fotograffnik

Zainteresowani tajemniczością i dobrymi pierwszymi opiniami pokoju postanowiliśmy odkryć tajemnice, jaką skrywa Watykan.

Klimat po przekroczeniu drzwi jest zbudowany w świetny sposób, już od samego początku można było wyczuć gęsią skórkę. Niestety dalej było już trochę słabiej. Przestrzenie watykańskich podziemi wyglądałyby dobrze, gdyby nie fakt, że dookoła widać pełno zszywek, przez co wystrój wydawał się być zrobiony na ostatnią chwilę. Co do zagadek, chyba nie ma się do czego przyczepić. Są one ciekawe, zaskakujące, choć wiele z nich korzysta ze schematów poprzednich generacji escape roomów.

Jeśli chodzi o kwestie straszności, tutaj kwestia pewnie subiektywna. Pojedyncze momenty może faktycznie potrafiły przestraszyć, jak to jump scary mają w zwyczaju, lecz problemem był focus MG na dziewczynach z naszego teamu, co w przypadku naszej grupy nie działa, bo to one boją się mniej. Z tego powodu trochę się zawiedliśmy, bo w końcu liczyliśmy na pokój, który nas wystraszy.

Pozdrawiamy również MG, który jest ogromnym pasjonatą i poświęcił nam jeszcze sporo czasu po grze, by porozmawiać o tym, jak i innych escape roomach.

Razem z moją zacną ekipę wyruszyliśmy w rejs, który wydawał się być niemalże misją samobójczą... Pokój już od pierwszych minut wciąga w swój niesamowity świat. Pierwsza część pokoju jest dopracowana w najmniejszym szczególe, a każdy element czy efekt specjalny utwierdzał w przekonaniu, że wypłynęliśmy na głębokie wody.
Pomimo dobrej drugiej części, odbiega ona w klimacie od pierwszej. Wszystko byłoby okej, gdyby nie wystające kable oraz wiatrak ustawiony na środku pokoju - z rozmowy z MG wiemy, że bez niego byśmy się tam udusili, lecz nie zmienia to faktu, iż element ten mocno wybijał ze świetnie zbudowanego wcześniej klimatu.
Zagadki - podobnie jak klimat - w pierwszej części świetne i pasujące do świata przedstawionego. W drugiej części były one również bardzo dobre, lecz nie do końca zdiegetyzowane.
Podsumowując, Morskie Opowieści są bardzo dobrym scenariuszem, obowiązkowym punktem każdego erowicza podczas pobytu w Bydgoszczy. Wyjście Awaryjne jak zwykle pokazało swój świetny poziom - i tak dalej!

Piekło Hazardzisty z pewnością nie należy do najłatwiejszych escape roomów. Zagadki są bardzo logiczne, wymagają ogromnego skupienia. Każda z nich ma swój sens i do każdej z nich trzeba chwilę przysiąść.

Jak na dosyć stary pokój, ma on swój klimat. Większość uwagi pozostała poświęcona zagadkom, ale wciąż wyczuwalna jest atmosfera małego klubu dla dżentelmenów. Wielki szacunek również należy się Mistrzowi Gry, który świetnie wprowadził nas w klimat. Widać, że to prawdziwy pasjonat escape roomów z ogromnym doświadczeniem. Każdemu życzę takiego MG!

Serdecznie polecam doświadczonym grupom, które chcą sprawdzić swoje escape roomowe zdolności.

Razem z ekipą udaliśmy się do Rzeszowa widząc coraz to wyższą lokatę w ogólnopolskim rankingu. Po wizycie nie mamy wątpliwości, że jest to ciekawy obiekt, który warto odwiedzić.

Klimat, historia oraz scenografia fajnie pasują do świata gry. Ciekawy obszar rozgrywki został fajnie zaadaptowany, a w większości przypadków nie ma miejsca na elementy niepasujące do egipskich realiów.

Zagadki całkiem ciekawe, większość z nich zostało wpasowanych do świata. Jedna z zagadek przysporzyła nam dosyć sporo problemów, po prostu wydawała nam się nielogiczna. Po podpowiedziach udało nam się rozwiązać ową zagadkę i już rozumieliśmy własne błędy. Wszystko byłoby dobrze, gdybyśmy po rozgrywce nie usłyszeli, że ta zagadka specjalnie jest skonstruowana w ten sposób, by gracze utknęli tam na 30 minut :/

Mimo to, Grobowiec Tutenchamona jest warty polecenia. Nie jest to co prawda pokój z polskiej czołówki, ale zdecydowanie warto go odwiedzić będąc w okolicach Rzeszowa.

Czarna Perła była drugim pokojem, który odwiedziliśmy w Rzeszowie. Zdecydowanie można uznać ją za mocną propozycję w południowo-wschodniej Polsce.

Klimat pokoju utrzymany jest od samego początku, na uwagę zasługuje zdecydowanie wygląd oraz rozkład pomieszczeń. Jeśli chodzi o efekty specjalne, którymi reklamuje się pokój, są one bardzo ciekawe, lecz patrząc na długość ich występowania wielu graczy może ich po prostu nie poczuć. Nie zmienia to faktu, iż ciekawe zabiegi fajnie wpasowały się w klimat gry.

