matwie96

Jeszcze nie zdążyliśmy wejść do Escape Rooma, a gra się już zaczęła. Od samego początku zostaliśmy wciągnięci w historię, która zakończyła się dopiero po ponownym przekraczaniu tych samych drzwi, jednak w przeciwnym kierunku. Mistrzowie gry to chyba skończyli jakąś szkołę aktorską, bo byli naprawdę genialni w tym co robili. Pokoi już trochę mam na koncie, ale w tym po raz pierwszy rzeczywiście poczułem, że w 100% wszedłem w historię. Zagadek nie było wcale dużo, ale wydaje mi się, że nie o to tu chodziło. Tu chodziło przede wszystkim o dobrą zabawę, a tego nie brakowało.

Zacznę od początku - poczekalnia w Escapelandii, miała to co powinno znajdować się w poczekalni Escape Roomu, czyli różne zagadki, łamigłówki i suchary. Już na samym starcie można było rozgrzać zwoje w mózgu.
Dalej - mistrzyni gry. Niepozorna, filigranowa, ale jak już weszła w rolę to bez kija nie podchodź. No świetna była!
Pokój od razu po wejściu wywoływał uczucie WOW. Człowiek czuł się dosłownie, jakby przeniósł się do filmu. Swoją drogą, to tak jak jest napisane w opisie pokoju - polecam obejrzeć Zieloną Milę na świeżo, nawet jeśli oglądaliście ją już kiedyś. Można wtedy wychwycić fajne smaczki podczas przechodzenia pokoju.
Wszystkie zagadki przemyślane, wszystko trzymało się kupy. Wystrojem już się podniecałem, ale podniecę się po raz kolejny, bo w tym pokoju jest on naprawdę świetny. Nie chcę tu za dużo spoilerować, ale przeniesienie do pokoju tak wielu elementów znanych z filmu to po prostu majstersztyk. Co tu dużo mówić - warto było wydać tak gruby stos pieniążków (bo to chyba jedyny minus tego pokoju).

Historia pokoju całkiem trzymała się kupy, ale nie porwała nas jakoś bardzo. Zagadki nie były bardzo trudne, chociaż mieliśmy kilka zwiech, podczas których dostawaliśmy podpowiedzi stanowczo za szybko. Po wyjściu zwróciliśmy na to GM uwagę, jednak powiedziała, że nie nie, ona wszystko kontrolowała i tak było dobrze. Odczucia z gry stanowczo obniżyła też temperatura w pokoju, bo klima tak dmuchała, że nie dało się pod nią stać, dlatego weźcie ze sobą sweter. Again - zapytaliśmy GM czy można coś z tym fantem zrobić, powiedziała jednak, że pilot do nas nie sięga. Na sam koniec sporym zaskoczeniem okazała się niemożliwość zapłaty kartą. Musiałem wtedy zasuwać szukać bankomatu, ale gdy okazało się, że najbliższy jest kawał drogi od ER, wpadłem na pomysł czy nie można zrobić blika. Odpowiedź - można.

To była moja pierwsza gra z aktorem i nie do końca wiedziałem czego mam się spodziewać. Wyszło genialnie, a sam aktor powinien dostać jakiegoś eskejprumowego oskara! No po prostu genialny był! Klimat pokoju totalnie oddający wydarzenia, o których mówi historia. Zagadki na najwyższym poziomie, a wszystkie tak zmyślnie poukrywane, że nie czuło się, że jest się w pokoju zagadek, a że rzeczywiście rozwiązuje się tajemniczą sprawę. Escape Time - dobra robota! #ERwalentynki

Pokój nie był jakiś nowoczesny, ani wybajerzony, ale halo halo! Pamiętajmy, że to cela - tam nie może być za dużo nowoczesności. Ma być surowo, zimno i prymitywnie i tak też było. Klimat celi dało się poczuć, zagadki nie były trudne - żadna nas nie zatrzymała. Były za to ciekawe, szczególnie taka pod koniec, przy której bez współpracy się nie obejdzie (kto wie ten wie :D).
Smaczku dodaje opcja zagrania w trybie wyścigu. Jeśli zastanawiacie się nad tym wyborem, to przestańcie i od razu się na to zapisujcie! Można wtedy przechodzić dwa identyczne pokoje równolegle z drugą grupą, której chcemy spuścić eskejprumowy łomot, przy okazji rzucając im w międzyczasie różnego rodzaju przeszkadzajki. Satysfakcja z bycia lepszym uciekinierem - bezcenna <3 #ERwalentynki

