Obserwator

"Krwawy wódz" to to, co escaperoomowicze lubią najbardziej - mądrze i konsekwentnie przeprowadzona intryga, kilka niespodzianek (co akurat w Escape Time jest normą) oraz klimat, który rozwija się jak w dobrym filmie. To rzeczywiście zdecydowanie czołówka trójmiejskich escape roomów.

Wśród nieco starszych pokojów trudno znaleźć równie ciekawy fabularnie i koncepcyjnie. Bo oczywiście to klasyka escape roomu - rozwiązywanie kłódek, których znajdziemy tu sporo i do których rozwiązania potrzeba sprytu, spostrzegawczości i kojarzenia faktów.

Już samo wejście do pokoju jest efektowne, bo Krwawy Wódz zdołał nas uwięzić, choć nie korzysta z zawsze efektownego, ale prostego chwytu - kajdanek. By się uwolnić, trzeba pomyśleć.

Jedynym minusem jest pomysł, by "zdekonstruować" element wystroju, aby przejść dalej w pierwszej części zabawy. Potem jest trochę biegania, nieoczekiwanych przejść i dużo ciekawych rozwiązań. Escape room polecam szczególnie grupom z pewnym już doświadczeniem, bo zbyt częste sięganie po podpowiedzi oczywiście nieco psuje grę.

Tu jednak prowadząca serwuje na tyle inteligentne podpowiedzi, że same w sobie stanowią one dodatkową zagadkę, a nie łopatologiczną podpowiedź, co też jest dobrym rozwiązaniem. I dzięki czemu w naszej trzyosobowej ekipie "Krwawy Wódz" dodatkowo punktuje.

Mało jest w Trójmieście pokojów, które byłyby tak przyjemne do przejścia, posiadały przy tym spójną i prostą zarazem fabułę, gdzie klasykę pokojów ucieczek bez kłopotu łączy się z ciekawymi rozwiązaniami technicznymi.

W "Rytuale" byliśmy w czwórkę. Dla każdego znajdzie się zajęcie. Oczywiście doskonałe jest wejście w zdarzenie, które naprawdę jest w klimacie fabuły (choć dla Questrooms niezbyt nowatorskie). Potem też jest parę dobrych smaczków. Ale najważniejsza jest zabawa. Ta, owszem z prawdziwymi elementami dreszczyku, od początku do końca utrzymana jest na wysokim poziomie. Trzeba być spostrzegawczym, łączyć fakty i zgrabnie odnaleźć się w świecie "Rytuału" - najlepszego z czterech pokojów Questroomu, jakie dotąd poznałem (poza sopockim "Rytuałem" także gdańskie "5 morderstw", "Ucieczka z więzienia", "Śmierć w bractwie").

Komunikacja z prowadzącą na dobrym poziomie, a "spersonalizowane" podpowiedzi adekwatne do sytuacji i potrzeb. In minus potraktować można niewielką ilość światła w pewnym z miejsc, ale i to można by obejść. Pokój nie nastręczał nam większych problemów, w żadnym punkcie nie "utknęliśmy" i choć wyszliśmy minutę po czasie, to frajda była bardzo duża. Polecam.

To jeden z tych pokojów, które odwiedza się z przyjemnością. Trzeba myśleć, myśleć i jeszcze raz myśleć. Oderwać się od schematów, dostrzegać to, czego na pierwszy rzut oka nie widać - działać momentami nieszablonowo i kreatywnie. A wszystko to podszyte ciekawymi rozwiązaniami technicznymi, ze zgrabnie wkomponowaną elektroniką i kilkoma niespodziankami oraz odrobiną magii.

Skoro tyle ciepłych słów na wstępie, to czemu ogólna ocena tylko 7? Przede wszystkim dlatego, że w zabawie przeszkadza bardzo źle wymyślona forma komunikatów z prowadzącym. Pukanie w drzwi, którego nie słychać to rozwiązanie, które łatwo zignorować (czego sami byliśmy świadkami, gdy prowadzący omawiał z nami pokój po ucieczce, a inna ekipa była w środku i usiłowała otrzymać podpowiedź). Także nagrane wcześniej komunikaty-podpowiedzi są schematem, z którego ten pokój na poziomie koncepcyjnym udanie się wyłamuje. W ten sposób zabawa bardzo traci na płynności i klimacie, gdy kontakt z prowadzącym lub podpowiedzi są potrzebne.

Pokój ma średni poziom trudności, który podnieśliśmy sobie, uciekając z niego we dwójkę. Udało się w ostatniej chwili z kilkoma podpowiedziami w samej końcówce. Jest linearny, ale nie do końca. Przemyślany i dopracowany, choć niektóre elementy wystroju nie działają, albo są lekko zużyte. Niestety, niezbyt dobrze dysponowany prowadzący, któremu na pewno nie można odmówić dobrych chęci, zdecydowanie powinien mieć wsparcie w prowadzeniu pokojów.

