wszolbiznes

Rastamobil to mój pierwszy pokój o nieco luźniejszej tematyce. I mimo że na co dzień preferuję trochę mroczniejsze klimaty, bardzo dobrze się bawiłem!

Sam pomysł jest niesztampowy, a tematyka otwiera wiele nowych możliwości i trzeba przyznać, że potencjał został tu wykorzystany. Wprowadzenie do rozgrywki jeszcze jakiś czas przed umówioną godziną robi dobrą robotę, potem jest już tylko lepiej. Miło zaskakuje samo miejsce, które – choć niepozorne na zewnątrz – w środku kryje trochę inny świat.

Co do zagadek – są dobrze wkomponowane fabułę, niektóre z nich potrafiły nawet rozbawić. Stawiają w dużej mierze na współpracę, więc warto odwiedzić pokój z kimś, z kim dobrze się dogadujecie. Duży plus bardzo symetryczne rozstawienie zagadek na początku gry, tak aby nikt nie poczuł się poszkodowany. Przy czterech osobach miejscami bywało ciasno, a zagadki były gęsto rozłożone przy tej stosunkowo małej powierzchni. Niektórych może to przytłoczyć, jednak pokój jest bardzo logiczny i sam pomaga nam nie zgubić się w tym gąszczu zagadek. Obsługa również sympatyczna i profesjonalna.

Jeśli szukacie pokoju, w którym można się trochę pośmiać, to dobrze trafiliście. Uważajcie tylko, żeby was po drodze nie zgarnęli…

Skrytka nr 16 tak naprawdę oferuje dwie rozgrywki w tym samym czasie: jedną – w escape roomie, drugą – w żywym filmie akcji.

Miałem to szczęście, że udało mi się zagrać w Skrytce podczas eventu andrzejkowego. To była najlepsza decyzja, jaką mogłem podjąć. Ten pokój dość trudno jednoznacznie sklasyfikować, jeśli chodzi o tematykę – trochę to thriller, trochę kryminał, trochę sensacja. Oprócz standardowych komplementów, jakie można sprawić naprawdę dobremu escape roomowi, na podkreślenie zasługują dwie rzeczy:

1. Fabuła. Jest to zdecydowanie najlepiej skonstruowany fabularnie pokój, w którym przyszło mi grać. Zagadki nie tylko nawiązują do fabuły, ale wręcz same pchają ją do przodu. Jak w dobrej historii, jest też kilka zwrotów akcji, a miejscami czuć niezłe napięcie.


2. Mistrz gry. W tym przypadku nazwa nie kłamie – mistrz gry, a w wersji andrzejkowej: mistrzowie, naprawdę byli mistrzami w swoim fachu. Sposób, w jaki urozmaicali nam rozgrywkę, był wyjątkowy i w dużej mierze to on przyłożył się do wyjątkowości tego pokoju. Prywatnie mistrzowie również byli bardzo sympatyczni!

Cóż powiedzieć więcej – idźcie, zagrajcie, przeżyjcie!

Jeśli miałbym jednym słowem opisać rozgrywkę w tym pokoju, powiedziałbym: MAGICZNA. I mowa tutaj zarówno o atmosferze rodem z książek JK Rowling, jak i ilości frajdy, którą dostarczyła mi Szkoła Magii.

Pokój idealnie czerpie z uniwersum Harry'ego Pottera, gracze zaznajomieni z jego przygodami bez trudu wyłapią mniejsze i większe nawiązania do kultowych miejsc, postaci czy przedmiotów, które pojawiły się w książkach i filmach. Mam wrażenie, że każdy detal pokoju stanowi jakieś nawiązanie, tak że zamiast rozwiązywać zagadki, można poszukiwać ukrytych smaczków w aranżacji pokoju. A jeśli o zagadkach mowa – należały one do bardzo przyjemnych. Można było też spotkać wiele niecodziennych rozwiązań, idealnie skąpanych w całym uniwersum.

