sylwesterkarnuszewicz

Po uporaniu się z niemal wszystkimi pokojami (nie byliśmy tylko w Sherlocku) w pierwotnej lokalizacji Quest Cage, nadszedł czas na rozwiązanie zagadek we Wskazówkowie (znaczy Clue Town). Gąszcz Tajemnic to pokój, którego nazwa mówi wszystko dosłownie i w przenośni. Jest bardzo fajnie zaprojektowany, a znajdziemy w nim klimatyczny gąszcz i całą puszczę zagadek do rozwiązania. Mam jedną uwagę, która jest delikatnym minusem - chodzi o kwestię pewnych elementów technicznych, które były dość mocno widoczne. Wydaje mi się, że można by je było zamaskować w taki sposób, by nie psuły immersji. To jednak niewielki minus, który nie ma większego wpływu na całościowe, bardzo pozytywne wrażenie.

W pokoju byliśmy we dwójkę (po raz pierwszy!) i uważam, że to bardzo dobra konfiguracja. Zastanawiam się, jak bawilibyśmy się w czwórkę (zwykle w takim składzie chodzimy do ER), ale trudno mi to ocenić. Wiem jednak na pewno, że dla dwójki poszukiwaczy przygód ten pokój będzie idealny.

Dużo elektroniki (działającej bez zarzutu, co warto zaznaczyć), kilka naprawdę pomysłowych i satysfakcjonujących rozwiązań - słowem: bardzo dobry pokój. Do tego miła (i długa!) rozmowa po wyjściu. Na plus dla obsługi należy zaliczyć też to, że wymyśliliśmy sobie przyjście godzinę wcześniej, niż są możliwe zapisy i pełni obaw zadzwoniliśmy, czy da się to załatwić. Okazało się, że nie ma żadnego problemu - zostaliśmy wpuszczeni przed czasem i obsłużeni tak, jak na to wskazuje pozostawiona ocena. Quest Cage w Dębie nigdy nas nie zawiódł, dobrze wiedzieć, że Centrum również trzyma wysoki poziom :)

Zachęceni absolutną perfekcją Kryjówki Genialnego Wynalazcy, postanowiliśmy odwiedzić Kopalnię Złota, gdy tylko znaleźliśmy wolną chwilę. Pierwszą rzeczą, o której muszę wspomnieć, jest wystrój wnętrza. To naprawdę coś wspaniałego - w takiej kopalni można by się pomylić i zacząć naprawdę szukać złota w ścianach.

Druga rzecz to bardzo ciekawe wprowadzenie. Tutaj poziom został utrzymany - podobnie, jak przy Kryjówce. Prawdopodobnie co druga opinia, którą piszę, ma fragment o tym, ale muszę napisać, że dobre wprowadzenie fabularne, to jakieś 15-20% klimatu. Kopalnia z pewnością obroniłaby się sama, ale fabuła dodaje jeszcze więcej smaku tej potrawie.

Trzecia sprawa to zagadki - nieco trudniejsze, niż w Kryjówce, ale wciąż raczej łatwe, a mimo to bardzo satysfakcjonujące. Czuliśmy postęp, nie było przestojów, a jednocześnie nie zabrakło wyzwań.

Czwarta sprawa to z pozoru minus, a konkretnie usterka techniczna. Zwykle tego typu sprawy są irytujące i odbierają nieco przyjemności z gry. Tutaj jednak było inaczej: po pierwsze właściciel Strychu zareagował błyskawicznie, co jest ogromnym plusem, a po drugie... przyniósł nam rozwiązanie zastępcze. Ale nie tak, że po prostu wszedł do pokoju, wręczył nam, co trzeba i wyszedł z przeprosinami. Zamiast tego [spojler]. Wrażenie niesamowite, klimat zachowany, gra uratowana. Tak trzeba żyć! O ile gorzej byłoby, gdyby postanowił po prostu zadzwonić na krótkofalówkę i powiedzieć, że musi dać nam to i owo.