Jednak to dobra rozrywka i z pewnością jeden z lepszych pokojów w Gdyni. Do Escape Me z pewnością jeszcze wrócimy, pewnie już w większym składzie.

Po serii szybkich i bezproblemowych wyjść z pokojów ucieczki trafiliśmy wreszcie na taki, który okazał się prawdziwym wyzwaniem. "Galaktyczna odyseja" nie odnosi się wprost do znanych fabuł science fiction, choć niejeden film o kosmosie i astronautach w tarapatach gdzieś tam się przypomina, gdy słucha się informacji komputera pokładowego i przebiegu misji.

Co rzuca się w oczy - świetna aranżacja wnętrza. Wchodzimy do statku kosmicznego i... musimy sobie poradzić. Nie wymaga się od nas znajomości otwierania kłódek (poza jedną), tylko kreatywnego myślenia, a zadania są nieszablonowe, wymagają myślenia i... niekiedy niesamowitej precyzji. Tu dochodzimy do wspomnianego przez komentujących zadania laserowego, które jest zadaniem bardzo, ale to bardzo wymagającym manualnie. My zawiesiliśmy się na nim na dobre 10 minut, nie mając w tym czasie nic innego do roboty, bo żeby ruszyć z miejsca trzeba było przejść to zadanie. W końcu, przez brak efektu przy właściwym ułożeniu elementów, doczekaliśmy się osobistej interwencji prowadzącego. Okazało się, że zadanie wymaga jeszcze większej precyzji... to największy minus całego pokoju.

Potem wszystko toczy się szybko i dynamicznie, zagadki są bardzo ciekawe, rozwiązania również, a najbardziej rzuca się w oczy ciekawa fabuła gry i zaawansowane technicznie rozwiązania, z którymi dotąd w takim nagromadzeniu się nie spotkaliśmy. Wielki plus za pomysły, szkoda, że w jednym (laserowym) punkcie trzeba mieć albo szczęście albo wyjątkowe zacięcie do zadań manualnych (inne zadania manualne wypadają bardzo dobrze).

Nam zabrakło czasu, ale prowadzący przedłużył nam o kilka minut grę, dzięki czemu dokończyliśmy misję i mogliśmy się przekonać, że pokój jest świetnie przemyślany, niezwykle efektowny, ale ostatnia część misji jest mocno niewykorzystana. Niemniej, to naprawdę trudny pokój, który bardzo pozytywnie nas zaskoczył.

Polecam doświadczonym ekipom i tym, które nuży otwieranie kolejnych kłódek.

Z pewnymi obawami wybraliśmy się na "gościnne występy" w duecie do lubelskiego Gabinetu Marszanda, bo doświadczenie w wychodzeniu z escape roomów mamy raczej w większych składach. Jednak pokój okazał się umiarkowanie trudny. Ma kilka bardzo ciekawych i kreatywnych zagadek (duży plus za ograniczenie kłódek do minimum), ale nic tu nie jest zbyt trudne od osiągnięcia nawet w dwuosobowej ekipie. Z trzema podpowiedziami, które nie były konieczne, ale spodziewaliśmy się większych trudności w dalszej części gry, (więc poszliśmy na łatwiznę i trochę żałujemy) wyszliśmy z pokoju w 47 minut.

Największy plus - logiczna i rozbudowana fabuła, kryminał "rozwija się" wraz z kolejnymi zagadkami i nie jest tylko pretekstem do otwierania kolejnych pudełek, walizek, szafek etc. Można się poczuć częścią kryminalnego śledztwa, za co największe brawa. Niektóre z nielicznych kłódek były mocno wyrobione, ale poradziliśmy sobie.

Na minus - mimo wszystko pomysły znane nam z innych kryminalnych pokojów i prowadzący, trochę "oderwany" od rzeczywistości. Gdy otworzyliśmy drzwi wejściowe czas na monitorze leciał dalej, a prowadzącego nie było, co nas zdezorientowało. Musieliśmy się z nim skontaktować, by upewnić się, że to już na pewno koniec. Chyba powinno być inaczej.

Podsumowując - dobrze spędzony czas. Mniej i bardziej doświadczeni escaperoomowicze znajdą tu coś dla siebie.

Pokój zrobiony w zgranym duecie właściwie nie sprawia problemów. Duży plus za klimat i latarki czołówki oraz konsekwencję w rozwijania niuansów akcji (odszukujemy informacje kolejnych morderstw, włącznie z tytułowym, piątym). Trzeba jednak wysilić szare komórki przy jednym rozbudowanym zadaniu i być spostrzegawczym. Nam opuszczenie pokoju zajęło 43 minuty, choć przez gapiostwo musieliśmy skorzystać z dwóch podpowiedzi, których spokojnie mogliśmy uniknąć. Ciekawy jest wystrój i klimat całego pokoju, więc wysokie miejsce w rankingu Lock Me nie jest na wyrost. Odnajdą się tu duety z większym i mniejszym doświadczeniem.

