Raraviel

Kara śmierci to pokój, który wybraliśmy jako nasze pierwsze podejście do gry w duecie zamiast większej grupy - i jest to zdecydowanie liczba osób na ten pokój, nawet mniej doświadczonych.
Tak jak pozostałe pozycje, które dane nam było odwiedzić w Let Me Out, jest to pokój mający swoje lata, ale utrzymany w bardzo dobrym stanie. Są elementy, które widać, że przeżyły starcie z niejedną grupą, ale nie psuje nam to w żaden sposób gry, ani atmosfery - wszystkie mechanizmy działają jak trzeba :)
Wprowadzenie do pokoju jest jednym z lepszych, które słyszeliśmy, widać, że czytający wstęp aktor bawił się równie dobrze jak my rozwiązując zadania w pokoju. Same zagadki są liniowe i proste, ale nie nudne - znajdziemy w pokoju zarówno klasyczne kłódki, jak i ciekawie rozwiązane mechanizmy, a rozwiązania płynnie prowadzą nas między elementami pokoju.
Sam pokój jest dość krótki - kiedy rozwiązaliśmy ostatnie zadanie, nie mogliśmy uwierzyć, że to już koniec. Bawiliśmy się jednak bardzo dobrze, więc choć mogliśmy przeć dalej, nie czuliśmy wielkiego niedosytu (tylko taki mały ;)).

Niestety po przeczytaniu opinii z lock.me spodziewaliśmy się czegoś więcej wybierając się do tego pokoju. Nasza grupa składała się z 3 osób (z doświadczeniem od 2 do 6 pokoi), więc dostaliśmy pełny zakres dostępnych zadań. Udało nam się z pokoju wyjść, ale jednak w jego sprawnym pokonaniu nie pomagały nam problemy techniczne, które napotkaliśmy.
Zacznijmy od plusów, bo jest ich niestety mniej niż minusów. Pokój jest jednym z większych, które odwiedziliśmy, a piętrowe wykorzystanie przestrzeni daje nam kilka początkowych zadań z ciekawym użyciem początkowego położenia graczy. Wystrój jest prosty, co zdecydowanie współgra z konceptem więzienia i skrzydła egzekucyjnego, jednak nie jest w stanie też bardzo zachwycić, a widać w nim już niestety upływ czasu od jego powstania. Wykorzystanie pasków kolorowych LEDów , alby pokierować naszą uwagą, do kolejnych zagadek było rozwiązaniem, które widzieliśmy po raz pierwszy i naturalnie prowadziło nas do kolejnych elementów pokoju.
Niestety część mechanizmów w pokoju nie zadziałała podczas naszej wizyty, co wprowadziło sporą dawkę chaosu podczas wykonywania zadań. Nasza grupa musiała kilkukrotnie kontaktować się z mistrzem gry szukając podpowiedzi, tylko po to by dowiedzieć się, że nasze rozwiązania są poprawne, ale mechanizm "nie zaskoczył" na czym straciliśmy dość sporo czasu. Jedno z urządzeń wymaga przytrzymania guzika resetującego przy wpisywaniu rozwiązania, a w innym zadaniu musieliśmy kilkukrotnie wkładać i wyciągać dobrze ułożone elementy, aby w końcu urządzenie zadziałało.
Najbardziej nasze nastawienie niestety zepsuła ostatnia zagadka, podczas której rozwiązywania kopnął mnie prąd. Nie było to wysokie napięcie, ale niesmak pozostał. Zadanie wymagało połączenia ze sobą dwóch odsłoniętych kabli przy pomocy samochodowych krokodylków, ale jeden z nich nie miał już gumowej osłonki na uchwycie.

Podsumowując, w czasach swojej świetności był to na pewno pokój warty odwiedzenia, jednak w obecnym stanie nie jestem w stanie go polecić, we Wrocławiu są pokoje w znacznie lepszym stanie technicznym i mam nadzieję, że Cela Śmierci do nich dołączy - po modernizacji :)

Zacznijmy może od wyglądu. Nekromanta to pokój o niesamowicie dopracowanym wystroju i starannie stworzonym klimacie. Nie ma tam praktycznie elementów, które sprawiałyby wrażenie nienależących do czasów fabuły, a każdy element należący do "naszego świata" jest starannie zamaskowany, aby nie psuć nam wrażenia, że przenieśliśmy się w zupełnie inne czasy. Każdy detal jest przemyślany i przyjemny dla oka.
Zagadki w pokoju są logiczne i niewiele jest elementów sprawiających problemy w ich zrozumieniu (nam trafił się lekko uszkodzony przez poprzednią grupę fragment, ale nic z czym nie dalibyśmy sobie rady :)). Dużym plusem jest niewielka ilość kłódek.
Dwa, według mnie, największe atuty pokoju to jednak ciekawe użycie mechanizmów i wybitne wręcz zagospodarowanie niewielkiej bądź co bądź przestrzeni (praktycznie do końca gry znajdą się jakieś nowe zakamarki które musicie przeszukać, zamiast klasycznej pracy z raz odkrytym terenem). Mechanizmy wiążą się z moim wcześniejszym punktem, sprawiają, że zagadki są interesujące i nowe,a jednocześnie intuicyjne w swoich rozwiązaniach.
Obsługa bez zarzutu, wszystkie reguły wyjaśnione w przyjemnej atmosferze, podpowiedzi też jasne i nie psujące zabawy.