Piąty element składający się na "fajność" tego pokoju, to właśnie obsługa. Szef Strychu po prostu to lubi i widać, że wkłada w to całe swoje serce. Bardzo lubię też momenty, kiedy po wyjściu z pokoju omawiamy niektóre zagadki czy dzielimy się spostrzeżeniami. Życzę powodzenia i czekam na następne pokoje (marzy mi się pokój nawiązujący do Mitów Cthulhu!).

Zacznijmy od początku. O Silent Twin usłyszeliśmy już jakiś czas temu, ale dowiedzieliśmy się, że nie możemy ot tak wejść do tego pokoju. Wymagane jest konkretne doświadczenie. Mieliśmy za sobą kilkanaście escape roomów, kiedy o to pytaliśmy, i wydawało nam się to z początku dziwne, bo skoro daliśmy radę w Moriartym czy Łodzi Podwodnej, to co może nas tu zaskoczyć? O, słodka naiwności...

Wreszcie, kiedy odwiedziliśmy pokój Hrabiego Riddle i rozwiązaliśmy jego tajemnicę w regulaminowym czasie bez uciekania się do podpowiedzi, zostaliśmy zaproszeni przez właściciela Escepcji do Silent Twin. Biorąc pod uwagę aurę otaczającą ten pokój, czułem się trochę, jakbym dostał zaproszenie do Fight Clubu.

Wprowadzenie do pokoju jest bardzo zagadkowe i właściwie zamyka się w jednym zdaniu. To wystarczy. Kiedy znaleźliśmy się w środku, klimat osiadł na nas jak całun. W tym pomieszczeniu ogromnie ważną funkcję pełni dźwięk. Jest sugestywny, czasem wywołuje dreszcze i pasuje jak ulał do wnętrza! Atmosfera w Silent Twin jest nie do porównania z czymkolwiek innym. Trudno mi nazwać ten pokój grą, to raczej pewne doświadczenie, które weryfikuje wszystko, co wiedzieliśmy wcześniej o sobie (jako grupie escaperoomowej). Tutaj bez współpracy ciężko będzie postawić pierwszy krok. Drugi, trzeci i wiele kolejnych zresztą też. Pokój jest bardzo trudny, naprawdę. Dość powiedzieć, że 99 minut przewidziane na rozgrywkę nie wystarczyło nam i przedłużyliśmy grę o jakiś kwadrans. Taka sytuacja zdarzyła nam się wcześniej tylko raz, ale to tylko świadczy o tym, że Silent Twin to faktycznie ekstraklasa wśród Escape Roomów.

Jeśli zaś chodzi o obsługę, to nie ma o czym mówić - właściciel Escepcji to człowiek-pasja. W każdym pokoju, w każdej rozmowie przed i po ucieczce, czuć radość i zaangażowanie z tego, co robi. Z tym większym smutkiem przyjęliśmy wieść o tym, że Escepcja kończy swoją działalność. Zaczynaliśmy tutaj, tutejszy Klucz do Umysłu Wynalazcy zaszczepił w nas ER-owego bakcyla i wracaliśmy tu zawsze z ogromną przyjemnością, a wychodziliśmy z nadzieją, że wkrótce usłyszymy o nowym pokoju. Po wizycie w Silent Twin wyszliśmy bardzo zadowoleni z pokoju i rozmowy po nim (mamy też zdjęcia!), ale bardzo smutni, że to już koniec. Mam jednak ogromną nadzieję, że Escepcja nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa i jeszcze się zobaczymy.

Pozostaje mi tylko ostatnie: dziękuję!

Hrabia Riddle - to już brzmi dobrze. A kiedy okazuje się, że ten sam hrabia zaginął w niejasnych okolicznościach... musieliśmy spakować się i czym prędzej przyjechać na miejsce. Na miejscu powitał nas właściciel przybytku informując, że postanowił tę dziwną sytuację wykorzystać w bardzo pomysłowy sposób. Czuliśmy się, jak w prawdziwej Escepcji!

