Cyrk Kamiennych Braci

Szeryf pewnego miasteczka niesłusznie oskarżył nas o napad i kradzież. Za nic nie chciał słuchać naszych wyjaśnień i wtrącił nas za kratki. Trzeba było działać szybko i czym prędzej uwolnić się z tej pułapki szeryfa.

Jest to wiekowy pokój, będący typowym przedstawicielem ER pierwszej generacji. Wystrój i zagospodarowanie przestrzenne jest proste i nieskomplikowane. W tle przygrywa muzyka przywodząca na myśl dziki zachód.

Zagadki, w zdecydowanej większości wykorzystują rozwiązania analogowe, ale w paru miejscach wykorzystano też prostą elektronikę. Ogólnie zagadki rozwiązuje się dość przyjemnie, a poziom trudności nie jest zbyt wygórowany.

Obsługa spełniła swoje zadanie bez zastrzeżeń. Znalazła też czas na luźną rozmowę po rozgrywce.

Pułapka Szeryfa, to pokój starej generacji, który dobrze się sprawdzi jako chrzest bojowy dla początkujących grup. Dla doświadczonych graczy będzie to przyjemnie spędzone pół godzinki.

Wyglądało na to, że nasza wyprawa do Gdańska była dość pechowa. W przeciągu doby kilkukrotnie wpadliśmy w pułapkę psychopaty. Tym razem jednak, nie wiedzieć czemu, złapał nas taki, który raczej próbował na swój sposób wymierzać sprawiedliwość przestępcom. Nie czuliśmy się winni, ale woleliśmy odpuścić perswazję i skorzystać z okazji na ucieczkę, nim wzbogacilibyśmy rekwizyty teatru żywych lalek.

Wystrój pokoju jest bardzo surowy i dość minimalistyczny. Biorąc jednak pod uwagę tematykę, można powiedzieć, że pasuje to do jego charakteru. Oświetlenie, udźwiękowienie (a raczej jego brak) dobrze wpływają na oddanie właściwej atmosfery.

Zagadki w zdecydowanej większości bazują na tradycyjnych rozwiązaniach, elektronika stanowi tu margines. Są one dobrze dopasowane do fabuły pokoju i raczej średnio trudne.

Do obsługi nie mamy zastrzeżeń, swoje zadania wypełniła należycie.

"Teatr Żywych Lalek" to pokój w popularnej tematyce, który nie wyróżnia się szczególnie wśród konkurencji. Wciąż jest jednak dobrym scenariuszem, który powinien zadowolić miłośników gatunku.

Przekroczyliśmy próg pewnej posiadłości. Mroczne tajemnice tego miejsca nie dawały o sobie zapomnieć. Były obecne w obrazach i przedmiotach. Na nowo mieliśmy odkryć ów zapniany pokój.

Jest to kolejny z trójmiejskich pokoi, które mają na koncie dobrych kilka lat. Jak na takiego "seniora" wystrój ER, choć nieco skromny, prezentuje się dość przyjemnie i estetycznie.

W tym pokoju duży nacisk położony jest na zagadki. Te rozwiązuje się całkiem przyjemnie. Rozgrywka nie jest zbyt liniowa, a zagadki są należycie zróżnicowane i pasują do tematyki. Głównie należy się tu spodziewać rozwiązań analogowych.

Obsługa że swojego zadania wywiązała się bez zarzutu. Nie mamy uwag do jej pracy.

Zapomniany Pokój, to typowy przedstawiciel ER starej generacji. Mimo wieku jest on całkiem przyjemny w odbiorze, a rozwiązywanie w nim zagadek daje satysfakcję.

Niebezpieczny wirus zaczął się rozprzestrzeniać po świecie. O wiele groźniejszy niż jakikolwiek wcześniej, realizujący scenariusze znane z filmów o zombie. Co gorsza, natura tego wirusa miała być niekoniecznie medyczna. Musieliśmy się przygotować na wypadek, gdyby działania w laboratorium nie wystarczyły. Szansą na ratunek - ostatnią, miał być egzorcyzm.

Pokój swoim wystrojem, rekwizytami i budowanym klimatem stoi o półkę wyżej niż pozostałe, odwiedzone przez nas scenariusze Walkout. Podkład dźwiękowy a także dostosowanie zagadek sprawia, że atmosfera jest tutaj wyraźniejsza, a zadanie bardziej wciągające.

Jak już zostało wyżej wspomniane, zagadki dobrze są wpisane w klimat pokoju. Są ciekawe i momentami dość oryginalne. Całość bazuje na elektronice. Poziom trudności jest bardzo przystępny.

Do obsługi nie mamy żadnych zastrzeżeń - niezmiennie sympatycznie, profesjonalnie i z pozytywną energią.