Sposób dostania się do Narnii nie był ani trochę wyjątkowy i już przez samą tematykę pokoju można się domyślać o czym mówię. Zaczarowaną krainę odwiedziliśmy w czwórkę, w paczce, w której świetnie się dogadujemy, więc zagadki rozwiązywaliśmy bez chwili zastanowienia. Czy były trudne? Na pewno nie dla doświadczonych graczy, ale myślę, że i początkujący poradziliby sobie bez problemu. Kłódek prawie nie było (to chyba nie jest spoiler, bo takie rzeczy mówi Mistrz Gry przed wejściem do pokoju), za to było sporo zagadek z kategorii oryginalne. Z niektórymi z nich w escape roomie spotkałem się po raz pierwszy, co nie znaczy, że nie można ich spotkać w różnych łamigłówkach dla starszych i młodszych. W pokoju brakowało mi jakiejś klimatycznej muzyczki, a tak to nie było do czego się przyczepić. Mistrz Gry, który nas wprowadzał mógłby tylko być troszeczkę luźniejszy. #ERwalentynki

W pokoju byliśmy w 5 osób. Wydaje mi się, że to za dużo, bo chwilami niektórzy po prostu siedzieli i się nudzili. No ale wiadomo, że to też zależy od ekipy, bo my byliśmy dość mocno doświadczeni (Poza ciocią Dorotką. Ciocia nie ogarniała za bardzo. Ale dobrze się bawiła. Pozdrawiamy ciocię Dorotkę.), więc zagadki wchodziły jak burza, jedna za drugą. Zagadki same w sobie ciekawe, te manualne zaliczyłbym do wyjątkowych i raczej niespotykanych. Z minusów to chyba tylko to, że jedna zagadka nam się zacięła, przez co Mistrzyni Gry musiała wejść do pokoju, by ją zresetować. Overall - polecam! #ERwalentynki

Zagadki w zdecydowanej większości mechaniczne, bardzo oryginalne i ciekawe. Nazwy użyte w pokoju chyba zaczerpnięte z super gry na telefon Space Team (polecam!). Byliśmy we dwójkę, wyszliśmy w przyzwoitym czasie bez podpowiedzi, ale myślę że z dodatkową osobą lub dwiema byłoby łatwiej, ze względu na niektóre zagadki. Wszystko zagrało, nie ma się do czego przyczepić. Jesteśmy tylko przyzwyczajeni do kontaktu na "ty" z pracownikami ER, nie jesteśmy żadnym "państwem". Na szczęście koleżanka, która nas wprowadzała wyluzowała się i już zmniejszyła ten dystans jak złapaliśmy wspólny Woodstockowy temat ;D

Wystrój samego ER ciekawy, klimatyczny. Sam pokój genialny - na ta chwilę chyba na drugim miejscu w mojej topce. Całość miała ręce i nogi, a etapy pokoju są skonstruowane tak, że naprawdę można poczuć się jak w teatrze. Takie małe smaczki, ale jakie fajne (np. kupno biletu, skasowanie go w kasie). Zagadki takie, że trzeba było ruszyć głową, ale ani za trudne, ani za łatwe. Zacięliśmy się tylko na jednej, z perspektywy czasu była raczej z tych łatwiejszych. Efekty po wykonaniu różnych akcji świetne! No naprawdę nie mam się do czego przyczepić. Polecam z czystym sercem!

Pierwszą zagadką okazało się w ogóle znalezienie ER. Gdzieś za budynkami, od tyłu, ale po chwili krążenia w końcu udało się. A przynajmniej tak myśleliśmy, bo po wejściu nienajmłodszy pan poprowadził nas do budynku obok. Był to chyba właściciel (a przynajmniej tak sobie dumam) i pierwszy raz w całym moim escape roomowym doświadczeniu spotkałem się ze zwracaniem się do nas per "państwo". No nie wiem czy tak po prostu się przyzwyczailiśmy czy po prostu w Poznaniu tak macie, ale zrobiło się trochę sztywno i stworzyło dystans.
Poszliśmy do odpowiedniego budynku, a po chwili walki z domofonem dostaliśmy się do środka, gdzie przywitał nas mistrz gry. Znowu per "państwo", więc dystans znowu stworzony, a atmosfera dość oficjalna.
Sam pokój nie ma prawie nic wspólnego z alchemią - bardziej nazwałbym go żywiołami albo astronomią. Z perspektywy czasu mogę też stwierdzić, że gdyby weszło tam 6 osób, czyli tyle ile najwięcej może wejść do tego pokoju przez organizatora, to byłoby to zdecydowanie za ciasno. Ba! Nie byłoby jak się ruszyć. Serio! We dwójkę było idealnie, już w trójkę mogłoby być ciasnawo, więcej osób to już nie byłby fun, ale jak kto lubi. Zagadki raczej proste, ale nie jakieś turbo łatwe. Historia pokoju taka, że nie porwała nas za bardzo i nie wczuliśmy się w nią. Zabawa fajna, bo to jednak escape room.