Jeśli w dzieciństwie marzyliście o szkole magii – znajdziecie ją właśnie tutaj. Ja już zaliczyłem pierwszy rok w Hogwarcie i na pewno będę wyczekiwać na drugi!

Nie ma lepszego sposobu na rozpoczęcie roku niż wyprawa do escape roomu. A w szczególności takiego.

Po wszystkich historiach, które zdążyliśmy się z przyjaciółmi nasłuchać o tym pokoju, mieliśmy naprawdę wysokie oczekiwania, może trochę zbyt wysokie. Jednak Opuszczony Hotel wybronił się doskonale! Czym? Porywającą historią z mroczną atmosferą, która wciąga bez pamięci. Niesamowicie dopracowanym wystrojem i wręcz filmową aranżacją pomieszczeń. Wybitnie wykorzystaną przestrzenią pokoju i niecodziennymi rozwiązaniami logistycznymi. Zagadkami, które mimo że nie były trudne, bardzo pasowały do klimatu opuszczonego hotelu.

Na przejście pokoju mamy 101 minut i taki czas jest bardzo fair w stosunku do gracza. Nam (jako średniozaawansowanym) udało się wyjść po godzinie, choć żałowaliśmy, bo z chęcią spędzilibyśmy tam całe 101 minut…

Szkoda tylko, że wprowadzenie do całej historii rozpoczęło się dopiero w pokoju, a nie – jak to niekiedy bywa – tuż po przekroczeniu progu lokalu. Mimo to wizyta w Opuszczonym Hotelu z pewnością sprawiła, że na czas rozgrywki czułem się jak w środku dobrego filmu z dreszczykiem. Moje osobiste TOP 1.

Paradoks tego pokoju polega na tym, że chcesz z niego uciec jak najszybciej, a jednocześnie zostać jak najdłużej.

W Fabryce Czasu gęsta atmosfera sączy się już od wejścia. Nie spotkacie tu typowego nudnego instruktażu o kłódkach, gdyż z chwilą przekroczenia budynku wkraczacie już w zupełnie inny świat. Duża część pokoi nie dba o klimatyczny wstęp, jednak tutaj wszystko zostało dopięte na ostatni guzik.

Wraz z przyjaciółmi zaliczyliśmy oba pokoje Fabryki Czasu jeden po drugim i oba zrobiły na nas piorunujące wrażenie. Jeśli jednak przyjdzie wam wybrać jeden, zdecydowanie warto postawić na Tajemnice Watykanu. Zagadki w pokoju są logiczne i satysfakcjonujące, dobrze nawiązują do mrocznej tematyki, a ich poziom trudności został odpowiednio dobrany do warunków panujących w środku. Bo przecież w takich emocjach człowiek często zapomina nawet własnego imienia! Wystrój pokoju zachwycił nas w szczególności pewnym „kontrowersyjnym” elementem. Jedyny detal delikatnie psujący klimat to zegar elektroniczny, który mógłby zostać zastąpiony analogowym, lecz nawet to nie zepsuło nam dobrej zabawy.

Tym, co czyni ten pokój wyjątkowym, jest zdecydowanie atmosfera. Powiedzieć, że było strasznie, to jak nic nie powiedzieć. Czasem baliśmy się nawet przejść z jednego pomieszczenia do drugiego. Nigdy nie wiadomo bowiem, co czai się w ciemnym kącie albo tuż za twoimi plecami…

Na szczególną uwagę zasługuje jeszcze architektura. Nie dość, że Fabryka Czasu wykorzystuje potencjał budynku nie na 100, lecz 110%, to sam pokój zaprojektowany został w taki sposób, aby podwyższać graczom adrenalinę na dosłownie każdym etapie gry. Oczywiście, również mistrz gry – z pasją do zagadek i horroru – zrobił kawał dobrej roboty!

Tajemnice Watykanu to zdecydowanie jeden z najlepszych horrorów na mapie Polski i chyba najlepszy, w jakim dotąd byłem. Nie jest to pokój dla osób początkujących i wrażliwych na strach, jednak dla całej reszty – to pozycja obowiązkowa!