"Ostatni egzorcyzm" to ciekawy scenariusz, który wyróżnia się spośród innych gdyńskich propozycji. Będąc w tym mieście, warto uwzględnić go w planach. To będzie bardzo dobrze spędzone 60 minut.

Pech chciał, że podczas jednej z naszych wypraw trafiliśmy po placówki leczącej schorzenia psychiczne. Na domiar złego szpital wydawał się być opuszczony i coś w nim wyraźnie nie grało. Musieliśmy wydostać się z zamknięcia i dowiedzieć się czym w rzeczywistości jest oddział psychiatryczny.

Pokój ma już kilka lat na karku, z racji tego nie należy się nastawiać na fajerwerki wizualne. Szpital odwzorowany jest poprawnie, w dość surowym stylu, a przestrzeń nieźle zagospodarowana.

Zagadki są dobrze dopasowane do klimatu pokoju i wykorzystują głównie rozwiązania analogowe. Parę zagadek wymaga solidnego główkowania, a w pokoju z pewnością przyda się spostrzegawczość. Podczas naszej rozgrywki jedna z kłódek nie chciała zadziałać mimo wpisywaniu poprawnego kodu, co popsuło nam nieco zabawę.

Obsługa ogólnie swoje zadanie wykonała jak należy, choć musimy dać mały minus za niedziałający kłódkę.

Oddział Psychiatryczny, to niezły pokój starej generacji osadzony w dość popularnej tematyce. Dla fanów zagadek może być miłą odskocznią od nowoczesnych pokojów. Dla wielbicieli bogatych wizualiów raczej nie będzie miał wiele do zaoferowania.

Straszna i niewyjaśniona zbrodnia, której motyw i winowajcą wciąż nie zostały odkryte - to właśnie o pomoc z tym problemem zwrócono się do nas. Wykorzystując innowacyjne metody musieliśmy wejść do umysłu podejrzanego i zbadać przyczyny powracającego doń koszmaru.

Wystrój pokoju jest jak najbardziej spójny z tematyką. Nie jest może najbogatszy, ale jednak dekoracje i rekwizyty dobrze współgrają z historią, którą poznajemy wraz z postępem w grze. Rozgrywce towarzyszy znany podkład muzyczny.

Zagadki są całkiem ciekawe, starają się wykorzystywać różne rozwiązania. Poziom trudności nie jest szczególnie wysoki, choć w pewnych momentach trzeba nieco wytężyć zmysły i być dokładnym.

W kwestii obsługi możemy wypowiedzieć się tylko w pozytywnych słowach - było bardzo miło i profesjonalnie.

"Koszmar" to pokój, który choć niczym raczej nie zachwyci, to wszystkie elementy stoją na solidnym poziomie i scenariusz zapewnia dobrą rozrywkę. W przypadku doświadczonych ekip, polecamy raczej udać się w mniej licznym gronie.

Nasz wakacyjny wypad ze znajomymi, który miał być świetnie spędzonym czasem na odpoczynku od codziennej pracy, okazał się zupełnie przeciwnym doświadczeniem. Ulegliśmy wypadkowi, a po przebudzeniu się, odkryliśmy, że zostaliśmy tylko my - z czasem jednak dotarło do nas, że nasi znajomi zostali pozbawieni życia. Za wszelką cenę chcieliśmy się dowiedzieć kto był sprawcą 5 morderstw.

Wystrój pokoju choć nie jest słaby to niczym też pozytywnie nie zaskoczy. Jest raczej dość prosty, a i parę umowności można w nim odnaleźć. Na efekty specjalne raczej nie ma co liczyć, ale za to z fabularnego punktu widzenia jest całkiem dobrze - scenariusz prowadzi nas przez pewną historię z ciekawym punktem końcowym.

Zagadki rozwiązuje się całkiem przyjemnie. Nie są one szczególnie trudne. Mamy tu do czynienia z rozwiązaniami tradycyjnymi w postaci zamków czy kłódek, ale także nieco elektroniki. Zagadki są logiczne, a część z nich ma bezpośredni związek z historią, która poznajemy podczas rozgrywki.

Obsługa w Questrooms pokazała się jak najbardziej z dobrej strony, świetnie się nam rozmawiało po rozgrywce. Było sympatycznie z uśmiechem i profesjonalnie.

"5 Morderstw" to dość prosty scenariusz, który może się dobrze sprawdzić dla początkujących graczy. Pewnym minusem może być fakt, że jest przeznaczony tylko dla dwóch osób, ale liczba zagadek i poziom trudności są dostosowane właśnie pod takie grupy i dla takich dobrze się sprawdza.

