Pani Bardzo Ruda

Co jak co, ale w takim pokoju (o ile to można nazwać pokojem, pozdro dla kumatych), to ja jeszcze nie byłam...
Już od samego początku zostaliśmy zaskoczeni lokalizacją i tajemniczością owego 'pokoju', by później z ciągłym bananem na twarzy przechodzić przez kolejne etapy naszej misji. Rastamobil świetnie sprawdza to, czy drużyna potrafi ze sobą współpracować. I na pewno wygarnie Wam brak spostrzegawczości... ;]
Mimo, że obawiałam się tego pokoju, bawiłam się w nim przednio! Jako dziecko internetu, z memami dobrze zaznajomione, mogłam się tam poczuć jak ryba w wodzie!
Dziękuję, tak po prostu. Peace & love!

I dziękujemy za mega długą, świetną rozmowę z Mistrzem Gry: od wyjaśnienia części zagadek do rozmów o różnych różniastych ER.

Na maleńkiej powierzchni udało się zakląć ogrom dekoracji i zagadek, które od samego początku oczarowują gracza. Uznałabym pokój za łatwy, w kierunku średniozaawansowanego, z elementami nie aż tak bardzo oczywistymi w rozwiązaniu. Jednak myślę, że to byłby świetny pokój dla ekip z dziećmi czy początkującymi graczami ER.
My osobiście bawiliśmy się w nim świetnie, mimo jednego momentu frustracji, który po pewnym czasie udało się opanować i zrozumieć. Jak dla mnie - będąc we Wrocławiu warto odwiedzić ten magiczny pokój. A raczej... chatę czarownicy... ;)

Oj, początek w tym pokoju mieliśmy naprawdę ciężki. Nie dość, że wszędzie dość ciemno (za co malutki minusik od nas - więcej punktów ze światłem na pewno ułatwiłby rozgrywkę), to wiedząc, że mamy dużo zagadek do zrobienia... totalnie się zawiesiliśmy. Gdyby nie wspaniały system podpowiedzi (na zawsze w moim serduszku <3), dalej pewnie byśmy stali na środku pokoju i rozmyślali, o co chodzi. ;p Tam bardzo liczy się spostrzegawczość. Ale gdy już ruszyliśmy z kopyta - nic nas nie zatrzymało!
Uwielbiam w tym pokoju ilość nawiązań do filmów, mnóstwo żartów i smaczków, które tylko uprzyjemniają pobyt w tym miejscu. Doceniam pomysłowość i kunszt twórców w dekoracjach, za co wielkie sza-po-ba!
Jeśli ktoś dawno nie umierał ze śmiechu, ten pokój będzie do tego idealny. ;]

Na samym początku muszę wspomnieć, że to kolejny pokój od tych twórców, który ujmuje detalami w swoich dekoracjach. Już im o tym niejednokrotnie wspominałam, że w ich pokojach się mocno czuje klimat i całym sobą angażuje w fabułę.
A tutaj historia zaprowadza nas do lochów samego króla Artura, z których jak najszybciej trzeba nam uciec, by nasze głowy pozostały na swoich miejscach. Od samego początku dajemy porwać się ogromnej ilości zagadek, które tylko przybliżają nas do wyjścia (ich poziom w moim odczuciu jest średniozaawansowany; byliśmy 4-osobową grupą i każdy miał co robić). Multum dekoracji i szczegółów zmuszają do skupienia się i zaangażowania. Jest to jeden z naszych ulubionych pokoi od Exit19.
Jeśli ktoś ma ochotę cofnąć się do czasów pełnych walecznych rycerzy, ziejących ogniem smoków czy wielkich bitew, to niech koniecznie odwiedzi Lochy Króla Artura, a się nie zawiedzie.

Uwielbiam ten pokój! Nie jest to najlepszy ER w jakim dane mi było być, ale świat potrzebuje takich miejsc, gdzie lekko, zabawnie i z wręcz dziecięcą radością przechodzi się przez kolejne zagadki. No właśnie, bardzo nas zastanawia jak wiele osób ma z nimi problem, że aż czasu brakuje na wyjście z pokoju. Jak dla nas łamigłówki raczej z tych prostszych, tylko jedna zajęła nam dłuższą chwilę (przez którą nie pobiliśmy rekordu pokoju, damn!), a tak to szło się jak po maśle. Bawiłam się w nim świetnie, dał mi dużo frajdy i satysfakcji. Polecam na małe odmóżdżenie po cięższych pokojach, chociażby od tych samych twórców.

