Zamek Zagadek Wisła

Klimat:

Przeniesienie do USA z okresu prohibicji pozwoliło na stworzenie całkiem dowcipnej fabuły, okraszonej paroma ciekawostkami historycznymi, a aranżacja pokoju jest całkiem dobrze dopasowana do tematyki. Wszystko by było więc dobrze, gdyby tylko Wielka Posucha nie dotknęła też budżetu przeznaczonego na konserwację przedmiotów... Pokój jest po prostu tragiczny estetycznie i wysłużony jak wątroba studenta po juwenaliach. Prawie każdy element wnętrza sprawia wrażenie, jakby był recyklingowany przynajmniej kilka razy, a wymiana czegokolwiek na nowsze była sprzeczna z zasadami wiślanego feng shui i karana przynajmniej pręgierzem. O ile w przypadku mebli taka naleciałość czasowa może być przepisem na fajny klimacik, to flamastrowe dopiski i wszechobecna taśma klejąca sprawiają wrażenie, że pokój został dosłownie sklecony w parę chwil, przy użyciu czegokolwiek, co się aktualnie znajdowało pod ręką. Kompletna wizualna klapa, która sprawia, że ciężko się cieszyć przedstawianą historią.

Zagadki:

Proste i dosyć liniowe, chociaż tę linię dosyć łatwo udało się nam zgubić. Nie były one złe i całkiem fajnie wpasowały się w klimat pokoju, ale nie potrafię przejść nad tym jak niesamowicie słabo wykonane są niektóre ich elementy. Wiele rzeczy jest po prostu zniszczonych. Prawie przy każdej łamigłówce są dopisane pisakiem czy długopisem dodatkowe instrukcje. Nawet zdania na kartkach „instruktażowych” zawierają klamry z dodatkowymi tekstami uzupełniającymi, zupełnie jakby były dopisywane przez kogoś na ostatnią chwilę. Taki manewr może stosować uczeń piszący wypracowanie z „Krzyżaków” na sprawdzianie, ale od escape roomu oczekiwałbym większej pieczołowitości.

Wrażenia:

Czasami, gdy się wejdzie w strefę oddziaływania niektórych obiektów, to nie można fizycznie od nich uciec. Taki los spotyka światło, wchodzące w horyzont zdarzeń czarnej dziury albo większość kotów, które się znajdą w zasięgu rąk mojej dziewczyny. Ja z kolei nie mogę uciec od ciągłej potrzeby wspominania o opłakanym stanie pokoju i będzie to zdecydowanie moje najmocniejsze wspomnienie z nim związane. Nie jestem jakimś escapowym koneserem, który na wejściu pokoju musi poczuć subtelną nutę świeżej sosny kalifornijskiej, by być zadowolonym, ale kiedy jakość wykonania aktywnie przeszkadza w zrozumieniu czy rozwiązywaniu zagadek, to mamy do czynienia z olbrzymim problemem. Na domiar złego większość wad pokoju mogłaby być rozwiązana przy pomocy małej dozy chęci i energii, ale tego chyba też brakuje...

Ogólnie:

Escape aktualnie tylko dla osób mocno odpornych estetycznie, chociaż po gruntownej renowacji miałby nawet potencjał. Powiedziałbym, że to pozycja przeznaczona dla ludzi nieco zdesperowanych; escapowych nałogowców, którzy koniecznie potrzebują choćby namiastki jakiegoś ucieczkowego szaleństwa na urlopie. Pomimo pobytu w górach, nie miałem wygórowanych oczekiwań, więc nic mnie specjalnie mocno nie rozczarowało, ale wizyty u tego golibrody polecić niestety nie mogę.

Zaniedbany i połatany, chyba najsmutniejszy z odwiedzonych 70+
pokoi. Pokój mocno nadgryziony zębem czasu, co mogłoby być nawet klimatyczne przy mniejszym zaniedbaniu. W kilku miejscach elektryka i kable na wierzchu, wszystko odchodzące od ściany i podoklejane taśmą. Pokój nie wyizolowany, zza zasłonki słychać przechodzące i grające grupy ( łatwo też przypadkiem wyjść z pokoju).
Zagadki ciężko uznać za poziom ekspercki, większość zrobiona po najmniejszej linii oporu, niektóre sztucznie poutrudniane dodatkowym tekstem, który nic do zagadki nie wnosi, a ma zająć czas. Do tego przy większości elementów ręczne „dopiski” albo karteczki dopięte do oryginalnego wystroju z instrukcjami do zagadek. Całość mocno przekombinowana i momentami mało logiczna.
W samym pokoju dużo nie grających elementów, sprawiających wrażenie na podokładane, żeby podrasować ogólną prowizorkę. Obsługa (bo ciężko tu mówić o mistrzu gry) nie zainteresowana ani wprowadzeniem, ani śledzeniem gry, najdłuższa rozmowa to wymiana kilku zdań przy płatności. Stosunek ceny do jakości trochę wyrywa z butów, zwłaszcza w porównaniu z innymi, dużo lepszymi pokojami w okolicy.

Pokój wykonany w bardzo tradycyjnej i troszkę już przestarzałej formie, bez jakichkolwiek zagadek elektrycznych. Wszystko w pokoju jesteśmy w stanie otworzyć na kłódki, zamykane na przeróżne sposoby. Historia bardzo ciekawa, opowiadająca o czasach prohibicji w stanach Zjednoczonych i o sposobach na jej obejście. Pokój zdecydowanie nie należy do łatwych i trzeba solidnie po główkować aby udało się z niego wyjść. Dodatkowy plus i szacunek za obsługę, ponieważ właściciel zajmuje się sam wszystkimi trzema pokojami w budynku, i radzi sobie z tym wyśmienicie. Pokój warty odwiedzenia przy okazji wizyty w Wiśle.

Ciekawa wizyta u barbera dla chcących trochę pogłówkować.

Pokój w klimacie Harrego Pottera. Zagadki proste bez efektów specjalnych, wystrój prosty. W pokoju zabrakło trochę... magii?