Do zagadek nie mam żadnych uwag, natomiast jedną z nich uważam, że można byłoby usprawnić, tak by nie wprowadzać graczy w błąd, przez który traci się sporo czasu. Po rozmowie z innymi grupami wiem, że to nie tylko nasze odczucie ;)

Całościowo pokój oceniam pozytywnie, na pewno jest on warty odwiedzenia. Ale wciąż pozostaje w tyle za innymi, mocnymi, a przede wszystkim - imersyjnymi escape roomami.

W tym "pokoju" wszystko gra! Od dobrej muzy, po świetne poczucie humoru twórców i świetne zagadki, nie mówiąc już o mistrzowskim wprowadzeniu do gry. Pozycja obowiązkowa dla każdej ekipy przejeżdżającej przez Wrocław!

Polecam trochę wrzucić na luz i dać ponieść się temu, co przygotowali chłopaki.

No cóż to dużo mówić. To nie jest zwykły escape room - to jest po prostu przeżycie. Jeden z niewielu dopracowanych w każdym detalu escape roomów stworzonych w ten sposób, że każdy element dosłownie pasuje do przedstawionego świata.

Wizyta w Opuszczonym Hotelu to przeżycie, które na długo zapada w pamięci i z pewnością odwiedzę go jeszcze raz w przyszłości - tak o, by przeżyć to jeszcze raz.

Już od pierwszych minut w Potwornym Miasteczku czuć Burtonowskie powietrze! Każdy najmniejszy element, od podłogi do sufitu jest dopracowany w każdym najmniejszym szczególe. Nawet jeśli ktoś nie zna twórczości Tima, na pewno po przejściu tego escape roomu sięgnie po jego klasyki.
Zagadki w pokoju są bardzo proste, ale za to wyjątkowe. Twórcy zdecydowali się na niekonwencjonalne techniki, które przenoszą graczy w bajkowy, imersyjny świat.
Zdecydowanie polecam! Już nie mogę doczekać się kolejnego scenariusza!

Pomimo, iż pokój ma swoje lata, jest bardzo ciekawy. Na uwagę zwracają z pewnością elementy wykorzystujące zdolności manualne graczy. Idzie się w tym pokoju trochę namęczyć.

Zdecydowanie widać, iż pokój ten nie należy do nowych, stąd wystrój nie jest do końca dopracowany - chociaż jak na standardy tamtych lat z pewnością dawał radę.

Ogólnie wrażenia pozytywne, polecam.

Powstane Warszawskie było naszym głównym powodem przyjazdu do Warszawy. Niestety pomimo wielkich nadziei nie spełnił on naszych oczekiwań, a co więcej - rozczarował. Pozwólcie, że po krótce wytłumaczę.

Już na samym początku ciężko było nam się wczuć. Wprowadzenie do scenariusza było prowadzone wraz z wprowadzeniem do innych pokoi, przez co z góry wszyscy narażeni byli na spoilery. Dodatkowo, za przesuwnymi drzwiami odbywała się jakaś imprezka (godziny przedpopołudniowe), a więc na całym terenie było słuchać głośną muzykę oraz krzyki dzieci. Kompletnie nie pozwalało to na wczucie się w historię, nie mówiąc juz o imersji.

Klimat pokoju niewątpliwie należy do tych genialnych. Każdy element dopracowany jest w najmniejszych szczegółach, a w samych pomieszczeniach możnaby siedzieć godzinami. Niektóre rozwiązania zastosowane w pokoju budziły podziw (np. okno).

Zagadki wydawały się logiczne i całkiem ciężkie. Jednak ciąg przyczynowo-skutkowy (które elemnty otworzą się po rozwiązaniu poszczególnej zagadki) budził. wątpliwości. Szkopuł również tkwił w tym, że wiele z nich nie działało. Pomimo dobrze wykonanych zadań poszczególne mechanizmy się zacinały, przez co traciliśmy duzo czasu.

Elementem, który już kompletnie zairytował nas podczas pobytu była rola Mistrza Gry. Osoba ta bezustannie nas pospieszała i dawała podpowiedzi o które nie prosiliśmy. Po wejściu do pomieszczenia nie zdążyliśmy się rozejrzeć, a już dostawaliśmy informacje co mamy sprawdzić. Myślelismy, że po prostu idzie nam fatalnie i zbliżamy się do końca gry - jakież było nasze zdziwienie jak usłyszeliśmy, że przeszliśmy grę ponad 15 minut przed czasem. No właśnie - GRĘ - nie doświadczenie, nie imersję, nie przeżycie - Mistrz gry ciągle nas wybijał z tego poczucia przypominając nam o tym że mamy szybko rozwiązywać zagadki.

Z pokoju wyszliśmy rozczarowani. Gdy powiadomiliśmy Mistrza Gry o niedziałających mechanizmach czy naszych uwagach skwitował to jedynie stwierdzeinem: "no coś ostatnio tam nie działało", a nasze uwagi zostały po prostu olane.

P.S. Nie warto płacić za droższą wersję z dwoma aktorami, chyba że po prostu my mieliśmy pecha ;)