Poszukiwania śladów Adama Reda są bardzo przyjemnym zajęciem. Zagadki są logiczne i spójne, a podejście do escape roomu nietypowe dzięki dodatkowym punktom do zdobycia. Niestety łatwo już na starcie o kłopoty z dostaniem się do właściwej przestrzeni, czego doświadczyliśmy. Generalnie pokój pełen niespodzianek, wędrowny w najlepszym tego słowa znaczeniu. Na przejście całości jak się okazuje godzina to dość niewiele czasu, choć zmieściliśmy się w czasie, ale bez podpowiedzi zwłaszcza na początku się nie obyło. Komunikacja z prowadzącymi przez walkie talkie w zupełności wystarczająca. W doświadczonej już ekipie daliśmy radę sobie prawie ze wszystkim. Ponadto inteligentne i w klimacie rozwiązanie tytułowej zagadki. Największy minus to rozpraszający szum na zewnątrz, bo tuż obok jest elektroniczny paintball i hałas dzieciaków na korytarzu nieco odbiera przyjemność z gry. To jednak rozrywka na wysokim poziomie. Śmiało polecam pokój doświadczonym grupom.

"Gniew bogów" okazał się pokojem wymagającym przede wszystkim spostrzegawczości i kojarzenia faktów. Jedno z zadań wymaga też umiejętności łamania kodów, bez tego jedna z zagadek jest bez podpowiedzi nie do rozwiązania. To pokój dość rozbudowany tematycznie, z konsekwentnie budowaną fabułą i choć oparty jest na dość prostych mechanizmach, nie sprawia wrażenia prostego. Wręcz przeciwnie. Nam w mieszanej grupie szło w nim dość przeciętnie, bo by wyjść przed czasem musieliśmy skorzystać z kilku podpowiedzi - jedna była niepotrzebna, bo byliśmy już "dalej" i otrzymaliśmy podpowiedź do rozwiązanej zagadki. Szkoda, że podpowiedzi są tylko uznaniowe (decydują o nich organizatorzy), chyba lepiej jest decydować o tym samodzielnie. Niemniej, pokój jest dopracowany, poza jednym elementem nie wymagający jakichś wielkich intelektualnych wygibasów. Jednak warto mieć już jakieś escaperoomowe doświadczenie, gdy się na niego decyduje. Na minus lakoniczne, jednozdaniowe wprowadzenie w grę przez prowadzącą.

Spodziewaliśmy się, że "Alicja w Krainie Czarów" będzie lekkim, łatwym i przyjemnym pokojem ucieczki. Okazało się, że chociaż skala trudności nie była zbyt wielka, a kilka rozwiązań było oczywistych, to do rozwiązania zagadek trzeba było się wysilić. Pomysłowość i kreatywność (przy pokonywaniu niektórych kłódek) jest kluczowa. Niestety bez kilku podpowiedzi się nie obeszło. Podpowiedzi trafne i pomocne. Wyszliśmy w ostatniej chwili. Ale sam pokój zdecydowanie zapisuje się w naszej pamięci na plus. Największy minus jest taki, że escape room pozostaje bardzo liniowy i składa się z gromadzenia niezbędnych elementów do kluczowych rozwiązań. Niemniej zakończenie jest ciekawe i zabawne. Polecam.

Takie pokoje to gratka dla escapemaniaków. Po pierwsze - pokój zgodnie z zapowiedziami jest nielinearny, co oznacza, że aby dojść do celu (rozwiązanie zagadki naszej bohaterki Natalii i wyjście z pokoju) jest kilka możliwości ich rozwiązania. Po drugie - świetny kontakt z prowadzącym przez krótkofalówki, który serwuje podpowiedzi w zależności od potrzeb grupy. Po trzecie - klimat stworzony prostymi środkami. Chociaż nie ma tu bardzo efektownych rozwiązań (choć w dalszej części rozgrywki znajdzie się coś dla wielbicieli wizualnych niespodzianek) klimat jest zachowany, historia spójna, a jej wyjaśnienie logiczne. Parę rozwiązań błyskotliwych, skala trudności odpowiednia. I chociaż potrzebowaliśmy do wyjścia nieco więcej niż godzinę, bo w pierwszej części straciliśmy zbyt wiele czasu i bez podpowiedzi się nie obyło, jestem usatysfakcjonowany. Jedyny minus to zwalniające grupę liczne pliki multimedialne, które należy w skupieniu przestudiować. Gorąco polecam pokój doświadczonym ekipom.