Do pokoju wybrałam się z 2 osobami, którym tak jak mi nie jest obce programowanie (wśród nas byli 2 studenci informatyki). Według opisu pokoju powinno nam jakoś pójść, w końcu mamy też trochę doświadczenia z różnymi ER. Otóż niet.
Pokój wymaga nie tylko pewnej wiedzy programistycznej, ale również znajomości z zakresu sieci komputerowych, systemu binarnego i szesnastkowego (choć to w niewielkim stopniu, bardziej chodzi o fakt zauważenia pewnych kwestii).
Dodatkowym i znaczącym minusem pokoju było to, że zwyczajnie się zepsuł kiedy byliśmy w środku. Część zagadki nie zadziałała i niestety wymagała resetu sporej części rozwiązanych przez nas zadań... po około 50 minutach gry. Nie daliśmy rady już tego nadrobić.

Obiektywnie oceniam pokój na bardzo ładny i klimatyczny, wszystko jest dopracowane i sprawia dobre wrażenie. Jednak nie jest to pokój dla ludzi o podstawowej wiedzy programistycznej, raczej dla osób po technikum/ studiach informatycznych ze względu na mocno techniczne aspekty zagadek.

Alicja to pokój, który ogólnie odbieram bardzo pozytywnie poza jednym frustrującym aspektem (choć muszę przyznać że dość oryginalnym). Większość zagadek jest łatwa i logiczna, a pokój bajecznie kolorowy choć mały (zdecydowanie mniejszy niż inne pokoje w LetMeOut, które dane mi było odwiedzić).
Zadania są proste, a klimat pokoju zachęca żeby wybrać się tam rodzinnie. Rzeczywiście używam tam zmysłów zwykle niewykorzystywanych w takich atrakcjach :) Osobiście byłam tam z przyjaciółmi i na taki wypad też polecam, ale albo nowicjuszom w grupach maksymalnie 3 osób albo parom (dla bardziej doświadczonych) zagadek jest za mało na większą liczbę ludzi.
Wystrój i klimat pokoju są przyjemne, ale nie powalają na kolana, w tej samej lokacji są pokoje dużo ładniejsze.

Psychiatryk to pierwszy pokój jaki odwiedziłam ze swoją drużyną i mogę go szczerze polecić na początek, choć spodoba się na pewno również nieco bardziej zaprawionym w bojach :)
W pokoju nie brakuje zarówno klasycznych kłódek, jak i nieco bardziej kreatywnych rozwiązań. Jest również rozwiązanie, którego nie widziałam w żadnym innym pokoju, jest naprawdę kreatywne, zaskakujące ( i wydaje mi się trudne dla mniej niż 3 osób ). Klimat jest przyjemny, a wystrój dopracowany.
W pokoju byłyśmy w 4 osoby i była to liczba idealna jak dla żółtodziobów, wszystkie miałyśmy co robić, jednak podejrzewam, że bardziej doświadczone osoby będą się nudzić w tak dużej grupie lub wyjdą za szybko by nacieszyć się grą. Wszystkie zagadki były logicznie ze sobą powiązane, a Mistrz gry zawsze może pomóc podpowiedzią, która od razu nie zdradza gotowego rozwiązania.

Takiego ER jeszcze ze swoją drużyną nie zaliczyłam, a było ich już parę. Pokój ma bardzo klimatyczny wystrój i wszystko jest naprawdę dopracowane i przemyślane. Mistrz gry bardzo miły i pełen pasji, świetnie wprowadza w historię, a czasem podzieli się wrażeniami z wizyt innych klientów ;) W pokoju oprócz [spojler] ( nie polecam ludziom z klaustrofobią) spotkała nas pewna niespodzianka, przy której nawet krew na ścianach bladła. Fani horroru na pewno piszą się na niezapomniane przeżycia przychodząc tutaj. Zagadki w pokoju nie są wybitnie skomplikowane, ale przerażenie i ciemność otaczająca nas ze wszystkich stron skutecznie utrudniała myślenie. Polecam każdemu, nawet tym mniej odważnym, jeśli znajdą sobie choć jednego chojraka do drużyny, przeżycie nie z tego świata!