justTina

Wielu z nas drżało w dzieciństwie w obawie przed złą wiedźmą, wielu z nas słyszało, że porywa ona niegrzeczne dzieci i jedynym ratunkiem jest nie sprawiać kłopotu rodzicom. Jak dobrze wiemy, udało nam się uniknąć smutnego końca jako potrawka w jej piecu, ale czy to oznacza, że byliśmy tak idealnymi dziećmi? No, szczerze wątpię :D. Czy zatem Baba Jaga faktycznie istnieje?

Zasłyszeliśmy o pewnym miejscu, głęboko w lesie, gdzie niewielu się zapuszcza, pewno nawet światło tam nie dociera, i nie mogliśmy oprzeć się pokusie, by przekonać się na własne oczy, jaka jest prawda. W końcu dziećmi już nie jesteśmy*, więc co miałoby się stać? To tylko baje i wytwory fantazji! Baba Jaga nie istnieje – kierując się tą myślą, wyruszyliśmy w miejsce, gdzie rzekomo znajduje się jej chatka.

Zdradzę jedynie, że niełatwo było się tam dostać a jeszcze ciężej uciec. Mrok wyzierał z niemal każdego miejsca. Niektórzy mogą się lekko wystraszyć, innych przejdzie dreszcz lub poczują się niekomfortowo. Jeśli chodzi o wystrój i zbudowany klimat to przerósł on moje oczekiwania (wzorowane na dotychczas odwiedzonych, temu podobnych tematyką, pokojach). Konstrukcja pokoju (dbałość o drobiazgi, działanie na zmysły i igranie nimi, trafne nawiązywanie do baśniowych skojarzeń) to zdecydowanie najmocniejsza strona tego pokoju. Warto zostać chwilę po zakończeniu gry, aby dokładniej się mu przyjrzeć i żeby żaden smaczek nas nie ominął.

Zagadki są bardzo zróżnicowane. Wiele z nich jest na tyle precyzyjnie dobranych, że współtworzą one opowieść znaną nam z dzieciństwa. Niektóre mogą wydawać się mniej wpasowane, ale to może zależeć od indywidualnej interpretacji. Wszystkie są jak najbardziej do rozwiązania. Przyjemnością było głowić się nad nimi. Jako grupa (dwuosobowa drużyna :D) mająca już spore doświadczenie oceniliśmy pokój na dość łatwy – zagadki nam podpasowały i dobrze czujemy się w takich przygodówkach.

Z naszą mistrzynią gry długo dzieliliśmy się wrażeniami o tym i innych pokojach. Gdyby nie przyjście kolejnej grupy to nie wiem, ile byśmy tam czasu jeszcze spędzili (akurat po pół godzinie stanie i rozmawiania postanowiliśmy wszyscy usiąść by wygodniej gadało się dalej). Była zainteresowana naszą opinią odnośnie pokoju i co najważniejsze – była prawdziwą pasjonatką escape roomów :).

*Oczywiście, że to stwierdzenie mija się z prawdą. Do escape roomów chodzi się poniekąd, dlatego że jesteśmy dużymi dziećmi.

To niesamowicie sympatyczny i klimatyczny pokój. Od pierwszego rozglądnięcia się czuć przygodę i ducha lasu. Ja, jako fanka tego rodzaju wystrojów, byłam po prostu zachwycona. Bardzo precyzyjnie odtworzono tu charakter znany nam z bajki Pocahontas – jedność z naturą, nie pomijając przy tym tego, jak wiele odbywało się dzięki pomocy zwierząt, niewymuszonej oczywiście, dlatego jak w każdym pokoju należy być delikatnym i nie używać siły. Podziwiałam dbałość o szczegóły autorów pokoju, teraz jeszcze nowego i mam nadzieję, że zawsze zachowa on swoją świetność. Należy uważać, po czym się stąpa, tutaj obawiam się, że najlepiej sprawdzą się grupy maksymalnie trzyosobowe, choć miejsca znajdzie się i dla czterech, dopóki cała gromadka nie skupi się wokół jednej zagadki, co tu może występować stosunkowo często. Dla mnie pokój był na tyle dopracowany, że przenosił do innej bajki. Majstersztyk!

Zagadki dość proste, bardziej skonstruowane do działania niż do kombinowania. Myślę, że największą trudnością może być dostrzeganie szczegółów. Pokój świetnie prowadzi gracza przez kolejne zagadki i podsuwa mu elementy, na które należy zwrócić uwagę, by wszystko logicznie zamykało się w całość, ale no właśnie, trzeba je dostrzec. Trochę było zagadek sprawnościowych, ale nic, co by człowieka blokowało lub budziło frustrację. Bardzo to uatrakcyjniało tę przygodę. Zwieńczenie zagadek bardzo nas zaskoczyło i wspaniale łączyło się fabularnie z historią o Indianach. Dawało to zupełnie nowe spojrzenie i budziło pewną refleksję odnośnie zmian, jakie zaszły od tamtych czasów.

To nasze pierwsze odwiedziny w tej firmie, ale z prowadzącymi nas dziewczynami rozmawiało się bardzo przyjemnie. Opowiedziały nam wiele o tworzeniu pokoju i poświęciły jeszcze chwilę czasu. Ich ogrom zaangażowania i pasja przekłada się na konstrukcję całego pokoju. Były też na tyle miłe, że pomimo późnej weekendowej godziny zaczekały na nas chwileczkę dłużej z powodu niezależnych od nas utrudnień w komunikacji miejskiej. Dzięki temu mogliśmy przeżyć tę przygodę już wtedy. Dziękujemy!

