracowanie w każdym szczególe, świetne wprowadzenie do pokoju i perfekcyjna imersja. Duży plus za system automatycznych odpowiedzi niepsujący klimatu pokoju!

Jako stały bywalec escape roomów byłem naprawdę bardzo zadowolony poziomem trudności, a o to niełatwo. Z pewnością odwiedzę kolejne pokoje.