Pokój Hrabiego Riddle na początku sprawia wrażenie nieco ascetycznego - jak na kwaterę szlachcica - ale w miarę naszych postępów zaczął odkrywać swoje tajemnice, a było ich niemało. Nie jesteśmy bardzo doświadczoną grupą, ale w kilkunastu escape roomach byliśmy wcześniej, tu jednak udało się nas zaskoczyć w sposób zupełnie niespodziewany. Nie chcę zdradzać, o co chodziło, powiem tylko, że warto bardzo uważnie posłuchać rad, jakich przed wejściem do pokoju udziela właściciel.

A skoro poruszyłem już ten temat - właściciel Escepcji jest chodzącą gwarancją rewelacyjnej obsługi. Zawsze cierpliwie wyjaśni każdy ważny element przed wejściem (wiedząc, że łatwo zapomnieć o rzeczach oczywistych), a także poświęci (niekrótki) czas na rozmowę po wyjściu. Już po pierwszym razie w Escepcji planowaliśmy wyjazdy w ten sposób, żeby zostawić sobie godzinne okienko po grze na rozmowę z Jarkiem (no i na wypadek, gdybyśmy totalnie pokpili sprawę w pokoju i nie wyrobili się w czasie ).

Ach, i jeszcze jedno. W tym pokoju trzeba być BARDZO uważnym. Utrata czujności chociaż na chwilę może skończyć się przeoczeniem czegoś istotnego dla powodzenia misji. To duży plus, który jednocześnie sprawia, że pokój jest wymagający, ale również bardzo satysfakcjonujący.

Enigmatyczne wprowadzenie (w dobrym tego słowa znaczeniu), duża przestrzeń i pełne ręce roboty. Gabinet Dyrektora Cyrku wygląda dokładnie tak, jak wyobrażaliśmy sobie tego typu miejsce - tajemniczo, ciekawie, nieco ekstrawagancko. Mimo, że ten pokój był o wiele większy niż Klucz, który odwiedziliśmy wcześniej, stężenie zagadek na metr kwadratowy wciąż było bardzo wysokie.

Mimo, że w pokoju byliśmy w sześć osób, każdy z nas miał czym się zająć i nie narzekaliśmy na nudę, chociaż po kilku ER-ach w tak dużym składzie doszliśmy do wniosku, że to jednak nie dla nas i wolimy pracować w składzie max. 4-osobowym - ale to w żadnym wypadku nie wina pokoju, a pewnej specyfiki rozgrywki w tak dużym gronie.

Podsumowując, była to nasza druga wizyta w Escepcji, i kolejna bardzo udana. Bardzo cenimy sobie czas, jaki poświęcił nam właściciel na omówienie pokoju, podzielenie się wrażeniami itp. Już po pierwszym pokoju wiedzieliśmy. że do Escepcji będziemy wracać, a drugi tylko utwierdził nas w przekonaniu, że było warto!

Od razu mówię, żeby nie było niedomówień: opinia zawiera peany na cześć pokoju.

Ścisła czołówka spośród pokoi, jakie odwiedziłem. Pomogło na pewno to, że jechaliśmy bez ogromnych oczekiwań. Ot, strych. Pewnie będzie trochę pajęczyn i jakieś stare meble.

NIC BARDZIEJ MYLNEGO. Historia zaginionego wynalazcy opowiadana jest przez autora pokoju tak, że przez dłuższą chwilę byłem przekonany, że faktycznie stoi przede mną wnuk rzeczonego mężczyzny i opowiada starą, rodzinną historię, na motywach której powstał pokój. Będę się powtarzał, ale apeluję do wszystkich twórców ER: zwracajcie uwagę na zaplecze fabularne i sposób wprowadzenia w zabawę.