Pokój został skonstruowany z myślą o drużynach, zaczynających dopiero swoją zabawę w Escape Roomach, dlatego mistrz gry uprzedził nas, że jest to pokój wręcz na pierwszy raz i żebyśmy mieli to na uwadze jako bardziej zaawansowani (dwoje w drużynie miało ok. 30 pokoi za sobą, jedna kilka i jedna ok. 70-80). Gra była bardzo przyjemna, a na sukces tego pokoju składa się parę elementów. Dla mnie w głównej mierze były to zagadki bardzo zgrabnie komponujące się z historią i klimatem. Tworzyły fabułę a zarazem stanowiły jej dopełnienie, jeśli poświęcić im chwilę wyobraźni. Logiczne i nieprzekombinowane, ale nie sztampowe, dla początkujących mogą zmuszać do główkowania, dla nas większość była dość intuicyjna. Dwie były dla mnie czymś nowym (30 pokoi za mną, głównie wrocławskich) i wymagały chwili zastanowienia, ale ich mechanika działania była bardzo zmyślna. Nie jest to zatem pokój, który ze względu na celowany typ grupy zrobiono po macoszemu. Włożono w niego pasję, czas, fundusze i serce. Jedna zagadka niestety się chwilowo zwiesiła, ale wydaje się, że był to jednorazowy zanik mocy.
Niestety nie było żadnego wprowadzenia w historię, ale może winą tego było to, że przed wejściem zagadaliśmy nieco mistrza gry. Z mojej perspektywy rekompensowało to, ile owej opowieści znaleźliśmy wewnątrz i ile mogliśmy przegadać z obsługą na temat tego i innych pokoi. Wystrój pokoju wspaniały – gra odbywa się standardowo nie wyżej niż sięgnąć rękami, ale wzrokiem warto sięgnąć całości, aby nie przeoczyć, gdzie się znaleźliśmy a także zabawnego/uroczego smaczka, których w szczególności uwielbiam wypatrywać.
Co do przyjazności dla dzieci myślę, że lepiej zawczasu przedzwonić i dopytać, aby upewnić się, czy ten właśnie pokój będzie odpowiedni dla pociech (i wiekowo i może lękowo – dzieci w końcu różnie reagują i takie ich prawo). Myślę, że wiele z nich może mieć prawdziwą frajdę z odwiedzin tutaj.
Także ogromne podziękowanie dla ekipy Secret Room – Brain Code. Takich właśnie pokoi potrzebujemy, niezależnie od stopnia zaawansowania i świetnie, że takie powstają z myślą o osobach, które pierwszy raz próbują swoich sił w escape roomie – dzięki takim pokojom wielu z nich wciągnie się w tę pasję.

Skąd oni biorą coraz to nowe pomysły na pokoje i zagadki? Tym razem inspiracją dla ekipy Secret Roomu stanowiła opowieść o Władcy Pierścieni i wyprawie Frodo w celu zniszczenia magicznego pierścienia. Zwabieni obietnicą tak wielkiej przygody, wyruszyliśmy najszybciej jak to było możliwe, aby zniszczyć źródło zła i cierpienia. Wszystko, co nas spotkało, było wspaniałe, nie zawsze łatwe i oczywiście jest to owiane tajemnicą, więc wybierzcie się sami, by się przekonać na własnej skórze.
Zagadki nie były może trudne, ale nieraz nas zaskoczyły albo skutecznie zatrzymywały. Na pewno nie były banalne, z paroma rozwiązaniami spotkaliśmy się po raz pierwszy. Choć oglądaliśmy filmy na podstawie powieści a połowa sił drużyny czytała książkę (drużyna dwuosobowa :D) to w pokoju klimat czuć bardzo wyraźnie. Mroczny, niepokojący, chwilami ciężki – tutaj to robiło niesamowite wrażenie. Wspaniała spójność zagadek i wystroju. I choć pokój jest stworzony z myślą o bardziej początkujących graczach, jest zbudowany z pomysłem, uwagą względem każdego szczegółu i z poświęceniem dużej ilości czasu i budżetu.
W moim odczuciu w wielu escape roomach występuje tendencja do zostawiania w miarę łatwych zagadek na koniec, gdy adrenalina jest już na tak wysokim poziomie, że graczom coraz ciężej się skupić, zapanować nad emocjami – czasem frustracją. Tutaj czuć jednak klimat prawdziwej, a na pewno tolkienowskiej, przygody. Początek wyprawy Frodo zaczynał się miło i przyjemnie, z czasem pozbawiał sił i stanowił coraz większe wyzwanie. Tutaj dostrzegam podobną konstrukcję zagadek. Kiedy jest się coraz bliżej końca, robi się coraz to ciężej, umysł coraz częściej odmawia współpracy – wtedy zaczyna się ostateczny etap wyprawy a nasze siły i wytrwałość są wartością decydująca o zwycięstwie lub przegranej.
Ekipa Secret Room jak zwykle niezawodna. Rozmowa z nimi to zawsze przyjemne ukoronowanie każdego wyjścia z ich pokoi. Dziękujemy!