Jak ja się cieszę, że daliśmy się namówić na ten pokój naszej Mistrzyni gry z Rodziny Addamsów! Coś pięknego, pełnego estetyki i pomysłu! Pokój bardzo mocno w wyglądzie inspirowany filmową wersją Alicji w Krainie Czarów, co tylko dodawało mu uroku.
Zagadki na poziomie średnim, niekiedy dające nam mocno popalić i wprowadzające nas niemałą w konsternację. Jednak i tak zauroczenie pomysłowością oraz kreatywnością większości z nich ujęła nas dogłębnie, przez co naprawdę mogliśmy poczuć się jak w bajce.
Więcej takich pokoi, pełnych pasji, zaangażowania i... ciekawego pomysłu na podpowiedź. ;)

Nasz tegoroczny majówkowy trip po wrocławskich escape roomach zaczęliśmy naprawdę z przytupem. Przed przyjazdem i rezerwacją pokoi, skonsultowani z przyjacielem-weteranem ER, wybraliśmy ten pokój jako jedyny tego dnia. Że w jego mniemaniu po czymś takim ciężko będzie gdziekolwiek indziej pójść, bo emocje nie zdążą Cię porządnie opuścić. I, cholera, miał rację.
Bo przecież spodziewaliśmy się czegoś naprawdę na najwyższym poziomie, w końcu to 1. miejsce w Polsce. I mimo, że fanką horrorów jestem wielką, w tym pokoju czułam ogromny respekt przed każdą rzeczą, którą w nim spotykałam. Muszę też nadmienić, że tak naprawdę to nie byłam w pokoju. Byłam w opuszczonym hotelu. Bo dekoracje nie były dekoracjami. One żyły, tworzyły spójną całość, dzięki której zapominało się, że jeszcze przed chwilą z radością na ustach szło się po ulicach Wrocławia.
Czas w tym pokoju nie istnieje. Istnieje tylko historia, która wciąga, angażuje i momentami mrozi krew w żyłach.
Naprawdę, jesteśmy oczarowani tym, co zastaliśmy w Opuszczonym hotelu. Długo o nim rozmawialiśmy przez kolejne dni naszego wyjazdu. Analizowaliśmy zagadki, elementy dekoracji, historię, ciekawostki. Jak dla mnie to o czymś świadczy jeśli chodzi o rangę ER.
Brawo! I dziękuję, że mogłam coś tak wspaniałego przeżyć we Wrocławiu.

PS I kolejne podziękowania za zajęcie się naszą koleżanką, która od przytłoczenia otaczającym ją światem angielskiego hotelu, potrzebowała wyjść przed czasem. <3
PPS Świetna ciekawostka a propos podobizn zaginionych kobiet... ;)

Stanęliśmy przed ważnym zadaniem, czy iść do Ubika z jakimkolwiek pojęciem o książce, którą pokój się inspirował, czy spróbować totalnie w ciemno, bez żadnej wiedzy na ten temat. Wybraliśmy drugą opcję, co jednak w ogóle nie odjęło nam pozytywnych wrażeń tego pokoju (pomimo wcześniejszego średniego odbioru tamtejszej Transmigracji, co zostało mi bardzo bezpośrednio wytknięte przez prawdopodobnie właściciela - not nice!).
Pokój o średnim poziomie trudności, w kierunku trudnego, ale każdy znajdzie tam coś dla siebie, w czym będzie czuł się mocny. Klimatycznie można się poczuć jakby się było w kilku światach i rzeczywistościach na raz.
No i cóż, przez nasze gapiostwo (no dobra, moje), nieco zepsuliśmy sobie zakończenie, ale nadal uważam, że to ciekawy i klimatyczny pokój, do którego warto się wybrać.

Mitologia grecka wiecznie żywa! Wchodząc do ciemnego pomieszczenia nie zdawałam sobie sprawy z tego, że będzie mi dane poznać śmietankę towarzyską z samego Olimpu. Jednak to tym razem greccy bogowie potrzebują naszej pomocy, co z resztą nam się udało. Pokój lekko zręcznościowy, dla spostrzegawczych i mini twistem, który niejednego zaskoczy.
Niestety, jedna zagadka zabrała nam zbyt wiele czasu, mimo prawidłowego jej wykonania (wydaje nam się, że jeden mechanizm otwierania nie zadziałał w odpowiednim czasie, przez co straciliśmy kilka minut). Może po podsunięciu sugestii Mistrzyni Gry zostanie ten 'problem' inaczej rozwiązany, bardziej czytelniej dla graczy.
Co do wystroju - piękne podobizny bogów na obrazach, ale prócz tego nieco mi zabrakło tej... mitycznej boskości.
Tak i tak uważam, że to świetny pokój dla początkujących przygodę z ER, ale i bardziej doświadczone grupy będą mieć tu dobrą zabawę.

Ten pokój dał nam wiele satysfakcji. Począwszy od tego, że określany jest jako trudny - daliśmy radę bez żadnej podpowiedzi z niego wyjść. Po drugie, rekordu pokoju może nie pobiliśmy, jednak zrobić go w 2/3 założonego czasu... Jak dla mnie brzmi dumnie. ;)
Pokój jest iście magiczny, jak na garderobę sztukmistrza przystało. Jednak musimy pamiętać o naszym celu - znalezienia kłamcy i złodzieja. Podczas rozgrywki kolejne elementy układanki, na początku wydające się niespójne i chaotyczne, na końcu łączące się w sensowną całość.
Mistrz Gry Wiktor również bardzo przyjemnie wprowadził nas do świata iluzjonistów, teatru i magii, dzięki czemu jeszcze lepiej mogliśmy wczuć się w klimat lat dwudziestych ubiegłego wieku.
Jak dla mnie, warto odjechać kilka kilometrów od centrum Warszawy, żeby przeżyć magiczną i fabularnie wciągającą przygodę.