Jako ekipa sanepidowska udaliśmy się do pobliskiej rzeźni, aby zbadać sprawę pewnych "nieprawidłowości, które były nam wielokrotnie zgłaszane. Zaczęliśmy dogłębnie badać sprawę. Jak się później okazało aż zbyt dogłębnie. W pewnej chwili zorientowaliśmy się, że jest to bardzo krwawa rzeźnia.

Pokój pod względem wykonania jest typowym średnio budżetowym horrorem w stylu gore. Natrafimy tu na parę fajnych niespodzianek i dodatkowych atrakcji. Przestrzeń pokoju została w całkiem fajny i zmyślny sposób zaprojektowana, a całość nieźle podkręcona odpowiednim oświetleniem i podkładem muzycznym.

Zagadki, w głównej mierze opierają się na rozwiązaniach elektronicznych, z dodatkiem solucji tradycyjnych. Pokój nie należy do zbyt liniowych, a poziom trudności jest naszym zdaniem dobrze wyważony.

Obsługa swoje zadanie wykonała beż zarzutu. Znalazła również czas na luźną rozmowę o branży po skończonej grze.

Krwawa Rzeźnia, to całkiem niezły pokój, przygotowany w mrocznej stylizacji. Fani tematyki powinni całkiem nieźle się w nim bawić.

Wielki podróżnik, Indiana Jones, udał się na wyprawę po legendarny skarb z czasów starożytnych. Miał być już o krok od jego zdobycia, gdy nagle wiadomości od niego przestały przychodzić, a wszelki słuch o nim zaginął. Jako jego niegdysiejsi towarzysze ruszyliśmy zostawionymi przez niego śladami, by dowiedzieć się gdzie jest Indiana Jones i Święty Graal.

Pokój ten ma na karku już kilka dobrych lat, co po nim widać. Nie chodzi o zużycie elementów, a bardziej o standard i poziom rozmachu. Jest raczej dość prosty w swojej formie, dekoracje nie powodują, że czujemy się przeniesieni do innego świata, a klimat jest raczej taki bardziej gabinetowo-pokojowy. Mimo wszystko jednak rozgrywka jest całkiem przyjemna i rozwiązując kolejne zagadki czuje się ten zagadkowo-detektywistyczny nastrój.

Same zagadki w dużej mierze korzystają z tradycyjnych rozwiązań. Odnajdziemy tu sporo kłódek i zamków, co ma swoje plusy, bo klasyczne podejście do rozgrywki wciąż sprawia frajdę. Wszak niegdyś to właśnie tego rodzaju rozwiązania sprawiały, że ludzie pokochali Escape Roomy. Nie odnajdziemy tu finezyjnych mechanizmów czy spektakularnie wyglądających zastosowań elektroniki. Podkreślamy jednak, że rozwiązywanie zagadek w tym pokoju wciąż jest dobrą zabawą. Ich poziom trudności jest raczej średni, a czasem nieco łatwiejszy.

Obsługa pokazała się z dobrej strony, nie mamy zastrzeżeń.

"Indiana Jones i Święty Graal" to klasyczny pokój, w którym nie ma niczego spektakularnego, ale nie ma też elementów, które mogłyby wzbudzać negatywne odczucia. Jeśli tylko weźmie się udział w rozgrywce ze świadomością "wieku" pokoju i nie oczekując fajerwerków to nikt nie powinien się zawieść, a raczej przyjemnie spędzić godzinę (lub nieco mniej) poszukując zaginionego skarbu.

Jako pracownicy socjalni wybraliśmy się do jednego z pobliskich sierocińców, by zbadać tajemniczą sprawę niejekiego Damiana. Szybko przekonaliśmy się, że nie jest to zwykły chłopiec.

Wystrój pokoju, to zdecydowanie wysoka półka, a zagospodarowanie przestrzenne stosunkowo niewielkiej powierzchni zasługuje na pochwały. Dużym atutem Chłopca jest dobrze rozwinięta fabuła, którą odkrywamy stopniowo wraz z postępem w grze. Całości świetnego wrażenia dopełnia odpowiednio dobrane oświetlenie, ścieżka dźwiękowa oraz efekty specjalne.

Gra w znakomitej większości bazuje na nowoczesnych rozwiązaniach elektronicznych. Zagadki są należycie osadzone w tematyce pokoju, a poziom trudności dobrze dopasowany, żeby gra dawała pewne wyzwania, ale nie irytowała i męczyła zbyt wydumanymi zagadkami.

Obsługa tradycyjnie dla Set Me Free spisała się znakomicie tak od strony profesjonalnej jak i nieformalnej.

Chłopiec, to zdecydowanie jeden z najciekawszych scenariuszy na śląskiej ziemi. Wizualnie i fabularnie firma Set Me Free podniosła poprzeczkę jeszcze wyżej niż w przypadku innych ich pokoi. Polecamy wszystkim lubiącym historie z dreszczykiem.