A teraz trochę o samym pokoju: zagadki były łatwe, ale nie prostackie. Pojawiło się kilka naprawdę fajnych, nietypowych rozwiązań (aż chętnie bym je tu wymienił, ale nie będę psuć Wam zabawy). Fakt, że pokój faktycznie znajduje się na strychu, potęguje klimat i poczucie przebywania w samym sercu wydarzeń. Do tego sprzęt poustawiany w całym wnętrzu, jakby żywcem wyjęty z epoki. A poza tym wszystkim technologia - Kryjówka Genialnego Wynalazcy jest przykładem na to, jak wykorzystać prąd w Escape Roomach. Wszystko działało jak w zegarku i nie było absolutnie do czego się przyczepić.

Trzymam kciuki za drugi pokój autora, który już się tworzy!

Trzeci pokój, który odwiedziliśmy w ER Katowice i zdecydowanie najlepszy z nich. Fajne zagadki, dobry klimat, świetna obsługa.
Jest jedno ale: pan, który wprowadzał nas do pokoju... robi to cholernie dobrze! Spokojnym głosem opowiada straszną historię przyświecając sobie latarnią. To pozwoliło nam naprawdę wczuć się w opowieść i wziąć udział w walce o życie, a nie tylko w zabawie. Uważam, że generalnie w ER zbyt mało uwagi poświęca się fabule i wprowadzeniu - tutaj mieliśmy idealny przykład, że dobre, klimatyczne zawiązanie akcji świetnie nastawia na całą rozgrywkę. Obsługa dostaje ode mnie 10/10 i znaczek rekomendacji, jak w starych numerach CDA.

Bardzo dobry pokój. Emocje większe niż podczas jazdy nocnym pociągiem Intercity ze Świnoujścia do Katowic (a to spore osiągnięcie). Klimatyczny i konsekwentny pokój -
nawet sposób odliczania czasu był dopasowany do tematyki pokoju. Do tego bardzo miła obsługa. Generalnie wrażenia na duży plus!

Pokój-marzenie. Nie było w nim niczego, do czego można by się przyczepić. Zagadki zróżnicowane, rozwiązania nietypowe, sporo zaskakujących rozwiązań, które w escape roomie widziałem po raz pierwszy. Do tego wszystkiego prawdziwa atmosfera tajemnicy podsycana przez obsługę zaangażowaną na niespotykanym dotąd poziomie. Mnóstwo delikatnych smaczków, które sprawiały, że mimowolnie wypuszczałem głośniej powietrze i powtarzałem sobie: "to przecież genialne!" albo "jak oni na to wpadli?".
Bezsprzeczne 10/10.

Jest jednak pewien minus - boję się, że baaardzo długo będę porównywał wszystkie pokoje do firmy Moriarty'ego, przez co nie będę czerpał z nich takiej frajdy. Ale taki minus to w rzeczywistości kolejna ogromna zaleta :)

Do Starej Pralni poszliśmy zachęceni nieco absurdalną, ale zabawną historią, którą znaleźliśmy na stronie internetowej. Gdy przyszliśmy na miejscu okazało się, że zmieniono opis na - w moim odczuciu - znacznie mniej klimatyczny. Zamiast opuszczonej (nawiedzonej?), starej pralni mieliśmy więc nieco zaniedbaną, acz funkcjonującą placówkę, której właściciel był nieco ekscentryczny.
Pokój miał kilka ciekawych rozwiązań (zwłaszcza jedno robiło wrażenie), jednak w kilku miejscach utknęliśmy bynajmniej nie z naszej głupoty czy niedomyślności, a z powodu tego, że wskazówki wykorzystaliśmy o wiele wcześniej lub przez nieuwagę zniszczyliśmy, po prostu przesuwając (kolejność była istotna). Poza tym... ubrania w pralni były wilgotne i takie... fuj.
Ale za to ogromny plus dla obsługi. Bartek (jeśli dobrze pamiętam) fajnie wszystko wytłumaczył, był też pomocny w trakcie wizyty i jemu należą się wyrazy uznania. A pokój? Może po prostu nie w moim klimacie. Niemniej ER Katowice na pewno jeszcze odwiedzimy :)